Ο Αύγουστος Κορτώ μιλάει στο Jenny.gr: "Η καρδιά μου είναι ξέφραγο αμπέλι"

Γιατί… «Αύγουστος»; Το όνομά μου το έκλεψα απ' τον Στρίντμπεργκ, όταν στα 17 μου διάβασα το 'Ονειρόδραμα' - ένα βιβλίο που πραγματικά μου άλλαξε τη ζωή.

Από τα Εξάρχεια βρεθήκατε πρόσφατα στην Αϊοβα Σίτι για δύο μήνες. Ποια ήταν η αφορμή; Μακάρι να είχα τη δυνατότητα να περνώ τόσο μεγάλα χρονικά διαστήματα ταξιδεύοντας, αλλά στην πραγματικότητα βρέθηκα στην Άιοβα για τρεις μήνες στο πλαίσιο του International Writing Program, ενός προγράμματος για συγγραφείς απ' όλο τον κόσμο.

Τι είδατε εκεί που δεν υπάρχει εδώ, και το αντίστροφο; Είναι πολλές οι διαφορές, και οι ομορφιές της Αμερικής που νοσταλγώ, αλλά άλλες τόσες ομορφιές βρίσκω και στην Ελλάδα, και τις νοσταλγούσα όσο βρισκόμουν εκεί.

«Επειδή είναι η καρδιά μου» είναι ο τίτλος του νέου σας βιβλίου. Το όνειρο, το υπερφυσικό, το παρελθόν και η αγάπη συνυπάρχουν. Τι είναι πιο δυνατό; Νομίζω πως η αγάπη μπορεί να φτάσει σε τέτοιο υπεράνθρωπο σημείο, που σχεδόν αγγίζει το υπερφυσικό.

Είναι το βιβλίο βασισμένο σε προσωπικές εμπειρίες σας; Την ιστορία αυτού του βιβλίου την κουβαλούσα πολλά χρόνια, αλλά δεν είχα το σθένος να την αφηγηθώ. Τη δύναμη αυτή μου έδωσε η Κατερίνα, και η δυνατότητα διαχείρισης του πένθους που μου έδωσαν τα χρόνια της δουλειάς στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή.

Ποιο είναι το πιο τρελό, σχεδόν υπερφυσικό σας όνειρο; Να κέρδιζα ένα λαχείο και να έλυνα το βιοποριστικό πρόβλημα ανθρώπων που αγαπώ, καλλιτεχνών που θαυμάζω και που αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα. Και μετά να το έριχνα μαζί με το Κουτάβι στα ταξίδια...

Κατά πόσον το δικό σας παρελθόν «στοιχειώνει» το παρόν και επηρεάζει όσα γράφετε, βιώνετε, αισθάνεστε; Δεν είμαι ποτέ ολότελα απαλλαγμένος απ' το παρελθόν, με τις γλυκές και τις πικρές του μνήμες. Και ιδίως όταν γράφω, και περνώ ώρες ολόκληρες στο περίκλειστο δώμα του μυαλού μου, το παρελθόν μοιάζει εξίσου απτό όσο και το παρόν.

«Το βιβλίο της Κατερίνας» έγινε φέτος θεατρική παράσταση από τον Γιώργο Νανούρη με τη Λένα Παπαληγούρα, μετά από μια επιτυχημένη περσινή «δοκιμή». Πώς είναι να μοιράζεστε τη ζωή σας με ένα μεγάλο κοινό; Είναι ανατριχιαστικά λυτρωτικό. Όση αμηχανία κι αν νιώθω ώρες-ώρες, το αίσθημα του να στέκομαι γυμνός μπρος στους ανθρώπους που με πλησιάζουν ούτως ή άλλως με αγάπη είναι μοναδικό.

Το μοίρασμα απαλύνει τις πληγές; Με ποιους ανθρώπους μοιράζεστε όσα σας πονάνε; Ναι, σαφώς - είτε με τον φίλο σου, είτε με τον γιατρό σου, ο πόνος σπάει σε μικρότερα, πιο εύκολα διαχειρίσιμα κομμάτια όταν τον μοιράζεσαι.

Και τις χαρές; Εννοείται! Η χαρά του φίλου μου είναι δυο φορές χαρά μου!

Στα βιβλία σας χιούμορ και συγκίνηση εναλλάσσονται: Στη ζωή σας; Πώς καταφέρνετε να είστε (ή τουλάχιστον να φαίνεστε) τόσο αισιόδοξος; Δεν με παίρνει να είμαι απαισιόδοξος. Δεν έχω την ενέργεια που απαιτεί η απαισιοδοξία. Προτιμώ να ελπίζω εις μάτην απ' το να απελπίζομαι προκαταβολικά.

Στα social media μοιράζεστε σκέψεις, συναισθήματα, απόψεις. Σας έχει βγει ποτέ σε κακό αυτός ο τρόπος έκφρασης; Όχι. Μόνο ομορφιά έχω πάρει απ' αυτό το μοίρασμα. Κι έχω κάνει φίλους αδελφικούς, που ειδάλλως δεν θα είχα την τύχη να γνωρίσω.

Υπάρχει κάτι που σκέφτεστε να γράψετε αλλά δεν νιώθετε έτοιμος ακόμη; Πολλές ιδέες φτερουγίζουν στο βάθος, αλλά στην πραγματικότητα αυτές που με ελκύουν περισσότερο είναι οι ίδιες που συνάμα με φοβίζουν με το κουράγιο που απαιτεί η μεταγραφή τους σε αφήγηση.

Τι σας αρέσει να κάνετε στον ελεύθερο χρόνο σας; Βλέπετε τηλεοπτικές σειρές; Αμερικάνικες κυρίως, ων ουκ έστι αριθμός. Πρόσφατα κόλλησα άσχημα με το Leftovers.

Και τέλος: Πόσο εύκολα ή δύσκολα μπαίνουν άνθρωποι στην καρδιά σας; Πανεύκολα - η καρδιά μου είναι ξέφραγο αμπέλι. Μπαίνεις, κι άμα σ' αρέσει, μένεις.