Αυτός είναι ο Σήφης. Η μητέρα του ζούσε αρχόντισσα στο οινοποιείο του Μανουσάκη στο Βατόλακκο στα Χανιά και ο πατέρας του φύλαγε κατσίκια στα γύρω βουνά. Δεν ξέρω πώς τα κατάφεραν και συναντηθήκανε όμως, το καλοκαίρι του 2010, η Οινό γέννησε εννιά και εμείς -που κάναμε επίσκεψη στον φίλο μου τον Μανουσάκη- είχαμε μείνει εκείνη την εποχή χωρίς σκύλο. Ο Τίγρης, ένα μπόξερ με καρδιά παιδιού, είχε πεθάνει από γεράματα και η κόρη μου είπε: «θα πάρουμε το πρώτο αγόρι που θα με πλησιάσει». Έτσι ήρθε ο Σήφης στην οικογένεια (Σήφης ήταν και ο πατέρας της μάνας μου). Στο πλοίο για την Αθήνα ανακαλύψαμε ότι ήταν γεμάτος ψύλλους αλλά το πρόβλημα λύθηκε μόλις κατεβήκαμε στο λιμάνι. Και από τότε ο Σήφης είναι μέσα στα πόδια μας. Χωρίς περιττά χάδια -δεν παίρνει ποτέ ας πούμε μεζέδες από το τραπέζι- περνάει νομίζω όμως μια καλή σκυλίσια ζωή. Το καλοκαίρι κολυμπάει ή ανεβαίνει στα βουνά και ο χασάπης του φυλάει πότε-πότε κανένα μεγάλο κόκκαλο, να θυμηθεί και αυτός τις αγριάδες του πατέρα του, και να μην τρώει συνεχώς τροφή από το τσουβάλι. Και το ξημέρωμα παρακαλά να μην είμαι καλεσμένος σε κάποια τηλεοπτική εκπομπή, για να προλάβουμε να πάμε βόλτα. Εκεί τρέχοντας λέμε τα περισσότερα και συχνά σχολιάζει με γαυγίσματα τα τηλεφωνήματα μου. Και αν ποτέ βρεθεί ο τρόπος να διαβάσουμε το μυαλό των σκύλων, ο Σήφης θα έχει όλο το υλικό για να αφηγηθεί την πραγματική ιστορία των τελευταίων 31 μηνών…#worldanimalday
ΣΤΑΥΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ
