Ο πολυταξιδεμένος συγγραφέας Παύλος Γεώργιζας στο JennyGr: “Τα ταξίδια μου με έκακαν να καταλάβω πως στις δυτικές χώρες κυνηγάμε λάθος πράγματα”
Άννα Καντζηλιέρη
18 Μαρτίου 2025
Ο Παύλος Γεώργιζας είναι ο συγγραφέας του βιβλίου «59,5 χώρες και το πιγκλού», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οσελότος, και σίγουρα είναι πολλά περισσότερα από ένα ακόμα βιβλίο για ταξίδια. Ο νεαρός και πολυταξιδεμένος συγγραφέας ασκεί τη δική του κριτική σε κοινωνικά θέματα που μας απασχολούν όλους, ωστόοσο αυτό συμβαίνει από τη σκοπιά ενός πιγκουίνου, ο οποίος αποτελεί και τον κεντρικό ήρωα του βιβλίου.
Ο Παύλος Γεώργιζας μπορεί να κατοικεί τώρα στην Αθήνα, ωστόσο ιδανικά θα ήθελε κάθε μήνα να βρίσκεται σε ένα διαφορετικό μέρος του κόσμου. Κάθε απόδραση είναι για εκείνον μια καινούργια εμπειρία, ένα νέο μάθημα - ζωής και μια ευκαιρία να διερύνει τους ορίζοντές του και να αποκτήσει ξεχωριστές εικόνες.
Έχοντας στις αποσκευές του 60+ ταξίδια, μιλάει στο JennyGr για τη συγγραφή του βιβλίου του, τις περιοχές που έχει επισκεφτεί μέχρι σήμερα και τις προκλήσεις που έχει κληθεί να αντιμετωπίσει, τη ζωή του στην πρωτεύουσα, αλλά και τα μελλοντικά σχέδιά του. Και όλα αυτά, πριν ξεκινήσει το επόμενο ταξίδι του σε έναν εξωτικό νησιωτικό προορισμό.
Διάβασε τη συνέντευξη του Παύλου Γεώργιζα στο JennyGr:
Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με τη συγγραφή βιβλίου;
Διάβαζα από μικρός πολύ και μου άρεσε ιδιαίτερα η λογοτεχνία. Μεγαλώνοντας, και έχοντας ήδη κάνει αρκετά ταξίδια, ολοένα και μεγάλωνε το συναίσθημα πως ζω για να καταναλώνω, χωρίς να δημιουργώ κι εγώ κάτι. Το έχω πει πολλές φορές, αλλά τα ταξίδια, όσο υπέροχα κι αν είναι, αποτελούν κι αυτά μια μορφή κατανάλωσης. Από ένα σημείο και έπειτα ήθελα κάπως να φέρω κάτι πίσω, κάτι πιο χειροπιαστό. Επίσης, η τέχνη συνιστά το μεγαλύτερο κομμάτι του προσωπικού μου νοήματος της ζωής.
Ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου σου «59,5 χώρες και το πιγκλού» είναι ένας πιγκουίνος. Ποιοι λόγοι σε οδήγησαν στη συγκεκριμένη επιλογή;
Το βιβλίο περιέχει έντονη κριτική για διάφορα κοινωνικά ζητήματα και γενικότερα για το σύστημα σύμφωνα με το οποίο ζούμε. Όταν η κριτική αυτή προέρχεται από ένα ζώο, το κλίμα γίνεται πιο ελαφρύ και πιο ευχάριστο. Επιπλέον, καταστάσεις που σε εμάς φαίνονται αυτονόητες κάποιες φορές αρχίζουν να ακούγονται διαφορετικά όταν επικρίνονται από κάτι το οποίο βρίσκεται τελείως πέρα από τη δική μας πραγματικότητα. Ταυτόχρονα, οι πιγκουίνοι είναι γενικά συντροφικά πλάσματα κι ένα από τα πράγματα που θέλω περισσότερο να δείξω στο βιβλίο είναι πως η συντροφικότητα και η συμπόρευση αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ευτυχίας. Υπάρχουν, φυσικά, κι άλλοι λόγοι για τη συγκεκριμένη επιλογή, αλλά επειδή η ερώτηση αυτή απαιτεί μεγάλη ανάλυση, κάθε φορά αναφέρω μόνο μερικούς.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισες, προσπαθώντας να μεταφέρεις στο χαρτί τις σκέψεις και τις εικόνες που σου δημιουργήθηκαν από τα ταξίδια σου;
Χμμ, δεν είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Ίσως το να μιλήσω για σοβαρά και ευαίσθητα ζητήματα χρησιμοποιώντας χιούμορ, χωρίς δηλαδή να φανώ βαρύς. Για να το θέσω καλύτερα χρησιμοποιώντας ένα παράδειγμα σε σχέση με τον κινηματογράφο: είναι εύκολο να περάσεις κάποιο σοβαρό μήνυμα μέσω ενός δράματος. Το να το κάνεις όμως με το ίδιο βάθος μέσω μιας κωμωδίας, απαιτεί μια επιπλέον δεξιοτεχνία, για την οποία πολύ συχνά αμφέβαλλα. Ακόμη αμφιβάλλω δηλαδή αν το έκανα καλά. Αλλά πάνω κάτω είμαι ικανοποιημένος νομίζω. Επιπλέον, μέσα σε όλο αυτό προσπαθούσα να διατηρήσω και τον ταξιδιωτικό χαρακτήρα του βιβλίου, να μιλήσω για τις χώρες και να δώσω πληροφορίες για το κάθε μέρος. Όλος αυτός ο συνδυασμός κάποιες φορές ήταν δύσκολος.
