Ο Ηλίας & ο Χάρης ανακρίνουν την Ελευθερία Αράπογλου

Οι δημιουργίες της και ο τρόπος παρουσίασής τους στο ευρύτερο κοινό από την πρώτη στιγμή στη μικρή βιτρίνα του Θησείου αποτέλεσαν σημεία αναφοράς για το αθηναϊκό fashion crowd. Το κατάστημα DIGITARIA στο Λονδίνο έγινε χώρος έκφρασης avant garde εικαστικών καλλιτεχνών και τα ρούχα της αγαπήθηκαν από το απαιτητικό Λονδρέζικο αγοραστικό κοινό για την μοναδικότητα τους. Οι επιμελημένες παρουσιάσεις των συλλογών της είναι εικόνα βασικών εννοιολογικών κατευθύνσεων της σύγχρονης τέχνης, που αφορά το καλλιτεχνικό γίγνεσθαι με όλες τις τάσεις, τις κατευθύνσεις και τα χρησιμοποιούμενα μέσα.

Οι συνεργασίες της με τη Θεατρική Πρωτοπορία  της Αθήνας έρχεται σαν συνέχεια του χαρακτήρα των σχεδίων της και γίνονται μέρος του συνόλου της καλλιτεχνικής έκφρασης “πάνω στο σανίδι”.

Οι fashion editors Ηλιας Μιχαλόλιας και Χάρης Γκοτζαμανίδης συναντούν και συνομιλούν με την Ελευθερία Αράπογλου στο ιδιαίτερο showroom της στα Εξάρχεια, με φόντο τα μοναδικά χαρτονένια πατρόν της.

Πότε θυμάσαι ότι ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μόδα;

Όταν ήμουν πέντε χρονών, έλεγα ότι όταν μεγαλώσω θα γίνω σχεδιάστρια. Μου το θύμισε ένας ξάδελφος μου, που ζει στην Αμερική εδώ και είκοσι χρόνια. Αυτό που θυμάμαι όμως εγώ, είναι ότι, όπως και μεγαλύτερη, ήθελα να φτιάχνω πράγματα με τα χέρια μου, να δημιουργώ, να ζωγραφίζω, να σχεδιάζω, να φτιάχνω κάτι από την αρχή. Οι γονείς μου αντίθετα, που είναι επιχειρηματίες στον τουρισμό, ήταν αρνητικοί, μου έλεγαν πρώτα θα σπουδάσεις τουριστικά και μετά.

Δεν είχες καμία επαφή με τη μόδα;

Η μητέρα μου δεν έραβε ούτε κουμπί, κι εγώ μόνη μου, ίσως υποσυνείδητα, βλέποντας τη χρυσοχέρα θεία μου να φτιάχνει ρούχα με τη βοήθεια του Burda, έκανα μεταποιήσεις σε ρούχα του πατέρα μου, για να τα φορέσω.

Και μετά;

Τελείωσα τα τουριστικά στη Θεσσαλονίκη και αφού προετοιμάστηκα  στο παράρτημα του βρετανικού συμβουλίου, το DAY, έφυγα για το Λονδίνο. Εκεί στο Surrey Institute of Art & Design, που τώρα έχει μετονομαστεί σε University for the Creative Arts, σπούδασα fashion design για τρία χρόνια.

Κάτι που θυμάσαι από τη σχολή, κάτι που σε "κέρδισε" πολύ;

Θυμάμαι πιο πολύ αυτό που δεν ήξερα ότι θα κάνω, ότι θα μάθω και να ράβω. Εκείνο που με συναρπάζει ακόμα όμως είναι το πατρόν.

Μετά το Λονδίνο;

Ήθελα να φύγω για πρακτική στην Αμερική, αλλά ήταν ο Σεπτέμβρης που πέσαν οι Πύργοι, και ήρθα Αθήνα να δω κάποιους φίλους. Άρχισα να συνεργάζομαι σαν fashion editor στο Ozon και παράλληλα η μητέρα μου με προέτρεψε να κάνω κάτι δικό μου. Εκείνη την εποχή υπήρχαν τα προγράμματα του ΕΟΜΜΕΧ  γυναικείας επιχειρηματικότητας και με βοήθησαν να στήσω το δικό μου  show room στην Ακάμαντος στο Θησείο. Μέχρι να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα δειγμάτιζα άλλους σχεδιαστές και το 2004 παρουσιάζω την πρώτη μου συλλογή  κάτω από την επωνυμία “Las Cosas Que Nos Elevar” LACQNE. Η μικρή βιτρίνα του show room έγινε σημείο αναφοράς και η δημοσιότητα δεν άργησε, μαζί με τον πολλαπλασιασμό των καταστημάτων που μπορούσες να βρεις τα ρούχα μου.

