Περικλής Κονδυλάτος: «Αν ήθελα να γίνω talk of the town θα έκανα δημόσιες σχέσεις, όχι κοσμήματα»

Περικλής Κονδυλάτος: ο άνθρωπος, που οι περισσότεροι γνωρίσαμε στο πλευρό του εμβληματικού, Έλληνα σχεδιαστή μόδας, Βασίλη Ζούλια, είναι το πρόσωπο που βρίσκεται πίσω από τα εντυπωσιακά κοσμήματα, σε κάθε του επίδειξη. 
Τα κοσμήματα Pericles Kondylatos, έχουν φορεθεί από τις πιο τολμηρές -ίσως και εκκεντρικές- Ελληνίδες αλλά και ορισμένες από τις πιο διάσημες σταρ του Hollywood. Στην Αμερική πωλούνται από την παγκοσμίου φήμης στιλίστρια Patricia Field, την γυναίκα που έντυσε την iconic σειρά των 90s, Sex & The City και καθόρισε τον τρόπο που ντύνονται οι γυναίκες μέχρι και σήμερα.

Οι εκθαμβωτικές τιάρες του αποτελούν από μόνες τους ένα ξεχωριστό κεφάλαιο. Μία από αυτές βρέθηκε επί κεφαλής της εκκεντρικής τραγουδίστριας της pop Lady Gaga, στην εμφάνιση της στην Αθήνα το 2014, ενώ μια δεύτερη στο κόκκινο χαλί του Met Gala 2018, με θέμα Heavenly Bodies: Fashion and the Catholic Imagination, φορεμένη από την ηθοποιό Μindy Kalling, η οποία επέλεξε να φορέσει δημιουργία του Βασίλη Ζούλια. Δύσκολα μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την αχαλίνωτη φαντασία, την δημιουργικότητα και το ταλέντο του.
Το ίδιο του το στιλ, τραβάει τα βλέμματα, σε κάθε του δημόσια εμφάνιση, όπως συνέβη και με την παρουσία του στο show: περπάτησε ημίγυμνος με κοσμήματα oriental αισθητικής, σε όλο του το κορμί. Με αφορμή το πρόσφατο show τους στην Εβδομάδα Μόδας της Αθήνας, που δίχασε με την αισθητική του και προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις και σχόλια, το #jennygr μίλησε από κοντά μαζί του εφ’όλης της ύλης.

Aπό που είναι η καταγωγή σου; Πού μεγάλωσες;
Η καταγωγή μου είναι από τη μικρά Ασία, ο παππούς μου ήρθε στην Ελλάδα με την καταστροφή της Σμύρνης σαν παιδί είχαν εργοστάσιο με αλλαντικά και έβγαζαν παστουρμά. Τον έλεγαν Παστουρματζόγλου, δηλαδή το παιδί του παστουρματζή. Όταν ήρθαν στην Ελλάδα τους θεωρούσαν Τούρκους και τους άλλαξαν το όνομα σε Πασιματζόγλου. Από την πλευρά του πάτερα μου είμαι από το Ιόνιο. Έζησα για πολλά χρόνια στην Λευκάδα, καθώς η οικογένεια μου είχε ξενοδοχείο εκεί.
Όταν όλα τα άλλα παιδιά έβλεπαν την οικογένεια τους, εγώ τα έβλεπα όλα. Αυτό μπορεί να σε κάνει από κυνικό, μέχρι διάνοια. Μέχρι 20 χρονών, όταν ερχόταν μια πελάτισσα, ήξερα από το καλημέρα τι θα αντιμετωπίσω. Ξέρεις τους ανθρώπους και αυτό είναι καλό αλλά είναι και απογοητευτικό. Οι πλούσιοι άνθρωποι που έρχονταν τότε, οι αριστοκράτες, δεν ήταν Kardashians, ήταν καλλιεργημένοι.
Εργάστηκα από παιδί, δεν μας υποχρέωσε κανένας, όμως έτσι όπως ήταν τα πράγματα τότε δεν υπήρχε εναλλακτική. Τα παιδιά τότε δεν ήταν τόσο κακομαθημένα. Εγώ χαίρομαι που δούλεψα και πληρωνόμουν. Τα παιδιά στην Αθήνα δεν είχαν τις εμπειρίες τις δικές μας, αλλά και τις εικόνες, δεν είχαν το ίδιο perspective, που αποκτάς μεγαλώνοντας μέσα σε τόσο κόσμο.

