REAL LIFE WHO

Ο συγκινητικός λόγος του Αλέξανδρου: «Πόσοι κατάλαβαν σήμερα στο μετρό ότι είμαι παιδί που μεγάλωσα στο "Χαμόγελο";»


JTeam

28 Μαΐου 2022

Ο συγκινητικός λόγος του Αλέξανδρου: «Πόσοι κατάλαβαν σήμερα στο μετρό ότι είμαι παιδί που μεγάλωσα στο "Χαμόγελο";»
Ο Αλέξανδρος είναι ένα από τα πολλά παιδιά που μεγάλωσαν στη μεγάλη «αγκαλιά» του «Χαμόγελου»

Ο Αλέξανδρος, εν όψει των ζητημάτων που έχουν προκύψει σχετικά με το νέο νόμο και την υπουργική απόφαση, αποφάσισε μέσα από έναν συγκινητικό λόγο να εξηγήσει τι σημαίνει για εκείνον ο φορέας παιδικής προστασίας και πώς τον βοήθησε για πολλά χρόνια να χτίσει έναν ουσιαστικό δεσμό με τα μέλη του.

Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά, ο ίδιος και πολλά ακόμη παιδιά κατάφεραν να γίνουν ολοκληρωμένοι άνθρωποι και να σταθούν στα πόδια τους, για να επιβιώσουν σε μία κοινωνία, η οποία τους έδειξε το πιο σκληρό της πρόσωπο.

Ο Αλέξανδρος είναι πτυχιούχος του Πανεπιστημίου Πατρών και πήγε στην οικογένεια του «Χαμόγελου» σε ηλικία 12 ετών.

Ακολουθούν αναλυτικά όσα είπε ο Αλέξανδρος για την οικογένειά του:

«Πιστεύω ότι είναι πολύ ειρωνικό ότι τώρα περνάει αυτό το νομοσχέδιο, καθώς εχθές ήταν Παγκόσμια Ημέρα Οικογένειας. Οι περισσότεροι εχθές ήταν με τις οικογένειές τους, πόσταραν ωραίες φωτογραφίες με τον παππού, τη γιαγιά, τη μαμά. Εγώ εχθές ήμουν με τον Αργύρη για καφέ, που είναι αδερφός μου, δεν έχουμε το ίδιο αίμα. Έχω κι έναν αδερφό, τον Άγγελο, που έχουμε το ίδιο αίμα, μεγαλώσαμε στο ίδιο σπίτι. Μια ζωή ένιωθα πολύ άτυχος, πολύ γκαντέμης, αλλά δύο φορές έπιασα το «λαχείο». Χρειάστηκε να απομακρυνθώ δύο φορές από την οικογένειά μου και τις δύο αυτές φορές υπήρχε χώρος. Πόσο πιο μεγάλη τύχη; Όχι μόνο για εμένα και για τον αδερφό μου, θα μπορούσαν να μας έχουν χωρίσει, να μην έχουμε μεγαλώσει μαζί.

Η εισαγγελέας ανηλίκων τότε πήρε τη σωστή απόφαση για μένα, υπήρχε χώρος στο Χαμόγελο. Μεγαλώνοντας ένιωθα ότι το κράτος είχε κάποια υποχρέωση απέναντί μου, να καλύψει όλο αυτό το κενό. Στο Χαμόγελο μια ζωή προσπαθούσαν να μου πουν ότι δεν αντικαθιστούν το κράτος, το βοηθούν.

Εγώ μεγαλώνοντας, στα δικά μου μάτια, έβλεπα ότι το Χαμόγελο υποκαθιστούσε όλα αυτά που θα έπρεπε να έχει προβλέψει το κράτος. Αν δεν υπήρχε το Χαμόγελο, εγώ θα ήμουν απλά άλλο ένα παιδί μεταναστών, τα 1037 παιδιά αυτή τη στιγμή δεν ξέρω πόσοι θα ζούσαν, πόσοι θα ήταν στα φανάρια, σε άλλες χώρες. Όταν πήρα το πτυχίο, έβλεπα τους υπόλοιπους να βγάζουν φωτογραφίες με τις οικογένειές τους, τους συγγενείς τους. Εγώ έλεγα έλα μωρέ ένα πτυχίο είναι σιγά. Ήρθε ο κ. Κώστας Γιαννόπουλος και ο αδερφός μου και έλαμπαν τα μάτια τους και ένιωθα ότι κουβαλάω και άλλα παιδιά που μεγαλώνουν στο Χαμόγελο, τους δίνω την ελπίδα και τη δύναμη να πουν ότι μπορούν να πάρουν το πτυχίο τους, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που θα σε βοηθήσουν.

