Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης αρέσει. Στις γυναίκες γιατί είναι brutal και ρομαντικός αλλά και αυθεντικός. Στους άντρες γιατί είναι αρσενικός και μάγκας. Στα παιδιά γιατί τα κάνει να γελάνε και να περνούν όμορφα. Στους συναδέλφους του γιατί είναι ανοιχτόκαρδος. Σ’ εμένα για όλα τα παραπάνω. Ε, να μην κάναμε συνέντευξη μετά από όλα αυτά;
Πώς σας φαίνεται όλο αυτό που συμβαίνει στην ιδιωτική τηλεόραση; Είχατε μπει στην κουζίνα με το «Μάλιστα σεφ» αλλά βγήκατε απότομα…
«Νομίζω θα συνεχιστεί η συγκεκριμένη σειρά. Ήταν ωραία, άρεσε στον κόσμο και όπως έμαθα είναι σε αυτά τα προγράμματα για τα οποία έχουν εκδηλώσει επιθυμία να αγοράσουν».
Το φανταζόσασταν ποτέ αυτό το σκηνικό που έχει διαμορφωθεί;
«Νομίζω ότι ούτε κάποιος με κληρονομικό χάρισμα μπορούσε να φανταστεί. Έχουμε μείνει άφωνοι. Είναι τόσο περίεργο όλο αυτό. Θα μπορούσε να τακτοποιηθεί το τοπίο αλλά με πιο ορθόδοξο τρόπο. Άλλωστε δεν είχε αντίρρηση κανείς στο να γίνει κάτι, αλλά ο τρόπος είναι περίεργος… Μου φαίνεται περίεργο που για όλα αυτά τα ζητήματα οι δυτικοευρωπαϊκές χώρες έχουν αναπτύξει μοντέλα που αν προσαρμοστούν μπορούν να δώσουν λύση. Θα μπορούσαμε να έχουμε μία επαφή και όχι μόνο στα τηλεοπτικά αλλά και στο φορολογικό, την παιδεία, τα κανάλια, τις εφημερίδες. Κανείς δεν το ξέρει αυτό;»
Σε τι παραπέμπει αυτό που ζούμε θεατρικά;
«Η εύκολη αναγωγή είναι στο θέατρο του παραλόγου αν και κακώς χρησιμοποιούμε αυτό το κλισέ γιατί το συγκεκριμένο έχει εμβαθύνει και είναι εξόχως ποιητικό. Περισσότερο έχει τον χαρακτήρα της φάρσας αυτό που συμβαίνει ή και της κωμωδίας παρεξηγήσεων. Το πώς κινείται όλο το πολιτικό σύστημα όλα αυτά τα χρόνια από την μεταπολίτευση είναι μία φάρσα. Κάποια στιγμή θα πρέπει να σοβαρευτούμε και οι πολίτες και οι πολιτικοί. Αυτός ο τρόπος οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε φαινόμενα διαφθοράς».
Πώς ζείτε; Κινείστε κι εσείς στο σύννεφο της μελαγχολίας;
«Ζω και βιώνω το στρες όλων αυτών των ανθρώπων που αγωνιούμε για το μέλλον και κυρίως για το μέλλον των παιδιών μας. Η πλειοψηφία των πολιτών ασχολούνταν με το σήμερα και με την συντεχνία τους. Πρέπει να αλλάξουμε ρότα. Ας κάνουμε θυσίες αλλά με προοπτική. Υποστήκαμε σοβαρότερες θυσίες απλά δεν είχαν προοπτική. Από την άλλη είμαι φύση αισιόδοξος και πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει εθνική συνεννόηση έστω και την ύστατη στιγμή γιατί είμαστε λαός της τελευταίας στιγμής. Έχω άγχος αλλά αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι ότι ένα από τα εθνικά μας σπορ, η διχόνοια, οξύνεται. Εγώ αυτό φοβάμαι όπως και πριν από μερικά χρόνια τον αυτόματο πιλότο στον οποίο είχαμε μπει. Σε αυτή την χώρα οι μισοί ζούμε εναντίον των άλλων μισών. Υπάρχει μίσος σε πολλούς τομείς. Ψάχνουμε αυτό που θα μας στρέψει εναντίον κάποιου».