Έτσι φαίνεται η σκάλα από τον 3ο όροφο του διαμερίσματος.

Σε ακολουθεί ο όρος αντισυμβατικός. Aυτό συνέβαινε από την εφηβική ηλικία;
Aπό την παιδική ηλικία, γιατί εγώ έχω γεννηθεί καλλιτέχνης. Θεωρώ πως ερχόμαστε σε αυτό τον κόσμο με αποσκευές από το παρελθόν. Δεν πιστεύω οτι ο άνθρωπος είναι tabula rasa, λευκός πίνακας, ο καθένας έρχεται με κάτι. Πιστεύω υπήρξα και στο παρελθόν καλλιτέχνης και είμαι και σε αυτή την ζωή. Ζωγράφιζα από παιδί, δεν μου το έμαθε κανείς.

Τι ζωγράφιζες;

Μου άρεσε πάρα πολύ να ζωγραφίζω εικόνες που έχουν να κάνουν με την Αίγυπτο. Έχω κάνει πράγματα που αν τα δει κανείς θα νομίζει ότι μου αρέσει να κάνω σκηνογραφία. Ζωγράφιζα τα ρούχα του παρελθόντος, των Αιγυπτίων, αρχαίων πολιτισμών, τα κοσμήματα τους, ό,τι είχε να κάνει με στόλισμα, μου άρεσε. Η μητέρα μου ήταν κι εκείνη ζωγράφος και άσχετα από το γεγονός πως δεν ήταν το πιο normal περιβάλλον, αυτό στο οποίο μεγάλωσα, σε αυτό με ενθάρρυνε.

Ήμουν τυχερός σε αυτό, αλλά είχα πάντα την αίσθηση, ότι αυτό έχω γεννηθεί να κάνω.

Αυτά τα δύο με βοήθησαν. Από μικρός ήθελα να γίνω καλλιτέχνης, το έκανα πάντα, μόνο αυτό. Πέρασα από όλες τις σχολές ζωγραφικής στην Αθήνα. Σπούδασα τέσσερα χρόνια στην Αγγλία, έκανα μεταπτυχιακό στο Fine Art και γύρισα στην Ελλάδα.
Η πρώτη μου δουλειά ήταν ως σχεδιαστής κοσμημάτων, αναγκαστικά, γιατί ήταν η μόνη που μου προσφέρθηκε. Παραιτήθηκα αμέσως, γιατί νόμιζα πως δεν μου ταίριαζε, όμως τελικά αυτό ήταν το πεπρωμένο μου.

Ήθελες να ασχοληθείς με το κόσμημα ή ήταν κάτι που ήρθε από μόνο του στη ζωή σου;
Δεν ήθελα καθόλου να ασχοληθώ με το κόσμημα, δεν ήθελα καμία σχέση με την μόδα, ήταν για μένα κάτι που έβλεπα τόσο επιφανειακό, σε σύγκριση με την σοβαρότητα που έχει η τέχνη. Θυμάμαι στο Πανεπιστήμιο, όπου στο ίδιο campus υπήρχε και το fashion, το σνόμπαρα, θεωρούσα πως ήταν κάτι υποδεέστερο, σε σχέση με τα σοβαρά νοήματα, με τα οποία ασχολούμασταν εμείς.

Η μόδα εμπνέεται από την τέχνη, μπορεί να γίνει τέχνη, όμως ο σκοπός της παραμένει άλλος, είναι χρηστική. Εμπεριέχει στοιχεία κάλλους και αρμονίας, για τα οποία μιλάει η τέχνη, όμως το λάθος που έκανα ήταν να συγκρίνω δύο διαφορετικά πράγματα.

