Η αρχισυντάκτρια της πολιτικής εκπομπής "Ανατρόπη" και αρθρογράφος στην εφημερίδα το "ΒΗΜΑ", Μυρτώ Λοβέρδου, μοιράζεται στο Jenny.gr με ένα ιδιαίτερο τρόπο την ανησυχία της για το μέλλον της κόρης της. Από την άλλη με μια δόση χιούμορ σχολιάζει εύστοχα την υπερβολή των νεανικών ονείρων.
«Μαμά, θα γίνω ηθοποιός»
Μπροστά στον καθρέφτη, η κόρη μου είχε πάρει τη μεγάλη απόφαση της στιγμής. Σε λίγες μέρες έκλεινε τα τέσσερα. Καθώς κοιταζόταν κι έπαιρνε όλες τις πόζες της ηλικίας της, είχε καταλήξει στο αυτονόητο συμπέρασμα. Δεν αντέδρασα και την άφησα έτσι, να σκέφτεται τη μελλοντική της καριέρα. Πέρασε καιρός μέχρι να ξανακούσω την ίδια φράση. Πήγαινε δημοτικό όταν, φορώντας ένα κοντό σορτσάκι πια, το επανέλαβε, μόνον που αυτή τη φορά με πολύ μεγαλύτερη σιγουριά.
Αν και ούτε τότε αντέδρασα, δεν ήμουν το ίδιο χαλαρή όπως την πρώτη φορά... «Λες να το εννοεί;», μονολόγησα. Όχι ότι δεν μου άρεσε το θέατρο. Κάθε άλλο. Είχα μεγαλώσει βλέποντας παραστάσεις, θαυμάζοντας ηθοποιούς, παίρνοντας αυτόγραφα. Ισως κάποτε είχα κι εγώ θελήσει να γίνω Αλίκη Βουγιουκλάκη _ή Τζένη Καρέζη, όπως οι περισσότερες συνομήλικές μου. Τώρα όμως η φράση «θα γίνω ηθοποιός» ηχούσε διαφορετικά στ΄αφτιά μου. Το έλεγε η κόρη μου…Με τα χρόνια και, κυρίως, λόγω της επαγγελματικής μου ιδιότητας γνώρισα από πολύ κοντά τις καλές και τις κακές πλευρές αυτής της δουλειάς. Τη γοητεία και τον ενθουσιασμό όταν τα πράγματα πάνε καλά, τις οντισιόν και την ανασφάλεια στην καθημερινότητα, την αναζήτηση εργασίας δύο και τρεις φορές μέσα στη σεζόν, την ανεργία. Πάνω απ΄όλα όμως σκεφτόμουν την απελπισία ή ακόμα και την κατάθλιψη όταν η καριέρα δεν είχε ακολουθήσει το μονοπάτι του ονείρου _όταν είχε λοξοδρομήσει και χαθεί….
Θυμάμαι έναν Σεπτέμβρη, έξω από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, στην οδό Πειραιώς, που παρατηρούσα τα νέα παιδιά να περιμένουν για τις εισαγωγικές εξετάσεις. Να ονειρεύονται μεγάλους ρόλους, δόξα, διασημότητα, χρήματα. Να αγωνιούν, να φοβούνται, να νοιώθουν εκ των προτέρων αδικημένα αν δεν πετύχουν, να ελπίζουν, να απογοητεύονται... Ορισμένοι έδιναν για δεύτερη ή και για τρίτη φορά. Κανένας τους δεν σκεφτόταν όλους εκείνους τους ηθοποιούς που δεν μάθαμε ποτέ το όνομά τους, που δεν έπαιξαν ποτέ σε γεμάτο θέατρο, που δεν ερμήνευσαν κανέναν από τους ρόλους που τους γέννησαν την επιθυμία να ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο...Όλους εκείνους που χρειάστηκε να κάνουν άλλες δουλειές, περιμένοντας την ώρα που δεν ήρθε ποτέ...Οι υποψήφιοι πάντως δεν το διαπραγματεύονται: Θα γίνουν, στη χειρότερη περίπτωση (!) Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και Γιώργος Κιμούλης…Ευτυχώς η κόρη μου με προσγείωσε απότομα και πολύ πιο γρήγορα, κάνοντας τις σκέψεις μου να εξανεμισθούν για τα καλά. «Θα γίνω ηθοποιός γιατί θέλω να γίνω διάσημη....», είπε σχεδόν με βεβαιότητα, θα τολμούσα να πω. «Γιατί να μην γίνω κι εγώ σαν την Ερμιόνη του Χάρρυ Πότερ», συνέχισε.
«Τώρα μάλιστα...», είπα από μέσα μου. Πράγματι, στην πρώτη ταινία η Εμμα Γουάτσον ήταν έντεκα χρόνων όσο ήταν τότε η κόρη μου. Κι έγινε διάσημη....Με τον ίδιο τρόπο που θέλουν τα αγόρια να γίνουν Μέσι και Ρονάλντο, ή Πικέ, που παντρεύτηκε και τη Σακίρα οπότε είναι και οι δύο διάσημοι.
Διότι πολύ φοβάμαι ότι η κόρη μου δεν πολυενδιαφέρεται να γίνει ηθοποιός. Κυρίως θέλει να γίνει διάσημη. Τις σκέψεις μου αυτές ενίσχυσε και η κολλητή της που προσφάτως αποφάσισε ότι θα γίνει τραγουδίστρια, και μάλιστα με ονοματεπώνυμο: Αβρίλ Λαβίν, Μάιλις Σάιρους, Σελίνα Γκομέζ… Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερα. Τόσο απλά.
Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι η τέχνη και οι δυσκολίες που βιώνει ο καλλιτέχνης, ούτε η κατάθεσε ψυχής που κάνει κάθε βράδυ, αλλά η λαμπερή όψη μιας δουλειάς που φαντάζει εύκολη...
Πριν από λίγους μήνες κι ενώ παρακολουθούσαμε μαζί τα Όσκαρ, η κόρη μου, μαθήτρια γυμνασίου πλέον, γύρισε και μου είπε: «Αν είναι να γίνω ηθοποιός, τουλάχιστον ας πάω στο Χόλυγουντ για να περπατήσω κι εγώ πάνω στο κόκκινο χαλί. Και με το 'Οσκαρ στο χέρι θα πω: Σ΄ευχαριστώ μαμά....». Αν είναι έτσι, γιατί όχι;
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα.
