Θέλετε να με πείτε εμμονική με την καθαριότητα; Θέλετε να με πείτε υποχόνδρια; Όλα τα δέχομαι γιατί πρώτη εγώ έχω αναγνωρίσει τη συγκεκριμένη τρέλα που με διακατέχει. Είμαι η κοπέλα που αν ανοίξεις τη βαλίτσα της, τον μισό χώρο θα έχει πιάσει η χλωρίνη και τα χαρτιά που κουβαλάω από το σπίτι για να καθαρίσω το δωμάτιο του ξενοδοχείου (δεν είναι chic να ζητάς χαρτιά από τη ρεσεψιόν), εκείνη που παίρνει πάντα μα πάντα δική της μαξιλαροθήκη και σεντόνια, αυτή που μέσα στην τσάντα της θα βρεις το νεσεσέρ με τα καλλυντικά, ένα σημειωματάριο και ένα οινόπνευμα σε εκδοχή μινιατούρας που το κουβαλάω σχεδόν πάντα μαζί. Όπως το άρωμά μου, ένα πράγμα, και ρωτήστε όποιον με βλέπει σε καθημερινή βάση.
Η συγκεκριμένη εμμονή δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς πώς και πότε ξεκίνησε, σίγουρα μετά το σχολείο γιατί μέχρι τότε παίρνω όρκο πως μέχρι και από το ίδιο μπουκάλι μπορεί να έπινα με κάποιο άλλο παιδάκι - τώρα που μεγάλωσα όμως μη ζητήσετε να δοκιμάσετε από το ποτό μου, θα ατυχήσετε. Μήπως ξεκίνησα να σιχαίνομαι με το που είδα την κατάσταση που επικρατεί στα ελληνικά πανεπιστήμια και στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς; Πάντως κρατάει χρόνια αυτή κολώνια (έχει και οινόπνευμα η κολώνια μέσα, see what I did there?). Κατανοώ ότι μπορεί να ακούγεται αστείο και φέρνει θέλοντας και μη πειράγματα και παρομοιώσεις με γνωστό υποχόνδριο χαρακτήρα της ελληνικής τηλεόρασης, αλλά ρωτήστε κι εμένα λίγο πώς με βασανίζει αυτή η μικρή φοβία.
Από το πιο απλό που είναι να αποφεύγω τις δημόσιες τουαλέτες (όχι να το παινευτώ αλλά έχω επιδείξει τεράστια υπομονή σε αεροδρόμια και πτήσεις) ακόμα και στη δουλειά, με τα κορίτσια στο γραφείο να απορούν γιατί δεν πίνω πολύ νερό μέχρι το να μην σηκώνω τίποτα από το πάτωμα αν πρώτα δεν το έχω τυλίξει σε ένα κομμάτι χαρτί. Ή να περνάω κάθε μέρα γραφείο-πληκτρολόγιο-τηλέφωνο με μαντηλάκια κι ας έχουν καθαριστεί δυο ώρες πριν φτάσω εγώ στη δουλειά. Καλά, για τις περιπτώσεις που βλέπω μωρά να κυλιούνται σε εξωτερικούς χώρους ή να παίρνουν την πιπίλα από κάτω, δεν θα τολμήσω να μιλήσω καν.
Σίγουρα απ' έξω φαίνεται κάπως ανάλαφρο γι' αυτό άλλωστε δεν παρεξηγώ και ποτέ τα αστεία και τα πειράγματα των φίλων μου. Υπάρχει μαρτυρία φίλης που κάναμε μαζί διακοπές και ισχυρίζεται ότι όταν μου έπεσε μία λίμα στο πάτωμα του ξενοδοχείου την κοιτούσα επί μισή ώρα και τελικά δεν την έπιασα - εγώ δεν θυμάμαι τίποτα, δεν ξέρω. Αυτό που θυμάμαι έντονα όμως είναι ένα βλέμμα τρόμου (προφανώς σε αντρικό πρόσωπο) σε άλλες διακοπές, όταν με είδε να βγάζω από τη βαλίτσα τη χλωρίνη και να πηγαίνω με στιλ και χάρη στο μπάνιο - η αντίδραση ήταν "Μαράκι πες μου ότι θα σφουγγαρίσεις τώρα".
Καλά και αστεία όλα αυτά λοιπόν, όσο δεν επηρεάζουν σε σημαντικό βαθμό τη ζωή σου αλλά έρχεται και η στιγμή που θα γνωρίσεις έναν άνθρωπο και θα πρέπει να ζήσεις μαζί του. Και άντε μετά να εξηγείς, χωρίς να σε περάσει για τρελή. Εκεί φυσικά μπαίνει στη μέση ο έρωτας και σταδιακά παύεις να σιχαίνεσαι να ακουμπήσεις ξένες κάλτσες ή να επισκεφτείς το μπάνιο του αλλά εντάξει, λίγο καιρό θα σου πάρει, trust me. Αυτό θα έλεγα είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι του να περνάς την καθημερινότητά σου με μια τέτοια εμμονή, αν μπορώ να την χαρακτηρίσω έτσι. Αλλά αν σε αγαπάει, θα στο συγχωρέσει και το οινόπνευμα και τα μαντηλάκια χεριών. Το πρώτο εξάμηνο τουλάχιστον. Μετά ή θα στα πετάει απ' το παράθυρο ή θα τον έχεις κάνει μια απ' τα ίδια.
Σας μιλάω εκ πείρας.
Μοιραστείτε τη δική σας ιστορία μαζί μας. Στείλτε mail στο [email protected] και δείτε τη να δημοσιεύεται!
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα
