Θα υποδυθεί την κυρία Καπουλέτου, την μητέρα της Ιουλιέτας στην παράσταση του σαιξπηρικού «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» το οποίο ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη στο θέατρο Πάνθεον σε λίγες ημέρες. Την γυναίκα αυτή που οδήγησε την κόρη της στο θάνατο αρνούμενη να δεχτεί τον αγαπημένο της και να σπάσει την σύμβαση. Η Ελισάβετ Μουτάφη όμως είναι εντελώς διαφορετική. Πιστεύει πως στην ζωή αγαπούν οι γενναίοι. Και πως αξίζει να σπάσεις τα μούτρα σου και να πονέσεις. Συμφωνώ κι εγώ μαζί της.
Γίνατε στην ζωή σας αυτό που θέλατε;
«Ασχολήθηκα με αυτό που αγαπάω αν και πολλές φορές γυρνώντας πίσω, και ειδικά στο δικό μας το επάγγελμα, αναρωτιέσαι αν ήταν σίγουρα αυτό που ήθελα. Γενικά νομίζω ότι έχω κάνει αυτό που ήθελα. Από μικρή αν και πάντα ασχολούμουν με το θέατρο όταν μου έλεγαν ότι θα γίνω ηθοποιός έλεγα όχι επειδή ήμουν αντιδραστική. Τότε απαντούσα ότι θα ασχοληθώ με το σχέδιο μόδας λόγω του θείου μου, του Μάκη Τσέλιου. Κι αυτό το αγαπώ πολύ, το σχέδιο αλλά και την μόδα. Όταν μεγάλωσα συνειδητοποίησα ότι αυτό θέλω να κάνω. Ξεκίνησα διαβάζοντας να διαβάζω τραγωδία την οποία και τότε και τώρα αγαπώ πολύ».
Στα υπόλοιπα γίνατε αυτό που θέλατε;
«Αν σας πω ότι ακόμη δεν έχω αποφασίσει τι είναι αυτό που ήθελα να γίνω… Είμαι στο ψάξιμο του εαυτού μου, της συμπεριφοράς μου και του τι θέλω και δεν θέλω. Δεν θέλω να λέω δήθεν πράγματα. Παλεύω να βρω τι είμαι ακριβώς στα 40 μου, τι θέλω τι θέλουν οι άλλοι από μένα. Νομίζω ότι κάποια τα βρίσκω και κάποια θα τα βρω. Το παλεύω ακόμα».
Το ψάξιμο γίνεται συναισθηματικά;
«Ναι, με το συναίσθημα κινούμαι. Πολλές φορές σε οδηγεί σε ακραίες καταστάσεις μέσα σου καταρχάς. Αυτό είναι λίγο επικίνδυνο όμως από την άλλη δεν ξέρω αν θα ήθελα να μην είμαι συναισθηματικός άνθρωπος. Μπορεί να ταλαιπωρηθώ και να πονέσω αλλά τελικά γινόμαστε αυτό που θέλουμε. Σε αυτό καταλήγω. Αν ήθελα να είμαι κάτι άλλο σε κάποια κομμάτια μου θα το είχα κάνει τελικά».
Καταφέρνετε πάντα να ελέγξετε την κατάσταση;
«Στο τέλος - τέλος νομίζω ναι. Θα περάσω την διαδικασία που δεν μπορώ να την ελέγξω αλλά στο τέλος «καθαρίζω» μέσα μου. Απλά φτάνω στο τέλος της διαδρομής για να το κάνω. Έτσι μου συμβαίνει δεν το κάνω επίτηδες. Απλά έχω τρομερή αντοχή στο να κάνω τον εαυτό μου λάστιχο».
Σας έχει ταλαιπωρήσει κάτι ιδιαίτερα;
«Ο εαυτός μου. Σε πολλά πράγματα. Νομίζω ότι όταν το συνειδητοποιείς είναι καλό και μπορείς να το διαχειριστείς. Συγκεκριμένα δεν μπορώ να ελέγξω το άγχος μου. Νομίζω γεννήθηκα με αυτό. Τώρα έχω αρχίσει κάπως να το διαχειρίζομαι. Δεν μου ήταν απλό όμως».
