Ο Γεώργιος Καράμπελλας μιλά αποκλειστικά στο jenny.gr για τη ζωή, τις δραστηριότητες και τα ταξίδια του

Ο Γεώργιος Καράμπελλας είναι ένας peripatetic concept maker που μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στο Λονδίνο, τη Σκύρο και τον κόσμο. Με μια εμπειρία 25 ετών ως creative director έχει κάνει curation από κάθε δυνατό δημιουργικό πόστο. Διαφήμιση, περιοδικά, design, μόδα, τέχνη, γεύση, βιβλίο, θέατρο, χορός, hoteling, filming, ραδιόφωνο, τηλεόραση και φυσικά, ταξίδι! Με τον αέρα ενός σύγχρονου “homo universalis”, ενός “rennaissance man’’ που θεωρεί πως όλο το δημιουργικό γίγνεσθαι είναι αλληλένδετο, αναλαμβάνει concepts, κάνοντας story telling για projects που αφορούν όλο το φάσμα του σύγχρονου lifestyle. Από μια 360° advertising/communication campaign μέχρι ένα fashion show, editorial ή συλλογή, κι από ένα holistic concept για ένα ξενοδοχείο μέχρι το mise-en-scene για ένα ιδιαίτερο event. 

Mantra του, το joie de vivre και πεποίθησή του πως η γνώση είναι αληθινή μόνο όταν μοιράζεται.

Αυτήν την εποχή, κάνοντας μια ‘’αναγκαστική’’ στάση και ένα comeback στην Ελλάδα μετά από απουσία στο Λονδίνο 10 ετών, μέσα από τη νέα πλατφόρμα ιδεών “Dolce Far Niente”, ασχολείται με την καινούρια του στήλη στο hello.gr, την καθημερινή ραδιοφωνική του ταξιδιωτική εκπομπή “The Travel Manifesto” στον Best 92,6, έχει μόλις ολοκληρώσει την πρώτη του ταινία μικρού μήκους, καθώς και ένα ντοκιμαντέρ για την αγαπημένη του Σκύρο. Παράλληλα, δουλεύει την έκδοση ενός επετειακού λευκώματος αφιερωμένου στα 50 του χρόνια, που θα παρουσιαστεί στο τέλος του χρόνου, οργανώνει μια συνεργασία με ένα ελληνικό fashion brand και μια σειρά από δημιουργικά “σουαρέ” σε έναν ιστορικό χώρο που δεν έχει ανοιχτεί ποτέ για το κοινό της Αθήνας, διασκεδάζει απίστευτα με τα αναπάντεχα διαφημιστικά instagram stories του για πελάτες και ετοιμάζεται να κάνει τηλεόραση.

Αφορμή για τη συνέντευξη αυτή μεταξύ άλλων, το τελευταίο και άκρως ‘’προσωποπαγές’’ project του Γεωργίου Καράμπελλα, το ραδιοφωνικό: "The travel Manifesto".

Πώς προέκυψε η ιδέα γι' αυτό το project;

Σήμερα που το ταξίδι γίνεται όλο και πιο θολό τοπίο και ο κόσμος έχει ανάγκη τη φυγή, αποζητούσα κι εγώ μια λυτρωτική αντίδραση, ένα καθαρά προσωπικό μου "ένστικτο επιβίωσης". Το ταξίδι είναι αυτό που μου λείπει περισσότερο σε αυτήν την πρωτόγνωρη συνθήκη. Έτσι ανέσυρα αναμνήσεις μου από αγαπημένους προορισμούς, ένα οδοιπορικό με ήχους, αρώματα, μουσικές, tips, trivia. Ένα αισιόδοξο, θετικό, γεμάτο joie de vivre μανιφέστο από ενσταντανέ, χρησιμοποιώντας πανέξυπνα τη μαγεία του ίδιου του μέσου, τη φαντασία. Tο "The travel Manifesto", λοιπόν, ένα ολοκαίνουριο ραδιοφωνικό concept με σταράτα ταξιδιωτικά fillers, καθημερινά στον BEST RADIO 92,6. 

