Η πρώτη φορά που συνάντησα τον Γιώργο Καπουτζίδη ήταν… στα καμαρίνια ενός θεάτρου και κάναμε λίγη παρέα. Ήταν η εποχή των Σαββατογεννημένων, και το ταλέντο του είχε αρχίσει να διαφαίνεται. «Πολύ καλός για να ’ναι αληθινός», είχα σκεφτεί, και ότι θα δεινοπαθήσει στο χώρο, επηρεασμένη από τα δικά μου! Ο καιρός πέρασε, ο Καπουτζίδης δυνάμωνε και μας χάριζε υπέροχες στιγμές γέλιου και μαεστρίας στο παίξιμο και στη συγγραφή. Παρα-πέντε, 20 χρόνια Mega, Eurovision, θεατρικές παραστάσεις.
Η πρώτη μου σκέψη για εκείνον ήταν… πόσο χαμογελαστό και ευγενικό αγόρι, μου έκανε εντύπωση!
Τώρα που τελικά βρεθήκαμε στην Εθνική Ελλάδος… διαπιστώνω ότι το ταλέντο έγινε ωριμότερο, η μακεδονίτικη κορμοστασιά στιβαρότερη, έχει τη σιγουριά και τη δύναμη ενός άντρα-δημιουργού που συνδυάζει τον επαγγελματισμό με το ταλέντο, ενώ ακόμα χαμογελάει πλατιά σαν το αγόρι που είχα γνωρίσει.
Ο ρόλος μου στην Εθνική Ελλάδος… δε μου μοιάζει σίγουρα! Είμαι πιο συνειδητοποιημένη κι ανεξάρτητη από τη Φρόσω που υποδύομαι. Όμως από μικρή είμαι ευαισθητοποιημένη στα μικρά ή μεγάλα δράματα των γυναικών που καταπιέζονταν και δεινοπαθούσαν στην οικογένεια, από τον πατέρα-δυνάστη ή τον άντρα-αφέντη! Κατάλοιπα χρόνων, μ’ έκαναν να είμαι κοντά σε τέτοιες γυναίκες, να τις συμπονώ, και να τις υποστηρίζω. Ας μην ξεχνάμε ότι το πρόβλημα της καταπιεσμένης και πολλές φορές κακοποιημένης γυναίκας ήταν, είναι και θα είναι πάντα μία ‘πληγή’ στον «πολιτισμένο κόσμο» μας.
Σύζυγος και μητέρα δύο παιδιών είναι για μένα μια εικόνα… ξένη γιατί η προσωπική μου κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική. Πάντα σκεφτόμουν κι ονειρευόμουνα τη ζωή μου διαφορετικά από τις κοπέλες της ηλικίας μου. Μ’ ενδιέφερε περισσότερο να σπουδάσω, να βρω το σκοπό της ζωής μου κι αυτός ήταν να δημιουργώ μέσα στην Τέχνη της υποκριτικής, να ταξιδέψω όσο γίνεται περισσότερο, να φτιάξω έναν αληθινό κύκλο φίλων και εκλεκτικών συγγενειών. Ο έρωτας είναι καταλυτικός, όπως στη ζωή κάθε γυναίκας, κι έτσι με τίμησε μ’ έναν σύντροφο που μοιραζόμαστε την καθημερινότητα μετουσιώνοντάς την σε περιπέτεια αγάπης! Παιδιά δικά μου δεν έχω, αλλά έχω δύο υπέροχες ανιψιές, τα παιδιά των φιλενάδων μου, τον βαφτισιμιό μου… Αντιλαμβάνομαι διαφορετικά την παρέα με παιδιά, τη χαίρομαι, με αναπτερώνουν, αλλά δεν είμαι σε θέση να αναθρέψω δικά μου παιδιά.
Αν φέτος δεν ήμουν στην τηλεόραση… θα ήμουν σίγουρα στο θέατρο!
Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, τηλεοπτικά θα ήθελα να μην έχω κάνει…. τις μισές δουλειές από αυτές που έκανα! Όταν, όμως, σκέφτομαι τι εμπειρία απέκτησα, πόσους φίλους καλλιτέχνες γνώρισα, τι χαρούμενα περνούσα, αλλά και τα χρήματα που έβγαλα, ώστε να ταξιδέψω παντού, λέω ότι συμφωνώ με όσους λένε «χρειάζεται να μάθεις να περπατάς πρώτα, για να πετάξεις μια μέρα».
Η σειρά που θα ήθελα να έχω συμμετάσχει είναι… οι «Σαββατογεννημένες» του Γιώργου Καπουτζίδη, κι ίσως, αν δεν υπήρχε η «Εθνική Ελλάδος», να συνέχιζα στο «Κάτω Παρτάλι».