 
Patricia Field, η εμβληματική στιλίστρια του Sex & The City. Πως έγινε η γνωριμία σας; Θα σου άρεσε να δημιουργείς εσύ τα κοσμήματα για μία αντίστοιχη σειρά;

Την γνώρισα στην Εβδομάδα Μόδας, όταν την κάλεσε η Athens Xclusive Designers Week, πριν αρκετά χρόνια και τότε η σειρά ήταν ακόμα πρόσφατη. Για μένα η Patricia θα είναι πάντα ένας θρύλος και είναι γεγονός πως άλλαξε τον τρόπο που ντύνονται οι σύγχρονες γυναίκες.
Την γνώρισα τότε που εγώ έμπαινα στην δουλειά. Εκείνη την περίοδο δεν ήμουν σίγουρος τι θα κάνω, όμως ό,τι κάνω, θέλω να είμαι δίπλα στους καλύτερους και να κάνω το maximum που μπορώ εγώ.
Είπα ότι πρέπει να συνεργαστώ μαζί της, ήταν το όνειρο μου.
Κάποια στιγμή, ένας φίλος μου, διάσημος στην Ελλάδα, ο Νίκος Ευταξίας, έφυγε στην Νέα Υόρκη. Μου ζήτησε τα κοσμήματα μου για το μαγαζί όπου δούλευε και του χρωστάω τεράστια ευγνωμοσύνη. Είχε μια φίλη η οποία συνεργαζόταν με την Field. Της πήγε πράγματα μου, που εδώ ο κόσμος τα κοιτούσε και γελούσε. Για την ελληνική πραγματικότητα μπορεί να μην ήταν relevant, το καταλαβαίνω. Ξέρεις τι είναι να είσαι σε μια χώρα που σε αμφισβητούν οι πάντες και χάρη στην top στην Αμερική να κερδίζεις καλά χρήματα για την δουλειά σου;
Δεν ήταν μια συνεργασία εύκολη, ούτε χωρίς τίμημα. Η Patricia Field ήταν και είναι πολύ αυστηρή, ωστόσο δίκαιη.
Έχω ακούσει πολύ σκληρά λόγια για τα οποία είχε δίκιο, πως έπρεπε να βελτιώσω την δουλειά μου.

Μου έκανε όμως πάρα πολύ καλό, με έκανε να σκεφτώ αν θέλω ή όχι, να είμαι καλός σε αυτό που κάνω.
Όταν πέρσι της πήγα ένα κόσμημα από δέρμα, ασήμι και μάτι της τίγρης, μου είπε: you've come along way baby και δάκρυσα, μόνο επειδή προήλθε από έναν τόσο αφοσιωμένο άνθρωπο.
Είναι η πιο σημαντική μου συνεργασία.
Το Sex & Τhe City είναι χάρη σ΄εκείνη αυτό που είναι και δεν επαναλαμβάνεται.

Η δουλειά σου μοιάζει με ένα κολάζ που μπορεί κανείς να φορέσει. Από τι εμπνέεσαι και πώς επιλέγεις τα υλικά σου, τα χρώματα, τις υφές;

Με εμπνέουν πολύ οι αρχαίοι πολιτισμοί, με εμπνέει να διαβάζω φιλοσοφία, μου ανοίγει το μυαλό στο πως αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, με εμπνέουν οι προσωπικότητες των ανθρώπων, οι μεγάλοι σχεδιαστές και πάνω από όλα η Ελλάδα, που είναι η πιο σπουδαία χώρα του κόσμου.

