Η Λίλα Μπακλέση παραμένει αυθεντική σε έναν χαοτικό κόσμο - Το JennyGr στη θεατρική και όχι μόνο πραγματικότητά της

Αυτή η θεατρική σεζόν βρίσκει καθημερινά τη Λίλα Μπακλέση στο θέατρο. Από την παράσταση «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» μέχρι τη «Δάφνη», κάθε βράδυ της εβδομάδας ανεβαίνει στο θεατρικό σανίδι και δίνει μορφή και φωνή σε αγαπημένες της ηρωίδες, σε αγαπημένες της γυναίκες, που ίσως να της μοιάζουν, ίσως και όχι. Η Λίλα Μπακλέση γνωρίζει πολύ καλά τι θέλει, αλλά κυρίως τι δεν θέλει στη ζωή της. Δουλεύει πολύ, σκέφτεται περισσότερο, έχει άποψη, είναι πολιτικοποιημένη και δεν σταματάει να θέτει στόχους και να προσπαθεί να τους πετύχει.

Η «Άννυ», η ηρωίδα που υποδύεται στην παράσταση «Ήταν όλοι τους παιδιά μου», είναι μια δυναμική και συγχρόνως ευαίσθητη γυναίκα, που ενώ φέρει πολλαπλά ψυχικά τραύματα, βρίσκει την εσωτερική δύναμη και συνεχίζει να ονειρεύεται. Η Λίλα Μπακλέση έχει «αγκαλιάσει» τον ρόλο της - και πώς θα γινόταν διαφορετικά άλλωστε - αφού ο τρόπος που τον προσεγγίζει και τον μεταφέρει πάνω στη σκηνή είναι βαθιά συγκινητικός. Από τη χαρά, στην απογοήτευση και από την ελπίδα στον θυμό και στην προδοσία, η ηθοποιός βρίσκεται συνεχώς σε ένα roller coaster συναισθημάτων. Μην περιμένεις να κάνω spoiler για το φινάλε.

WHO

Αικατερίνη Παπαγεωργίου στο JennyGr: Στα 27 της, σκηνοθετεί το «Μεμοράντουμ», είναι υπεύθυνη στο θεατρικό εργαστήρι του Κορυδαλλού και μητέρα ενός αγοριού

Το JennyGr συνάντησε τη Λίλα Μπακλέση στο θέατρο Αλκυονίς, λίγο πριν την παράσταση της Τετάρτης, και μιλήσαμε για τον ρόλο της στο «Ήταν όλοι τους παιδιά μου», το θέατρο, την κοινωνία, τη ψυχική υγεία, αλλά και την καθημερινότητά της, όταν δεν βρίσκεται στο θεατρικό σανίδι. Η ευγένεια, η ειλικρίνεια, η αυθεντικότητα και ο ρεαλιστικός τρόπος που αντιμετωπίζει τα πράγματα γύρω της - αν και θα προτιμούσε να βρίσκεται πάντα μέσα στη ροζ φούσκα που έχει φτιάξει στο μυαλό της - σε κερδίζουν από την πρώτη στιγμή που θα τη συναντήσεις.

Τζίνα Σκανδάμη

Η συνέντευξη της Λίλας Μπακλέση στο JennyGr:

-Στην παράσταση υποδύεστε την Άννυ, ένα κορίτσι, μια γυναίκα, που βιώνει προκλήσεις και βρίσκεται συνεχώς σε ένα roller coaster συναισθημάτων, προσπαθώντας να επιβιώσει. Μιλήστε μας για τον ρόλο σας…

Η Άννυ είναι ένας χαρακτήρας που ο Άρθουρ Μίλερ την περιγράφει ως τη μοντέρνα εκδοχή της Αμερικής. Είναι μια δυναμική κοπέλα, αρκετά σκληρή, που έχει περάσει πολλά και προσπαθεί να υπάρξει μέσα σε αυτή την τραγωδία, μέσα σε αυτή την καταστροφή που της έχει συμβεί.