Πώς βλέπετε το μέλλον του ταξιδιού μετά την πανδημία;

Νομίζω πως ίσως αρχίσουμε να ταξιδεύουμε πιο ουσιαστικά. Όχι, έτσι γρήγορα, όχι χωρίς αιτία, όχι χωρίς κάποια όμορφη αφορμή. Δεν είναι αγώνας δρόμου, είναι μία από τις πιο σημαντικές στιγμές με τον εαυτό μας. Και αξίζει να μας την χαρίσουμε απλόχερα. Διαβλέπω ότι θα παίξει έντονα η έννοια της βιωσιμότητας σε σχέση με το αποτύπωμα που μπορεί να αφήνουμε, πηγαίνοντας σε έναν τόπο. Το staycation, δηλαδή η στροφή σε επιλογές στη δική μας χώρα, που πιθανόν είχαμε παραμελήσει, αφού το να μπούμε, πχ. σε ένα αεροπλάνο και να πάμε στην άλλη άκρη του κόσμου, είχε γίνει πολύ εύκολο και πολύ βατό οικονομικά. Άρα θα στραφούμε και στο λεγόμενο slow travel, προτιμώντας ας πούμε το τρένο σε σχέση με το αεροπλάνο. 

Σίγουρα, θα αναζητήσουμε πολύ περισσότερο προορισμούς ερημιάς και ενδοσκόπησης για να αποφύγουμε τα πλήθη ή την ασφάλεια μιας απομονωμένης ενοικιαζόμενης κατοικίας. Λαμβάνοντας επιτέλους υπόψη και τις ντόπιες κοινότητες, όχι μόνο ως "ατραξιόν" ή οικονομική συνδιαλλαγή, αλλά μαθαίνοντας από αυτές. Θα ξανασκεφτούμε το bucket list μας, τα ταξίδια "ζωής" που ποτέ δεν παίρναμε απόφαση να κάνουμε για Χ λόγους ο καθένας. Και ίσως στο μέτρο του εφικτού να κάνουμε πολυήμερα ταξίδια. Αντί για πέντε μικρά city breaks, ένα μεγάλο το χρόνο και να μετράει. Τύπου Grand Τour. Θεωρώ όλο αυτό μπορεί να είναι εξόχως ενδιαφέρον. Ίδωμεν. Ένα είναι βέβαιο. Τα μεγαλύτερά μας ταξίδια δεν τα έχουμε κάνει ακόμα.

Ποιες είναι οι αγαπημένες σας ταξιδιωτικές στιγμές;

Το λατρεμένο μου Λονδίνο που είναι η γειτονιά μου. Μια ισορροπία ανάμεσα στο πλούσιο heritage, την παράδοση αιώνων και από την άλλη, μια αέναη δημιουργία τάσεων. Και μια απίστευτη ευγένεια στην καθημερινότητα. ‘’Καλημέρα, είμαι η Κάθριν και θα σας σερβίρω!’’, η στάνταρ ατάκα. Ψέματα; Marketing; Ποιος νοιάζεται. Προσωπικά προτιμώ τον latte μου με λίγη ανθρωπιά on the side, αντί για cookie.

EXCLUSIVE Chris Hemsworth and Elsa Pataky keep a tight bond with India

Η Ιταλία, η δεύτερη μου πατρίδα, όπου σίγουρα έχω υπάρξει και ζήσει σε άλλες ζωές, και ως Principe στη Φλωρεντία και ως ψαράς στo Nότο. Το Μαρόκο, με τον συνδυασμό χρωμάτων, αισθήσεων, μυρωδιών, το μυστικιστικό αραβικό στοιχείο και μια έντονη γαλλική εσάνς. Πλατεία Τζεμά-ελ-Φνάα, Μαρακές. Θέατρο. Η Ινδία, ταξίδι ζωής, που μου άλλαξε σχεδόν το είναι μου, σχεδόν για πάντα. Χαμόγελα στην απόλυτη ένδεια. Η Αλεξάνδρεια, βαθιά συγκίνηση, στο σπίτι του Καβάφη. Η Ισλανδία, το μεγαλείο της φύσης.  H Shanghai, σουρεαλιστική εμπειρία, ταινία, υπερπαραγωγή, όλα στο φουλ, υπερπληροφορία. Ασύλληπτο.

Ένα μοναδικό road trip παραλιακά στο Big Sur στα χνάρια του μπήτνικ Κέρουακ από Λος Άντζελες προς Σαν Φρανσίσκο με μια vintage ανοιχτή Mustang. Το νησάκι Nαντάκετ, το πιο κουλ καλοκαίρι μου με τους πιο κουλ κατοίκους, με κασμιρένια Ralph Lauren πουλόβερ στους ώμους. To Buenos Aires, η πιο σέξι grand μητρόπολη, αμάλγαμα εθνοτήτων. Το ωραιότερο κρέας, το πιο γεμάτο Malbec, στο αγαπημένο εστιατόριο του ντόπιου ήρωα Ντιεγκίτο στην Μπόκα. 

Τέλος, Το Ιλ ντε Ρε στη Γαλλία, όπου η αστική κομψότητα είναι τρόπος ζωής. Ultra chic παριζιάνες με μαρινιέρες, εσπαντρίγιες και καλάθια κουβαλούν μπαγκέτες και το αθάνατο allure της Τζέιν Μπίρκιν. Όχι, την ομώνυμη πανάκριβη τσάντα της. Ευτυχώς. 

Μιλήστε μου γι’ αυτό το ‘’comeback’’ στην Ελλάδα λόγω της πανδημίας. Είστε εξαιρετικά ενεργός όλο αυτό το διάστημα.

Εδώ και πάνω από 25 χρόνια, θεωρώντας πως όλο το δημιουργικό γίγνεσθαι είναι αλληλένδετο, φτιάχνω concepts που κάνουν story telling για projects που αφορούν όλο το φάσμα του σύγχρονου lifestyle. Διαφήμιση, περιοδικά, design, μόδα, τέχνη, γεύση, βιβλίο, θέατρο, χορός, hoteling, filming, ραδιόφωνο, τηλεόραση και φυσικά, ταξίδι, και τα τελευταία 10 χρόνια στο Λονδίνο που είναι η χειμερινή μου βάση και house flipping.  Δηλαδή αγοράζω μικρά διαμερίσματα, που είναι πιο διαχειρίσιμα, τα ανακαινίζω εξολοκλήρου, κατοικώ πρώτα σ' αυτά, τα γεμίζω με την αύρα μου, βάζοντας την προσωπική μου σφραγίδα και κατόπιν τα μεταπουλώ ή τα νοικιάζω, με όλα τα προσωπικά μου είδη μέσα. Έπιπλα, τέχνη, βιβλία, αντικείμενα. Μια ολοκληρωμένη πρόταση του δικού μου lifestyle.

Αυτό σημαίνει ότι στο Λονδίνο μετακομίζω διαρκώς, ανάλογα με το που με οδηγούν οι επενδυτικές μου αποφάσεις, κάτι που με εξιτάρει απίστευτα, αφού ως γνήσιος δημιουργικός άνθρωπος αποζητώ αέναα την εξέλιξη, την ανανέωση. Τελικά "βαριέμαι" εύκολα κάτι που έχω ήδη καταφέρει και επιθυμώ διακαώς να περάσω στην επόμενη πρόκληση, αφήνοντας συνεχώς το comfort zone μου. Και για να είμαι ειλικρινής, κάπως έτσι αντιμετώπισα εργασιακά και την περίεργη συνθήκη που βιώσαμε όλοι μας εδώ και πάνω από έναν χρόνο. Θετικά. Με κινητοποίηση. Επαναπροσδιορισμό. Επαναλανσάρισμα. Και με χαρά της ζωής. 