Και το Digitaria πως προέκυψε;

Ξεκίνησε στο Soho το 2008 με συνεργάτη, σαν flag store. Το press agency που ανέλαβε την επικοινωνία, θεώρησε ότι δεν ήταν σωστό επικοινωνιακά να υπάρχει μια Ελληνίδα σχεδιάστρια με ισπανικό όνομα στο Λονδίνο. Το Digitaria ήταν ο κωδικός μιας φούστας  και έγινε ένα σημείο μόδας στην Αγγλία, με βιτρίνες από νέους καλλιτέχνες που κάθε βδομάδα εξέθεταν τα έργα τους ή έκαναν performances στη κάτω αίθουσα ενώ στο ισόγειο οι Londoners συλλογές μου, γυναικείες και ανδρικές αποκτούν δημοσιότητα. Πολλά από τα ρούχα γίνονται σε συνεργασία με τους καλλιτέχνες και στο Digitaria βλέπεις να ψωνίζουν ο Body Robin, ο Gareth Pugh. Την ίδια χρονιά στην  Αθήνα, από το Θησείο μεταφερόμαστε στο Κ44 στην οδό Κωνσταντινουπόλεως και κάνουμε το ίδιο με πολλή επιτυχία, εκθέσεις με καλλιτέχνες απ’ έξω, performances.

Η βάση σου όμως ήταν στην Αθήνα.

Όταν πήγαμε στο  Λονδίνο υπήρχε ήδη η κρίση στην Αγγλία και παρά την δημοσιότητα δεν καταφέραμε να κρατήσουμε το λονδρέζικο Digitaria, εδώ όμως άρχισα να φέρνω τις συλλογές μου κοντά σ’ αυτό που πάντα ήθελα, το διαχρονικό.

Από πού αντλείς την έμπνευση σου;

Τα ρούχα μου έχουν μια συνέχεια στα σχέδια τους, που ολοκληρώνεται κάθε δύο ή τρεις σεζόν. Αυτό είναι κάτι εσωτερικό, δικό μου. Η επόμενη συλλογή μου λέγεται "tramontane", δηλαδή βόρειος άνεμος. Έχει σχέση με όσα ζούμε  συνειδητά ή ασυνείδητα, την κατάσταση γύρω μας. Αποπροσανατολισμός.

Και πώς μεταφράζεται αυτό σε ρούχο;

Η συλλογή του χειμώνα έχει ένα twist, όλα γυρίζουν, είναι τσαλακωμένα.

Ποιοι είναι αυτοί που θα ήθελες να φορέσουν τα ρούχα σου;

Θα ήθελα να τα βρίσκουν όλοι εύκολα, προσιτά, να εκφράζουν όσο το δυνατόν περισσότερους. Ξέρω ότι αυτό είναι δύσκολο και ειδικά στα γυναικεία, γιατί δεν πληρούν τους σέξι κανόνες της εποχής των Kardashians.

Θα ήθελες να τα φοράνε κάποια πιο συγκεκριμένα άτομα;

Θέλω να τα λιώνουν, να το φοράνε το ρούχο, να το δοκιμάζουν με διαφορετικούς τρόπους, στιλιζαρίσματα…

Θα τα έδινες σε μεσημεριανές τηλεστάρ να τα φορέσουν ή να φωτογραφηθούν μ' αυτά;

Πραγματικά θα ήθελα όλους να μπορούν να τους συγκινούν. Αυτούς που εκτιμούν ένα καλό ρούχο. Το Digitaria διακρίνεται από το το tailoring μέσα έξω, έχει πολύ δουλειά, τα στριφώματα, οι λεπτομέρειες, τα μεταποιημένα υφάσματα, τα καπιτοναρίσματα, τα πλισαρίσματα είναι όλα στο χέρι.

Πού πουλάς πιο πολύ;

Οι καλοκαιρινές μου συλλογές πουλάνε πάρα πολύ στα νησιά σε καταστήματα που έχουν στις διπλανές κρεμάστρες Miyake, Chalayan, Rick Owens, και έτσι πέρα από το σχέδιο, το φινίρισμα μας που είναι  σε υψηλό επίπεδο τους ανταγωνίζονται άνετα. Έχουν αγοράσει ρούχα μου οι ίδιοι οι Dolce & Gabbana αλλά και ο πρίγκιπας του Κατάρ που του ανήκει o oίκος Valentino, o οποίος συνέχισε, και του στέλνουμε ρούχα στο Λονδίνο.

Πού μπορεί κάποιος να βρει τα ρούχα σου;

Στην Αθήνα στο showroom και στο digitariashop.com, στην Ελλάδα σε Σαντορίνη, Κέρκυρα, Κρήτη, Χαλκιδική, κλπ και στο εξωτερικό αυτή τη στιγμή σε Αμβούργο και Μιλάνο.

Κάνεις επιδείξεις; Πώς παρουσιάζεις τη δουλειά σου;

Συνήθως τα δείχνω  σε συνεργασία με κάποιον εικαστικό σε μορφή performance.

