Έχω γεννηθεί και μεγαλώσει στη Νέα Σμύρνη. Είμαι τελείως "παιδί" της Αθήνας. Μένω πια στο Μετς, πίσω από το Α’ Νεκροταφείο, εδώ και 5-6 χρόνια. Είναι από τα μέρη που ήθελα πολύ να μείνω, είναι πολύ ωραία. Επειδή είναι σε λόφο, βλέπεις μέχρι θάλασσα. Μου αρέσει πολύ ότι παραμένει γειτονιά, είσαι στο κέντρο, αλλά έχεις την αίσθηση ότι δεν είσαι. Είναι δίπλα η παιδική χαρά, το πάρκο, το γήπεδο μπάσκετ. Επίσης, έχει πολύ φαρδιά πεζοδρόμια. Πολύ κοντά είναι το Παγκράτι, η πλατεία Βαρνάβα, που έχει αγορά, καφέ, κρεοπωλείο, τα πάντα. Είναι ζωντανή περιοχή. Έχει γεμίσει μπαράκια το Παγκράτι, στην πλατεία Προσκόπων, για παράδειγμα, και αισθάνεσαι πάντα ωραία.
Ως μαμά, αυτό που εκτιμώ πολύ είναι όπως είπα τα πεζοδρόμια, τα δέντρα, η παιδική χαρά. Επίσης, το Καλλιμάρμαρο, που το πίσω κομμάτι του εμείς το λέμε «αλάνα». Εκεί τρέχει ο κόσμος κι εγώ με την κόρη μου, Ιόλη, κάνουμε πατίνι και ποδήλατο. Επίσης, ο Εθνικός Κήπος είναι μόλις 10 λεπτά με τα πόδια και είναι μια πολύ ωραία διαδρομή για βόλτα.
Δεν έχω πολλά στέκια, γιατί μετά το παιδί, δεν βγαίνω και πολύ. Μου λένε οι φίλοι μου "θα πάμε εκεί" κι εγώ δεν τα ξέρω τα μέρη. Σίγουρα ένα στέκι μου είναι το Odeon, ένα καφέ στη Μάρκου Μουσούρου. Επίσης, πηγαίνω συχνά στο Baba Ghanoush που έχει τα καλύτερα φαλάφελ της πόλης, για φαγητό στο Μαύρο Πρόβατο στο Παγκράτι και στην Ταβέρνα Βυρίνης, που είναι ωραία επιλογή για οικογενειακή έξοδο κάθε Κυριακή. Για ποτό συνήθως προτιμώ τα μπαράκια της Αρχελάου, ή πιο κέντρο, στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης.
Ένας πολιτιστικός χώρος που είμαι αρκετά συνδεδεμένη μαζί του είναι το BIOS γιατί με την ομάδα μου έχουμε κάνει πολλές παραστάσεις εκεί, καθώς και ένα φεστιβάλ που διοργανώνουμε κάθε χρόνο τον Μάιο, το BOB Festival.
Άλλος ένας χώρος που μου αρέσει πολύ είναι το Μουσείο της Ακρόπολης. Είναι ένας χώρος που δεν έχω εξερευνήσει ολόκληρο ακόμη και θέλω να τα δω όλα. Μου αρέσει πάρα πολύ, ακόμη και για να πιω έναν καφέ.
Αυτό που θα ήθελα να αλλάξω στην πόλη είναι η καθαριότητα. Μου φαίνεται περίεργο που δεν έχουμε καταφέρει, και δεν το λέω κατηγορώντας κυβερνήσεις, αλλά εμάς τους ίδιους, να έχουμε ένα καθαρό κέντρο. Μου φαίνεται τρελό ότι δεν έχουμε την παιδεία ακόμη να ξέρουμε ότι δεν πετάμε τα πράγματα κάτω. Οδηγείς και ο άλλος πετάει από το παράθυρο πράγματα. Πας σε μια οποιαδήποτε ευρωπαϊκή πόλη και δεν υπάρχει αυτό. Θα με έκανε ευτυχισμένη να ήταν πολύ πιο καθαρά όλα.
Η παράσταση 72 Ώρες, στην οποία βρίσκομαι φέτος έχει στοιχεία stand-up comedy, ξεκινάει δηλαδή με αυτό τον τρόπο, αλλά με τη διαφορά πως δεν περιμένει απαντήσεις από το κοινό. Δεν έχει διάλογο. Είναι μια ιστορία με αρχή μέση και τέλος, με πολλά αυτοσχεδιαστικά στοιχεία. Ο Μάνος και η Μάνια είναι στα 38 τους, κάπως κουρασμένοι από αποτυχημένες σχέσεις. Συναντιούνται μέσω Ίντερνετ και βγαίνουν ένα ραντεβού. Από πρώτη στιγμή αισθάνονται ότι είναι μάλλον κάτι διαφορετικό αυτό που υπάρχει ανάμεσά τους. Αρκετά γρήγορα, στην έβδομη εβδομάδα της σχέσης τους, έχουν ένα «ατύχημα» εγκυμοσύνης και καλούνται να αποφασίσουν μέσα σε 72 ώρες (όσο διαρκεί το χάπι της επόμενης ημέρας) τι θα κάνουν. Ο άντρας και η γυναίκα επειδή είναι πολύ διαφορετικοί, έχουν και πολύ διαφορετικές θέσεις. Όταν πήρα το κείμενο στα χέρια μου είπα «είναι δυνατόν; Υπάρχουν τέτοιοι τύποι;». Δεν αναγνώρισα τόσο δικά μου στοιχεία, αλλά ο κόσμος που έρχεται μου λέει συνέχεια "αυτό το πέρασα προχτές", ή "είχα κι εγώ έναν τέτοιο σύντροφο", οπότε κατάλαβα πως όλα μέσα από τη ζωή είναι βγαλμένα.
Επειδή τα βράδια μου είναι δύσκολα λόγω δουλειάς, όταν καταφέρνω να δω με τη σειρά μου παραστάσεις, με ευχαριστεί. Αυτό που είδα και μου άρεσε πολύ ήταν το Δάνειο στο θέατρο του Νέου Κόσμου, με τον Γιάννη Σαρακατσάνη και τον Μιχάλη Οικονόμου. Το είδα με πολύ χαρά. Επίσης μια πολύ καλή παράσταση είναι Ο Θεός της Σφαγής, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Από ταινίες, η τελευταία που ξεχώρισα ήταν το The Room που χάρισε το Όσκαρ στην Βrie Larson.
Αν είχα να ξεναγήσω κάποιον σε τρία σημεία στην πόλη, σίγουρα θα τον πήγαινα στην Ακρόπολη, -και στο Μουσείο αλλά και στην Πλάκα, στους Αέρηδες-, για ένα κοκτέιλ στο Galaxy στην Πανεπιστημίου, και φυσικά, στη θάλασσα, στη Βουλιαγμένη ή το Σούνιο.
*H Βάσω Καβαλιεράτου πρωταγωνιστεί στις 72 ώρες, των Γιώργου Χατζηπαύλου-Αστερόπης Λαζαρίδου, σε σκηνοθεσία Γιάννη Σαρακατσάνη και μουσική του Φοίβου Δεληβοριά /Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Πειραιώς 206, Ταύρος /Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00.
