Ο Νικόλας Γιατρομανωλάκης είναι 39 ετών. Έχει σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες & Διεθνείς Σχέσεις στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και Δημόσια Πολιτική στο Kennedy School of Government του Harvard. Έχει εργαστεί ως διευθυντικό στέλεχος σε ελληνικές και πολυεθνικές επιχειρήσεις όπως η Microsoft, η V+O Communication, η S&B Βιομηχανικά Ορυκτά και ο τηλεοπτικός σταθμός Alpha, καθώς και στο Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής & Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ) και το Harvard. Σήμερα εργάζεται ως ανεξάρτητος σύμβουλος επικοινωνίας & marketing. Παράλληλα, το 2012 ξεκίνησε τη δική του επιχείρηση, το www.xombli.com, με αντικείμενο το ελληνικό design, η οποία το 2014 βραβεύτηκε ως ένα από τα καλύτερα e-shops της χώρας. Είναι ιδρυτικό μέλος του Ποταμιού και ήταν επικεφαλής της προεκλογικής καμπάνιας για τις Ευρωεκλογές.
Ποιος ήταν ο ρόλος του πατέρα σας στην διαμόρφωση της ταυτότητας σας ως πολίτης και ως εν δυνάμει πολιτικός; Νομίζω ότι το σημαντικότερο που έμαθα από τους γονείς μου είναι ότι δικαιούμαι να αμφισβητώ και να κρίνω ελεύθερα τα πάντα και να επιλέγω αυτό που θέλω, χωρίς όμως να χάσω τις αρχές και την αξιοπρέπειά μου. Επίσης έχω κληρονομήσει την εργασιομανία τους και ένα αίσθημα καθήκοντος, και πολύ φοβάμαι ότι τα έχω και τα δύο σε υπερθετικό βαθμό, καμιά φορά δεν ξέρω πού να σταματήσω.
Γιατί ένας νέος άνθρωπος νιώθει επιτακτική την ανάγκη να «μπλεχθεί» με την πολιτική αυτή την νευραλγική περίοδο; Γιατί δεν υπάρχει εναλλακτική. Με το να είσαι παθητικός θεατής ή ακόμα και αυστηρός κριτής, δεν γίνεσαι φορέας αλλαγών. Δεν μπορεί να ζητάς το καινούργιο και παράλληλα να μην κάνεις κάτι για να το προκαλέσεις. Προφανώς η εμπλοκή στην πολιτική ενός ανθρώπου ο οποίος ούτε «γόνος» είναι, ούτε κομματικοδίαιτος, την ώρα που η Ελλάδα βιώνει τη βαθύτερή της κρίση, δεν αποσκοπεί σε οποιουδήποτε τύπου επαγγελματική αποκατάσταση, ούτε σε δόξα και φήμη. Απλώς φτάνεις σε ένα σημείο που λες «ως εδώ», δεν θέλω να αφήσω τη μοίρα μου στα χέρια ανίκανων, διεφθαρμένων ή φοβικών ανθρώπων.
Ποια είναι τα 3 πράγματα που δεν θα έπρεπε να έχουν συμβεί στην σύγχρονη ελληνική ιστορία και αποτέλεσαν εκκίνηση για τα δύσκολα χρόνια που ήρθαν; Πρώτον, το εκπαιδευτικό σύστημα απαξιώθηκε. Προτιμήθηκαν βραχυπρόθεσμες πολιτικές της λογικής της ψηφοθηρικής αρπαχτής και καθότι η εκπαίδευση είναι μακροπρόθεσμη επένδυση, αγνοήθηκε. Όταν αποδυναμώνεις την εκπαίδευση, είναι σαν να πυροβολείς τα πόδια σου και μετά να αναρωτιέσαι γιατί δεν μπορείς να τρέξεις γρήγορα.