Υπάρχει τώρα κάτι στο πρόγραμμα;

Ετοιμάζω κάτι τον Σεπτέμβριο, με επιμελητή τον Αλέξη Παπαζαχαρία, σε συνεργασία με 15 εικαστικούς. Θα τους δοθούν  δυο διαφορετικά κομμάτια, ένα λευκό και ένα μαύρο  και θα μπορούν να επέμβουν όπως αυτοί νομίζουν. Η έκθεση θα κρατήσει 5 ημέρες όπου θα γίνει και ένα act.

Κάνεις και ρούχα σε συνεργασία με καλλιτέχνες.

Δεν σταμάτησε ποτέ αυτή η διάδραση με τους εικαστικούς. Ξεκίνησε στο Λονδίνο  και συνεχίζει ακόμα με τα Digitaria Collective, που είναι μια σειρά που βγάζω μια φορά το χρόνο. Τα φετινά είναι με τον Χρήστο Μούχα.

Πώς τους επιλέγεις;

Τυχαίνει, μπορεί να διαβάσω κάτι και να τους προσεγγίσω.

Είναι όλοι ανοιχτοί;

Ναι, όλοι θέλουν. Τους αρέσει αυτή η συνεργασία υπάρχει. Την επόμενη συλλογή που ετοιμάζουμε τη δουλεύουμε σχεδόν ένα χρόνο, πως θα είναι τα τυπώματα, ποιες θα είναι οι τοποθετήσεις  των τυπωμάτων, ποια τα υφάσματα.

Και με το θέατρο; Πότε ξεκίνησες να κάνεις θεατρικά κοστούμια;

Παράλληλα με τις συλλογές μου. Σχεδιάζω τα κουστούμια για θεατρικές παραστάσεις. Τελευταίες συνεργασίες μου,  με τον σκηνοθέτη  Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο στο “Αστερισμοί” του Νικ Πειν  με τη Στεφανία Γουλιώτη και το Μάκη Παπαδημητρίου, με τον σκηνοθέτη Θέμελη Γλυνάτση για τη “Σαλώμη” στου Όσκαρ Γουάιλντ στο θέατρο της οδού Κυκλάδων, τη “Βερενίκη” του Ρακίνα σε σκηνοθεσία πάλι του Θέμελη Γλυνάτση με τη Μαρία Ναυπλιώτου  στο φεστιβάλ Αθηνών, το “Cleansed” της  Sarah Kane σε σκηνοθεσία Έφης Γούση. Είναι μια δραστηριότητα  που χωρίς να την επιδιώκω έρχεται μόνη της, χωρίς πρόγραμμα. Μπαίνεις τόσο μέσα σ' αυτήν την καλλιτεχνική έκφραση, γίνεσαι μέρος αυτού του συνόλου, είναι κάτι περισσότερο από το να φτιάχνεις μια συλλογή, είναι συναρπαστικό γιατί έχεις να εκφράσεις με το ντύσιμο  συγκεκριμένους χαρακτήρες.

Μια ταινία που σου έχει αρέσει για το στιλ της;

Η ταινία “La antenna” του  2007 από τον Αργεντίνο σκηνοθέτη Esteban Sapir, είναι ασπρόμαυρη σχεδόν βουβή.

Πώς σου αρέσει να περνάς τον ελεύθερο σου χρόνο, να γεμίζεις μπαταρίες;

Τα Εξάρχεια μ’ αρέσουν είναι ωραία γειτονιά ειδικά τα πρωινά, και γενικά στην Αθήνα είμαι του κέντρου. Τα ταξίδια είναι πάντα πολύ ωραία όταν υπάρχει χρόνος.  Χαλκιδική που ζουν οι δικοί μου πηγαίνω σίγουρα μια φορά το καλοκαίρι και διακοπές κάθε χρόνο πηγαίνω  σε διαφορετικό μέρος. Καθημερινά χαλαρώνω  πηγαίνοντας βόλτα το σκυλάκι μου.

Τι σκύλο έχεις;

Ένα μικρόσωμο, τη βρήκαμε πριν δυο χρόνια, εδώ στην περιοχή. Άλλοι το λένε beagle αλλά δεν είναι. Στην αρχή την λέγαμε Lost, είχαμε αφισοκολλήσει  με τη φωτογραφία της, βρέθηκε η ιδιοκτήτρια και μας την έδωσε, την λένε Λίζα. Η Λίζα περνάει τέλεια παρέα με τις δυο γάτες μου.

Τι μουσική ακούς;

Στο showroom παίζει πάντα τρίτο πρόγραμμα που ακούγεται και δεν ακούγεται, σαν υπόκρουση, παλιότερα άκουγα πιο χορευτική ηλεκτρονική, είναι και οι παραστάσεις και ένα φεγγάρι είχα κολλήσει και άκουγα Σούμπερτ. To Winterreise είναι έργο του Σούμπερτ και τον χειμώνα που μας πέρασε έκανα τα κουστούμια για την παράσταση που έγινε στο θέατρο Τέχνης.

[gallery-634676]