Εξηγούμαι. Αντί να παρακολουθώ συνέχεια σειρές στις διάφορες πλατφόρμες, δημιούργησα μια δική μου καινούρια πλατφόρμα ιδεών, την "Dolce far niente", που έχει και έναν σημειολογικό αυτοσαρκασμό, επειδή μέσα από αυτήν εγώ κάνω ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ορίζει ο χαριτωμένος ιταλικός τίτλος. Η γλύκα τού να κάνεις πολλά! Και μάλιστα πράγματα, με τα οποία περιέργως δεν είχα ασχοληθεί ποτέ ως τώρα. Ας τα πω με τη σειρά. 

Καταρχάς, ταξίδι. Όλη μου η ζωή. Και εγένετο "The travel Manifesto", καθημερινά στον BEST RADIO 92,6. Έκανα την πρώτη μου ταινία μικρού μήκους με τίτλο "Fool´s day", μια αυτοαναφορική ρετροσπεκτίβα ενδοσκόπησης, αποτίμησης και επιβεβαίωσης. Η ταινία συνδυάζεται και ολοκληρώνεται με το εορταστικό λεύκωμα "GTC50 / Joie de vivre is my middle name" ’, που ετοιμάζω εμπνευσμένο από τα 50 μου χρόνια, με όλο μου το δημιουργικό σύμπαν αποτυπωμένο, και το οποίο θα κυκλοφορήσει, εφόσον οι συνθήκες το επιτρέπουν, μέχρι το τέλος του έτους. Είμαι κατενθουσιασμένος! 

Εξερευνώντας περαιτέρω το φιλμικό περιβάλλον, το καινούριο μου obsession, έκανα ένα ντοκιμαντέρ για τη λατρεμένη μου Σκύρο. Συζητώ μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνεργασία που θα συζητηθεί με ένα πολύ δυνατό ελληνικό fashion brand. Έχω ήδη ξεκινήσει την καινούρια μου στήλη "Joie de vivre" στο hello.gr, για τί άλλο, τη χαρά της ζωής! Όταν θα είναι εφικτό, θα διοργανώσω και θα σκηνοθετήσω μια σειρά από δημιουργικά "σουαρέ" σε έναν συγκλονιστικό ιστορικό χώρο της Αθήνας, που δεν έχει ανοίξει ποτέ για το κοινό! 

Είμαι πολύ ενεργός με τα out of the box instagram stories, που σχεδιάζω για πελάτες, θέτοντας σε εφαρμογή, πέρα από την προσωπικότητά μου, το στιλ, την εικόνα, τις γνώσεις, τις γλώσσες, τη θεατρικότητα, το χιούμορ, τον κοσμοπολιτισμό κλπ, και κάτι ακόμη πολύ σημαντικό που κάνει τη διαφορά. Την πολύχρονη εμπειρία μου στη διαφήμιση. Και τα χαίρομαι πολύ! 

Και τέλος, ετοιμάζομαι για τηλεόραση, ως το φυσικό επόμενο βήμα στη δημιουργική μου πορεία, έχοντας την πεποίθηση από τα μηνύματα που λαμβάνω πως η μητέρα της επικοινωνίας για πρώτη ίσως φορά ανοίγει μια μικρή χαραμάδα στη μαζικότητά της, αντιλαμβάνεται τον κορεσμό και τη στείρα ομφαλοσκόπησή της και προσκαλεί και άλλου είδους ιστορίες.

Περιγράψτε μας μια χαρακτηριστική σας μέρα όταν ανοίξουν οι δραστηριότητες, τόσο στην Αθήνα όσο και στη Σκύρο που ξέρω περνάτε τα καλοκαίρια σας.

