Τον γνωρίζω από παιδί. Μέναμε στην ίδια γειτονιά, είχαμε κοινούς φίλους αλλά μας χώριζαν κάποια χρόνια. Όταν πέρασε στο Πανεπιστήμιο Πειραιά ξανασυναντηθήκαμε. Εγώ ως θεατρολόγος συνέδραμα την θεατρική ομάδα, εκείνος ως ονειροπόλος αποφάσιζε να δώσει εξετάσεις στο Θέατρο Τέχνης. Απαρνήθηκε τα οικονομικά και άρχισε να προετοιμάζεται πυρετωδώς. Μελετούσε ώρες ατελείωτες, έτρεχε μόνος του χιλιόμετρα για να γυμνάσει το σώμα του. Ήθελε να είναι άψογος. Δεν είχα καμία αγωνία, ήμουν σίγουρη ότι αυτό το υπέροχο ξανθό αγόρι θα τα κατάφερνε. Είχε δαιμονισμένο ταλέντο και επιμονή. Πέτυχε αμέσως. Μετά ήρθαν όλα τ’ άλλα. Οι ρόλοι, η αναγνώριση και η καριέρα. Ήρθε και μία υπέροχη γυναίκα στην ζωή του, η Έμιλυ Κολιανδρή και δύο πιτσιρίκια. «Ο Χρήστος, μπαμπάς…» σκέφτηκα φέρνοντας τις εικόνες του δεκαοχτάχρονου εκείνου νεαρού στο μυαλό μου. Μου φάνηκαν τόσο μακρινές. Ναι, ο Χρήστος μπαμπάς. Και εξαιρετικός ηθοποιός. Και ωραίος άνθρωπος. Γεμάτος. Καλώς τον και πάλι απέναντί μου.
Πόσων ετών είναι τα παιδιά σου;
«Ο μεγάλος είναι τεσσάρων και η μικρή μου οκτώ μηνών».
Σου έχουν αλλάξει τη ζωή;
«Πρώτα απ’ όλα δεν κοιμάμαι. Δεύτερον, έχω ένα φοβερό λόγο να θέλω να έρχομαι σπίτι μου και να μην γυρνάω βόλτες. Τρίτον σκέφτομαι το μέλλον πιο πολύ απ’ ότι παλιά. Κακώς ίσως, αλλά το σκέφτομαι».
Με αγωνία;
«Ναι. Δεν ντρέπομαι να το πω. Με αγωνία για τα πιο αναγκαία αλλά και για το ό,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί».
Σε επηρεάζει στη δουλειά αυτό; Από φόβο μήπως μείνεις δίχως δουλειά μήπως άρχισες να λες πιο πολλά «ναι»;
«Δεν το έπαιξα ποτέ επαναστάτης της τέχνης και κάνω μόνο αυτό που με εκφράζει. Απλά προσπαθώ κάθε φορά να μην είναι μεγάλη η απόσταση του ιδεατού από την συνεργασία. Τους όρους που δουλεύω τσεκάρω. Επειδή σαν άνθρωπος είμαι χαλαρός δεν έχω κάποιο δόγμα. Δεν θα πω δηλαδή: Α, δεν δουλεύω με αυτόν γιατί αυτό… Υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις αλλά είναι πολύ κραυγαλέες…».
Σε τι λες «όχι» ας πούμε…
«Θα πω όχι σε κάτι που εκ των προτέρων, επειδή ξέρω πρόσωπα και πράγματα, νιώθω ότι θα εκτεθώ».
Το πιο ωραίο πράγμα που έχεις κάνει μέχρι σήμερα στην δουλειά σου ποιο είναι;
«Α, νομίζω ότι θα είναι ο ρόλος που θα κάνω στην «Όπερα της Πεντάρας», ο Μακίθ».
Γιατί;
«Ο επόμενος ρόλος ως άγνωστος, ως ρόλος που δεν έχω δει ακόμη πώς αναπνέει πάνω στη σκηνή είναι πάντα πιο γοητευτικός και υπόσχεται πιο πολλά. Οπότε η σκέψη μου και η ενέργειά μου είναι προσανατολισμένες σε αυτόν και όχι σε αυτά που έχω ήδη κάνει».
Γενικά σε γοητεύει το άγνωστο;
«Φυσικά. Ποιον γοητεύει το γνωστό;»
Κάποιους τους τρομάζει το άγνωστο…
«Αυτό είναι και η γοητεία. Η γοητεία μέσα της έχει και λίγο φόβο. Αν δεν φοβάσαι και είσαι ασφαλής εντελώς αποκλείεται να είναι γοητευτικό αυτό».
