Βασίλης Χαραλαμπόπουλος: «Μόνος, κανείς δεν μπορεί να καταφέρει τίποτα»

«Δεν θα τα πάρετε ποτέ τα φτερά μου», μου λέει. Είναι η τελευταία φράση από τον Συρανό ντε Μπερζεράκ, τον οποίο υποδύεται. Είναι η αγαπημένη του και αυτή μου λέει χαμογελώντας. «Την έχεις πει ποτέ στον καθρέπτη σου;» τον ρωτάω κι εκείνος ευθύς αμέσως χαμογελά με συστολή, γέρνει ελαφρά το κεφάλι του προς τον έναν ώμο και μετά κοιτάζει χαμηλά. Σκέφτεται λίγο και μου απαντά: «Είναι τυπωμένη μέσα μου, μέσα στην ψυχή μου. Την εποχή που ζούμε, την εποχή που βομβαρδιζόμαστε από απογοητεύσεις, ξέρεις, είναι πολύ δύσκολο να κρατάς μια αισιοδοξία και μια θέρμη για το μέλλον. Πρέπει να πείσεις τον εαυτό σου ότι θα τα καταφέρεις, ότι θα πάνε όλα καλά, ότι δεν θα σου κόψουν τα φτερά σου. Όμως γύρω σου συμβαίνουν πράγματα που προσπαθούν να ακυρώσουν τη θετική σκέψη σου. Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος με φτερά στους ώμους και το υπέροχο χαμόγελό του, το οποίο νομίζεις πως το κουβαλά και στη χαρά και στη λύπη, με συνάντησε με αφορμή τον Συρανό για να μιλήσουμε για όλα. Για τη ζωή, για την τέχνη, τον κόσμο, τα συναισθήματα και τις εικόνες και κυρίως γι’ αυτό που μπορεί και αντιστέκεται στα όσα καταδιώκουν την ευτυχία. Την ψυχή.

Αντιστέκεσαι λοιπόν;

«Προσπαθώ να δημιουργώ ένα δικό μου κόσμο, ένα μικρόκοσμο σε αυτό που ζούμε. Ο μικρόκοσμος αυτός αποτελείται από ανθρώπους που είναι όσο το δυνατόν αγνοί, με μεράκι για τη δουλειά και για τη ζωή. Προσπαθώ να συναναστρέφομαι ανθρώπους που κάνουν όνειρα, που ερωτεύονται, που ονειροπολούν».

Σαν τον ήρωά σου…

«Ναι, νομίζω ότι είμαι κοντά σε αυτό, χωρίς να ακουστεί περίεργο. Ο Συρανό είναι ένας πολύ όμορφος σταθμός στην καριέρα μου. Είναι ένας ρόλος αναμέτρησης με τον ίδιο μου τον εαυτό».

Δύσκολος;

«Ναι, πολύ. Έχει τόσα υπέροχα αλλά και ανάμεικτα στοιχεία για έναν ηθοποιό που θα αναμετρηθεί μαζί του. Στην αρχή ήταν για μένα ένα όνειρο που δεν είχα ξεστομίσει. Όταν ήρθε λοιπόν, δεν μπορείς να φανταστείς με πόσο τρόμο μέσα μου προσπάθησα να αντεπεξέλθω… Τρόμο γιατί θα έπρεπε να δω πού βρίσκονται τα όριά μου ως καλλιτέχνη. Πολλές φορές δεν θέλουμε να τα δούμε τα όρια ή φοβόμαστε την αποτυχία. Όταν κάνεις έναν τέτοιο ρόλο λες “μέχρι εδώ είμαι, δεν μπορώ να πάω παραπάνω”. Νιώθω ότι κάτι κατάφερα με αυτόν το ρόλο πιο πολύ σε σχέση με τον εαυτό μου. Το να μη με εμποδίσει να κάνω κι άλλου είδους όνειρα και ίσως και πιο τρελά. Σε αυτήν τη δουλειά ζεις μία φούσκα κάθε φορά, όπου ναι μεν ζεις την επιτυχία, αλλά πας παρακάτω συνέχεια ψάχνοντας να βρεις κάτι πιο δύσκολο».