-Κατά τη διάρκεια της παράστασης, η Άννυ βάζει τον θεατή σε μια συνεχόμενη διαδικασία σκέψης, αφού προσπαθεί να καταλάβει αν το «φαίνεσθαι» και το «είναι» συνάδουν ή διαφοροποιούνται. Ήταν σκόπιμος αυτός ο τρόπος προσέγγισης από εσάς;

Δεν ήθελα να μπερδέψω τον κόσμο, ούτε ο σκηνοθέτης, Γιώργος Νανούρης, είχε κάποια τέτοια πρόθεση. Έτσι είναι γραμμένο το έργο. Αυτή η κοπέλα, αν το δεις από μια μεγαλύτερη εικόνα, έρχεται μέσα σε ένα σπίτι, το σπίτι των Κέλλερ, θέλοντας να τα αφήσει όλα πίσω της. Θέλει να βρει με κάποιον τρόπο την ηρεμία, γιατί την ευτυχία δεν είναι εύκολο να τη βρει, και να προχωρήσει.

Οπότε, όταν έρχεται ο αδερφός της, που νιώθει ότι μπορεί να της πάρει αυτό που έχει, δεν θέλει να το επιτρέψει να συμβεί. Δεν θέλει να της καταστρέψει - έστω και για λίγο - αυτό το δημιούργημα που έχει πλάσσει με τη φαντασία της, όσον αφορά στο πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί η ζωή της, πώς θα μπορούσε να είναι το μέλλον της. Η Άννυ δεν μπορεί να υπάρξει με κάποιον που δεν έχει καμία σχέση με αυτό που της έχει συμβεί. Θέλει να είναι με τον αδερφό του αρραβωνιαστικού της, που έχει χαθεί.

Νομίζω, ότι η Άννυ δεν μπορεί να υπάρξει σε κάποιο άλλο περιβάλλον. Δεν μπορείς να τα αφήσεις όλα πίσω σου, δηλαδή μπορείς, απλώς αυτή η γυναίκα δεν το κάνει, γιατί κανένας άλλος δεν θα την καταλάβει. Δεν θέλει να ξεφύγει τελείως από αυτή την ιστορία και γι’ αυτό επιθυμεί να είναι με τον Κρις.

Τζίνα Σκανδάμη

-Η ηρωίδα έρχεται αντιμέτωπη με μια συναισθηματική πολυπλοκότητα, ειδικά στις τελευταίες σκηνές, που ήταν ιδιαίτερα φορτισμένες. Πώς τις διαχειρίζεστε ως Λίλα; Υπάρχει προσωπική σύνδεση;

Σίγουρα υπάρχει προσωπική εμπλοκή. Είμαστε έξι ηθοποιοί πολύ καλά εκπαιδευμένοι. Αυτή είναι η αλήθεια. Φυσικά υπάρχει τεχνική, αλλά δεν γίνεται να μην υπάρχει εμπλοκή σε ένα ρεαλιστικό έργο. Η κάθε παράσταση είναι διαφορετική και αυτή ακριβώς είναι η μαγεία του θεάτρου. Συνήθως, έχει σχέση με άλλες σκηνές, δηλαδή είναι πολυπαραγοντικό. Αν κάποιες άλλες σκηνές πάνε με έναν συγκεκριμένο τρόπο και μου έχει δημιουργηθεί μια συγκίνηση, η οποία στο τέλος θα με αποτελειώσει, βλέπεις αυτό το αποτέλεσμα (σ.σ της έντονης συγκίνησης και του κλάματος στο φινάλε). Βέβαια, το ότι εγώ κλαίω στη σκηνή, δεν σημαίνει ότι και ο θεατής θα συγκινηθεί, δεν είναι και αυτός ο στόχος. Ο στόχος είναι ο θεατής να πει «ωχ, αυτή ζει μεγάλο δράμα, δεν έχει κανέναν που να μπορεί να την καταλάβει».

-Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που κληθήκατε να αντιμετωπίσετε ως ηθοποιός, σχετικά με την ηρωίδα που υποδύεστε, όταν ήρθε το έργο στα χέρια σας;

Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να καταλάβω, πώς αυτή η γυναίκα επιστρέφει σε αυτό το σπίτι, πώς αντέχει να υπάρχει με αυτούς τους ανθρώπους, τι έχει φτιάξει στο μυαλό της και πιστεύει ότι μπορούν όλα να πάνε καλά. Είναι πολύ δύσκολο και πολύπλοκο αυτό το έργο και σε πολιτικό και σε συναισθηματικό επίπεδο. Μπορεί τώρα να το συζητάμε σαν ένα «δράμα δωματίου», αλλά επειδή οι πολιτικές προεκτάσεις είναι πολύ ισχυρές - κυρίως μετά, όταν ξεπεράσεις αυτό - συνειδητοποιείς ότι είναι μια γυναίκα που, ναι μεν δεν αντέχει την ατιμωρησία και γι’ αυτό γυρνάει την πλάτη στον πατέρα της, αλλά μετά θέλει απλώς να επιβιώσει. Δεν είναι εύκολο να τα αποδεχτείς αυτά.

