Σε κάποιο βαγόνι του μετρό: Μια αληθινή ιστορία γύρω από τη δόξα του modeling

Το μετρό είναι μια καθημερινή αφήγηση μικρών κινούμενων ιστοριών. Τις ιστορίες αυτές τις δημιουργούμε είτε εμείς οι ίδιοι είτε μέσα από τους συνεπιβάτες μας. 

Μπαίνοντας βιαστικά αυτή τη φορά, σε ένα από τα τελευταία βαγόνια του συρμού, ένιωσα την προσοχή μου να αποσπάται από μια έντονη συζήτηση. Στην αρχή, νόμιζα ότι οι πρωταγωνιστές της ήταν κάποια δασκάλα χορού και η μαθήτρια της. Στη συνέχεια, κατάλαβα πως η σχέση ήταν μαμάς- κόρης. "Είμαι πρησμένη σου λέω, δεν βλέπεις το πρόσωπό μου;", φώναζε η νεαρή κοπέλα και η μαμά της αρχικά έμοιαζε να συμφωνεί με τα λόγια της κόρης της. 

Δεν ήθελα να κοιτάξω προς το μέρος τους γιατί φοβόμουν πως θα έβλεπα κατάματα τον παραλογισμό, δεν ήθελα καν να ακούσω τη συζήτηση, στην οποία έγινα άθελά μου μάρτυρας. Προχώρησα προς τα μέσα αλλά η ολοένα αυξανόμενη ένταση της συζήτησής τους εξακολουθούσε να μου αποσπά την προσοχή. 

Η μητέρα έδειχνε να συμφωνεί με τα λόγια που η κόρη της κατηγορούσε τον εαυτό της. Η κοπέλα, συνέχιζε να λέει ότι την απέρριψαν για τα κιλά της, συγκρατώντας τους λυγμούς της. "Στο λέω, θα χάσω όσα κιλά πρέπει για να γίνω δεκτή. Μου το είπε ξεκάθαρα και έχει δίκιο. Να ξέρεις, ένα λείψανο θα έρχεσαι να επισκέπτεσαι από' δω και πέρα". 

Η μητέρα ξαφνικά άλλαξε στάση και μαλάκωσε το ύφος της. Προφανώς, άρχισε να διακρίνει την υπερβολή μέσα από τον θυμό και τη λαχτάρα της κόρης της να διαστρεβλώσει την εικόνα της για να επιτύχει αυτό που της είχαν επιβάλλει. "Είναι αντιεπαγγελματίας, δεν μπορεί να σου μίλησε έτσι, αφού μέχρι πρότινος ήθελε να συνεργαστείτε”. “Μου το είπε ξεκάθαρα... αν δεν χάσω τα κιλά που πρέπει, δεν θα με ξαναδεχτεί στο γραφείο της", της απάντησε το κορίτσι. 

"Τα κατάφερες να με κάνεις αυτό που ήθελες, θέλω να αυτοκτονήσω". Πάγωσα στη σκέψη πως μπορεί να το εννοούσε. Δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί άλλο, ξέσπασε σε κλάματα, σε λυγμούς. Σε δύο στάσεις κατέβαινα. Μόλις θα άνοιγαν οι πόρτες, ήθελα να γυρίσω πίσω και να φωνάξω πως δεν χρειαζόταν να φτάσει τα "45 κιλά", όπως άκουσα να λέει, για να αποδείξει ότι αξίζει. Ήθελα να της πω πολλά αλλά φυσικά, δεν θα έλεγα τίποτα!

Κάθε γυναίκα οφείλει να αγαπάει τον εαυτό της και να "αγκαλιάζει" το σώμα της για να μπορεί να στοχεύει ψηλά. Μόνο τότε, δεν μπορούν να υπερισχύσουν φωνές που εναντιώνονται σε αυτό που είμαστε. Μόνο τότε έχουμε τη σιγουριά πως μπορούμε να τα καταφέρουμε ακριβώς έτσι όπως είμαστε.

Η κοπέλα σε εκείνο το βαγόνι είχε όλα τα απαραίτητα εφόδια για να ξεχωρίσει χωρίς όμως, να το γνωρίζει. Ήθελα με κάποιο μαγικό τρόπο πριν ανοίξουν οι πόρτες του συρμού, να την "ξυπνήσω" από την ψευδαίσθηση ότι δεν είναι αρκετή για τον στόχο της. Ήθελα να της πω πως πρέπει να πιστεύει στον εαυτό της, χωρίς να αναλώνεται στα θέλω των άλλων. Ήθελα να της φωνάξω πως οφείλει να εκπληρώνει μόνο τα δικά της όνειρα. 

Ήθελα να της πω τόσα, όπως σε πολλές άλλες περιπτώσεις όσων συμβαίνουν γύρω μας, αλλά κατεβήκαμε γρήγορα μαζί στην επόμενη στάση. Χαθήκαμε στο πλήθος μαζί με τόσες προσδοκίες...