Πώς εκτονώνεστε;
«Μπορεί να έχω μία έντονη έκρηξη. Με το περπάτημα. Αυτό μου αρέσει πολύ. Να ακούω μουσική και να περπατάω. Ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια είναι πολύ σημαντικό για μένα γιατί μένω μ’ εμένα».
Η δουλειά σας βοηθάει;
«Ναι, σίγουρα. Εμένα πάρα πολύ. Είτε είμαι χάλια είτε πολύ καλά με βοηθάει. Ο ηθοποιός είναι πολύ διαφορετικός από έναν δικηγόρο για παράδειγμα. Χρησιμοποιούμε εμάς, τα συναισθήματά μας, το σώμα μας και έτσι μπορεί να εκτονωθούμε. Η δουλειά μας είναι κανονική ψυχοθεραπεία».
Έχει χρειαστεί να κάνετε ποτέ ψυχοθεραπεία;
«Ναι, βεβαίως. Πιστεύω ότι βοηθάει αρκεί να βρεις τον κατάλληλο άνθρωπο, να ταιριάζετε. Γι αυτό και οι καλοί στην δουλειά τους θέλουν να ξέρουν αν νιώθει ο ασθενής ότι ταιριάζει μαζί τους».
Ο ρόλος σας στην παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» ως κυρία Καπουλέτου είναι κόντρα σε αυτό που είστε, κόντρα στο συναίσθημα. Εσείς πως είδατε αυτή την γυναίκα μέσα από τον ρόλο;
«Θεωρώ ότι είναι μία γυναίκα που έχει έλθει έτσι στη ζωή επειδή έχει ζήσει τα ίδια. Απλά δεν είχε τη δύναμη να κάνει αυτό που έκανε η κόρη της. Να πει ότι αν εγώ δεν είμαι με αυτόν που θέλω, αν δεν ζήσω πραγματικά την αγάπη όπως θέλω εγώ, δεν αξίζει να ζω. Καταπιέστηκε με τον ίδιο τρόπο απλά δεν είχε τη δύναμη να αντιδράσει. Η αγαπημένη μου φράση είναι «μόνο οι γενναίοι αγαπούν» του Άκη Δήμου. Για μένα δεν ήταν γενναία και γι αυτό οδήγησε το παιδί της εκεί που το οδήγησε. Έτσι γίνεται και στην παράστασή μας, όλοι οδηγούν τα παιδιά εκεί που τα οδήγησαν. Είναι λοιπόν η γυναίκα που δεν βρήκε την γενναιότητα να κάνει κάτι άλλο. Επίσης δεν έχει ισορροπίες. Έχει λίγο χαθεί στον τρόπο που διαχειρίζεται την κατάσταση. Όταν την χάνει την Ιουλιέτα καταλαβαίνει την ματαιότητα όλων των πραγμάτων».
Στην εποχή μας υπάρχει γενναιότητα για αγάπη;
«Καθόλου. Δεν υπάρχει. Είναι πολύ σπάνια. Μιλώντας για μένα θα σας πω ότι στην ζωή μου υπάρχουν άνθρωποι που με αγαπούν και τους αγαπώ και πραγματικά είμαι πολύ περήφανη γι αυτό. Παρ’ όλα αυτά θεωρώ ότι οι άνθρωποι δεν είμαστε γενναίοι για να αγαπήσουμε. Εγώ θεωρώ ότι είμαι αρκετά γενναία για να αγαπήσω. Το λέω γιατί έχω πληγωθεί πολλές φορές από αυτό. Όμως είμαστε λίγο επιφανειακοί. Δεν ξέρω, και είναι κάτι που το έχω συζητήσει και με τον Δημήτρη Λιγνάδη τον σκηνοθέτη μας, αν τελικά έχουμε ζήσει αυτή την απόλυτη αγάπη για την οποία αυτά τα δύο παιδιά φτάνουν στο σημείο να πεθάνουν. Δεν είναι γενναίοι στην αγάπη οι άνθρωποι, δυστυχώς».
