Μετά από ένα σύντομο γκάλοπ την πρώτη μέρα επιστροφής από τις διακοπές στο γραφείο, κατέληξα στα συμπεράσματα πως: 1) σχεδόν κανείς δεν πέρασε καλά φέτος το καλοκαίρι και 2) όποιος λέει πως πέρασε καλά, μάλλον ήταν μέτρια. Τα παραπάνω συμπεράσματα βασίζονται κυρίως στο ότι όλοι μας έχουμε εξαιρετικά μεγάλες προσδοκίες για τις διακοπές μας, οι οποίες καταστρέφονται αμέσως μόλις πατήσουμε το πόδι μας σε κάποιο νησί κι αυτό είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο (δε μπορεί, κάποια έρευνα θα το πιστοποιεί).
Και πως να μην έχεις μεγάλες προσδοκίες, θα μου πείτε, μετά από ατελείωτες ώρες στο γραφείο, με αγκαλιά τον ανεμιστήρα, μουσική υπόκρουση τα δαιμονισμένα τζιτζίκια και με τους ανέμελους τουρίστες να περιφέρονται εξώ από το παράθυρο ψάχνοντας την Ακρόπολη; Το μόνο που ζητά η κουρασμένη σου ψυχή είναι να βρεθείς σε μία παραλία, με την παρέα σου, να φας καλαμαράκια (μόνο τις ροδέλες, ποιος τρώει τα πλοκάμια;), να πιεις μία παγωμένη μπύρα και να αφήσεις πίσω τα πάντα, έστω και για μία εβδομάδα. Κάτι που έχει κάθε προοπτική να συμβεί, μόνο αν κρυφά μέσα σου δεν περιμένεις να περάσεις τις πιο μαγευτικές διακοπές που έχουν συμβεί ποτέ για να λες τις ιστορίες σε φίλους και συναδέλφους όταν επιστρέψεις.
Φέτος, αποφάσισα να πάω διακοπές μαζί με άλλες όχι μία, όχι δύο, αλλά πέντε κοπέλες. Ναι, ξέρω τι σκέφτεστε και ναι, οι τρεις από τις έξι βρίσκονταν στην απόλυτα φυσιολογική διαδικασία της εμμηνόρροιας και σας πληροφορώ πως αυτό δεν έπαιξε καν ρόλο στο τι ακολούθησε. Έχοντας ξεκινήσει το ταξίδι με μερικές μικρο-αναποδιές που όμως δεν με πτόησαν, έφτασα αισίως στον προορισμό μου, σχεδόν κουτρουβαλώντας από τη μπουκαπόρτα του πλοίου. Μυρωδιά λιμανιού, πανικός από αμάξια, αφόρητη μα συνάμα γλυκιά ζέστη, τα cd για το αμάξι δεν ξεχάστηκαν στην Αθήνα, όλα έβαιναν καλώς. Αφού διάλεξα το κρεβάτι που θα μου προσέφερε δροσιά από το παράθυρο και αθόρυβη πρόσβαση στην πόρτα - μιας που είμαι αυτή που ξυπνάει πριν απ' όλους - φόρεσα το μαγιό μου και ήμουν πανέτοιμη για βουτιές. Η πρώτη μέρα πέρασε αισίως, μην σας πω πως είχα και καιρό να διασκεδάσω τόσο. Εκπλήρωση προσδοκιών: επιτυχής.
Ημέρα 2η. Συννεφιά. Εντάξει, σύννεφα είναι, θα φύγουν. Ημέρα 3η. Συννεφιά. Ομίχλη. Επιτυχής πρόσβαση στην παραλία, plus ένα χτύπημα στο πόδι, plus μία λιποθυμία. Επίσκεψη στο ιατρείο του νησιού. Όλα καλά. Το ATM του χωριού αδειάζει για 3 μέρες. Ψυχραιμία, τι να τα κάνεις τα λεφτά όταν έχεις μπροστά σου το απέραντο γαλάζιο. Έγκαυμα σε όλο το σώμα από τον ήλιο. Αυτά παθαίνεις για να εύχεσαι να μην είχε συννεφιά. Επένδυση σε φυτικά έλαια και κρέμες από το φαρμακείο, άλλωστε τέτοιες αγορές σου μένουν. Micro-drama στην παρέα. Συμβαίνουν αυτά. Μεταφορά της διασκέδασης στο camping. Σπασμένα αγαπημένα γυαλιά ηλίου, 18χρονα αγόρια στη διπλανή σκηνή να ακούνε techno. Όλη μέρα. Εκπλήρωση προσδοκιών: ανεπιτυχής.