Πόσοι σήμερα που είμασταν μαζί στο μετρό κατάλαβαν ότι είμαι παιδί που μεγάλωσα στο Χαμόγελο; Αυτή είναι η μεγάλη επιτυχία του Χαμόγελου. Οι παιδαγωγοί στο Χαμόγελο κάνουν λειτούργημα. Πόσοι από εσάς μπορείτε να σκεφτείτε τη συνταγή: Παίρνω βία και την κάνω αγάπη; Όλα εμείς τα παιδιά δεν γίναμε ούτε αλκοολικοί, ούτε ζητιάνοι, ούτε ότι ήταν το περιβάλλον γύρω μας. Δίνεις βία, μίσος και όμως οι παιδαγωγοί το μετέτρεψαν σε αγάπη. Δε θα με έκανε καλύτερο άνθρωπο αν είχαμε 4ο μπάνιο ή ότι είχαμε δωμάτιο με δύο τετραγωνικά λιγότερα.» Με έκανε καλύτερο άνθρωπο ότι είχαμε ανθρώπους γύρω μας που νοιαζόταν για εμάς.

Οι παιδαγωγοί, που έχουν οι περισσότερες οικογένεια, σου φέρονται σαν να είσαι δικό τους παιδί, σαν να σε γέννησαν αυτό πλησιάζει στην αναδοχή και προτιμώ αυτή την αναδοχή. Έγιναν δύο προσπάθειες επανένωσης με την οικογένειά μου, δε βγήκε. Από εκεί και πέρα δεν ήθελα ούτε σε αναδοχή, ούτε να υιοθετηθώ, είχα μεγαλώσει αρκετά. Στην Νίκαια μεγάλωσα, εκεί είναι οι παρέες μου, εκείνο είναι το σπίτι μου. Η παιδαγωγός, που δεν τη βλέπω σαν μάνα μου, ποτέ δε μας επιβλήθηκε ότι “αυτή είναι η μάνα σου”, κανείς δεν το καλύπτει το κενό της μητέρας. Τη Μαριάννα την έχω σαν μεγάλη μου αδερφή. Σας καλούμε στα σπίτια μας, να έρθετε να δείτε αν αυτά που λέμε είναι χαζομάρες, να δείτε πως είναι ένα σπίτι, να δείτε πώς μπορείς να έχεις μέσα παιδιά όλων των ηλικιών. Αν γίνει κάτι σε κάποιο από τα παιδιά που έχουν μεγαλώσει θα τρέξουμε όλοι. Θα είναι όλοι εκεί. Θέλω να πω ότι ήταν εχθές η Παγκόσμια Ημέρα Οικογένειας, εμείς είμαστε οικογένεια. Το βάρος που νιώθω στις πλάτες μου είναι για τα παιδιά που μεγαλώνουν αυτή τη στιγμή στα σπίτια, τα οποία δε θέλω να μείνουν στα μισά. Μακάρι να μπορούσαν να γυρίσουν όλοι στις οικογένειές τους, Σε έναν ιδανικό κόσμο, σε μια ιδανική κοινωνία δε θα κάναμε αυτή τη συζήτηση. Όλοι θα μεγάλωναν στις οικογένειές τους, το Χαμόγελο δε θα χρειαζόταν. Μακάρι να υπάρξει μια μέρα που δε θα χρειάζεται κανένας φορέας παιδικής προστασίας. Μέχρι τότε όμως, σας θέλουμε όλους δίπλα μας, να έρχεστε στα σπίτια μας, να βλέπετε τα παιδιά, να βοηθάτε και να μην τους αφήσετε να μας κλείσουν. Αυτό είναι το πιο σημαντικό για εμάς.»