Τζίνα Σκανδάμη

-Ο Άρθουρ Μίλερ έγραψε το «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» το 1946. Σήμερα, σχεδόν 80 χρόνια μετά, κάποια γεγονότα στην Ελλάδα κάνουν το έργο φαίνεται τρομερά επίκαιρο. Αυτή η ιδιαιτερότητα του έργου προκάλεσε μια επιπλέον δυσκολία στην απόδοση του ρόλου σας;

Επειδή το έργο του Άρθουρ Μίλερ είναι τόσο σπουδαίο, οι θεατές κάνουν αμέσως την αντιστοιχία με την ατιμωρησία που συμβαίνει εδώ στην Ελλάδα σε σχέση με τα Τέμπη. Αυτό είναι κάτι ξεκάθαρο. Δεν χρειάστηκε να κάνουμε κάτι παραπάνω. Εκτός από τα Τέμπη, είναι ότι συνειδητοποιούμε πως οποιαδήποτε πολιτική σύρραξη και να υπάρχει, είτε η Γάζα είτε ο πόλεμος ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία, βοηθάει κάποιους ανθρώπους να βγάλουν χρήματα. Αυτοί οι άνθρωποι είναι σημαίνοντα μέλη της κοινωνίας μας - και της ελληνικής και της παγκόσμιας κοινότητας. Και όπως φαίνεται στο έργο, αυτό που κινεί τα πάντα είναι το χρήμα, γιατί όλα είναι ταξικά.

-Το έργο του Άρθουρ Μίλερ «αγγίζει» σημαντικά θέματα όπως η οικογένεια, η ευθύνη και η ηθική. Τι θέση έχουν στη ζωή σας αυτές οι έννοιες;

Αυτές οι έννοιες είναι πολύ σημαντικές για τη ζωή μου. Έχω τον δικό μου ηθικό κώδικο, όπως όλοι οι άνθρωποι: θέλω να περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που έχουν κατανόηση, που είναι αλληλέγγυοι, που είναι πολιτικοποιημένοι. Έχω φτιάξει μια δικιά μου ροζ φούσκα. Είμαι πολύ τυχερή που συμβαδίζω με την οικογένειά μου σε αυτό το κομμάτι, γιατί θα μπορούσε και να μην συμβαίνει αυτό.

Έχω την οικογένεια μέσα στην οποία μεγάλωσα, αλλά έχω και την οικογένεια που έχω δημιουργήσει με τους φίλους μου, που είμαστε εδώ στην Αθήνα και νιώθω μεγάλη ασφάλεια. Προσπαθώ να μην ξεχνάω ότι αυτό είναι μια ροζ φούσκα και ότι πρέπει να είμαστε πάντα σε επαγρύπνηση και να μην χαλαρώνουμε σε σχέση με το τι συμβαίνει γύρω μας, γιατί σε παγκόσμιο επίπεδο η ακροδεξιά κάνει την εμφάνισή της με ταχύτατα βήματα.

Από αυτή τη φούσκα δεν βγαίνω εύκολα. Μπορεί να βγω, όταν πηγαίνουμε περιοδεία με την παράσταση και ερχόμαστε σε επαφή με θεατές. Η αλήθεια είναι ότι δεν βλέπω τηλεόραση, οπότε προστατεύω λίγο τον εαυτό μου από αυτό. Όταν κάποιες φορές βλέπω, συνήθως μου σηκώνεται η τρίχα. Ενημερώνομαι από όπου μπορώ, από όλο τον κόσμο, αλλά η ενημέρωση δεν είναι πλέον εύκολη.