ΣΚΥΡΟΣ

Νιώθω ευγνώμων που το 2012 κατάφερα αυτό που ήθελα από πάντα, και για το οποίο εργάστηκα μεθοδικά, όντας on and off και στις δυο όχθες της Μάγχης από χρόνια και διατηρώντας πάντα ένα έντονα διεθνές προφίλ. Μοιράζω τον χρόνο μου ανάμεσα στους χειμώνες στο Λονδίνο και τα καλοκαίρια στη Σκύρο, παίρνω ό,τι καλύτερο έχει ο κάθε τόσο διαφορετικός κόσμος να μου προσφέρει και εν τέλει δημιουργώ μια ποθητή ισορροπία στο ζύγι της ζωής μου. Έντονο fashionable hip lifestyle εκεί. Βαθιά ελληνικότητα που με αφορά, αυτή που αγάπησα και μου έκλεισε το μάτι, μεγαλώνοντας ο Σεφέρης και οι λοιποί της γενιάς του ‘30, σε ένα νησί αρκετά αμόλυντο, καθαρό, απροσποίητο, τραχύ, όπου οι ρίζες μου πλέον είναι ίσως και πιο βαθιές από ντόπιου.

Τα καλοκαίρια μένω Σκύρο. Σε ένα σπίτι που ερωτεύτηκα σχεδόν καρμικά, που βρίσκεται επάνω στο βράχο του Θησέα, το όνομα του 6χρονου Κόκερ Σπάνιελ μου (!) με το μοναστήρι του πολιούχου Αη Γιώργη (!). Τέσσερις παλιές κατούνες, στάβλοι, που ανακαίνισα εκ βάθρων, κρατώντας με απόλυτο σεβασμό την εμπειρία και την ιδιοφυΐα του παλιού τεχνίτη που τους σμίλευσε πριν 200 χρόνια και που, προσδίδοντας τη δική μου σύγχρονη ματιά, τη βασισμένη και βιωμένη από τις περιηγήσεις μου στον κόσμο, τη Μεσόγειο, το Μαρόκο, την Ιταλία, την Αραβία, την Ινδία, έφερα στα μέτρα μου.

12:00 

Mετά το πρωινό daily routine emails/social media etc, θα βγω στο χωριό για τον ελληνικό μου καφέ στο ''Καλυψώ'' του φίλου Χρήστου. Ο Θησέας θα μπορούσε άνετα να γίνει δήμαρχος, με τέτοια λαοφιλία στο καλντερίμι, τη μεγάλη στράτα. «Καλημέρα ομορφόπαιδο!» και σας διαβεβαιώ, δεν απευθύνονται σε εμένα (sic)! Θα πάρω τις προμήθειες της ημέρας σε φρούτα, λαχανικά και τα τοιαύτα, θα δω φίλους, θα κοινωνικοποιηθώ, με αυτόν τον τόσο γλυκό τρόπο, που οι μικρές κοινωνίες πάντα προσφέρουν. Στην αγορά.

15:00 

Το μεσημέρι φαγητό πρώτα, στον Στέφανο στα Μαγαζιά για υπέροχα μαγειρευτά πάνω στη θάλασσα, στο Πέρασμα θα προμηθευτώ θεία κρέατα και γαλακτοκομικά δικά τους, αγαπημένο και το "2", new entry σε μια παλιά μικρή παράγκα ψαρά. Με κίτρινες καρέκλες, που λένε εμπνεύστηκαν από μένα!

