Κάπου εδώ να σου κάνω μία παρένθεση και να σου πω λίγα λόγια για τη σχέση μου με τις λέξεις. Απο μικρή με θυμάμαι να διαβάζω μανιωδώς και να γράφω μικρές ιστορίες. Ακόμη έχω σε ένα τετραδιάκι μία ιστορία "τρόμου" σε ένα στοιχειωμένο σπίτι που πρωταγωνιστούσε η μαμά, ο μπαμπάς, η θεία, ο θείος μου και εγώ. Ήμουν γύρω στα 8. Από τότε ασχολήθηκα με κάποια διηγήματα και με το να ονειρεύομαι πως θα γράψω ένα βιβλίο και μάλιστα έλεγα πως θέλω απλά να το εκτυπώσω και να το έχω στη βιβλιοθήκη μου να το κοιτάω. Αχά!
Σπούδασα σκηνοθεσία, με στόχο να ασχοληθώ με την κριτική κινηματογράφου και αργότερα σπούδασα δημοσιογραφία. Κατά μία έννοια λοιπόν, εγώ και οι λέξεις έχουμε έναν άρρηκτο δεσμό και μία βαθιά αγάπη. Ώσπου τον Απρίλιο του 2014 κάναμε το επόμενη βήμα στη σχέση μας.
Το βιβλίο γράφτηκε μέσα σε δύο μήνες και γω σαν περήφανη "μαμά" το διατυμπάνιζα. Ζούσα με λίτρα καφέ, δουλειά το πρωί και γράψιμο ως το ξημέρωμα. Βασικά, ακόμη αυτό κάνω αλλά θα έρθω και εκεί.
Το πρώτο μου βιβλίο πήγε σε εκδοτικούς αλλά δεν κατάφερε να βρει το δρόμο του για έκδοση, όπως άλλωστε συμβαίνει συχνά με τα "πρώτα βιβλία". Είναι και λογικό, γιατί στο πρώτο σου βιβλίο ακόμη σαν να πειραματίζεσαι. Δεν έχεις βρει τη ροή, το ύφος, εσένα μέσα στο κείμενο. Ναι, αυτά τα λέω τώρα που έχουν περάσει και δύο χρόνια. Τότε σχεδόν έκλαιγα που κανείς δεν το θέλει. Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου ήρθε και το δεύτερο βιβλίο (Ένα Βράδυ) και τον επόμενο Μάρτιο ακόμη ένα (Road Trip). Αφού έχω συμφωνήσει με τις εκδόσεις Πηγή για την έκδοση εκείνου του πρώτου, θυμάμαι να τους τηλεφωνώ αλαφιασμένα και να τους λέω πως προτιμώ να βγει το Road Trip. Έτσι και έγινε. Λίγους μήνες μετά, κρατούσα την ιστορία του Άνταμ και της Κέιτ στα χέρια μου. Δεν συγκινήθηκα τόσο στην παρουσίασή του, ούτε όταν το είδα τυπωμένο, και όλοι όσοι με ξέρουν έχουν να λένε πόσο εύκολα κλαίω. Όμως, όταν το είδα στο Φεστιβάλ Ζαππείου, όλα αυτά τα συναισθήματα ήρθαν σαν χείμαρρος και ξαφνικά δε μπορούσα να σταματήσω. Όταν γνώριζα κάποιον που το είχε διαβάσει και του άρεσε ήθελα να τον αγκαλιάσω και να μην τον αφήσω ποτέ.
Δέκα μήνες μετά ήρθε και το «Ένα βράδυ», το πρώτο μέρος μίας ερωτικής τριλογίας και σε τρείς μήνες έρχεται το επόμενο. Το πρώτο μου βιβλίο βρίσκεται εκτυπωμένο στο ράφι της βιβλιοθήκης μου και δε θα πάρει ποτέ το δρόμο του προς έκδοση. Μία απόφαση που δεν ήρθε εύκολα, όμως νομίζω πως ήρθε για καλύτερα.