Ο ρόλος είναι αυτός που σε κάνει να ξεπερνάς τα όριά σου ή εσύ αναζητάς κάτι τέτοιο;

«Δεν ξέρω ποιος είναι ο κατάλληλος ρόλος. Αν εξαιρέσω τον Συρανό, που ήταν όνειρο και άχτι, δεν έχω άλλους ρόλους να σου πω ότι θέλω να κάνω. Μου αρέσει να με συναντά ο ρόλος και να μην τον κυνηγάω».

Μόνο για τους ρόλους ισχύει αυτό;

«Όχι, φυσικά. Έχουμε πολλά πράγματα που θέλουμε. Ισχύει για όλη μας τη ζωή, για τις στιγμές που μας κάνουν να ονειρευόμαστε. Συνεργασίες, σχέσεις. Είναι τόσο σημαντικό να μην είμαστε μονοφαγάδες και να μη σκεφτόμαστε μόνο τις δικές μας επιλογές. Μόνος, κανείς δεν μπορεί να καταφέρει τίποτα. Τίποτα δεν θα μπορούσα να καταφέρω αν δεν συνεργαζόμουν με όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που συνεργάζομαι. Είναι πολύ ωραίο που αγαπιόμαστε και σεβόμαστε ο ένας τον άλλο, αλλά σεβόμαστε κι αυτό που κάνουμε».

Είσαι άνθρωπος της παρέας;

«Είναι πολύ σημαντικό κομμάτι αυτό για μένα. Θέλω να είμαστε ευτυχισμένοι δουλεύοντας όλοι μαζί. Θέλω να νιώθω ότι αυτός που δουλεύει έχει το ψώνιο να κάνει ό,τι καλύτερο. Είμαστε μια μικρή οικογένεια που βρίσκεται και ξαναβρίσκεται. Αυτό είναι το ιδανικό κι ας υπάρχουν εξαιρέσεις».

Αν σε ζωγράφιζα θα σε έκανα χαμογελαστό να κοιτάς χαμηλά… Αυτό είσαι;

«Ναι, δεν έχεις και άδικο. Δεν μπορώ να υποκρίνομαι, είμαι αυτό που είμαι και αγαπώ αυτό που κάνω κι ας ξέρω ότι δεν έχω κατακτήσει αυτό που κάνω. Απλώς μου έχει δώσει τη δυνατότητα να συνεχίσω να το κάνω. Αλλά είμαι περαστικός που μπαίνει στο τρένο που λέγεται θέατρο και κάποια στιγμή θα κατέβω. Δεν νιώθω ότι έχω κατακτήσει τίποτα παραπάνω εκτός από υπέροχες αναμνήσεις. Νιώθω ευλογημένος γιατί έχω καταφέρει πολύ περισσότερα από όσα είχα ονειρευτεί. Πάντα ήθελα, από μικρός, να είμαι πάνω σε μία σκηνή και να κάνω τον κόσμο να γελάει. Μέσα από τη σχολή κατάλαβα ότι αυτό που θα δώσεις είναι πιο σημαντικό από αυτό που θα πάρεις. Στην πορεία ένας σωστός ηθοποιός συνειδητοποιεί ότι αυτό που κάνει αφορά τις ψυχές των θεατών».

Πάντα αυτό που ήθελες ήταν να κάνεις τον κόσμο να γελάει;

«Γενικά είχα αυτό το πρόβλημα (γέλια). Δεν μπορούσα να βλέπω πρόσωπα κατσουφιασμένα, πρόσωπα λυπημένα. Αυτό με οδήγησε να γίνω ηθοποιός και μάλιστα κωμικός».

Η συνέχεια της συνέντευξης στο νέο τεύχος του HOPE.

Κατεβάστε το HOPE στο iPad και το iPhone σας εντελώς δωρεάν

Πατήστε, σύρετε, κάντε περιστροφή και απολαύστε βίντεο, εικόνες, φωτογραφίες, μουσική, γραφικά και animations ενώ θα διαβάζετε το αγαπημένο σας θέμα και μοιραστείτε το με τα πιο δημοφιλή social media.

Download link: https://itunes.apple.com/gr/app/hope-magazine/id720068321

Facebook: https://www.facebook.com/HOPEthemagazine

Instagram: http://instagram.com/jennygr

Κατεβάστε το HOPE στο iPad και το iPhone εντελώς δωρεάν