H Amy Lee μιλά για τη νέα εποχή των Evanescence, την καριέρα της και την επιστροφή στην Αθήνα

Η πρώτη φορά που άκουσα Evanescence ήταν το 2006. Πήγαινα Ε’ Δημοτικού, η αδερφή ενός συμμαθητή μου - μεγαλύτερη και, φυσικά, πιο cool απ’ όσο φανταζόμουν ότι θα μπορούσα να ποτέ να γίνω - μας έβαλε το Going Under. Εκείνο το απόγευμα γύρισα σπίτι αποφασισμένη πως, την επόμενη μέρα κιόλας, θα αγόραζα το CD, όπως και έκανα. Με θυμάμαι να κλαίω με το My Immortal στο background, χωρίς να νιώθω πραγματική λύπη, χωρίς να έχω ιδέα τι εννοούσε η Amy Lee όταν τραγούδησε these wounds don’t seem to heal, αλλά το ζούσα ως μία 11χρονη, στις αρχές της emo εποχής της.

Οι Evanescence δεν ήταν μία φάση που πέρασε. Όταν ήρθαν στην Ελλάδα το 2012, ήμουν εκεί. Τώρα, ακριβώς μία δεκαετία μετά, επιστρέφουν και, φυσικά, δε θα λείψω. Μερικά πράγματα έχουν αλλάξει μόνο: Πρώτον, έχω πάψει να είμαι emo. Δεύτερον, μίλησα μέσω Zoom με την Amy Lee στις 21 Απριλίου προσπαθώντας να φερθώ όσο το δυνατόν πιο επαγγελματικά, ενώ ο έφηβος εαυτός μου ούρλιαζε από μέσα του. Γιατί δεν ήταν απλώς το icon που υπερασπιζόμουν με πάθος όταν ερχόταν το δίλημμα “Amy ή Tarja (Turunen)”, αλλά μία τόσο απλή γυναίκα, χαμογελαστή, έτοιμη να απαντήσε σε όλα με ενθουσιασμό.

#NOW

Οι Madrugada επιστρέφουν στην Αθήνα με live και μας υποσχέθηκαν ότι θα είναι το καλύτερο μέχρι σήμερα

Μετά από ένα δεκαετές διάλειμμα από τα στούντιο και τις ηχογραφήσεις, οι Evanescence επέστρεψαν το 2021 με ένα άλμπουμ που θύμιζε ελάχιστα τα προηγούμενα - αποτέλεσμα των lockdowns, ίσως; Της αβεβαιότητας που κυριαρχεί στον κόσμο; Της ανάγκης για αλλαγή; Όλων μαζί;

“Ήταν πολλά περισσότερα από τον Covid”, μου είπε η Amy Lee. “Προσπαθώ να θυμηθώ τι ξεκίνησε τι, γιατί και πριν την πανδημία, στη χώρα μας επικρατούσε οργή. Κι ύστερα ξέσπασε η πανδημία, τα πράγματα δυσκόλεψαν από πολλές απόψεις, νιώσαμε τις αδικίες της κοινωνίας μας. Το 2019 και το 2020 μας έδωσαν πολύ υλικό για γράψιμο - ο μπασίστας μου κι εγώ χάσαμε πολύ δικά μας πρόσωπα εκείνο το διάστημα, κάτι που έκανε τη συναισθηματική φόρτιση ακόμη μεγαλύτερη”.

“Προσπαθήσαμε να ξαναβρούμε τον εαυτό μας, να διαχειριστούμε την απώλεια, να θρηνήσουμε, γιατί ποτέ δεν είσαι ίδιος μετά από κάτι τέτοιο κι αναρωτιέσαι πώς προχωράς, πώς τους κρατάς ζωντανούς. Αυτό πάντα μου φαινόταν ξεχωριστό, μου έδινε να καταλάβω πως υπάρχει μία σύνδεση ανάμεσα σ’ εμένα και κάτι μεγαλύτερο, ανάμεσα στο σύμπαν και την καθημερινότητα. Η μουσική έγινε το καταφύγιό μας και η σκέψη πως ίσως δίναμε ελπίδα σε κάποιον που πόνεσε και πονάει, μας έσωσε. Το χρειαζόμασταν και αισθάνομαι περήφανη κι ευγνώμων”.

Αν κάτι έχει βαρεθεί, είναι να τη ρωτάμε ποιο κομμάτι ξεχωρίζει, απ’ όσα έχει γράψει και ερμηνεύσει ως τώρα. “Είναι το Bring Me to Life, ναι, το ξέρετε όλοι”, μου είπε γελώντας. Αυτό είναι και το τραγούδι που έκανε το συγκρότημα παγκοσμίως γνωστό, σχεδόν εν μία νυκτί. Η ξαφνική δημοσιότητα την έκανε να αισθανθεί περίεργα - δεν την απόλαυσε όσο θα ήθελε, ήταν πολύ νέα και η σκέψη πως με τους στίχους της άλλαζε ζωές, όπως έκαναν ο Kurt Cobain, η Bjork και πολλοί άλλοι μεγάλοι καλλιτέχνες με τη δική της ζωή, την άγχωνε.