17:00 

Μετά, αργούτσικα, θα πάω παραλία, γιατί δεν αντέχω τον ήλιο πια. Στην Καρεφλού, τέλεια αυτοκινητάδα μέσα από άγρια βράχια. Στο Παλαμάρι, κάτω από τον αρχαιολογικό χώρο, μόνος σχεδόν και τον Αύγουστο! Στα Πουριά, στο αρχαίο λατομείο με φάτσα το γλυκύτατο νησάκι του Αγ. Ερμόλαου. Στην Ατσίτσα, σαν να είσαι στη Γαλλική Ριβιέρα με τα πεύκα να γλείφουν το νερό. Στην Κολυμπάδα, με άβολες λευκές κροκάλες, αλλά το ηλιοβασίλεμα ποίημα. Στις Ρένες, όταν νιώθω πολύ 4x4, και θέλω για παρέα κατσίκια που βόσκουν, και στα Μαγαζιά, την κεντρική ''κοσμική'' παραλία, όπου θα πάρω ένα cocktail σε κάποιο beach bar, την ''Αμμουδιά'' ή το ''Άγκυρα και Έρμα'', όπου αργά το απογευματάκι θα κάνω και ένα τέλειο jogging πάνω κάτω τα 3 χιλιόμετρα άμμου, κοιτώντας το επιβλητικό κάστρο. Εκεί που ο μέγας Σεφέρης συνέλαβε, ‘’Το περιγιάλι το κρυφό’’. Εκλεκτικές συγγένειες. 

20:00 

Σπίτι. Eίναι campari time. Βάζω μουσικάρες, ανεβαίνω σε μία από τις ταράτσες με θέα 360ο Aιγαίο και βουνά, κάθομαι στο οπιοκρέβατο από το Αφγανιστάν (!) και chill. Ή dolce far niente, αλλά εδώ με την αληθινή έννοια! Ξεκάθαρα.

21:30 

Το βράδυ θα με βρει απαραιτήτως στου Μαργέτη, την ταβέρνα στη Χώρα με το πιο επαγγελματικό ψήσιμο σε παϊδάκια που έχω συναντήσει και τα πιο απίθανα μαυρομάτικα. Στο καφενείο της Μαρίτσας για κεφτεδάκια, όπως παλιά, και πατάτα σε τηγάνι γκαζιού, και μετά σε περατζάδα, κους κους και κουβεντολόι. Θα πούμε με τον Μάρκο για τη ζωή και τον έρωτα. Θα παίξω σκάκι με τον Νίκο ή θα χαζεύω το σουλάτσο. 

Εδώ, μοιραία θα βγω καθημερινά, γιατί η κλίμακα είναι μικρή σε σχέση με το Λονδίνο. Γιατί έχει κόσμο που θέλω να συναναστραφώ, γιατί είναι ελληνικό καλοκαίρι, γιατί θα φορέσω τα παντελόνια μου και τις βερμούδες από τις συλλογές, που έχω σχεδιάσει από αφρικανικά υφάσματα.

Εδώ, τα outfits είναι πιο χυτά, και σαν φόρμες και σαν attitude. Γήινα χρώματα ή έκρηξη σε χαβανέζικα κοντομάνικα. Σκισμένα τζιν σορτσάκια και πολλά, πάρα πολλά σανδάλια. και φυσικά το signature μου φετίχ, εσπαντρίγες, αγορασμένες από όλα τα μέρη του κόσμου, τη Νότιο Γαλλία και τη Χώρα των Βάσκων, το Μαρόκο και το Saint Tropez. Ίσως η μεγαλύτερη «παπουτσική» εφεύρεση χωρίς σεζόν και μόδες. Εδώ, γενικά δε σηκώνει εξαλλότητες, δεν το σηκώνει το κλίμα, και ούτε και εγώ το επιθυμώ. Πριν τρία  χρόνια κάναμε μια γιορτή για τα 15 χρόνια γάμου, που όλοι λένε θα συζητιέται για πάντα! Χάρηκα τόσο, γιατί φόρεσα ταπεινά τη σκυριανή βράκα με λευκό tuxedo jacket και οι ντόπιοι με αγκάλιαζαν, δίνοντας μου εύσημα ότι προχωράω και ανανεώνω την παράδοση τους. Ρίζες, όχι η εύπεπτη συνήθης ελαφράδα νησιού, αλλά μία ταπεινή εσωστρέφεια, της τάβλας. Η Ελλάδα όπως την θέλω, όπως ήταν, όπως έχει διατηρηθεί και όπως ίσως ξαναγίνει. Η δική μου Ελλάδα.
 

