Για την Κατερίνα Σάπαρη το ζητούμενο είναι να σηκωθείς και να συνεχίσεις

Τι ήταν αυτό που σε έκανε να αγαπήσεις τον κόσμο του αθλητισμού; Αυτό που σε έκανε να θέλεις να είναι κάτι παραπάνω από ένα χόμπι;

Όταν ήμουν μικρότερη τον μισούσα γιατί εξαιτίας αυτού έχανα όλα τα παιδικά πάρτυ, τα ξενύχτια και τις τρέλες και μονίμως βρισκόμουν να διαβάζω στο αυτοκίνητο, να κουβαλάω ταπεράκια και να τρέχω για να είμαι συνεπής στις σχολικές, αλλά και τις αθλητικές μου υποχρεώσεις. Αυτά στο μυαλό ενός παιδιού είναι εφιάλτης. Λάτρευα όμως πάντα τις φιλίες, που έκανα στο χώρο του αθλητισμού, που με τα χρόνια οι άνθρωποι αυτοί έγιναν η οικογένειά μου. Οι φιλίες αυτές είναι που με κράτησαν. Μεγαλώνοντας ανακάλυψα μόνη μου πλέον την μαγεία του αθλητισμού και την ομορφιά του να θέτεις στόχους, να επιμένεις, να είσαι μέλος μιας ομάδας, να αντιμετωπίζεις προκλήσεις, να ανακαλύπτεις και να ξεπερνάς τα όριά σου και να απολαμβάνεις την επιτυχία. Τα συναισθήματα αυτά είναι από μόνα τους τόσο μεθυστικά που δύσκολα ξεκολλάς.

Σπουδάζεις στον κλάδο των ΜΜΕ και συγκεκριμένα αυτή τη στιγμή κάνεις μεταπτυχιακό στο Arts Management. Πώς συγκλίνει αυτό με τον πρωταθλητισμό;

Σε αντίθεση με την αντίληψη που υφίσταται, η πλειονότητα των αθλητών είμαστε πολυπράγμονες αλλά δεν έχουμε τον απαιτούμενο χρόνο για να αναπτύξουμε άλλες δεξιότητες καθότι τις περισσότερες ώρες της ημέρας τις περνάμε στα γήπεδα, τα κολυμβητήρια και τα γυμναστήρια. Επιπλέον, όσοι έχουν ασχοληθεί με τον πρωταθλητισμό συνήθως κουβαλούν και το μικρόβιο της τελειομανίας. Εγώ θα έλεγα ότι είμαι από τους λίγους τυχερούς που κατάφεραν να συνδυάσουν τον πρωταθλητισμό με τις σπουδές σε ένα από τα καλύτερα, μη αθλητικά, Πανεπιστήμια της Ευρώπης, το Bocconi. Ολοκληρώνοντας τις μεταπτυχιακές μου σπουδές, στόχος μου είναι να επιστρέψω στον χώρο του αθλητισμού με άλλη όμως ιδιότητα. Κάθε διεθνής αθλητική διοργάνωση είναι στην πραγματικότητα ένα μεγάλο event που συνδυάζει τον υψηλού επιπέδου αθλητισμό με ένα άρτιο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Πρωταγωνιστές σε αυτού του είδους τις διοργανώσεις είναι τόσο οι αθλητές όσο και οι θεατές που παρακολουθούν τους αγώνες. Επομένως, πρόθεσή μου είναι να συνδυάσω τις εμπειρίες που έχω αποκομίσει ως αθλήτρια με τις γνώσεις μου στον τομέα της επικοινωνίας και της διαχείρισης τέτοιων μεγάλων διοργανώσεων ώστε να καταφέρω στο μέλλον να προσθέσω κι εγώ το λιθαράκι μου στο σχεδιασμό και την καλύτερη δυνατή υλοποίηση των αγώνων αυτών.