“Τώρα που είμαι 40, μπορώ να δεχθώ ότι η μουσική μας είναι σημαντικό μέρος της ζωής και του εαυτού των άλλων. Είναι ένα δώρο για εμένα, ένας σκοπός, ό,τι σημαντικότερο έχω πέρα από τον γιο μου. Είμαι ευγνώμων”.

Ως μία από τις διασημότερες γυναίκες της alternative rock σκηνής, στηρίζει τις νέες μουσικούς και γνωρίζει ότι αποτελεί πρότυπο. “Όσο περισσότερες είμαστε τώρα, τόσο πιο πολλές θα γίνουμε στο μέλλον”, μου είπε. “Η rock είναι για όλους, σε γενικές γραμμές. Η alternative rock όμως, νιώθω πως αφορά τους ανθρώπους που αισθάνονταν διαφορετικοί κι αγκάλιαζαν αυτήν τους τη διαφορετικότητα, χωρίς να προσποιηθούν. Γι’ αυτό και αισθάνομαι πως είμαι πραγματικά εκεί που ανήκω”.

View this post on Instagram

A post shared by Evanescence (@evanescenceofficial)

Αν έχει να δώσει μία συμβουλή, είναι να ακούμε το ένστικτό μας. Ναι, είναι πολύ ωραίο να ακούμε γνώμες - ειδικά όταν είμαστε νέοι ή ξεκινάμε κάτι καινούργιο - όμως υπάρχει κάτι που κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει και να υποδείξει, πέρα από τον εαυτό μας: Το ποιοι είμαστε πραγματικά. “Είναι προτιμότερο να πεις την αλήθεια σου, παρά να κάνεις ένα εμπορικό τραγούδι, για παράδειγμα, με σωστό tempo, απλά για να σε παίξουν στο ραδιόφωνο”.

Το κλειδί της επιτυχίας της Amy Lee, είναι η πίστη στις δυνάμεις της. Είναι δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Για την ίδια, έγινε όταν βγήκε στη σκηνή και αντιμετώπισε το κοινό.

"Ήμουν η μοναδική γυναίκα στα περισσότερα φεστιβάλ και, συχνά, η νεότερη εκεί μέσα. Αυτό είναι σίγουρα τρομακτικό, όμως το ήθελα και δεν υπήρχε περίπτωση να μην το κάνω. Οπότε όταν πρέπει να βγάλεις την ψυχή σου στον κόσμο ναι, φοβάσαι, αλλά όταν τους βλέπεις να σε χειροκροτούν και να τραγουδούν τους στίχους σου και να μη σε μισούν, αλλά να σκέφτονται πόσο τέλειο θα ήταν αν βρίσκονταν στη θέση σου, παύεις να τρέμει. Κι οι μεταλλάδες είναι γλυκούληδες στο backstage, μη γελιόμαστε”.

Μιλώντας για συναυλίες, τη ρώτησα την πιο κλισέ ερώτηση, αλλά πήρα μια απρόσμενη απάντηση: Υπάρχει κάποιο live που δε θα ξεχάσει ποτέ; Όχι απλώς υπάρχει, αλλά είναι από την πρώτη (ή τη δεύτερη, δεν παίρνει όρκο) φορά που έπαιξαν στη χώρα μας.

“Θα σου περιγράψω την ανάμνησή μου: Παίζουμε το My Immortal και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ για να με ακούσω, επειδή το στάδιο ήταν κατάμεστο. Και ο κόσμος τραγουδά τόσο δυνατά που η φωνή μου πνίγεται. Σηκώνω λοιπόν το βλέμμα και συνειδητοποιώ ότι ο κόσμος είναι παντού - όχι μόνο στον ασφυκτικά γεμάτο χώρο κάτω από εμάς, αλλά σε ακτίνα χιλιομέτρου. Βλέπω να έχουν σκαρφαλώσει στα βράχια και να σηκώνουν τους αναπτήρες τους, οπότε απλώς αρχίζω να κλαίω και να σκέφτομαι ότι δε με ενδιαφέρει καθόλου που δε με ακούω, δε με ενδιαφέρει τίποτα γιατί το τραγούδι ακούγεται από τόσους ανθρώπους”.

“Και το ότι ήξερα πως τα αγγλικά δεν ήταν η πρώτη τους γλώσσα αλλά, παρόλα αυτά, ήξεραν απ’ έξω τα λόγια, με συγκίνησε. Αυτό σκέφτομαι κάθε φορά που επιστρέφω, εκείνη τη μαγική στιγμή”.

Αυτό θα σκεφτεί η Amy Lee και στις 5 Ιουνίου, όταν οι Evanescence εμφανιστούν ζωντανά στο Θέατρο Πέτρας, μετά από 10 χρόνια.