Εκτός από την Εθνική Ελλάδος στην τηλεόραση απολαμβάνω… To FM Live, κι όποιο ελληνικό σήριαλ τύχει να έχει όταν είμαι μπροστά στην τηλεόραση. Οι φετινές δουλειές είναι αρκετά ενδιαφέρουσες. Ακόμα κι οι επαναλήψεις μ’ αρέσουν .Στο WEB βλέπω το House of cards.
Η δουλειά για την οποία είμαι περισσότερο υπερήφανη είναι… τα «Κόκκινα Φανάρια» στο Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ρήγου.
Η δουλειά μου για την οποία είναι οι δικοί μου περισσότερο υπερήφανοι, είναι… ο μονόλογος της «Σεβάς Χανούμ», η ιστορία μιας τραγουδίστριας του ’50 του Γ. Χρονά σε σκηνοθεσία και πάλι του Κωνσταντίνου Ρήγου.
Ο Κωνσταντίνος Ρήγος μου θύμισε με τη «Σεβάς Χανούμ» ότι… όλα γίνονται! Με πάθος, τρέλα, συνεργασία κι ευρηματικότητα, το όνειρο γίνεται πραγματικότητα! Ήταν από τις πιο ωραίες μου δουλειές και συνεργασίες!
Το σημαντικότερο πράγμα που μου δίδαξε η ψυχοθεραπεία είναι… «πάρτο αλλιώς, θα βρεις! Ωχ! Βρήκες; Έλα από το γραφείο την Τετάρτη στις 5. Χάλασαν τα φίλτρα πάλι!»
Το σημαντικότερο πράγμα που μου δίνει ο σύντροφός μου είναι… η κατανόησή του, όταν ξεχνάω να ψωνίσω ψωμί και καφέ, κι άλλα εδώδιμα αποικιακά! Επίσης όταν υπνωτίζεται από τη μουρμούρα μου και δεν αντιστέκεται στα παραληρήματά γκρίνιας, ηττοπάθειας και μεγαλείου που με πιάνουν. Επίσης, θέλω να τον ευχαριστήσω που συνήθως με αντιμετωπίζει με κατανόηση και ξημερώνεται μαζί μου αν πρέπει να αναλύσουμε το πρόβλημά μου, από το να με αφήσει να κοιμηθώ στο σπιτάκι του σκύλου!
Το «ευχαριστώ» που θέλω να πω… στη μαμά μου, στον μπαμπά μου, στην αδελφή μου Δώρα και τον γαμπρό μου, στις ανιψιές μου και όλους τους φίλους. Στο Θεό, την πατρίδα και πάνω απ’ όλα τον εαυτό μου που στάθηκε ακέραιος κι ανοιχτός στις αλλαγές και τις ευκαιρίες! Τι, Όσκαρ παίρνω; (γέλια)
Μετανιώνω που… δεν ασχολούμαι με το τραγούδι και το χορό περισσότερο. Που δεν βλέπω τους συγγενείς μου, κυρίως τα παιδιά, περισσότερο. Μετανιώνω που έκοψα το τραγούδι στο μπάνιο.
Ο άνθρωπος στον οποίο τηλεφωνώ συχνότερα μέσα στην ημέρα… είναι η αδελφή μου! Είναι σαν να μιλάω στον εαυτό μου, να του λέω την καθημερινότητα μου και να απαντάει ο άλλος μου εαυτός: τίμιος, που μ’ αγαπάει, ξέρει να με χειριστεί κι είναι όσο πρέπει αυστηρός και παιχνιδιάρης.
Η συνήθεια που όλο λέω θα αλλάξω και δεν αλλάζω… τεμπελιάζω και δεν τρώω σωστά. Κυρίως το πρωινό μου, είναι συνήθως ένας βαρύς καφές και σπάνια τρώω κάτι θρεπτικό. Επίσης, πρέπει να κόψω την κακή συνήθεια των ζεστών, καυτών, σχεδόν, μπάνιων! Έχω γίνει κρυουλιάρα και ..μαλθακή.
Θα νιώσω επιτυχημένη όταν… θα ζω αξιοπρεπώς από τη δουλειά μου και θα κάνω ένα ταξίδι στο εξωτερικό το χρόνο. Άντε δύο. Κι ένα μήνα διακοπές στη θάλασσα. Και το χειμώνα βουνό. Και θα ψωνίζω τα ρούχα και τα παπούτσια που θέλω. Και θα ξεχρεώσω το σπίτι μου και θα φτιάξω πισίνα. Και θα μου γίνονται 3 με 4 προτάσεις επαγγελματικές το χρόνο -και να μην ξέρω ποια να πρωτοδιαλέξω. Τότε ναι. Θα αισθάνομαι επιτυχημένη. Ε, αν τώρα πάλι, δεν γίνουν όλα αυτά, και το ότι βρήκε το σπερματοζωάριο του μπαμπά μου το «αυγό» της μαμάς μου, και βγήκα εγώ στη ζωή μοναδική κι υπέροχη, πάλι επιτυχία το λες. Όχι;
ΙΝFΟ: Εθνική Ελλάδος, Τρίτη 22:20, Mega
