Η γιορτή της Μητέρας κρύβει έναν βαθύ συμβολισμό που έχει η έννοια αυτή στο μυαλό κάθε γυναίκας. Η Γιορτή αυτή είναι μια καλή αφορμή να αναπολήσουμε ευχάριστες στιγμές με τον άνθρωπο που μας έφερε στη ζωή και επηρέασε καθοριστικά την ταυτότητά μας, αλλά και το ποιες είμαστε σήμερα. Με αφορμή τη χθεσινή μέρα, μέσα από τον ρόλο της μαμάς ή της κόρης, σκεφτήκαμε να σας αφηγηθούμε πώς ακριβώς έχουμε βιώσει την ιδιαίτερη αυτή εμπειρία!
Χριστίνα
Είναι η δεύτερη φορά που η μέρα της μητέρας έχει διπλό νόημα για μένα. Την περσινή χρονιά, η μέρα αυτή πέρασε γρήγορα, καθώς είχα πρόσφατα γεννήσει κι ελάχιστα είχα καταφέρει να πάρω τη γεύση της μητρότητας. Όλα εκείνα τα διαδικαστικά, τα καινούργια και τα διαφορετικά σε συνεπαίρνουν σε μία δίνη γλυκιά. Ένα λουλούδι από την μαμά μου ήταν μια γλυκιά υπενθύμιση, ότι πλέον γιορτάζω κι εγώ.
Φέτος όμως, η μέρα της μητέρας ίσως είναι πιο ουσιαστική για μένα. Τώρα πλέον, το συναίσθημα το έχω νιώσει για τα καλά. Έχω υποκλιθεί στο κλισέ «θα γίνεις μάνα και θα καταλάβεις» . Γιατί όντως η μητρότητα μοιάζει με μία υπερ; - δύναμη. Ξαφνικά οι αντοχές σου ξεχειλώνουν, τα όριά σου μεγενθύνονται τρομακτικά, το multitasking φτάνει σε άλλο επίπεδο και η καρδιά σου ξεχειλίζει από αγάπη. Στη λίστα με τις προτεραιότητές σου έρχονται τα πάνω κάτω, οι έννοιες πολλαπλασιάζονται κι εσύ απλά είσαι ευτυχισμένη με μία αγκαλιά.
Σίγουρα η μητρότητα δεν είναι μόνο αυτά, είναι πολλά ακόμα που με περιμένουν, συναισθήματα που δεν περιγράφονται, στιγμές που δεν μπορώ να φανταστώ. Ωστόσο, είναι μοναδικό συναίσθημα να συνειδητοποιείς ότι όλα αυτά που νιώθεις εσύ για το παιδί σου, τα νιώθει ακόμα για σένα η δική σου μαμά. Τελικά αυτή είναι και η δύναμή σου, η πηγή της έμπνευσής σου, η ασφάλειά σου, η μαμά σου. Και σήμερα πάρ’ την μία αγκαλιά. Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα. Εκείνη θα καταλάβει.
Εύα
Όλοι έλεγαν «θα καταλάβεις τί θα πει αγάπη, όταν κάνεις το δικό σου παιδί». Τέτοιο κύμα αγάπης, όμως, δεν περίμενα να νιώσω ποτέ στη ζωή μου. Αγάπη χωρίς ανταλλάγματα, αγάπη χωρίς όρια και αγάπη χωρίς να περιμένω τίποτα απολύτως. Μπορεί ο μικρός μου να ήρθε πρόωρα στη ζωή, ωστόσο, η «επικοινωνία» μας είχε ήδη ξεκινήσει ενώ ήταν στην κοιλιά μου.
Του μίλαγα συνεχώς, ακόμη και μετά, στη θερμοκοιτίδα. Ίσως πίστευα ότι του δίνω δύναμη να αντέξει για να τον πάρω γρήγορα μαζί μου, στο σπίτι μας. Αυτό συνέβη μετά από 1,5 μήνα περίπου, αλλά δε με ένοιαζε. Είχα γίνει «μαμά» και ήξερα ότι εκεί θα ήταν πιο ασφαλής. Πια, η ζωή μου περιτριγυρίζεται από παιχνίδια, ζωγραφιές, βόλτες και καταπληκτικές λεξούλες, που όταν τις ακούω, θυμάμαι γιατί ήθελα να γίνω μαμά. Φυσικά η καθημερινότητα μπορεί να με ζορίζει, αλλά το γλυκό του χαμόγελο, η τρυφερή του αγκαλιά και το «σ´αγαπώ μαμά», στο τέλος της ημέρας, με κάνει να ξεχνώ τα πάντα. Το δώρο μου για την γιορτή της μητέρας, είναι τελικά αυτό: να τον έχω κοντά μου για να απολαμβάνω την κάθε στιγμή μαζί του. Χρόνια πολλά σε όλες τις μαμάδες και να θυμάστε ότι με την αγάπη όλα λύνονται!
