Ποια ήταν η αιτία που σας οδήγησε να γράψετε το δεύτερο κατά σειρά μυθιστόρημά σας;
Η κρίση! Όλα αυτά τα χρόνια ήθελα να γράψω ένα ακόμα μυθιστόρημα, αλλά ποτέ δεν είχα χρόνο. Όμως πριν από τρία χρόνια, η εταιρία παραγωγής που εργαζόμουν έκλεισε, ο χρόνος βρέθηκε, η επιθυμία να γράψω ήταν πάντα εκεί και κάπως έτσι αποφάσισα να γράψω ένα μυθιστόρημα με φόντο την κρίση.
Υπήρξε κάτι που σας δυσκόλευσε ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της συγγραφής του νέου σας βιβλίου;
Υπήρχαν μέρες που το γράψιμο έρρεε και άλλες που κοιτούσα τη λευκή σελίδα. Κάποιες φορές σκεφτόμουν τι νόημα έχει και ποιος ενδιαφέρεται γι’ αυτά που γράφω, μήπως τα παρατήσω καλύτερα; Κάποιες άλλες, η ανάλυση της πραγματικότητας που ζούσαμε τότε με δυσκόλευε. Ήμουν περίπου στη μέση του βιβλίου όταν έγινε το δημοψήφισμα και τα capital control. Το σκέφτηκα πολύ αν θα έπρεπε να τα συμπεριλάβω στις ζωές των ηρώων μου και τελικά αποφάσισα ότι ήθελα να μιλήσω και γι’ αυτά. Αυτό με ζόρισε, αλλά ταυτόχρονα με βοήθησε να αντιμετωπίσω την όλη κατάσταση με κάποια ψυχραιμία.
Τι θέλετε να μεταφέρετε στον αναγνώστη μέσα από την συγκεκριμένη ιστορία;
Ήθελα να γράψω για τη γενιά μου – τουλάχιστον ένα μέρος της - και τη μεγάλη ανατροπή που βίωσε με την οικονομική κρίση. Πολλοί, αν και μεσήλικες, είναι σα να έχουμε γυρίσει πίσω στην αφετηρία. Πολύ μεγάλοι για δραστικές αλλαγές. Πολύ νέοι για σύνταξη. Τελικά όμως το θέμα δεν είναι που σε φέρνει η ζωή, αλλά πως το αντιμετωπίζεις εσύ. Πόσο ισχυροί είναι οι προσωπικοί μηχανισμοί επιβίωσης, πόσο ειλικρινής είσαι με τον εαυτό σου για τα όσα θέλεις και τι ζωή θέλεις να κάνεις. Επειδή δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει καλό είναι να μην αναβάλουμε τα θέλω μας για το μέλλον και ταυτόχρονα να απολαμβάνουμε τα όποια καλά έχουμε τι στιγμή μου τα έχουμε. Βασικά πράγματα.
Στο μυθιστόρημα έχετε έναν πολυμελή θίασο ανθρώπων. Ποια είναι η σχέση αυτών των χαρακτήρων με την πραγματικότητα;
Οι χαρακτήρες είναι φανταστικοί, αλλά για να τους δώσω υπόσταση έχω δανειστεί στοιχεία από πολλούς ανθρώπους που γνωρίζω και έχω φανταστεί κάποια άλλα. Ήθελα να φτιάξω πραγματικούς ανθρώπους, που να θυμίζουν γνωστούς μας και θα μπορούσαν να είναι φίλοι μας.
Ένας συγγραφέας γράφει για το κοινό του, για τον εαυτό του ή και για τα δύο;
Νομίζω και για τα δύο. Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, το γράψιμο είναι μια εσωτερική ανάγκη, ένας διάλογος με τον εαυτό σου και μια διέξοδος. Αλλά κάποια στιγμή θέλεις να μοιραστείς και με άλλους τα γραπτά σου, θες να ακούσεις τη γνώμη τους, να δοκιμαστείς.
Πότε ήταν το τελευταίο πάρτι που πήγατε και περάσατε ωραία;
Τον Ιανουάριο του 2016, όταν δύο φίλοι αποφάσισαν να κάνουν ένα κανονικό πάρτι «όπως παλιά». Ο ένας έβαλε το σπίτι, ο άλλος έκανε τον DJ, τα έπιπλα μαζεύτηκαν στην άκρη, στον έναν τοίχο στήθηκε ο μπουφές κι εμείς χορεύαμε όλο το βράδυ.
Τι σημαίνει «πάρτι» για σας;
Φίλοι που μαζεύονται για να διασκεδάσουν. Απαραίτητη η μουσική, η καλή διάθεση και το γέλιο. Προαιρετικός ο χορός, αν και βοηθά!
Ποια θεωρείτε τη μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία της ζωής σας;
Το ότι κάποια στιγμή βρέθηκα χωρίς δουλειά. Ήταν κάτι που δε μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό, όσο και αν το έβλεπα να συμβαίνει όλο και πιο συχνά σε γνωστούς και φίλους. Αυτό από τη μια με φόβισε από την άλλη σηματοδότησε μια καινούργια φάση στη ζωή μου, που αποφάσισα να κάνω αυτά που πραγματικά θέλω. Όπως το να γράφω.
Πώς βλέπετε την κρίση που περνάμε σαν χώρα; Είναι μόνο οικονομική;
Όχι. Πιστεύω ότι έχει πολλές διαστάσεις. Είναι ξεκάθαρα πολιτική, αλλά και πολιτισμική. Είναι κρίση αρχών και αξιών. Για πολλούς είναι υπαρξιακή. Άλλοι βλέπουν τον αντίκτυπό της στις σχέσεις τους. Πιστεύω ότι η κρίση μας έφερε αντιμέτωπους με διάφορες αλήθειες που τόσα χρόνια επιλέγαμε να αγνοούμε. Ελπίζω μέσα από αυτή την εμπειρία να μάθουμε κάτι και να γίνουμε καλύτεροι – πιο αληθινοί.
ί έχει αλλάξει από την εποχή των 90s στη σημερινή Αθήνα;
Τα πάντα και τίποτα! Τα '90s, όπως και τα ‘80s, ήταν ένα πάρτι. Ήταν μια εποχή ευφορίας και καλοπέρασης. Μάλλον τώρα ήρθε ο λογαριασμός. Από την άλλη η ζωή – θέλουμε δε θέλουμε – συνεχίζεται και εμείς προσαρμοζόμαστε στα νέα δεδομένα. Το ίδιο και η Αθήνα. Καμιά φορά περπατάω στην Πατησίων και σκέφτομαι ότι είναι ο ίδιος ακριβώς δρόμος που περπατούσα πιτσιρίκα. Μετά βλέπω τα κλειστά καταστήματα, τη βρώμα, τα κουρασμένα πρόσωπα στο δρόμο, τους επαίτες και σκέφτομαι ότι έχουν αλλάξει όλα. Αλλά η αλλαγή είναι δομικό στοιχείο της ζωής. Είτε το θέλουμε είτε όχι, τα πράγματα αλλάζουν.
Μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις ή η σωστή λέξη είναι χιλιάδες εικόνες;
Εξαρτάται από την εικόνα. Και τη λέξη.
Πηγή; Reader