Ενάμιση χρόνο μετά λοιπόν, δύο βιβλία και ένα ακόμη υπό έκδοση δε μπορώ να σταματήσω να συγκινούμαι κάθε φορά που κοιτάω το ράφι με τα αντίτυπά μου στη βιβλιοθήκη. Ένα παιδικό όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Κάθε φορά που νιώθω αυτό το γνώριμο σκίρτημα της δημιουργίας νιώθω και πάλι "ζωντανή", κάθομαι στον υπολογιστή μαζί με τα "παιδιά" μου και δε με νοιάζει η ώρα και ο ύπνος. Κάθομαι με τα φώτα κλειστά, τη μουσική δυνατά στα ακουστικά και καφέ μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες που θα αποφασίσω να κοιμηθώ για 1-2 ώρες πριν ξεκινήσω δουλειά. Όχι, υγιές δεν το λες. Η μητέρα μου φωνάζει να κοιμάμαι, όμως όταν παίρνει το βιβλίο στα χέρια της απλά χαμογελά περήφανα. Γράφω με πρόγραμμα και σε αυτό βοήθησε η δημοσιογραφία. Κάνω ένα πρόγραμμα για τις ημέρες που θα κάτσω να γράψω μέσα στη βδομάδα και το ακολουθώ πιστά και έτσι καταφέρνω να ολοκληρώνω τα βιβλία μου μέσα σε 2, 3 μήνες. Το μόνο που δεν κατάφερα να προγραμματίσω ποτέ, ήταν οι χαρακτήρες μου και οι αποφάσεις τους. Σκαλέτα who;
Οι χαρακτήρες μου είναι η παρέα μου και κάθε φορά που ολοκληρώνω μία ιστορία έχω αυτή την πίκρα του αποχωρισμού. Κάθε φορά που κάποιος μου στέλνει μήνυμα ή μου λέει πως διάβασε το βιβλίο μου και του άρεσε, νιώθω έναν ιδιαίτερο δεσμό μαζί του. Όσο για τις αρνητικές κριτικές; Κάτι τρομερό ή προσβλητικό δεν έχω ακούσει ακόμη, ευτυχώς, αλλιώς δε ξέρω αν θα ήμουν εδώ τώρα, όμως ξέρω πως όταν έχεις να κάνεις με τις τέχνες τίποτε δεν είναι αντικειμενικό. Ούτε εμένα μου αρέσουν όλα τα βιβλία, όλες οι ιστορίες, όλες οι ταινίες κλπ. Αν δε, είναι εποικοδομητική, τότε μπορεί να βοηθήσει, αν είναι απλά πικρόχολη καλό είναι να την αγνοήσεις.
Με ρωτάνε "Πώς έγινες συγγραφέας" και θυμάμαι τι φράση που μου έχει πει ένας αγαπημένος φίλος. «Κανείς δεν αποφασίζει να γίνει συγγραφέας. Αν το αποφασίζαμε, θα σήμαινε πως έχουμε λόγο πάνω σε αυτό». Όχι, ποτέ δεν είχα επιλογή πάνω σε αυτό. Φαντάζομαι πως αυτό διαχωρίζει τις τέχνες από τα υπόλοιπα "επαγγέλματα". Χρειάζεται να έχεις αυτό το σκίρτημα όταν δημιουργείς, να μη μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό και οι πιο ευτυχισμένες σου στιγμές είναι όταν είσαι με το έργο σου. Όποιο και αν είναι αυτό. Όχι, δεν είχα ποτέ επιλογή πάνω σε αυτό. Το μαγικό με κάθε τέχνη, είναι πως πρέπει να έχεις αυτό το "κάτι" μέσα σου. Δεν το μαθαίνεις, απλά γεννιέσαι με αυτό. Με αυτό το σκίρτημα και τη λαχτάρα της δημιουργίας. Για μένα αυτό είναι το ταλέντο. Να έχεις γεννηθεί ανήσυχος/η. Να μη σε νοιάζει ο ύπνος και οι φωνές να ησυχάζουν μόνο όταν τις μεταφέρεις σε μία λευκή κόλλα.
Τα βιβλία της Τατιάνα Τζινιώλη - Road Trip και Ένα Βράδυ - Manhattan 1 - κυκλοφορούν από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή.
Μοιραστείτε τη δική σας ιστορία μαζί μας. Στείλτε mail στο [email protected] και δείτε τη να δημοσιεύεται!