Ποιο είναι το αντίδοτο που επιλέγετε;
«Η ενδοσκόπηση. Η μάλλον η αμπελοφιλοσοφία. Αφήνεις τα εγκόσμια και βρίσκεις καταφύγιο στη σκέψη, στην ποίηση, στους φίλους σου. Προσπαθείς να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα ως ενεργός πολίτης και απογοητεύεσαι. Η μόνη παρηγοριά είναι στην τέχνη και εκεί όπου υπάρχει συναίσθημα και κατανόηση δηλαδή στους δικούς σου ανθρώπους. Ταξιδεύοντας και ρεμβάζοντας λοιπόν… Τα καλοκαίρια απομονώνομαι, ζω σαν καλόγερος. Αυτό είναι μια διαφυγή».
Όταν δεν είσαι θεατής αλλά δράστης της τέχνης τότε μπορείς να παρηγορηθείς;
«Απολύτως. Αλλιώς πώς να υποστείς όλο αυτό το μαρτύριο; Είναι προϋπόθεση αυτό, όπως είναι και για τους αποδέκτες αυτής της τέχνης. Αν αυτό που κάνεις δεν λειτουργήσει παρηγορητικά σε όσους σε βλέπουν τότε ποιο είναι το νόημα; Για τα άλυτα προβλήματα το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να μιλήσεις ή να τραγουδήσεις γι αυτά μέσω της τέχνης».
Συμμετέχετε στην παράσταση «Έγκλημα και τιμωρία» βασισμένη στο κείμενο του Ντοστογέφσκι. Αυτά τα κείμενα σε περιόδους σαν αυτή είναι πιο χρήσιμα;
«Είναι και νομίζω τα κλασικά έργα έχουν αυτό το πλεονέκτημα. Πάντα είναι επίκαιρα και ειδικά στις δυσκολίες της ζωής άνθρωποι που έχουν εμβαθύνει τόσο πολύ στους ανθρώπινους χαρακτήρες όπως ο Ντοστογέφκσι είναι απολύτως επίκαιροι. Όταν το είπα στους φίλους μου ότι θα ανεβάζαμε το συγκεκριμένο έργο απόρησαν επειδή πιστεύουν ότι είναι βαρύ και ειδικά για μια εποχή όπου ο κόσμος προσπαθεί απεγνωσμένα να ξεσκάσει. Κι όμως λειτούργησε τελείως αντίστροφα, λειτούργησε απολύτως παρηγορητικά».
Είστε αισιόδοξος γι αυτά που θα έρθουν;
«Πάντα έχουμε ελπίδα και οφείλουμε να έχουμε. Τώρα θα αρχίσουμε να πιάνουμε τον πάτο. Όταν θα φτάσουμε σε πλήρες αδιέξοδο ελπίζω να μπορούμε να συνεννοηθούμε και όχι να σκοτωθούμε μεταξύ μας. Να πάμε μπροστά μέσα από άλλες διαδικασίες. Όλοι φταίμε που φτάσαμε εδώ αλλά οι ηγέτες περισσότερο. Νομίζω ότι θα συνεννοηθούμε. Οι Έλληνες είμαστε αισιόδοξοι γιατί πάντα κάτι γίνεται στην διεθνή σκηνή και θα μας σώσουν οι άλλοι. Ελπίζω ότι το γεωπολιτικό παιχνίδι θα γίνει έτσι ώστε κάποιος θα βρεθεί, θα μας απλώσει το χέρι και θα σωθούμε».
«Αγαμοι θύται» ξανά και ξανά;
«Ναι και βέβαια. Πάντα υπάρχουν και θα υπάρχουν και μάλιστα φέτος έχουμε ανανεώσει σημαντικά τα κείμενα με την Δήμητρα Παπαδοπούλου και θα έχουμε και μία έκπληξη … ιταλικής προέλευσης».
Αυτές οι διαδρομές Αθήνα – Θεσσαλονίκη δεν σας κουράζουν;
«Όχι, καθόλου. Το περίεργο είναι ότι όταν είμαι στην Αθήνα μου λείπει η Θεσσαλονίκη και τούμπαλιν».
Πολυγαμικός τύπος...
«Μπα, είναι ότι σε κάθε μία έχω αγαπήσει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και πλέον μου είναι απαραίτητα. Οπότε κάθε φορά που δεν τα έχω μου λείπουν».