ΑΘΗΝΑ

Εδώ μοιραία περνώ τον λιγότερο χρόνο. Περισσότερο τη βλέπω ως μια βάση προετοιμασίας. Του χειμερινού μου λονδρέζικου πλάνου και της δουλειάς. Πρέπει να είμαι από τους ελάχιστους δημιουργικούς ανθρώπους, που είμαι τόσο οργανωμένος, σε σημείο OCD! Ξέρω τι θα κάνω, που θα ταξιδέψω, ποιο project θα αναλάβω μέχρι τον Ιούνιο του 2025! Όλος αυτός ο συντονισμός γίνεται κατά βάση όσο βρίσκομαι στην Αθήνα, δηλαδή ουσιαστικά Μάιο, Σεπτέμβριο, Οκτώβριο, Νοέμβριο και η πόλη λειτουργεί και ως αφετηρία και των ταξιδιών μου, για καθαρά πρακτικούς λόγους.

12:00-17:00 

Εδώ, και με την προφανή βοήθεια από το κλίμα αυτούς τους συγκεκριμένους μήνες, θα ασχοληθώ πολύ με την άσκηση. Έχω κάνει για πάνω από 25 χρόνια πρωταθλητισμό, (ίσως από εκεί να πηγάζει και η πειθαρχία και η συγκεκριμένη στάση ζωής). Θα παίξω τένις, την πρώτη τεράστια και παντοτινή μου αγάπη, ένα σπορ μοναχικό, που αποκλείει το να μεταφέρεις σφάλματα, ενοχές και κατηγορίες στους άλλους. Είσαι εσύ, η ρακέτα, το μπαλάκι. 

Θα παίξω beach volley, άλλο στιλ, παρεΐστικο και πολύ fun. Θα κάνω χορό, κάτι που άρχισα σε μεγάλη ηλικία, μετά τα 20, σε πείσμα όλων των μπουρζουά κραταιών αντιλήψεων, που μαζί με το acting, είναι ο au naturel δικός μου τρόπος να εκφράζομαι και να λέω ιστορίες, πέρα από το concept making. Θα πάω γιa water ski, που έμαθα πιτσιρικάς στη Βουλιαγμένη και πρόσφατα ξαναγάπησα. Θα πάω γυμναστήριο, αν και δε μου πολυαρέσει η κλεισούρα και από 8 ετών, λόγω αθλητισμού, πάντα έκανα «τύπου Αμερική» jogging στους δρόμους, πολύ πολύ πριν αυτό απενοχοποιηθεί και γίνει παγκόσμια μόδα. Σε σημείο που τότε έρχονταν γείτονες στην οικογένεια μου διερωτώμενοι αν έχω ψυχολογικά προβλήματα, γιατί τρέχω μόνος στο κρύο και τ’αγιάζι! 

20:30 

Και επειδή Αθήνα βρίσκομαι με καλό καιρό, θα κάνω ίσως το μόνο πράγμα που αληθινά καταχαίρομαι στην πόλη, που, ναι, ορίστε, το παραδέχομαι, δεν πολυαγαπώ. Και που, όχι, δεν είναι το νέο Τελ Αβίβ, Βερολίνο κου λου που...

Θερινό σινεμά. Μπορεί και τρεις φορές την εβδομάδα. Ασχέτως ταινίας. Άλλωστε έχω δει πολύ κινηματογράφο μεγαλώνοντας, μεγάλη αγάπη, εξ ου και το εξερευνώ ήδη δημιουργικά. Ένα σνακ στο χέρι, κάτι δροσιστικό, γρανίτα. Να το, έτοιμο το κλισέ. Το λατρεύω! Και πάω πάντα μόνος ή έστω με τη γυναίκα μου. Δε βρίσκω το λόγο παρέας στο σινεμά. 