Δεύτερον, καλλιεργήθηκε η λογική του ότι «όλα επιτρέπονται», ότι οι κανόνες υπάρχουν για να παραβιάζονται, ειδικά αν έχεις τις σωστές προσβάσεις. Αποκτήσαμε μια σταδιακή ανοσία στη διαφθορά και χάσαμε την εμπιστοσύνη μας τόσο στο κράτος δικαίου όσο και στην πολιτική. Παράλληλα η ποιότητα του πολιτικού διαλόγου αλλά και της πολιτικής ζωής εν γένει έπεσε κατακόρυφα, ενώ παράλληλα το πολιτικό σύστημα έβαλε πολλές ασφαλιστικές δικλείδες για να προστατεύσει τον εαυτό του, από την ασυλία βουλευτών και υπουργών μέχρι έναν παράλογο εκλογικό νόμο . Όλα αυτά, σε συνδυασμό και με τα παραπάνω, άνοιξαν την πόρτα και σε μορφώματα του τύπου της Χρυσής Αυγής τα οποία βρήκαν πρόσφορο έδαφος.
Τρίτον, δεν έγιναν ποτέ μεταρρυθμίσεις, δεν πολεμήθηκαν οι παθογένειες του συστήματος στη ρίζα τους. Η δημόσια διοίκηση κομματικοποιήθηκε, κάθε ευκαιρία για αλλαγές πολεμήθηκε, ο συνδικαλισμός απέκτησε ως αυτοσκοπό την πολιτική και οικονομική αποκατάσταση της ηγεσίας του, και ολος ο καυγάς ακόμα και τώρα, εν έτει 2015, είναι για τα χρήματα, αλλά στην λογική του να γυρίσουμε πίσω εκεί που ήμαστε πριν κάποια χρόνια, που περνούσαμε καλά. Κι όμως, εγώ δεν θέλω να γυρίσω εκεί, θέλω να πάω μπροστά, δεν με αφορά αυτή η επίπλαστη ευδαιμονία του παρελθόντος. Ήταν μια φούσκα και πέρα από μπουζούκια, ακριβά ρούχα και αυτοκίνητα δεν άφησε τίποτα πίσω της.
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να αλλάξει χωρίς δεύτερη σκέψη στην Ελλάδα του 2015; Πρέπει να αποκατασταθεί το κράτος δικαίου. Να ξεκινήσει η διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος, να περιοριστεί η πολυνομία και η γραφειοκρατία, να παταχθεί η διαφθορά. Δεν είναι εύκολο φυσικά ούτε θα γίνει με το πάτημα ενός κουμπιού, αλλά είναι πρωτίστως θέμα πρόθεσης.
Πώς λειτουργεί ο Σταύρος Θεοδωράκης με την ομάδα του και γιατί πιστεύετε στο ηγετικό μοντέλο που προτείνει; Έχει την ικανότητα να καθίζει σε ένα τραπέζι ετερόκλητα άτομα, με διαφορετικές καταβολές και προέλευση και να τα ενθαρρύνει με τον τρόπο του να συνεργαστούν προς έναν κοινό στόχο. Επίσης είναι ένας άνθρωπος που ακούει. Θεωρώ ότι προσφέρει ένα νέο μοντέλο ηγεσίας, όχι του ξερόλα σωτήρα, αλλά του ανθρώπου που μπορεί να λειτουργήσει ως καταλύτης, ενεργοποιώντας δυνάμεις και διευκολύνοντας συνεργασίες.
Νεανική επιχειρηματικότητα: ένα τεράστιο κεφάλαιο στη χώρα της σχεδόν μηδαμινής ευκαιρίας για τους νέους. Μπορεί να γυρίσει άμεσα και εύκολα αυτός ο τροχός ώστε να ενεργοποιηθούν δυνάμεις ανάπτυξης; Όχι, δεν είναι εύκολο γιατί αυτή τη στιγμή η επιχειρηματικότητα σχεδόν τιμωρείται. Κατά τη γνώμη μου πρέπει να γίνουν πράγματα και βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα:
Βραχυπρόθεσμα, πρέπει να δοθούν κίνητρα για τη δημιουργία νέων επιχειρήσεων, ει δυνατόν προστιθέμενης αξίας: Μείωση ασφαλιστικών εισφορών, απαλλαγή τα πρώτα χρόνια μετά την έναρξη της επιχείρησης από φορολογικές υποχρεώσεις, απλούστερες διαδικασίες ίδρυσης αλλά και κλεισίματος μιας επιχείρησης, κατεύθυνση διαθέσιμων κονδυλίων προς την δημιουργία θέσεων εργασίας και την κατάρτιση ατόμων, αλλαγή του πλαισίου χρηματοδότησης και διευκόλυνση νέων μεθόδων όπως πχ το crowdfunding που αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε ένα νομικό κενό.
