Μάρω Θεοδωράκη: «Η τέχνη δεν είναι μια πολιτική τοποθέτηση αλλά το όχημα για μια πόλη με την αισθητική που της αρμόζει»

Συγγραφέας, μουσικός, εκπαιδευτικός - η Μάρω Θεοδωράκη είναι ένας ανήσυχος άνθρωπος. Έχει εκδώσει 60 παιδικά βιβλία, αποσπάσματα των οποίων υπάρχουν σε σχολικά βιβλία, διδάσκει υποκριτικό τραγούδι σε δραματικές σχολές, έχει συνθέσει μουσική για το θέατρο, το σινεμά – βραβεύθηκε, μάλιστα, στο 3ο Φεστιβάλ Κύπρου για την ταινία Sappho - και την τηλεόραση, ενώ συνεργαστεί με κορυφαίους σκηνοθέτες.

Κόρη του ποιητή και δημοσιογράφου Γιάννη Θεοδωράκη και της δημοσιογράφου Νίτσας Λουλέ και ανηψιά του Μίκη Θεοδωράκη, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, σε ένα σπίτι γεμάτο ποίηση και μουσική. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που συνδυάζει τόσες, φαινομενικά διαφορετικές, ασχολίες. Τώρα, έρχεται να προσθέσει μία ακόμη στο ήδη πλούσιο βιογραφικό της: Την πολιτική.

Η Μάρω Θεοδωράκη διεκδικεί μία θέση στο δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων, με τον Κώστα Μπακογιάννη και, παρακάτω, μιλά για όλα.

Έχετε εκδώσει 60 βιβλία. Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη συγγραφή και γιατί σας κέρδισε η παιδική λογοτεχνία;

Η συγγραφή προέκυψε αβίαστα ενώ συνδέεται απόλυτα με την παιδική μου ηλικία αφού κρατούσα ημερολόγιο σαν παιδί και μέσα από αυτό κέρδισα ένα σημαντικό κομμάτι σύνδεσης με τον εαυτό μου. Με την συγγραφή αποτυπώνω σκέψεις , ιδέες και προβληματισμούς μετουσιώνοντάς τα σε ιστορίες που θέλω να αγγίζουν την παιδική καρδιά. Γράφοντας για παιδιά και κυρίως στη γλώσσα των παιδιών , θέλω να προβάλω έννοιες όπως η ενσυναίσθηση, η αγάπη, ο σεβασμός, η εγκαρδιότητα, η αλληλεγγύη κ.α.

Σπουδάσατε μουσική, διδάσκετε υποκριτικό τραγούδι, γράφετε παραμύθια. Πώς συνδέονται όλα αυτά;

Έχω καταφέρει εδώ και πολλά χρόνια να διατηρώ μια ισορροπία ανάμεσα σε όλες αυτές τις ιδιότητες. Η τέχνες συνδέονται μεταξύ τους όπως κι μουσική διδασκαλία κουμπώνει μέσα από την τέχνη. Η μουσική βέβαια κατέχει ίσως την σημαντικότερη θέση αφού από πέντε ετών ξεκίνησα μαθήματα πιάνου κι από τότε είμαι μόνιμα αγκαλιά με ένα πιάνο, με εκατοντάδες παρτιτούρες και με πολύ τραγούδι. Έχω διανύσει πολλά χιλιόμετρα μουσικής διδασκαλίας κι είμαι περήφανη γι' αυτό.

Πώς αισθάνεστε που αποσπάσματα των έργων σας, διδάσκονται στα σχολεία;

Είναι τιμητικό και γοητευτικό. Εύχομαι κάθε μου ιστορία να γίνεται ένα πολύτιμο εργαλείο στα χέρια του εκπαιδευτικού έτσι ώστε να προσφέρει στους μαθητές την ευκαιρία να αναπτύξουν την δημιουργική τους σκέψη.

Για ποιο βιβλίο σας αισθάνεστε πιο περήφανη και γιατί;

Κάθε μου βιβλίο είναι μοναδικό αφού κάθε ιστορία είναι κατάθεση ψυχής . Ξεχωρίζω την σειρά με την Πιπίτσα (εκδ. Διάπλαση) που έχει αφήσει ένα δυνατό αποτύπωμα στο συγγραφικό χώρο καθώς και την σειρά Σ’ αγαπώ (εκδ. Μίνωας)που προβάλει αξίες και έννοιες με έναν ξεχωριστό τρόπο στα μικρά παιδιά. Και βέβαια θα σταθώ στο νέο μου βιβλίο που μόλις εκδόθηκε από τις εκδόσεις Έναστρον “Μια παράξενη κυρία που την λένε Δυσλεξία” και το οποίο έρχεται να μοιραστεί ένα τόσο σπουδαίο θέμα , αυτή την μαθησιακή δυσκολία, με σεβασμό και αγάπη προς τον μικρό αναγνώστη.

Κατά την άποψή σας, μπορεί η οθόνη να υποκαταστήσει ένα βιβλίο;

Σε καμία περίπτωση. Η σχέση του ανθρώπου με το βιβλίο δεν μπορεί να αντικατασταθεί με κανενός είδους μέσο. Τα τεχνολογικά μέσα έχουν την ικανότητα να εντυπωσιάζουν αλλά δεν έχουν την ικανότητα να μεταγγίζουν συναισθήματα.