Στην Αθήνα επίσης θα κάνω και πολύ socializing. Εγκαίνια, parties, openings κλπ. λείποντας στο Λονδίνο και τα ταξίδια, χάνω λίγο επαφή με παλιούς γνώριμους και συνεργάτες, όποτε κάτι τέτοιο βοηθά. Βραδάκι Μαΐου ή Σεπτεμβρίου, με το ανοικτό Wrangler μου να έρχεται η δροσούλα και κάποτε-κάποτε μυρωδιές από γιασεμί και νερατζιές, ναι, η πόλη τότε είναι υποφερτή, αν όχι κούκλα. 

22:00 

Εδώ κάνω και πάρα πολύ entertaining, ΒΒQs, dinner parties και τα δύο καθιερωμένα μου μεγάλα καλέσματα, ένα τα Χριστούγεννα και ένα πριν φύγω για Σκύρο. 

Εδώ μαγειρεύουμε πολύ, μένοντας μέσα, πολύ πριν αυτό γίνει αναγκαιότητα, και όταν βγω θα πάω αβλεπί σε 2-3 μόνο μέρη μετρημένα στα δάχτυλα. Έχοντας ζήσει από τα μέσα και τα έξω λόγω εργασίας στα media όλη τη ''λαίλαπα'' της ατυχούς και χωρίς υπόβαθρο πλασματικής έκρηξης του lifestyle στα μέσα του '90, και ζώντας σε μια τόσο συγκλονιστική πόλη, όπως το Λονδίνο, αλλά και κυρίως ταξιδεύοντας ακατάπαυστα, ξέρω πια τι θέλω, τι αποζητώ, τι μπορώ να αντέξω και τι να αποφύγω. Έχω μύτη. Κι έχω απομυθοποιήσει φουλ. Ο χρόνος και το χρήμα μου είναι πολύτιμα και δεν υποκύπτω σε σειρήνες-διάττοντες αστέρες του εγχωρίου industry. Sorry!

Θα πάω, και θα πηγαίνω πάντα, στο all time classic Blue Pine για άψογο service και Chateaubriand, στον Ελευθεριάδη στη Δροσιά για πεΐνιρλί και τέλεια κολοκυθάκια τηγανητά, στον Εlvis για καλαμάκι, στο Πολυδένδρι για ψητά γαργαντούα, στου Μπαρμπαγιάννη στα Εξάρχεια, το μαγερειό των φοιτητικών μου χρονών, αλλά και στο καινούριο Ταιλανδέζικο «Tuk Tuk», που με καλύπτει. 

Θα κάνω ένα drive στον ομορφότερο δρόμο της Αττικής, με Τοσκανέζικα αιωνόβια κυπαρίσσια εκατέρωθεν, θα προχωρήσω μέχρι τον Ραμνούντα, θα κατέβω στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, που πάντα μου προκαλεί ανάταση, γιατί έχω μείνει και τρία υπέροχα χρόνια στο Θησείο.

Έκδηλο είναι πως το joie de vivre είναι αυτό που με αγκαλιάζει σε κάθε έκφανση και ώρα της ζωής μου. Πέφτοντας για ύπνο, όπου κι αν βρίσκομαι, θα σκεφτώ τα πάντα. Δε μετράω πρόβατα, αλλά τις εμπειρίες μου. Τις αξιολογώ. Τις κατατάσσω. Τις αποκηρύσσω. Τις προσμετρώ. Τις αγαπώ και σκέφτομαι πολύ. Έτσι έχω μάθει και έτσι εξελίσσομαι. Έτσι πορεύομαι. Βλέπω το σενάριο στο μυαλό μου, και το πράττω. Μια καλή ημέρα είναι αυτή που μου έχει δώσει τέτοιο υλικό για σκέψη. Κλασική η ρήση της γυναίκας μου σε διακοπές, σε απόλυτη ραστώνη, κοιμισμένοι σε μια παραλία, ευδαιμονία, χάσιμο, να μου λέει: «Σταμάτα, σε ακούω να σκέφτεσαι!».