Γιώργος Παπαγεωργίου: "Είναι απενοχοποιητικό να λες 'αφήστε με να λάμψω' και να μη σε παρεξηγεί κανείς"

Η παιδική του ηλικία και οι συνήθειες που κρατάει μέχρι σήμερα, το ντεμπούτο του στο θέατρο με γυναικείο ρόλο και η παράσταση (της μαμάς του) που τον σημάδεψε. Και τέλος πάντων, είναι ηθοποιός ή τραγουδιστής; 

Όταν ήμουν μικρός ήθελα  να γίνω αστροναύτης και ήμουν πολύ σίγουρος ότι θα το κάνω. Φέτος, στο «Μυστήριο της Πολιτείας Χάμελιν» (στο θέατρο Πόρτα) υποδύομαι έναν ιππότη. Αν θεωρήσουμε πως ο αστροναύτης είναι ένας «ιππότης του διαστήματος», τότε δεν απέχω πολύ από τον αρχικό μου στόχο. Η επιθυμία μου να γίνω ηθοποιός γεννήθηκε στα 20 μου.

Το ντεμπούτο μου στο θεατρικό σανίδι έκανα όταν πήγαινα στην Ε’ Δημοτικού, όπου υποδύθηκα τη «Λιλή» σε ένα θεατρικό έργο. Ναι, το ντεμπούτο μου ήταν με έναν γυναικείο ρόλο!

Ως παιδί ήμουν αρκετά ζωηρός. Είχα μεγάλη αδυναμία συγκέντρωσης. Ήμουν παιδί της «αλάνας», μου άρεσε να τρέχω, να κάνω αθλητισμό, να παίζω μπάλα. Άλλωστε, μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη…

Η συνήθεια που έχω κρατήσει από την παιδική μου ηλικία είναι να τρώω βλακείες! Μου αρέσουν πάρα πολύ τα τυρογαριδάκια, η κόκα κόλα, το ποπ κορν, η σοκολάτα, η μερέντα. Πεθαίνω με όλα αυτά.  Α! Και να παίζω ηλεκτρονικά παιχνίδια, σαν αυτά που έχουν μείνει σε κάτι παλιά καράβια των 80s.

Αγαπώ το παιδικό κοινό. Τα παιδιά δείχνουν μέσα σε δευτερόλεπτα αν αυτό που κάνεις το επιβραβεύουν ή όχι. Αν πας να τους ξεγελάσεις, μιλάνε με το διπλανό τους και δεν σου δίνουν καμία σημασία. Αν γουστάρουν αυτό που κάνεις συμμετέχουν, παθιάζονται. Τους αντιμετωπίζω σαν ενήλικες πάντως, σαν φίλους μου.

Η παράσταση που με σημάδεψε ήταν μια παράσταση που έπαιζε η μάνα μου (σ.σ. Φιλαρέτη Κομνηνού). Η «Ηλέκτρα», με τον Ανδρέα Βουτσινά. Την είχα δει σε περιοδεία. Νομίζω ήμουν στο δημοτικό. Δεν θυμάμαι. Από εκεί όμως, έχω πολλές εικόνες στο μυαλό μου.

Δεν ξέρω αν εγώ είμαι πιο περήφανος για τη μάνα μου ή εκείνη για μένα. Νομίζω η μάνα μου είναι πιο περήφανη τώρα. Ο θαυμασμός υπήρχε έτσι κι αλλιώς ανάμεσά μας. Στην «Κατσαρίδα» ήταν πολύ περήφανη γιατί ήταν και η πρώτη μου παράσταση. Μου ασκεί και της ασκώ κριτική. Μιλάμε πλέον και σε ένα πιο επαγγελματικό επίπεδο.

Τώρα πια, αισθάνομαι πως μεγάλωσα, έχει έρθει μια ωριμότητα επάνω μου. Κάπως βάρυνα, δεν τρέχω το ίδιο! Νομίζω ότι μου έκανε καλό το πώς ήμουν ως παιδί. Μου έχει μείνει μια ορμή για τη ζωή. Μου έχουν μείνει κι άλλα. Για παράδειγμα, ούτε ως παιδί έβλεπα τηλεόραση, ούτε τώρα βλέπω. Δεν αποβλακώνομαι. Θεωρώ μίζερο να καθίσω να δω  τηλεόραση. Και ως παιδί όποτε ήμουν σε σπίτι φίλων και βλέπαμε τηλεόραση, ένιωθα άσχημα που δεν ήμασταν έξω να παίζουμε.

Τα τελευταία χρόνια κάνω τρεις παραστάσεις τη σαιζόν. Και φέτος το ίδιο. Ευτυχώς όμως η μία διαδέχεται την άλλη. Ξεκίνησα με το Σιρανό ντε Μπερζεράκ, συνεχίζω με το  "Μυστήριο", ενώ τον Φεβρουάριο θα είμαι στο «Μότζο» σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, στο θέατρο «Πόρτα». Δεν αποδέχομαι οποιαδήποτε πρόταση μου κάνουν. Πιο πολύ με ενδιαφέρει να αισθάνομαι ότι αυτά που κάνω δεν με «στεγνώνουν» αλλά μου δίνουν φόρα να δοκιμάζομαι. Αν αυτό με κουράσει, θα το σταματήσω.

Όλα ξεκινούν από ένα δικό μου στοίχημα. Σίγουρα θέλω μια επιβεβαίωση, η οποία όταν έρχεται, γεννά την ανάγκη να την ξαναζήσεις. Κάθε φορά είναι διαφορετική. Κάθε παράσταση, αν λειτουργήσει, είναι μια επιβεβαίωση που μου δίνει δύναμη να πάω παρακάτω. Αν υπάρξει αποτυχία, τότε πιάνομαι από τους συναδέλφους μου και όλοι μαζί το αντιμετωπίζουμε με μια υγιή στάση. Λέμε «κάναμε ό, τι καλύτερο μπορούσαμε». Όλοι έχουμε βιώσει αποτυχίες.

Είναι χαρά του ηθοποιού αυτός ο ρόλος που υποδύομαι φέτος, γιατί λέει αυτό που θα ήθελε να πει κάθε ηθοποιός: «Αφήστε με να λάμψω, θέλω να είμαι πρωταγωνιστής». Είναι απενοχοποιητικό να το λες και να μη σε παρεξηγεί κανείς. Όλοι μας φανταζόμαστε τον εαυτό μας να πρωταγωνιστεί και να είναι ανάμεσα στους καλύτερους. Δεν έχω εμμονή να είμαι πρωταγωνιστής. Έχω κάνει επιλογές βάση ρόλων αλλά και συνόλου δουλειάς ή έργου. Το θέατρο τα περιλαμβάνει όλα… Τη μια είσαι πρωταγωνιστής και την  άλλη είσαι μέρος του θιάσου, ίσο με τους άλλους. Είναι ωραίο. Σε προστατεύει από εμμονές, ανασφάλειες και την επιθυμία να είσαι στην πρώτη γραμμή συνεχώς, το οποίο άλλωστε είναι πολύ κουραστικό.

Από μικρός δεν φοβόμουν να εκτεθώ, ούτε ήμουν κρυψίνος. Ήθελα να εκθέτω αυτά που έκανα. Αυτό κάνω και ως ηθοποιός αλλά και με το συγκρότημά μου, τους Polkar. Πήρα την απόφαση αντί να κάθομαι να γράφω μουσική στο σπίτι μου να κάνουμε κάποιες συναυλίες, να βγάζουμε βίντεο και τώρα θα κυκλοφορήσουμε και τον δίσκο μας. Είναι η αποφόρτισή μου από το θέατρο, αλλά δεν παύει να είναι και ένα μεγάλο «θέλω» μου για παραπάνω επικοινωνία με το κοινό. Δεν το βλέπω σαν μια κατάσταση δεσμευτική, αλλά σαν μια ανάγκη μου.

Δεν έχω κανένα πρόβλημα να με κρίνουν. Εξάλλου δεν είπα πως θα φτιάξω το καλύτερο συγκρότημα του πλανήτη. Στην εποχή του ίντερνετ που διανύουμε, η κριτική υπάρχει παντού. Το θέμα λοιπόν είναι ποιοι με κρίνουν… Ακόμη κι έτσι όμως, μια δουλειά είναι κι αυτή. Ψυχραιμία. Είναι μίζερο να σκέφτεσαι διαρκώς τι θα πούνε για σένα. Και να σου πω και κάτι; Δεν βρέθηκε κανείς να μου πει κάτι. Στο εξωτερικό είναι πολύ διαδεδομένο να έχει ένας ηθοποιός μπάντα και κανείς δεν του λέει «τέλος πάντων τι είσαι; Ηθοποιός; τραγουδιστής;»

Κάποια στιγμή είχα γράψει κάτι στο Facebook για τον πρώην δήμαρχο της Θεσσαλονίκης και μου ζητήθηκε να το κατεβάσω για να μην μου κάνουν μήνυση. Κατά καιρούς γράφω πράγματα που με απασχολούν στα social media, αλλά τελευταία έχω σιχαθεί την τσαντίλα του Facebook. Έγινε μόδα η τσαντίλα του Facebook. Καθένας σχολιάζει ό, τι θέλει, απλά για να αποφορτιστεί εκείνη τη στιγμή και να πάρει likes. Όλοι έτοιμοι να «κράξουν». Είναι μια τακτική που δεν οδηγεί κάπου, παρά σε ιντερντετικό κουτσομπολιό.

ΙΝΦΟ: Το Μυστήριο της Πολιτείας Χάμελιν, ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΡΤΑ, Μεσογείων 59, Αθήνα. τηλ. 210 77 11 333/ www.porta-theatre.gr