Τι είναι αυτό που σας προσφέρει η υποκριτική και δεν μπορεί να σας το δώσει άλλο επάγγελμα;
«Στην αρχή πίστευα ότι επέλεξα να γίνω ηθοποιός από μία ενστικτώδη έλξη, από κάτι που με έκανε να νιώθω ελεύθερη. Οσο περνούν τα χρόνια όμως νιώθω ότι αυτή η δουλειά με κάνει να αισθάνομαι καλά και με βοηθά να διατηρώ ζωντανό το κομμάτι της αθωότητας και της φαντασίας που μας εγκαταλείπουν όσο μεγαλώνουμε. Αποφάσισα ότι δεν θα τα αποχωριστώ. Σίγουρα η επιλογή μου είχε να κάνει με την επικοινωνία και με ένα κομμάτι του εαυτού μου που είναι κλειστό και απελευθερώνεται είτε μέσω ενός μεγάλου έρωτα είτε με αυτή τη δουλειά. Απελευθερώνομαι με την δουλειά μου. Είναι ταυτισμένη με την ύπαρξή μου η υποκριτική, μου δίνει μεγάλη ευτυχία».
Και πότε το συνειδητοποιήσατε αυτό;
«Στο σχολείο, όταν έκανα πρόβες με την θεατρική ομάδα και ένιωθα ότι εκεί περνούσα καλά».
Η ζωή σας μέχρι τότε πώς ήταν;
«Στην εφηβεία με πανελλήνιες ήμουν πιεσμένη. Το εκπαιδευτικό σύστημα, όποια περιέργεια έμφυτη κι αν έχεις, την σκοτώνει. Η πίεση είναι πίεση σε όποιο σχολείο κι αν πας. Οι ώρες του θεατρικού ήταν απελευθέρωση για μένα. Μου άρεσε περισσότερο κι από το να έβγαινα με τους φίλους μου».
Οι γονείς δεν χαίρονται ιδιαίτερα όταν τα παιδιά τους επιλέγουν να κάνουν κάτι καλλιτεχνικό… Εσάς οι δικοί σας πώς αντέδρασαν;
«Το σύστημα που υπήρχε επέβαλε το να δώσεις εξετάσεις για να τελειώσεις το σχολείο. Το να ακολουθήσω και μία σχολή ήταν κάτι που ούτως ή άλλως θα έκανα. Ημουν μαθήτρια στα όρια του φυτού. Ισως επειδή είμαι τελειομανής και ίσως να προσπαθούσα να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ να κάνω κι άλλα πράγματα εκτός από το να γίνω ηθοποιός. Ισως επειδή είμαι ανασφαλής και ήθελα να έχω και μία εναλλακτική σε περίπτωση που δεν θα μπορούσα να δουλέψω ως ηθοποιός ή για να αποδείξω στους γονείς μου ότι μπορώ να κάνω και κάτι άλλο. Πάντως πήγα στην Πάντειο, σπούδασα στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης το οποίο δεν τελείωσα ποτέ αλλά ...πήγα. Μετά με απορρόφησε εντελώς η υποκριτική και οι σπουδές μου μου φαίνονταν πολύ ασφυκτικές και τις εγκατέλειψα”.
Οι δικοί σας τι σας είπαν;
“Ηξεραν ότι το θέατρο είναι κάτι που μου αρέσει από την εφηβεία και ακόμη κι αν αυτό είναι κάτι που μπορεί κάποιος να πιστεύει ότι δεν αρέσει σε μία οικογένεια που ασχολείται με την πολιτική, μου έδωσαν ελευθερία. Είχα και όρια αλλά και πίστη ότι ο καθένας μπορεί να κάνει αυτό που θέλει ειδικά στο θέμα του επαγγελματικού προσανατολισμού. Ημουν αρκετα συνεπής στις επιλογές μου οπότε δεν φοβήθηκαν”.