Μακροπρόθεσμα, πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία μας σε σχέση με την καινοτομία. Ξαφνικά στην Ελλάδα, άνθρωποι αποκομμένοι από την πραγματική ζωή ανακάλυψαν όλοι την καινοτομία. Θέλουν ένα συντηρητικό και κλειστό εκπαιδευτικό σύστημα, θέλουν πανεπιστήμια με παρωπίδες και παράλληλα φαντασιώνονται ότι τα παιδιά που θα βγουν μέσα από ένα τέτοιο σύστημα θα έχουν αποκτήσει, ίσως καταπίνοντας ένα μαγικό χάπι, καινοτόμο πνεύμα. Δεν πάει έτσι. Αν δεν καλλιεργήσεις την ελευθερία της σκέψης από νωρίς δεν μπορείς να την προσδοκάς αργότερα. Επιπλέον, πρέπει να μειώσουμε το ρίσκο της αποτυχίας το οποίο στην Ελλάδα είναι πάρα πολύ υψηλό και οικονομικά και κοινωνικά, λειτουργώντας αποτρεπτικά. Αν ξέρεις ότι το τίμημα είναι τόσο μεγάλο, κάθεσαι στα αυγά σου, επιλέγεις πιο ασφαλείς λύσεις, δεν τολμάς.
Κάποια στοχευμένη βλέψη του Ποταμιού για τις γυναίκες σχετικά με την ανεργία και τις ίσες ευκαιρίες στην αγορά εργασίας; Στην Ελλάδα υπάρχει ακόμα η λεγόμενη «γυάλινη οροφή» για τις γυναίκες. Βλέπουμε ότι δεν υπάρχει ούτε μισθολογική ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών, ούτε πολλές γυναίκες σε διευθυντικές θέσεις. Επιπλέον τα ποσοστά της γυναικείας ανεργίας στην Ελλάδα είναι πολύ υψηλά, τα δεύτερα υψηλότερα στην ΕΕ. Θεωρώ ότι αφενός θα πρέπει να δοθούν «μαλακά» και «σκληρά» κίνητρα προκειμένου να ενισχυθεί η γυναικεία επιχειρηματικότητα (φορολογικά, χρηματοδοτικά, προγράμματα κατάρτισης, συμβουλευτικές υπηρεσίες κ.λπ.). Αφετέρου θα πρέπει να υπάρξει μισθολογική εξίσωση και επίσης να διασφαλιστεί ότι οι προσλήψεις δεν λαμβάνουν υπόψη χαρακτηριστικά όπως φύλο, σεξουαλικό προσανατολισμό, ηλικία, θρησκεία, προέλευση κ.λπ., και ότι γίνονται καθαρά αξιοκρατικά.
Ένα άλλο σημείο το οποίο είναι επίσης σημαντικό είναι η ανάπτυξη ενός πολύ καλύτερου συστήματος προσχολικής αγωγής το οποίο θα παρέχει στις γυναίκες τη δυνατότητα να συνδυάζουν τη μητρότητα με την εργασία, χωρίς ενοχές, χωρίς κόστος.
Ποια ήταν τα πρώτα συναισθήματα σας όταν ακούσατε για την φρικιαστική επίθεση στα γραφεία του Charlie Hebdo; Το πρώτο συναίσθημα ήταν θλίψη. Το δεύτερο ανησυχία, γιατί σκέφτηκα ότι μπορεί να αποτελέσει αφορμή για μια σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων. Το τρίτο ήταν ντροπή, όταν άκουσα τον Έλληνα πρωθυπουργό, λίγες ώρες μετά, να προσπαθεί να εκμεταλλευτεί ψηφοθηρικά το συμβάν.
Αν σας ρωτήσω απλοϊκά και σχεδόν παιδικά γιατί να σας ψηφίσει κάποιος, τί θα του απαντούσατε με μια εξίσου απλοϊκή φράση; Γιατί έχω τις γνώσεις και την εμπειρία που απαιτείται, γιατί αναλαμβάνω τις ευθύνες μου, γιατί δεν με νοιάζει το πολιτικό κόστος, γιατί θα δουλέψω σαν το σκυλί, γιατί θα μείνω σταθερός στις αρχές μου και γιατί ξέρω και να ανθίσταμαι και να συνεργάζομαι, όποτε αυτό απαιτείται.