Η Ελλάδα προηγείται των πάντων και έχουμε την ευλογία να είμαστε στον πιο σπουδαίο τόπο που υπήρξε ποτέ. Δεν είναι ο πιο σπουδαίος χρόνος, είναι ο πιο σπουδαίος τόπος. Είναι μια ιδέα και αυτό δεν αλλάζει και δεν πρόκειται ποτέ κανείς να σβήσει αυτή την ιδέα.
Όσο για τα υλικά, εγώ είμαι ένας άνθρωπος που μαζεύω από την φύση μου πράγματα, πηγαίνω σε παζάρια, παίρνω υλικά από τη θάλασσα, το βουνό, μαζεύω κόκαλα. Όταν κάθομαι να δημιουργήσω, έχω στοίβες από υλικά.
Για το show ήθελα να τα χρησιμοποιήσω όλα, να φτάσω στο μηδέν. Περίσσεψαν πολλά καφάσια με ξύλα, ελαφρόπετρες, με αντίκες, με ό,τι μπορείς να φανταστείς. Όλα αυτά υπάρχουν γύρω μου και τα βάζω το ένα δίπλα στο άλλο, σαν κολάζ, το οποίο δεν έχει λογική. Στην τέχνη και το design το μεγαλύτερο λάθος που μπορείς να κάνεις είναι να σκέφτεσαι. Το θέμα είναι να αισθάνεσαι. 
Δεν τα δημιουργώ, τα πράγματα δημιουργούνται μόνα τους. Εγώ κοιτάω να χρησιμοποιήσω τα χέρια μου και όχι το μυαλό μου. Έτσι κάθε κόσμημα είναι σαν γρίφος. Εγώ απλά είμαι παρών. Πρέπει να κάνεις πίσω και να δεις τι θέλει να βγει. Δεν μου αρέσει σε ένα έργο, να φαίνεται ότι ο καλλιτέχνης έχει παρέμβει με τη λογική του.

Όταν δεν έχεις έμπνευση τι κάνεις;
Δεν υπάρχει αυτό που λες. Είμαι μόνιμα σε έμπνευση. 

Όλοι σε ρωτούν για την Lady Gaga και την τιάρα σου. Θέλω να μου πεις τι συμβολίζει μια τέτοια τιάρα, φορεμένη από ένα τέτοιο πρόσωπο.
Αυτή την τιάρα την έφτιαξα για το πρώτο show με το Βασίλη τον Ζούλια στο Μουσείο Αυτοκινήτου, με στιλίστα το Νικόλα Γεωργίου, που του άρεσε πάρα πολύ και αποφάσισε να την φορέσει η Ροζάνα Γεωργίου, άγνωστη ακόμα τότε.

Χρησιμοποιήθηκε σε editorials, σειρές, σε θεατρικά και τηλεοπτικά έργα, την πήγαινα σε εκθέσεις και γενικά είχε ταλαιπωρηθεί. Την ξαναέφτιαξα, γιατί σκέφτηκα πως ήταν το παιδί μου. Τότε ήταν που ήρθε η Lady Gaga.

Την θαύμαζα σαν καλλιτέχνιδα και θεωρούσα πως έκανε τέχνη κι εκείνη όπως κι εγώ, την ένιωθα κοντά μου. Ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να είναι σε μουσείο, σε γκαλερί, μια performer artist. 
Tην είδα που κατέβηκε από το αεροπλάνο και ντύθηκε Αφροδίτη και σκέφτηκα πως αυτή καταλαβαίνει τι είναι η Ελλάδα. Ήμουν στο ατελιέ και ξαφνικά βλέπω την τιάρα. Αυτή θα της ταίριαζε σκέφτηκα.

Πήρα μια καπελιέρα του Βασίλη, μαύρη, με τρουκς και χωρίς να το σκεφτώ καθόλου, την έβαλα μέσα. Σε δύο λεπτά με τα πόδια, ήμουν στην Μεγάλη Βρετανία. Είδα το κοινό απ'έξω και σκέφτηκα τι κάνω εγώ εδώ; Μπήκα μέσα και είπα γεια σας, αυτό είναι για την κυρία Gaga και έφυγα.

Το ίδιο βράδυ, εκείνη, το δημοσίευσε στο Instagram. Ήταν από τις πιο χαρούμενες στιγμές της ζωή μου.

Ο Λάκης Γαβαλάς, ο οποίος εκείνο το βράδυ ήταν καλεσμένος μας, μου είπε πως θα έπρεπε να της στείλω λουλούδια και ευχαριστώ. Έτσι κι έγινε.

Eκείνη δημοσίευσε τα λουλούδια και την κάρτα μου, γράφοντας the pleasure is mine darling.
Εγώ όμως δεν έμεινα εκεί. Όλα τα πράγματα που κάνω είναι σημαντικά και είμαι ευγνώμων, όμως το πιο σημαντικό είναι το σήμερα, το τώρα, άσχετα αν δεν είναι πάντα το ίδιο γοητευτικό.

