Φάνης Μουρατίδης: «Θέλω να έχω επιτυχημένη ζωή, όχι επιτυχημένη καριέρα»

Γοητευτικός και χαριτωμένος. Χαμογελαστός και στιβαρός. Καλός ηθοποιός και τρυφερός μπαμπάς. Δραματικός και κωμικός. Μέσα από τις αντιθέσεις του ο Φάνης Μουρατίδης πορεύεται εδώ και χρόνια. Το απολαμβάνει, ισορροπεί, ακροβατεί και στο τέλος τα συνδυάζει. Γι αυτό και όταν τον ξέρεις, και τον ξέρω από τότε που ανέβαινε στο σανίδι του υπέροχου και αξέχαστου θεάτρου Αμόρε, τον απολαμβάνεις σαν να ήταν ακροβάτης που μέσα από τις λέξεις και τις σκέψεις του επιμένει να περπατά πάνω σε μία γραμμή με δύο αντίθετες όχθες να τον περιβάλλουν. Ο Φάνης…

Νιώθεις ότι κάνεις κάτι σημαντικό;

«Εγώ νιώθω ότι είμαι ένας υπεύθυνος επαγγελματίας διασκεδαστής. Αυτό αισθάνομαι. Θέλω να κάνω την δουλειά μου κάθε φορά όσο το δυνατόν καλύτερα. Σε αυτό το ραντεβού που έχω με το κοινό είτε αυτό είναι τηλεόραση είτε τηλεόραση είτε θέατρο έχω ένα όνειρο:να συμβεί κάτι. Να περάσει καλά, να συγκινηθεί, να ψυχαγωγηθεί. Ουσιαστικά η λέξη που με αντιπροσωπεύει είναι η ψυχαγωγία. Εγώ το αντιλαμβάνομαι ως «διασκεδαστής» γιατί δεν μπορώ να δω τον εαυτό μου ως ιερουργό ως κάτι τόσο σημαντικό. Αυτό που μπορώ να δω είναι ο γιατρός που θεραπεύει τις ψυχές των ανθρώπων που τις ηρεμεί και τις καθοδηγεί και που συναντά τον άνθρωπο σε μια στιγμή οριακή».

Όμως κι ο καλλιτέχνης στην ψυχή δεν απευθύνεται;

«Η λέξη που κρατάω είναι η ψυχαγωγία όπως ορίζεται στον καθένα. Εγώ εκεί ανήκω. Τώρα μπορεί οι λέξεις να έχουν χάσει το νόημά τους…»

Η ψυχαγωγία σίγουρα πάντως...

«Εγώ την αντιλαμβάνομαι ως κάτι πολύ ουσιαστικό. Όπως έλεγε και ο Βασίλης Παπαβασιλείου σε μία συνέντευξη «Ο άνθρωπος ψάχνει κάθε τρόπο να διασκεδάσει, να φύγει από το σπίτι του, να περάσει καλά. Αυτή η ανάγκη θα είναι πάντα πρωταρχική». Μου άρεσε πολύ αυτό. Έτσι αισθάνομαι. Έχω την ευθύνη αυτό και δουλεύω πολύ για να συμβεί και μπορεί να μην συμβεί. Ο λογαριασμός έρχεται στο τέλος».

Αυτό το κάνεις για να ψυχαγωγήσεις τους άλλους. Τον Φάνη πώς τον ψυχαγωγείς;

«Όλα εξαρτώνται από τον χρόνο που έχω. Παλιά που ήμουν μόνος και εργένης είχα πάρα πολύ χρόνο να πλήττω και να λέω «πωπω τι θα κάνω σήμερα». Ζούσα στην αυτοκτονία του καφέ. Αργότερα που η ζωή άλλαξε απολαύσεις έγιναν πράγματα που ίσως παλιότερα δεν τα εκτιμούσα, όπως το να βρω χρόνο να διαβάσω ένα πολύ ωραίο βιβλίο, να δω με τη γυναίκα μου μια ταινία, μία παράσταση συναδέλφων, να πάω ένα ταξίδι και φυσικά να έχω τον ελάχιστο χρόνο για να συναντηθώ με φίλους μου. Η μεγαλύτερη χαρά μου είναι να βλέπω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν, να τους βλέπω, να τους ανακαλύπτω, να τους χάνω, να τους ξαναβρίσκω, να παρακαλώ ο χρόνος να μην περάσει γρήγορα. Αυτοί οι δύο τύποι παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο στην χαρά μου».

Άρα λοιπόν είσαι μπαμπάς που ασχολείται με τα παιδιά του;

«Οσο μπορώ, ναι. Θα ήθελα να ασχολούμαι περισσότερο. Νομίζω, από τις εμπειρίες που έχω στη ζωή μου τα τελευταία χρόνια η μεγαλύτερη επιτυχία που μπορεί να έχει κανείς είναι να έχει μία επιτυχημένη ζωή και όχι μία επιτυχημένη καριέρα. Κι αυτό ένας άνθρωπος το καταλαβαίνει όταν βρίσκεται σε μία πραγματικά δύσκολη στιγμή της ζωής του. Εκεί φαίνεται το άθροισμα. Όταν αλλάζει η διάσταση βλέπεις αν στη ζωή έχτισες και επένδυσες σωστά».

