Η εξομολόγηση μιας 32χρονης που γέννησε σε καταφύγιο στο Κίεβο: «Είσαι ένας νέος Ουκρανός»

Έφερε στον κόσμο το παιδί της τη δεύτερη μέρα του πολέμου. Τη στιγμή που αντίκρισε για πρώτη φορά το πρόσωπο του γιου της ακούγονταν παντού βομβαρδισμοί και μέσα της επικρατούσε πανικός κι ένας αδιόρατος φόβος.

Όπως περιγράφει στον Guardian: «Φοβόμασταν να πάμε μέχρι το νοσοκομείο εξαιτίας των εκρήξεων. Περιμέναμε σε μια ουρά 30 λεπτά για βενζίνη και μετά οδηγήσαμε μέσα στην άδεια πόλη. Ακούγαμε τις σειρήνες, ήταν τρομακτικό αλλά προσπαθούσαμε να παραμείνουμε ψύχραιμοι. Όταν φτάσαμε, τα φώτα στο νοσοκομείο ήταν σβηστά από τον φόβο των βομβαρδισμών Ο γιατρός μας οδήγησε σε ένα άνετο και πολύχρωμο δωμάτιο».

#NOW

Γυναικοκτονία στη Θεσσαλονίκη: Πυροβόλησε την πρώην σύντροφό του και αυτοκτόνησε

Giving birth in a bunker in Kyiv: ‘I said to him you’re a new Ukrainian’ https://t.co/d5RlaZ19Jv

— The Guardian (@guardian) March 2, 2022

Όπως συνεχίζει μέσα από μια συγκλονιστική περιγραφή: «Δύο ώρες μετά ακούσαμε ξανά τις σειρήνες. Ο γιατρός μας είπε ότι έπρεπε να κατέβουμε στο καταφύγιο. Όταν πήγαμε, πάθαμε σοκ. Το καταφύγιο χτίστηκε την περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης και έκτοτε δεν είχε συντηρηθεί. Ήταν παγωμένο και γεμάτο υγρασία. Μας έβαλαν σε ένα μικρό δωμάτιο χωρίς πόρτες και μόνο μια κουρτίνα μπάνιου μας χώριζε από τον κυρίως χώρο στο οποίο υπήρχαν 50 άνθρωποι. Δεν υπήρχε ιατρικός εξοπλισμός εκτός από μια γυναικολογική καρέκλα. Προσπαθούσα να μην κοιτάζω και ήλπιζα ότι θα επιστρέψω γρήγορα στο νοσοκομείο».

Τότε ήταν που έσπασαν τα νερά. Όπως της είπε ο γιατρός: «Δεν μπορούμε να περιμένουμε, θα το κάνουμε εδώ» κι έτσι η ίδια δηλώνει: «Σκεφτόμουν ότι σε λίγο ο πόνος θα τελειώσει και θα κρατάω στην αγκαλιά μου τον γιο μου». Τα πρώτα λόγια μάλιστα που είπε στον γιο της, Fedor, όπως εξομολογείται, ήταν τα εξής:

«Είσαι τυχερός, είσαι μοναδικός, γεννήθηκες στην Ουκρανία, είσαι ένας νέος Ουκρανός»

«Κάθε πρωί ξυπνάω λίγο νωρίτερα για να τον κοιτάξω όσο κοιμάται, μοιάζει με ένα μικρό αγγελούδι. Κοιτάζω επίσης έξω από το παράθυρο για να δω αν τα κτίρια έχουν μείνει στη θέση τους ή αν έχουν καταστραφεί. Ελπίζω ο γιος μου να βιώσει αυτόν τον πόλεμο μόνο μέσα από ιστορίες. Να μη νιώσει ποτέ μα ποτέ πώς είναι στην πραγματική ζωή. Δεν θέλω να ξέρει τον πραγματικό πόλεμο. Παρά αυτό που συμβαίνει, έχει φέρει τόση αγάπη, ευτυχία και καλοσύνη στο σπίτι μας. Τον φροντίζουμε και μας κάνει χαρούμενους. Ελπίζω και προσεύχομαι για ειρήνη. Είναι ένας νέος Ουκρανός, θα πρέπει να μεγαλώσει σε μια νέα Ουκρανία».