Αυτό είναι κάτι που πιστεύεις και για τις σχέσεις σου;
«Βέβαια. Είναι κάτι που πιστεύω για όλα τα πράγματα και για όλους τους ανθρώπους. Και για όλες τις σχέσεις, τις ανθρώπινες, τις πολιτικές, τις ερωτικές, όλες!»
Ναι, αλλά μια σχέση η οποία επισημοποιείται γίνεται γάμος και στην πορεία οικογένεια πόσο άγνωστο μπορεί να κρύβει πλέον μέσα της;
«Κρύβει ακόμη. Η γοητεία του πρώτου καιρού φεύγει αμέσως. Όμως μετά κι από δεκαπέντε χρόνια και μετά από γάμο και παιδιά πάντα υπάρχουν άγνωστα πράγματα. Εδώ υπάρχουν άγνωστα πράγματα του ίδιου σου του εαυτού, δεν θα υπάρχουν κάποια για τον σύντροφό σου; Απλά επειδή τον σύντροφο τον συνδέεις με μία συνήθεια και μια καθημερινότητα τον θεωρείς δεδομένο».
Ουσιαστικά παύεις να τα αναζητάς…
«Ναι, δυστυχώς ναι. Η ευτυχώς καμιά φορά. Δεν ξέρεις ποτέ… Φοβάσαι πως αν ανακαλύψεις κάποιο μυστικό μετά από δεκαπέντε χρόνια μπορεί να ξυπνήσεις και να νιώσεις ότι είσαι με έναν άγνωστο».
Νιώθεις πολύ νέος για να έχεις δύο παιδιά και να είσαι παντρεμένος;
«Καθόλου. Νιώθω πολύ νέος για να σκέφτομαι με τον τρόπο που σκέφτομαι. Πιάνω τον εαυτό μου να μπορεί να χωρέσει πολλά πράγματα μέσα του, πολλές συμπεριφορές ανθρώπων. Μπορώ να καταλάβω πάρα πολλά ακόμη και αυτά που δεν μου αρέσουν και δεν τα γουστάρω και τα σιχαίνομαι. Παρόλα αυτά θα τα καταλάβω και θα τα συγχωρήσω και δεν θα μου μείνει και μία κακία στο τέλος. Αυτό δεν συνάδει με το πάθος που νιώθω. Καμιά φορά ο τρόπος που χωρούν οι άνθρωποι στην καρδιά και στο μυαλό μου νιώθω ότι είναι ο τρόπος ενός ανθρώπου πιο σοφού από την ηλικία μου. Δεν το λέω ψωνίστικα. Το λέω με ανησυχία… Καμιά φορά θα ήθελα να θυμώνω πιο πολύ!»
Τι σε κρατάει να μην το κάνεις;
«Το ότι έχω συνείδηση των δικών μου μεγάλων αντιφάσεων. Στα αισθήματά μου και στις σκέψεις μου μπορούν να συνυπάρχουν το άσπρο και το μαύρο σε απόλυτη αρμονία. Σκέφτομαι ότι αν το έχω εγώ μάλλον το έχουν και οι άλλοι. Αρα καταλαβαίνω τον διπλανό μου».
Ποστάρεις;
«Μόνο με το twitter ασχολούμαι. Δεν γράφω τόσο πολύ. Περισσότερο διαβάζω τους άλλους και διαβάζω ειδήσεις. Σπανίως θα ασχοληθώ με το ποιος βρίζει ποιον. Με χαλάει αυτό το πράγμα».
Είναι έντονο όμως. Γιατί είμαστε τόσο έτοιμοι για καυγά;
«Γιατί σαν λαός είμαστε μικροί σε ηλικία. Αν και έχουμε μία συνέχεια χιλιάδων ετών είμαστε πολύ μικροί σαν παιδιά που αν δε γίνει το δικό τους κλωτσάνε τον άλλο».
Τι νιώθεις εσύ;
«Δεν φοβάμαι τόσο. Νιώθω κατάθλιψη, λύπη, απογοήτευση. Μου είναι πολύ δύσκολο να βγω πάνω από αυτά τα συναισθήματα, δεν μπορώ».
Υπάρχει αντίδοτο;
«Η δουλειά μου, τα παιδιά μου και η γυναίκα μου. Με γεμίζουν χαρά και μου μαλακώνουν την ψυχή».
Το μεγαλύτερο ελάττωμά σου ποιο είναι;
«Το ότι νομίζω ότι τα ξέρω όλα»
Κι αυτό για το οποίο σε αγαπούν περισσότερο;
«Για τις στιγμές που παραδέχομαι ότι δεν ξέρω τίποτα. Είναι λίγες βέβαια!!!» (γέλια)
Photo Credit: Alexei Siozov for jenny.gr