Τζουλιάννα
Η αγάπη της μητέρας είναι το καύσιμο που επιτρέπει σε έναν απλό άνθρωπο να πετύχει το ακατόρθωτο.- Marion C. Garretty
Θα σας πω την αλήθεια: Δεν είμαι υπέρμαχος των παγκόσμιων ημερών. Καταλαβαίνω την ανάγκη ύπαρξής τους, απλά προσωπικά δεν έχω ανάγκη μια ημέρα, για να μου θυμίσει πόσο σημαντική είναι η μαμά μου για εμένα. Από την άλλη μεριά, η αλήθεια είναι πως έχω πιάσει τον εαυτό μου να μην λέει συχνά το «σ΄ αγαπώ μαμά». Όμως, οι πράξεις μου το μαρτυρούν. Από εκείνη ερχόμαστε. Σε εκείνη οφείλουμε ότι υπάρχουμε. Σε εκείνη οφείλουμε τα πάντα. Τη συμπεριφορά μας, το ήθος μας, τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους.
Πάντα λοιπόν, πίστευα και πιστεύω ότι ένα "απλό ευχαριστώ" είναι πολύ λίγο, για να πούμε στις μαμάδες όλου του κόσμου στις οποίες οφείλουμε την ύπαρξή μας. Ωστόσο, δράττομαι της ευκαιρίας και της ημέρας και θα πω το δικό μου μικρό ευχαριστώ στη μαμά μου…
Σε ευχαριστώ… Που με είχες στην κοιλιά σου 9 μήνες και όταν με πρωτοείδες με κράτησες σφιχτά στην αγκαλιά σου.
Σε ευχαριστώ… Που όποτε σε χρειαζόμουν, ήσουν πάντα δίπλα μου. Δεν με άφησες ποτέ μόνη μου και ακόμα και τώρα, με προσέχεις με τον δικό σου μοναδικό τρόπο.
Σε ευχαριστώ… Που μου έδωσες τα κατάλληλα εφόδια για να μεγαλώσω και να γίνω αυτό που είμαι τώρα.
Σε ευχαριστώ… Για όλες τις φορές που σου φώναξα και εσύ δεν έφυγες. Έμεινες δίπλα μου και δεν άφησες ποτέ να βγω από τον ίσιο δρόμο.
Σε ευχαριστώ… Που με μεγάλωσες με τόση αγάπη και φροντίδα.
Σε ευχαριστώ… Που δεν με άφησες να τα παρατήσω. Που με έκανες να πιστέψω στον εαυτό μου και που ποτέ σου δεν σταμάτησες και δεν σταματάς να με αγαπάς όσο σκληρά και εάν σου φέρθηκα.
Σε ευχαριστώ μαμά.
Έλενα
Όταν ήμουν μικρή, είχα την τάση να αρνούμαι οποιοδήποτε είδος περιορισμού των κινήσεων μου, και κυρίως της ανεξαρτησίας μου! Από τα πέντε μου ήθελα να περπατώ μόνη μου, αφήνοντας το χέρι της μητέρας μου όταν περνούσαμε λεωφόρους και στο σχολείο, όπως είχε πει ο δάσκαλος της Α' Δημοτικού, έπρεπε να με αφήνουν να διαβάζω μόνη μου όλα τα μαθήματα για να τα πηγαίνω καλά. Δεν δεχόμουν καμία πίεση και ο άνθρωπος που έπρεπε να διαχειριστεί την πρώιμη και ασυγκράτητη τάση μου να νιώθω σε όλα ελεύθερη, ήταν πρώτα από όλους τους άλλους, εκείνος που με έφερε στον κόσμο και μου έδωσε τη δυνατότητα να γευτώ όλες αυτές τις αξίες μετέπειτα στη ζωή μου.
Ούτε και ξέρω πώς κατάφερε να μη με πιέσει ούτε μια φορά, κυρίως όταν καταλάβαμε όλοι στο σπίτι ότι είμαι αριστερόχειρας και έπρεπε να κάνω τα πάντα ανάποδα, εκτός από τον σταυρό μου, που τον έκανα πάντα από το "σωστό" χέρι και πάλι από μόνη μου, και χωρίς την πίεση εκείνης. Ήξερε πάντοτε πώς να παρεμβαίνει με τον σωστό τρόπο, την κατάλληλη στιγμή για να βελτιώνομαι σταδιακά και να αναπτύσσομαι. Ακόμη, και όταν εισέβαλα στη ντουλάπα της και την εξανάγκαζα να φοράει ψηλές γόβες για να έρχεται να με παραλαμβάνει από το νηπιαγωγείο γιατί μόνο έτσι θα ήταν "κομψή" στα μάτια μου ως πεντάχρονη, ακόμη και τότε, έκανε πως με καταλάβαινε.