Έχεις κατακτήσει διάφορες διακρίσεις στην κολύμβηση και στα multi-sports και συνεχίζεις δυναμικά. Είναι ο πρωταθλητισμός κάτι με το οποίο σκοπεύεις να ασχοληθείς με το υπόλοιπο της ζωής σου;

Ο πρωταθλητισμός για μένα είναι χόμπι, είναι μεράκι, είναι τρέλα και αγάπη για αυτό που κάνω. Δυστυχώς στην Ελλάδα, στην πλειονότητα των αθλημάτων με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν υπάρχει επαγγελματικός αθλητισμός γιατί πολύ απλά δε μπορείς να ζήσεις από αυτό. Η στήριξη έρχεται μόνο από ιδιωτικούς φορείς που προσπαθούν να καλύψουν με κάθε τρόπο τα κρατικά κενά. Αυτό προφανώς δεν αρκεί για να μπορέσει κάποιος να ζήσει, πολλές φορές δεν αρκεί ούτε καν για να εξασφαλίσει σωστές συνθήκες προπόνησης και τον απαιτούμενο εξοπλισμό. Προσωπικά, για το λόγο αυτό είμαι ιδιαίτερα ευγνώμων στους χορηγούς μου που βρίσκονται στο πλευρό μου και με στηρίζουν. Σε κάθε περίπτωση όμως, ο πρωταθλητισμός έχει από τη φύση του ημερομηνία λήξης. Ο υγιής αθλητισμός απεναντίας είναι τρόπος ζωής.

Έχεις σκεφτεί ποτέ να σταματήσεις να αθλείσαι; Ίσως μετά από κάποια δυσκολία;

Νομίζω ότι δεν υπάρχει αθλητής που δεν το έχει σκεφτεί. Η ζωή του αθλητή είναι από μόνη της δύσκολη και ιδιαίτερα επίπονη και είναι σχεδόν βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα κληθείς να αντιμετωπίσεις μια δυσκολία που θα σε βάλει σε δεύτερες σκέψεις για την ορθότητα της επιλογής σου. Για άλλους μπορεί να είναι ένας τραυματισμός, για άλλους η έλλειψη πόρων ή η ανάγκη για μια πιο φυσιολογική και «βατή» ζωή. Είναι βέβαιο πως όλοι κάποια στιγμή θα σκοντάψουμε και θα πέσουμε. Το θέμα όμως είναι πόσο γρήγορα θα καταφέρουμε να ξανασηκωθούμε και να συνεχίσουμε.

Τι θα έλεγες σε μία νέα αθλήτρια που θα ήθελε να ασχοληθεί επαγγελματικά;

Πρώτα απ’ όλα θα της έλεγα ότι αυτό που κάνει το κάνει πάνω απ’ όλα για την ίδια, για τον εαυτό της και μόνο και ότι στην ελληνική πραγματικότητα ο πρωταθλητισμός δεν είναι επάγγελμα. Πέραν αυτού ο πρωταθλητισμός, όπως το λέει και η ίδια η λέξη, είναι για λίγους, γιατί απαιτεί υπομονή, επιμονή, πειθαρχία, αφοσίωση, θάρρος, πείσμα και αυτογνωσία. Είναι ένα υπέροχο ταξίδι με αρκετές απογοητεύσεις και θυσίες που κρύβει όμως μοναδικές στιγμές, δυνατές συγκινήσεις και σπουδαία μαθήματα ζωής.

Πώς βλέπεις τον εαυτό σου σε 10 χρόνια;

Η αλήθεια είναι ότι προτιμώ να ζω στο παρόν και να κάνω σχέδια μόνο για το άμεσο μέλλον. Τα 10 χρόνια λοιπόν μου φαίνονται πολύ μακριά και μια παροιμία λέει πως «όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει!». Αυτό που θα ήθελα είναι πρώτα απ’ όλα να είμαι υγιής για να συνεχίσω να κάνω όνειρα και να κυνηγάω τους στόχους μου. Το ίδιο εύχομαι και για τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου, που με αγαπάνε και με στηρίζουν. Από εκεί και πέρα σε αθλητικό επίπεδο, ο πήχης κάθε χρόνο ανεβαίνει και οι προσδοκίες για μετάλλια και διακρίσεις αυξάνονται. Πέραν του πρωταθλητισμού όμως, σίγουρα με ενδιαφέρει και η επαγγελματική μου καριέρα όπως και το να αποκτήσω κάποια στιγμή τη δική μου οικογένεια.