Βρισκόμενη σύντομα και χωρίς να το καταλάβω, στο πλοίο του γυρισμού, μαζί με ακόμη δύο άτομα που οι προσδοκίες τους από το φετινό καλοκαίρι δεν εκπληρώθηκαν, σκέφτομαι: Ήταν πράγματι τόσο χάλια; Ναι, μπορεί μερικά γεγονότα που συνέβησαν να μην βρίσκονται στη λίστα με τα ιδανικά, αλλά γιατί τείνουμε να φτιάχνουμε ένα τόσο ειδυλλιακό σενάριο στο κεφάλι μας κάθε χρόνο τέτοια εποχή, λες και ξαφνικά θα αλλάξει όλη μας η ζωή και θα ζήσουμε ονειρεμένα σκηνικά με φόντο το ηλιοβασίλεμα; Αυτό που θέλω να πω είναι πως εμείς οι ίδιοι είμαστε, οι φίλοι μας οι ίδιοι είναι, το μόνο που αλλάζει είναι το background και κάτι που θα συνέβαινε στην πόλη, μπορεί να συμβεί και σε άλλο μέρος του πλανήτη, απλά χάρη στις προαναφερθείσες προσδοκίες, το αντιμετωπίζουμε ως τη μεγαλύτερη καταστροφή του κόσμου. Όλοι μας θέλουμε να χαλαρώσουμε και να ηρεμήσουμε και να μην αντιμετωπίσουμε ούτε λίγο από την τρέλα της καθημερινότητας για λίγες μέρες, αλλά στην πραγματικότητα είναι φοβερά ουτοπικό να πιστεύουμε πως με κάποιο μαγικό τρόπο θα εξαφανιστούν τα προβλήματα και οι ανησυχίες του καθενός σε κλάσματα δευτερολέπτου και θα συγχρονιστούν απόλυτα οι επιθυμίες 6 ή 15 ατόμων (ναι, προστέθηκαν κι άλλοι στη παρέα).
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν συνέβη τίποτα πραγματικά άσχημο. Φάγαμε την καλύτερη pizza που έχουμε φάει ποτέ, μετά φάγαμε λίγο ακόμα, επισκεφθήκαμε μερικές από τις πιο όμορφες παραλίες του Αιγαίου, γελάσαμε, φάγαμε λίγο ακόμα, τσακωθήκαμε για το Nikola Tesla, τη Frida Kahlo και τον Jackson Pollock, γεμίσαμε τα ρούχα μας με άμμο, χορέψαμε υπό τους ήχους του χειρότερου DJ που έχει παίξει ποτέ σε μαγαζί, κάποιοι (ονόματα δε λέμε) έχασαν πανηγυρικά στο Πες Βρες, Επίσημο Παιχνίδι Βαρεμάρας στις Διακοπές, καταναλώσαμε υπέρογκη ποσότητα γλυκών και γελάσαμε η μία εις βάρος της άλλης σε σημείο δακρύων.
Κι όσο κι αν το drama από το κύμα μικρο-γκαντεμιάς που πασπάλισε σαν άχνη ζάχαρη όλα τα παραπάνω θα λειτουργεί ως το αγαπημένο μου θέμα συζητήσεων μέχρι τέλος του μήνα, είμαι αποφασισμένη να μην αφήσω ξανά οποιοδήποτε είδος προσδοκιών να υπερκαλύψει την διασκέδαση των καλοκαιρινών μου διακοπών, όπως η ομίχλη στον δρόμο για την Mordor Χώρα της Αμοργού.
Όποιος είναι έτοιμος να φορέσει ζιβάγκο και να πιει ζεστό καφέ, να σηκώσει τα χέρια ψηλά.