Πάντα εκεί για να θέτει με τον σωστό τρόπο τα όρια, πάντα εκεί για να ακούει, να συμβουλεύει ή απλά να κατανοεί χωρίς να χρειάζεται να πει τίποτα, πάντα με μια αξιοζήλευτη υπομονή, η μητέρα μου ένιωθα πως τα έκανε όλα σωστά απ΄όταν γεννήθηκα χωρίς να έχει στην τσέπη της, εγχειρίδια τέλειας μητρότητας. Σαν καμβάς που έβαλε τις πιο απαραίτητες "πινελιές" στη ζωή μου όταν έπρεπε, πάντα αναρωτιέμαι εάν θα μπορέσω όταν αποκτήσω τα δικά μου παιδιά, να της μοιάσω έστω και λίγο στις μητρικές της αρετές. Η παιδική ηλικία μπορεί να γεμίσει με τα πιο όμορφα χρώματα χάρη στο πρόσωπο που σε φιλοξενούσε μέσα στο σώμα του εννιά μήνες! Είναι σπουδαίο να γίνεσαι μητέρα, μα πιο πολύ να γίνεσαι "πρότυπο" στα μάτια των παιδιών σου! Κι εσύ το πέτυχες... "Έβαλες τρίποντο, μαμά" σαν την παλιά πετυχημένη διαφήμιση των 90s! Χρόνια πολλά!
Μάρθα
Σήμερα, γιορτάζει ο πιο σημαντικός άνθρωπος στη ζωή του κάθε ατόμου. Ο πρώτος που αντικρίζουμε όταν ερχόμαστε στη ζωή. Μάνα, μητέρα, μαμά, όπως κι αν την αποκαλείτε, είτε ζείτε μαζί ακόμα είτε όχι, είναι πάντα εκεί στη ζωή σας, σαν άγρυπνος φρουρός.
Είμαι παιδί χωρισμένων γονιών και η μαμά μου με μεγάλωσε σχεδόν μόνη της με τη βοήθεια των παππούδων μου. Η σχέση μας, καθώς μεγάλωνα, μάλλον θύμιζε μια δυνατή φιλία μεταξύ κοριτσιών. Στην εφηβεία και καθώς ήμουν αρκετά ατίθαση και αντιδραστική, μετατράπηκε σε σχέση αγάπης -μίσους. Η συμβίωση ήταν πολλές φορές δύσκολη, όμως τελικά άξιζε.
Σήμερα μετά από δύο χρόνια που ζω μόνη μου και έρχομαι αντιμέτωπη με όλες τις υποχρεώσεις και τα προβλήματα που φέρνει η ανεξαρτησία, (την οποία με τόσο πάθος διεκδίκησα), ομολογώ ότι υπήρξαν πολλές στιγμές που είπα μέσα μου, (αλλά και απ΄έξω μου) «θέλω τη μαμά μου», κλαίγοντας. Και πόσο ανακουφιστικό είναι όταν σε παίρνει αγκαλιά.
Ο ελεύθερος χρόνος μου είναι περιορισμένος και τη βλέπω ελάχιστα. Και μπορεί να μη μου λείπει η συμβίωση, όμως μου λείπει η μαμά μου. Κι ας με παίρνει αμέτρητα τηλέφωνα μέσα στη μέρα για να δει απλά τι κάνω. «Τι να κάνω ρε μάνα; Πριν λίγο μιλήσαμε».
Κι ας με έχει φέρει αμέτρητες φορές σε δύσκολη θέση στο παρελθόν, λέγοντας μου το κλασικό με τη ζακέτα (ακόμα και μπροστά σε συναδέλφους!), κι ας μου έχει κάνει χαλάστρες με αμόρε που ήρθαν, αλλά όχι για να μείνουν, (κάτι ήξερε η μάνα).
Δεν είμαι μητέρα, όμως πλέον καταλαβαίνω πόσο δύσκολο και αξιοθαύμαστο είναι να μεγαλώνεις μόνη σου ένα παιδί, (εγώ με ένα σκύλο και δε τα καταφέρνω), και σκέφτομαι κατά πόσο εγώ είμαι εγώ καλή κόρη. Δύσκολο να φανώ αντάξια σου. Όπως και να΄χει, σε ευχαριστώ και σ' αγαπώ.
Ελένη
Αν ένα πρόσωπο σε αυτή τη ζωή μάς αγαπά αληθινά, αυτό σίγουρα είναι η μαμά μας, (εντάξει δεν θέλω να αδικήσω και τον μπαμπά μου αλλά σήμερα ένεκα της ημέρας)! Και είναι τόσο συγκινητική πολλές φορές μέσα στην πάροδο των χρόνων αυτή η τρυφερή, ανιδιοτελής αγάπη, που δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο.
Είναι το νοιάξιμο που μπορεί όταν είμαστε έφηβοι να θεωρούμε τόσο δεδομένο και μερικές φορές και ενοχλητικό, αλλά καθώς μεγαλώνουμε ασυνείδητα το επιζητούμε όλο και πιο πολύ. Είναι η πιο γλυκιά δύναμη να ακούσεις από τη μαμά σου σε εκείνη τη δύσκολη στιγμή που δεν πήγαν τα πράγματα όπως περίμενες - "Όλα καλά. Σε πιστεύω." Τόσο απλά γεμίζεις πίστη και συνεχίζεις!
Η μητρότητα είναι μια έννοια τόσο τρυφερή, τόσο αγνή που όσο και να γράψουμε και να προσπαθήσουμε να την εκφράσουμε είναι μάταιο...
Εγώ θέλω να πω μόνο ότι: "Μαμά μου σε θαυμάζω και σ' αγαπώ γιατί είσαι πάντα εκεί για μένα".