Τζίνα Σκανδάμη

-Η ελληνική κοινωνία το 2025 μας δίνει πολλούς λόγους να είμαστε θυμωμένοι. Τι είναι αυτό που εσάς σας θυμώνει/εκνευρίζει/απογοητεύει περισσότερο;

Με θυμώνει που δεν υπάρχει κοινωνική πρόνοια, με θυμώνει ότι μια γυναίκα μπορεί αυτή τη στιγμή να μείνει έγκυος και να μείνει στον δρόμο, με θυμώνει που τα νοσοκομεία μας είναι σε τραγική κατάσταση, που οι γιατροί, οι νοσηλευτές και το προσωπικό στα νοσοκομεία είναι εξαντλημένοι και τα περισσότερα νοσοκομεία δουλεύουν με «προσωπικό ανάγκης». Με τρελαίνει που το εκπαιδευτικό σύστημα είναι σχεδόν ίδιο με πριν από 50 χρόνια και επίσης, ότι ο πολιτισμός στην Ελλάδα και οι καλλιτέχνες θεωρούνται άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας. Με θυμώνει που δεν έχω πτυχίο, ενώ είμαι αριστούχος του Εθνικού Θεάτρου. Με θυμώνουν όλα αυτά. Μερικές φορές είμαι σε καταστολή, κάποιες άλλες ξυπνάει ο θυμός.

-Θεωρείτε ότι υπάρχει δικαιοσύνη στην Ελλάδα;

Αυτή τη στιγμή, με όλα όσα διαβάζω και ακούω, δεν μπορώ να πω ότι στην Ελλάδα υπάρχει δικαιοσύνη. Απλώς προσπαθείς να πιαστείς από κάτι, ώστε να μπορείς να σηκώνεσαι το πρωί, γιατί αλλιώς, αν συνειδητοποιήσεις τι συμβαίνει στον κόσμο, γιατί πλέον τα ξέρουμε - και παλιά συνέβαιναν απλώς τότε δεν τα μαθαίναμε - θα δυσκολευτείς πολύ να σηκωθείς. Προσπαθώ να πιαστώ από έναν ευγενικό άνθρωπο στον δρόμο, από τους συναδέλφους μου εδώ στο θέατρο, που είναι για εμένα πηγή χαράς και ευτυχίας, γιατί ενώ κάνουμε ένα ιδιαίτερο και σκληρό έργο, νιώθω τέτοια ανακούφιση κάθε φορά που είμαι στο θέατρο, που είναι συγκλονιστικό. Κάνω κι άλλη μία παράσταση με δικούς μου ανθρώπους, τη «Δάφνη», η οποία με αφορά πολύ. Μιλάμε για τη σεξουαλικότητα της γυναίκας, για την κακοποίηση και πώς όλοι κάνουμε τα στραβά μάτια στην κακοποίηση. Προσπαθώ από κάπου να πιαστώ.

Τζίνα Σκανδάμη

-Πώς βλέπετε την κατάσταση του θεάτρου στην Ελλάδα σήμερα; Έχει την πρέπουσα σημασία και την αξία που του αρμόζει από το κράτος και την κοινωνία;

Ο κόσμος έρχεται στο θέατρο. Όταν έχει κάποια χρήματα, τα δίνει στο θέατρο. Γι’ αυτό πιστεύω ότι κάποια πράγματα θα έπρεπε να είναι επιδοτούμενα. Η κοινωνία εξελίσσεται μέσα από την τέχνη, οπότε και έναν άνθρωπο να μετακινήσεις, έχει σημασία. Είναι πάρα πολύ δύσκολα τα πράγματα στο θέατρο. Εγώ είμαι από τους τυχερούς που ζω από αυτή τη δουλειά όλα αυτά τα χρόνια. Δεν έχει χρειαστεί να κάνω κάτι άλλο.

Σίγουρα σκέφτομαι και άλλους τρόπους, ώστε να υπάρξω, εκτός από το να δουλεύω επτά στα επτά, όπως κάνω. Το θέατρο χρειάζεται μια φροντίδα. Δεν είναι μόνο τα χρήματα. Είναι φυσικά και αυτά, γιατί πρέπει να ζήσουμε, αλλά χρειάζεται μια φροντίδα την οποία το Υπουργείο Πολιτισμού δεν τη δίνει. Δεν τους αφορά καθόλου. Δίνει κάποια χρήματα φυσικά, αλλά φτάνουν μόνο για να πληρωθούν οι συνεργάτες. Μετά είσαι εκτεθειμένος. Τα ενοίκια των θεάτρων είναι φυσικά εξωφρενικά. Χρειάζεται μια στήριξη. Δεν ξέρω πώς μπορεί να γίνει αυτό, όταν άλλα πράγματα, βασικά πράγματα, δεν έχουν στηριχθεί.