Πιστεύεις ότι το στιλ είναι ένα διάλογος του μέσα με το έξω κι αν ναι, τι συζητούν;
Ίσως σε ένα βαθμό να είναι. Στην πραγματικότητα είναι ένας διάλογος του μέσα, με το μέσα. Ό,τι συμβαίνει συμβαίνει πρώτα μέσα μας. Η αποδοχή που παίρνουμε και η εικόνα που προβάλλουμε προς τα έξω και η αντίδραση, το feedback που παίρνουμε για την εικόνα μας, μέσα μας συμβαίνουν. H χαρά, η λύπη μας, δεν υπάρχει τίποτα που να μην έχει συμβεί μας. Ο αντίκτυπος του στιλ μας και του πως επιλέγουμε να ντυθούμε, συμβαίνουν πάλι μέσα μας. Ο παραλήπτης είμαστε εμείς. Θέλω πάντα να ντύνομαι όμορφα, όπως θεωρώ εγώ την ομορφιά και να είμαι κομψός. Για μένα, όλο αυτό λέει πως θέλουμε εμείς να δούμε τον εαυτό μας. Καμιά φορά μου λένε ό,τι ντύνομαι πολύ επίσημα.

Πως θα χαρακτήριζες το στιλ σου;
Έχει ένα ceremonial χαρακτήρα.
Στην κηδεία της Σοφίας Κοκοσαλάκη φόρεσα μαύρο πουκάμισο και μία αλυσίδα από κρύσταλλα και ημιπολύτιμες πέτρες και μαργαριτάρια, δεμένη με ασήμι. 
Σκέφτηκα, θα νομίζουν ότι πάω στην κηδεία και θέλω να κάνω ένα statement, όμως μετά είπα στον εαυτό μου, εσύ πως πιστεύεις ότι την τιμάς αυτή την γυναίκα; Και η απάντηση ήταν, φορώντας ό,τι καλύτερο έχω! 

Ποιος είναι ο αγαπημένος σου ξένος σχεδιαστής;
Είναι τόσοι πολλοί. Θεωρώ ότι ο μεγαλύτερος σχεδιαστής που υπάρχει αυτή την στιγμή και είναι παραγκωνισμένος, είναι ο John Galliano.
Πρόκειται για μια διάνοια, η οποία, κάνει πράγματα, αλλά όχι αντίστοιχα του μεγέθους του. Ζούμε σε μια εποχή, που την τέχνη και το ταλέντο την πετάει έξω η μόδα. Δεν είναι μόνο ο Galliano.
Έχει εμπορευματοποιηθεί η μόδα και πετάει από πάνω της το καλλιτεχνικό στοιχείο. Δεν γίνεται να ντυνόμαστε όλοι σαν τις Κardashians.
 

Πιστεύεις ότι τα social media έχουν παίξει ρόλο σε όλο αυτό;
Όχι. Tα social media, που πολλοί τα κατηγορούν, είναι αποτέλεσμα της εξέλιξης της κοινωνίας. Είτε λέγεται τροχός, είτε ατμομηχανή, είτε social media, είναι η εξέλιξη. Tα social media δεν φταίνε, έχουμε θέμα κοινωνικό. 

Tι σου έχει χαρίσει η συνεργασία σου με έναν τόσο μεγάλο, Έλληνα σχεδιαστή, το Βασίλη Ζούλια; Νιώθεις ότι σε έχει ωριμάσει;
 
Μου έχει χαρίσει μία καριέρα μέσα στον κόσμο της μόδας. Είναι το σύμπαν μέσα στο οποίο βρίσκομαι. Ό,τι ξέρω για τη μόδα, το έμαθα μέσα από το φακό του Βασίλη. Ο Βασίλης δουλεύει 40 χρόνια στο χώρο και τον έχτισε στην Ελλάδα. Δεν κάνει μόδα, κατασκευάζει κόσμους. Έχω την τύχη να είμαι δίπλα του και να μαθαίνω τα πράγματα μέσα από αυτόν. Έχει ψώνιο με τη δουλειά του, όμως δεν είναι ψωνισμένος. Είμαι πολύ χαρούμενος που υπάρχει σε αυτή την χώρα, γιατί εκπροσωπεί την ποιότητα σε μία εποχή που κυριαρχεί η ευτέλεια.
Προσωπικά, πιστεύω πως τα πράγματα αλλάζουν και αυτό, όπως όλα, θα κάνει τον κύκλο του, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στον κόσμο. 