Εσύ έχεις κάνει την αυτοκριτική σου;

«Δεν ξέρω όμως έχω αποκτήσει συνείδηση αυτού του πράγματος. Όμως κι εγώ για πολλά χρόνια είχα επενδύσει στην καριέρα μου. Δεν ξέρω γιατί το έκανα. Ισως γιατί αυτό που κάνουμε, είμαστε και λίγο ψώνια νομίζουμε ότι είμαστε οι καλύτεροι… Αν δεν υπήρχε αυτό δεν θα κάναμε αυτή τη δουλειά όμως. Υπάρχουν όμως και οι πολιτικοί που είναι μεγαλύτερα ψώνια απ’ ότι εμείς».

Πότε άρχισε να αλλάζει η ισορροπία;

«Νομίζω ότι έγινε με τα παιδιά μου. Έκανα και τότε αυτοκριτική αλλά μέχρι τότε κέρδιζε το άλλο. Ήταν η υπέρβαση τότε. Όσο περνάει ο καιρός ίσως αρχίζω να συμβιβάζομαι. Και δεν το λέω ούτε σαν καλό ούτε σαν κακό».

Με την Άννα Μαρία δεν είχε αρχίσει να συμβαίνει;

«Τα παιδιά είναι αυτά που ορίζουν τον όρο της οικογένειας. Αυτά θα είναι πάντα εκεί και αυτά θα σε συνδέουν με τον άλλον άνθρωπο. Αυτά κάνουν την ζωή ομορφότερη. Οι ελληνικές ταινίες τελειώνουν πάντα με έναν γάμο. Το μετά είναι το ενδιαφέρον. Γι αυτό και ήταν δύσκολο δραματουργικά. Η οικογένεια μπορεί να είναι μοχλός δύναμης αλλά ταυτόχρονα να είναι και αποδιοργανωτικό στοιχείο. Έχει σημασία πώς στέκεσαι αυτή την εποχή, ο καλός ο καπετάνιος φαίνεται στη φουρτούνα».

Για σένα ποιο είναι το στοιχείο που σηματοδοτεί την κρίση εκτός από το οικονομικό;

«Το οικονομικό είναι πολύ σημαντικό κομμάτι. Η γενιά μου αξιολόγησε πολύ αυτό το θέμα. Σου θυμίζω ότι φτάσαμε στο επίπεδο να μην μας νοιάζει από πού βρήκε κάποιος τα λεφτά, φτάνει να τα είχε. Και από την στιγμή που τα είχε αυτομάτως οριζόταν ως μάγκας. Τώρα αν αυτός τα είχε πάρει από δεξιά κι αριστερά για να κάνει λοβιτούρες και τώρα καλούμαι εγώ να πληρώσω τον λογαριασμό αυτό είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο. Όμως ζήσαμε την αποθέωση του λαμόγιου. Δεν αξιολογούσαμε αυτόν που είχε κάνει τέσσερα διδακτορικά και μία έρευνα για τον καρκίνο. Τον βραβεύαμε για τα μάτια του κόσμου αλλά δε μας ένοιαζε ιδιαίτερα. Μας ένοιαζε πως κάποιος βρισκόταν ένα πρωί να έχει πολλά λεφτά και τον βαφτίζαμε τον μάγκα του χωριού και του λέγαμε και μπράβο. Και τελικά καταλάβαμε ότι κάτι τέτοιο πλέον δεν παίζει…»

Εσύ σοκαρίστηκες;

«Όχι, δεν μου άλλαξε κάτι δραματικά. Είχα απόλυτη συνείδηση για τα σκαλοπάτια μου. Το ίδιο γινόταν και πριν την κρίση και με τον ίδιο τρόπο βλέπω τον κόσμο και τώρα. Ούτε το γούστο μου έχει αλλάξει. Δεν μπορεί όμως εκεί που τότε ήταν το must η Ψαρρού και το Nammos να είναι τώρα το ταβερνάκι με τα κεφτεδάκια. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπήρχε γούστο».

Εσύ δεν μπήκες ποτέ σε πειρασμό;

«Όχι. Ήμουν και είμαι σπάταλος αλλά ποτέ δεν είχα πολλά. Είμαι καλλιτέχνης όχι οικονομολόγος. Δεν ξέρω πολλούς στη δουλειά μου να έχουν πολλά λεφτά. Εγώ κοιμόμουν στα golden nineties, δεν έκανα λεφτά. Αυτό που άλλαξε σε σχέση με μένα είναι το ότι, επειδή αλλάζουν οι απαιτήσεις απέναντι στην ποιότητα, η κρίση με βοήθησε να επιβεβαιώσω σκέψεις. Το σημαντικό για μένα είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, οι φίλοι μου, να προσφέρω μέσα από τη δουλειά μου».

Οταν ζορίζεσαι πολύ ποια είναι η διέξοδος;

«Είμαι σε στρίμωγμα από παντού και παντού. Το οικονομικό είναι τεράστιο και σαν τη Λερναία Ύδρα. Πληρώνεις συνέχεια λογαριασμούς…Υπάρχει ένας παραλογισμός. Σκέφτομαι τι θα βάλω ως υπεραξία. Ζωή, υγεία ή λογαριασμούς. Παίρνω την απόφαση να συνθηκολογήσω και αποφασίζω να ζήσω εκτεθειμένος. Υπάρχει ένας κοινός τόπος: χρωστάμε όλοι και βρισκόμαστε όλοι μαζί»

Αυτό είναι το ωραιότερο πράγμα που έχει πει ο μπαμπάς τους γι αυτά.

Photo Credits: Theo Vranas for jenny.gr