Ένας ηθοποιός για να νιώσει επαγγελματική ασφάλεια χρειάζεται κάποια απλά πράγματα. Ο θεσμός των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ αυτή τη στιγμή δεν στηρίζεται, όπως γινόταν παλιά, γεγονός που σημαίνει ότι πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι θέλουν να γυρίσουν στις πόλεις από τις οποίες κατάγονται ή θέλουν να ζήσουν, για παράδειγμα, για δύο χρόνια στη Λάρισα και να δουλέψουν στο Θεσσαλικό Θέατρο, δεν είναι τόσο εύκολο να το κάνουν. Στο παρελθόν, αυτό ήταν σημαντικό για την εκπαίδευση των ηθοποιών, διότι ένας νέος ηθοποιός ξεκινούσε από ένα θέατρο στην επαρχία, έκανε σημαντικούς ρόλους και ερχόταν στην Αθήνα όντας σε υψηλό επίπεδο. Τώρα, ρίχνουμε τα παιδιά 25 χρονών σε αυτόν τον στίβο και προσπαθούν να σταθούν. Πραγματικά τα θαυμάζω, γιατί θυμάμαι και εγώ πώς ήμουν πριν από 10-15 χρόνια.

Επί πρόσθετα, χρειάζεται επιχορήγηση κάποιων θεάτρων, ώστε να μπορούν να υπάρχουν άνθρωποι που γράφουν μόνο θεατρικά έργα, για να έχουμε περισσότερη ελληνική δραματουργία. Φυσικά, ένας ηθοποιός χρειάζεται και ασφάλεια. Για παράδειγμα, αν εγώ χτυπήσω τη φωνή μου, τελείωσα. Πρέπει να κάνω επέμβαση και να μην δουλέψω για ένα διάστημα. Είναι ελάχιστη η κάλυψη που έχω. Αυτά είναι κάποια πρακτικά θέματα, που δεν αφορούν μόνο στους ηθοποιούς. Το σημαντικό είναι να υπάρχουν παντού συλλογικές συμβάσεις, από τη στιγμή που δεν έχουμε συλλογικές συμβάσεις, τελειώνουν όλα.

Τζίνα Σκανδάμη

-Η ψυχική υγεία είναι ένα θέμα που συζητείται ολοένα και περισσότερο τα τελευταία χρόνια. Παρ’ όλα αυτά για κάποιους εξακολουθεί να αποτελεί ταμπού και η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει έντονα ως νοοτροπία.

Εγώ έχω μιλήσει ανοιχτά για τα θέματα ψυχικής υγείας που είχα. Πέρασα κρίσεις πανικού, είχα κρίσεις άγχους, έχω πάρει βοήθεια από ψυχοθεραπεύτρια και επειδή «βουτάω» συχνά μέσα σε καταθλιπτικά επεισόδια, χρειάζομαι πάντα να κάνω θεραπεία. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να παίρνεις πάντα φαρμακευτική αγωγή, κάποιοι χρειάζονται, κάποιοι άλλοι όχι. Κάνω πάρα πολύ γυμναστική, γιατί ξεφεύγει το μυαλό, αυτό που κάνει στο μυαλό είναι μεγάλο πράγμα.

-Όταν δεν είστε στην παράσταση «Ήταν όλοι τους παιδιά μου», τι κάνετε; Πώς περνάνε τον ελεύθερο χρόνο σας μέσα στην καθημερινότητα;