Εχετε σκεφτεί ποτέ το ενδεχόμενο να ασχοληθείτε με την πολιτική;
“Αυτή την στιγμή νομίζω όχι. Εχω ανάγκη ένα κομμάτι φαντασίας το οποίο ειδικά αυτή την στιγμή δεν χωράει στην πολιτική. Τώρα αν έβρισκα μεγαλώνοντας έναν άνθρωπο ο οποίος θα με ενέπνεε πραγματικά και εγώ θα ένιωθα ότι μπορώ να προσφέρω τότε θα έλεγα ποτέ δεν ξέρεις. Η σχέση μου με την πολιτική είναι αρκετά αμφισημική. Σαν πολίτης ενημερώνομαι και με ενδιαφέρει αλλά δεν είναι ακριβώς λυμένο το θέμα μέσα μου”.
Τώρα που πέρασαν αρκετά χρόνια νιώθετε την ίδια αγωνία πριν από κάθε ρόλο;
“Καλέ, ναι. Δεν έχω καμία ωριμότητα. Κάθε φορά νιώθω ότι πρέπει να ξεκινάω από την αρχή και ότι ο κόπος που πρέπει να καταβάλω είναι ο ίδιος αν όχι και περισσότερος. Γιατί δεν φτάνει που ξεκινάς από την αρχή πρέπει επιπλέον να αποδείξεις ότι είσαι αντάξιος και των προσδοκιών. Εννοώ ότι είναι η φύση μου τέτοια που με κάνει να ξεκινάω κάθε φορά από την αρχή αλλά είναι και η φύση της δουλειάς. Δηλαδή ή πρέπει να είσαι τρομερά σε ετοιμότητα με εξαιρετική τεχνική, γνώση και πνευματικότητα για να πεις ότι ξεκινάς από ένα σημείο ή πρέπει να κάνεις αυτό που κάνω. Αλλιώς δε γίνεται αν δεν θες να επαναλαμβάνεις τον εαυτό σου. Το άγχος μου είναι ίδιο και περισσότερο κάθε φορά. Ευτυχώς είναι ίδια και η χαρά μου. Μάλλον θα σταματήσω αν δεν παίρνω αυτή τη χαρά. Να σκεφτείτε ότι τρία χρόνια έπαιζα την “Κατερίνα” και πάντα είχα την ίδια αγωνία”.
Τι κάνετε δηλαδή πριν την παράσταση;
“Την προσευχή μου! Αλήθεια, κάνω τον σταυρό μου λίγα λεπτά πριν. Δεν μου είναι εύκολο. Είναι δημιουργικό όλο αυτό δεν είναι μόνο δύσκολο. Επιτρέπεις με αυτό τον τρόπο στον εαυτό σου να ξαφνιαστεί και νομίζω ότι κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο. Δεν αισθάνομαι ότι έχω κατακτήσει κάτι”.
Οταν ανεβαίνετε στη σκηνή αναρωτιέστε αν αρέσετε στον κόσμο που σας παρακολουθεί από κάτω;
“Οσο περνάει ο καιρός ευτυχώς με απασχολεί η διαδικασία και λιγότερο το αποτέλεσμα. Δηλαδή με απασχολεί να είναι γόνιμο αυτό που κάνω. Αν δω φυσικά κάποιον να παίζει με το κινητό του θα σκεφτώ ότι μάλλον βαριέται και ότι δεν του αρέσει αυτό που κάνω. Ομως όσο μεγαλώνω έχω αποδεχτεί ότι δεν μπορεί να αρέσω σε όλους”.
Αυτή την περίοδο ερμηνεύετε τον ρόλο της Ειρήνης στις “Τρεις αδελφές” του Τσέχωφ. Η πορεία προς την ματαίωση σας θυμίζει όλο αυτό που ζούμε;
“Φυσικά. Είναι από τα πράγματα που με απασχόλησαν πάρα πολύ και με στεναχωρούσε πολύ. Η ανάγκη να φύγουν οι γυναίκες αυτές και η ματαίωση είναι πράγματα που μας αφορούν”.