Το πρόσφατο show δίχασε με την αισθητική του. Ποιος πιστεύεις ότι είναι ο λόγος; Μήπως το ελληνικό κοινό δεν είναι έτοιμο να αναγνωρίσει την μόδα ως μορφή τέχνης ή και την ίδια την τέχνη;

Έχω ακούσει πολύ καλά σχόλια και πολλές κακίες. Πάντα τα αρνητικά σε ενοχλούν. Αν ήθελα να γίνω talk of the town και ήταν τόσο επιφανειακό το κίνητρο μου, δε θα είχα κάτσει τέσσερις μήνες σε ένα υπόγειο, να δουλεύω και να ζω με ελάχιστο ύπνο. Θα έκανα δημόσιες σχέσεις. Ήθελα να κάνω κάτι πολύ ιδιαίτερο.

Αν υπήρχαν τα κοινωνικά δίκτυα το '80 και τo '90 που γίνονταν τέτοια shows από τον Gaultier και τον Mugler, ο κόσμος θα τα ήξερε. Εγώ διάβαζα πάρα πολλά περιοδικά και μου έχει μείνει η εποχή της extravaganza και του show.

Tα είδα και από κοντά στο Met Gala και το Heavenly Bodies. Οι άνθρωποι που έχουν την κουλτούρα και παιδεία που έχω εγώ και έχουν ταξιδέψει, αναγνωρίζουν την τέχνη που εμπεριέχεται στο show. Αυτό ισχύει για όλα τα θέματα. 
Κάποιοι ρώτησαν, μα καλά μπορεί να φορεθεί αυτό στο δρόμο;
Θα ήθελα να τους απαντήσω για ποιο λόγο υπάρχει τότε ο πολιτισμός; Γιατί δεν είμαστε κανίβαλοι; Αν ήταν προσωπική επίθεση σε εμάς θα έλεγα δεν πειράζει, αλλά με πληγώνει που είναι πολύ μεγαλύτερο φαινόμενο.
Το στήσιμο αυτού το πράγματος απαιτεί πολύ μεγάλη δουλειά, η οποία δεν φαίνεται. 

 
Θα έφευγες από την Ελλάδα;
Όπου κι αν πάω, θα είμαι πάντα Έλληνας. Θα έφευγα μόνο αν αυτό εξυπηρετούσε την δουλειά μου.
 
Υπήρχε κάτι που πιστεύεις ότι έγινε λάθος σε αυτό το show;
Έγινε μια πάρα πολύ καλή δουλειά. Παρουσιάσαμε ένα show μοναδικό, που δεν έχει ξαναγίνει και θύμισε εκείνες τις εποχές.

 
Το show ήταν εμπνευσμένο από την Αίγυπτο και περιελάμβανε πολλά σύμβολα.
Από την Αίγυπτο, τους Ίνκας, τους Αζτέκους, την Ελλάδα, όλους τους αρχαίους πολιτισμούς που μελετώ, γιατί η αρχαιολογία είναι το πάθος μου. Το μήνυμα ήταν να γυρίσουμε στο παρελθόν, να αντλήσουμε ιδέες από την σοφία των προγόνων μας και να δούμε που έχουμε φτάσει. Το απομεινάρι τους είναι το στολίδι μας σήμερα.

Το ερώτημα που έθεσε το show είναι να δούμε που έχουμε φτάσει: σε μια τεχνολογική εξέλιξη χωρίς πνεύμα και κάλλος; Aυτό θέλουμε να είμαστε; To show μας προέτρεπε να σκεφτούμε, ήταν άρτιο καλλιτεχνικά και θα μπορούσε να σταθεί και στο εξωτερικό.