Όταν δεν είμαι σε αυτή την παράσταση, κάνουμε με την Άρτεμις Γρύμπλα την παράσταση «Δάφνη» της Rafella Marcus. Το έχουμε μεταφράσει οι δυο μας, παίζουμε οι δυο μας και το έχουμε σκηνοθετήσει μαζί με τον Κωνσταντίνο Μπιμπή. Είναι μια μεταγραφή του μύθου της Δάφνης και του Απόλλωνα, που για όσους δεν ξέρουν τον μύθο, ο Απόλλωνας προσπαθεί να πλησιάσει τη Δάφνη για να τη βιάσει (και όχι για να της ομολογήσει τον έρωτά του), εκείνη παρακαλάει τον πατέρα της τον Πηνειό να τη βοηθήσει και αυτός τη μεταμορφώνει σε δάφνη. Η δική μας ηρωίδα, όταν δέχεται κακοποίηση από την κοινωνία και τους ανθρώπους, γιατί είναι μια bysexual γυναίκα που προσπαθεί να υπάρξει στον ετεροκανονικό κόσμο, φαντασιώνεται ότι μεταμορφώνεται σε δέντρο για να μπορέσει να ξεπεράσει όσα της συμβαίνουν και να συνεχίσει τη ζωή της. Είναι ένα έργο γραμμένο με χιούμορ - όσο παράξενο και αν ακούγεται - γιατί είναι βρετανικό. Προσπαθήσαμε να είμαστε όσο πιο πιστές γίνεται σε αυτό, αλλά να υπάρχει και κάτι που να μπορεί να συνδεθεί ο άνθρωπος που έχει ζήσει στην Ελλάδα και μετά φυσικά έχει και άλλες προεκτάσεις. Είμαστε δεύτερη χρονιά και είμαστε πολύ χαρούμενες.

Όσον αφορά στην καθημερινότητα εκτός δουλειάς, έχω ελεύθερο χρόνο τα πρωινά μου. Μου αρέσει να κοιμάμαι, αλλά είμαι τρελό junkie με τις ταινίες και τις σειρές. Ταινίες βλέπω αρκετές ελληνικές, μου αρέσει να βλέπω καινούργιους κινηματογραφιστές και μετά να στέλνω κανένα email, σε περίπτωση που θέλουν να συνεργαστώ μαζί τους. Από ελληνικές σειρές, φέτος μου αρέσει πολύ η «Διαφάνη Αγάπη», είναι μια πολύ προσεγμένη δουλειά.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι όσο κοντά θα ήθελα στη φύση, αλλά είμαι από τους ανθρώπους που κάνουν μεγάλα κενά. Πέρυσι για παράδειγμα είχα τέσσερις μήνες κενό. Πήγα 25 ημέρες στην Ινδονησία, επισκέφτηκα όποιον φίλο μου είχε σπίτι σε νησί και ήταν ωραία. Δυστυχώς, τώρα, δεν διαβάζω όσο θα ήθελα ή όσο διαβάζω στις διακοπές, και αυτό είναι το χειρότερο από όλα. Χάνομαι λίγο στις δουλειές που έχω να κάνω, λίγο στα social media... Επίσης, πηγαίνω συχνά με τον αδερφό μου σε μουσεία και σε εκθέσεις. Είναι φανταστικό να είσαι μέσα στην τέχνη.

Τζίνα Σκανδάμη

-Μία ουσιαστική συμβουλή/σκέψη/πρόταση που θα θέλατε να μοιραστείτε με τις υπόλοιπες γυναίκες.

Οι γυναίκες πρέπει να προσπαθούμε να στηρίζουμε η μία την άλλη και να απαιτήσουμε κάποια πράγματα, που δεν είναι δεδομένα. Αυτή τη στιγμή, γίνονται συζητήσεις για ένα θέμα, όπως είναι η άμβλωση, που για εμάς είναι δεδομένο. Υπάρχουν πολλοί, ωστόσο, που λένε πως δεν θέλω ούτε να το συζητάω ή ότι αυτό έχει θεσπιστεί εδώ και χρόνια, τι συζητάμε; Απλώς δεν γίνεται να μην το συζητάμε, γιατί βλέπουμε ότι στην Αμερική υπάρχουν νέες κοπέλες που πρέπει να πάνε σε άλλη πολιτεία για να κάνουν άμβλωση και να είναι ασφαλείς. Και δεν συμβαίνει μόνο στην Αμερική, αλλά και σε χώρες της Ευρώπης, όπως στην Πολωνία και τη Μάλτα. Πρέπει να είμαστε πάντα σε επαγρύπνηση.

Χρήσιμες πληροφορίες:

«Ήταν όλοι τους παιδιά μου», Θέατρο Αλκυονίς, Τετάρτη - Κυριακή

«Δάφνη», Θέατρο ΕΛΕΡ, Δευτέρα - Τρίτη (τελευταίες παραστάσεις 24 & 25 Φεβρουαρίου)