Πώς ήταν να μεγαλώνετε σε μία οικογένεια με τον Γιάννη και τον Μίκη Θεοδωράκη;

Ευλογία και μόνο ευλογία! Είμαι ευγνώμων για την ρίζα μου. Ο πατέρας μου καταξιωμένος δημοσιογράφος, σπουδαίος ποιητής , τρυφερός , ακέραιος , κι ο θείος ο Μίκης , ο συνθέτης που άλλαξε την μουσική του 20ου αιώνα ,ο πρωτοπόρος , ο αγωνιστής , ο δικός μας φάρος , ο μεγάλος Έλληνας. Κι οι δύο τους με τον τρόπο τους μου υπενθύμιζαν την φράση του Καζαντζάκη «Να αγαπάς την ευθύνη» κι αυτή την φράση την κουβαλώ πάντα και παντού.

Είναι μεγάλο το βάρος του επωνύμου σας;

Δεν θα έλεγα ότι είναι βάρος. Θα έλεγα ότι είναι μια ευθύνη που έχει μέσα πολλά στοιχεία. Επειδή είμαι κι εγώ μουσικός φοβόμουν το συγκριτικό στοιχείο θέλοντας να μην κάνω κάτι που προσβάλει την μεγάλη ιστορία του θείου μου. Όμως μεγαλώνοντας η αισθητική που υιοθέτησα απέναντί στη μουσική πατάει στα δικά του χνάρια. Οι ρίζες μου είναι οι βάσεις μου.

Αποφασίσατε να θέσετε υποψηφιότητα στις φετινές αυτοδιοικητικές εκλογές, στον Δήμο Αθηναίων. Τι σας έκανε να ασχοληθείτε (και) με την πολιτική;

Όταν ο Κώστας Μπακογιάννης με προσκάλεσε να συμπορευτώ μαζί του στις φετινές αυτοδιοικητικές εκλογές δεν δίστασα να πω το «ναι» αφού θεώρησα ότι όλη αυτή την εμπειρία στην μουσική , στην μουσική διδασκαλία , στην συγγραφική δράση, στο θέατρο, στα παιδιά κι τους εφήβους μπορώ να την μοιραστώ με την πόλη που αγαπώ. Θεωρώ εξίσου σημαντικό το πολυσυλλεκτικό, υπερκομματικό σχήμα που επέλεξε ο Κώστας Μπακογιάννης δίνοντας με αυτό το στίγμα τη σπουδαιότητα του «εμείς». Αυτή η συλλογικότητα που δεν έχει καμία σχέση με πολιτικά αξιώματα με εκφράζει.

Πώς οραματίζεστε την Αθήνα της επόμενης μέρας;

Η Αθήνα αλλάζει και αναμορφώνεται. Αυτό πρέπει να είναι στόχος όλων των πολιτών της. Η Αθήνα αναπνέει μέσα από τις γειτονιές της που οφείλουμε να τις αναδείξουμε ακόμα περισσότερο, κάτι που ο Δήμαρχος ήδη κάνει είτε με τα πάρκα τσέπης, είτε με τα πολυδύναμα ιατρεία κλπ.

Αυτή η πόλη δεν έχει μόνο ένα πλούσιο παρελθόν αλλά και ένα φωτεινό μέλλον. Αυτή την Αθήνα οραματίζομαι. Με τον πολίτη να συναποφασίζει και να συνδημιουργεί.

Έστω ότι μπορείτε να αλλάξετε ριζικά 3 πράγματα στην Αθήνα. Ποια θα ήταν αυτά και γιατί;

Θα ήθελα και εμείς οι πολίτες να αλλάζαμε νοοτροπία απέναντι στην πόλη μας. Γι' αυτό ανέφερα στην συλλογικότητα και την συνυπευθυνότητα. Για παράδειγμα αν εγώ δεν σέβομαι τον άνθρωπο σε αμαξίδιο και βάζω το αυτοκίνητο μου στην δική του θέση εκεί δεν φταίει ο Δήμαρχος αλλά η δική μου νοοτροπία .

Θα ήθελα όλα αυτά που ήδη έχει ξεκινήσει ο Δήμαρχος να ολοκληρωθούν όπως... ακόμα περισσότερο πράσινο στις γειτονιές και λιγότερο τσιμέντο,
παιδικές χαρές περιβαλλοντικά ασφαλείς για τα παιδιά, διατήρηση των ιστορικών κτιρίων κ.α. Εγώ προσωπικά οραματίζομαι καλλιτεχνικές δράσεις για ΑΜΕΑ, με εξειδικευμένα εργαστήρια και φεστιβάλ για παιδιά και εφήβους αλλά και αναβάθμιση της φιλαναγνωσίας επενδύοντας σε σύγχρονα εργαλεία για τον αναγνώστη. Η ταυτότητα μιας πόλης είναι ο πολιτισμός της.

Έχετε πει πως στον «Αθήνα Ψηλά» βασικός σας άξονας θα είναι η ανθρωποκεντρικότητα, το παιδί, ο έφηβος και η πολιτιστική διαχείριση. Θα θέλατε να μοιραστείτε λίγα περισσότερα μαζί μας σχετικά με τη φιλοσοφία σας πάνω σε αυτά τα θέματα;

Η ενασχόλησή μου με τον πολιτισμό σε πολλά επίπεδα με οδηγεί στο να στοχεύσω σε προγράμματα με άξονα την εξωστρέφεια , την ανάδειξη πολιτισμικών αγαθών, τη ευρηματικότητα σε συνδυασμό με την τεχνογνωσία , την ουσιαστική διάδραση μεταξύ των πολιτών. Η τέχνη δεν είναι μια πολιτική τοποθέτηση αλλά το όχημα για μια πόλη με την αισθητική που της αρμόζει.