Ποιο ήταν το πρώτο ταξίδι που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για να εξερευνήσεις μετέπειτα τον κόσμο και να γίνεις τελικά συγγραφέας;
Το πρώτο ταξίδι στο εξωτερικό ήταν η Γερμανία το 2009, για την οποία όμως ελάχιστα ενδιαφέρομαι. Δεν λέω, πολύ ωραία χώρα, αλλά για διάφορους λόγους, δεν μου προκαλεί ενθουσιασμό. Το ταξίδι επομένως που με έκανε να αρχίσω να γυρνώ από ‘δω κι από ‘κει ήταν το δεύτερο, το 2011 στην Ελβετία. Λάτρεψα τόσο το φυσικό, όσο και το αστικό τοπίο αυτής της χώρας. Είναι κυριολεκτικά ένα παραμύθι. Αμέσως θέλησα να την επισκεφθώ ξανά, κι έτσι ξαναπήγα για δεύτερη φορά το ίδιο έτος. Τέσσερις μέρες κάθε φορά, μη φανταστείς· είναι άλλωστε πανάκριβος προορισμός. Ε, και κάπως έτσι που λες, άρχισα να ταξιδεύω πιο εντατικά μετά από αυτή την εμπειρία.
Από τις 60+ χώρες που έχεις επισκεφτεί, ποιες είναι οι τρεις που ξεχωρίζεις;
Μεξικό, Ιαπωνία και Σκωτία. Τα δύο πρώτα είναι και τα μεγαλύτερα σε διάρκεια ταξίδια της ζωής μου, όπως και τα μεγαλύτερα ταξιδιωτικά μου όνειρα πέραν των νησιωτικών κρατών της Ωκεανίας. Το Μεξικό είναι μια χώρα που τα έχει όλα· υπέροχο και ποικιλόμορφο φυσικό τοπίο, πανέμορφα ιστορικά κέντρα σε πολλές πόλεις του, απίστευτο φαγητό, φοβερά φιλικό κόσμο, έντονη ταυτότητα όσον αφορά κάθε μορφή τέχνης και πόσα ακόμα πράγματα που θα πάρει ώρα να αναλύσω. Η Ιαπωνία, από την άλλη, είναι ένας τόσο διαφορετικός προορισμός όσον αφορά στην κουλτούρα, που τα ερεθίσματα τα οποία μου δίνει νιώθω πως αναδομούν ολόκληρο τον εγκέφαλο μου. Ερχόμενος σε επαφή με τον πολιτισμό της αισθάνομαι πως μπαίνω στη διαδικασία να σκεφτώ με έναν τρόπο που είναι εντελώς αντίθετος από αυτόν που έχω μάθει. Επίσης, η φύση αυτής της χώρας είναι μαγική. Τώρα όσον αφορά στη Σκωτία, έχει κι αυτή ένα πανέμορφο φυσικό τοπίο, ενώ το Εδιμβούργο, η αγαπημένη μου πόλη σε ολόκληρο τον κόσμο, στα μάτια μου φαίνεται πως έχει κυριολεκτικά τελειοποιήσει την μελαγχολία, σε βαθμό που σε κάνει να νιώθεις μια πολύ ιδιαίτερη θαλπωρή.
Πόσο διαρκεί συνήθως ένα ταξίδι σου; Ποια είναι τα βασικά πράγματα που παίρνεις πάντα μαζί σου;
Αχ, αν δεν δούλευα - αυτό το τεράστιο κακό - θα έδινα πολύ διαφορετική απάντηση. Με βάση τα τωρινά και περιοριστικά δεδομένα όμως, αν το ταξίδι είναι σε μια ευρωπαϊκή χώρα σπάνια θα διαρκέσει πάνω από μια εβδομάδα. Στα πιο μακρινά ταξίδια έχω ένα μίνιμουμ 10-14 ημερών. Έχω κάνει όμως και ταξίδια άνω του ενός μήνα, όπως στο Μεξικό και στην Ιαπωνία. Για να τα κάνω αυτά όμως, χρειάστηκε να αφήσω τη δουλειά μου. Ευτυχώς, την μια φορά με απέλυσαν κι έτσι μου έκατσε κουτί. Ωστόσο, τα μεγάλα ταξίδια είναι μεγάλο πρόβλημα αν δουλεύεις. Ο κόσμος νομίζει λανθασμένα ότι χρειάζονται περισσότερο τα χρήματα απ’ ότι ο χρόνος, αλλά στην πραγματικότητα ισχύει το αντίθετο. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να ταξιδέψει κανείς με πολύ χαμηλό προυπολογισμό, και τις περισσότερες φορές το πράγμα είναι θέμα καταναλωτικών προτεραιοτήτων. Ο χρόνος όμως είναι ίδιος για όλους μας. Και σε μια χώρα που οι πολιτικές αδειών βρίσκονται πολύ πίσω σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, τα μακρινά και με διάρκεια ταξίδια είναι δύσκολα. Εν πάση περιπτώσει, όμως, επειδή μάλλον μιλάω πολύ, περνώντας στο δεύτερο ερώτημα σου, θα πω πως πάντα, ταξιδεύω με χειραποσκευή. Από το 2012 και μετά έχει υπάρξει μονάχα μια εξαίρεση στον κανόνα. Και δεν είναι θέμα χρημάτων, αλλά πρακτικότητας. Τα πολλά πράγματα συχνά μπορούν να αποβούν εμπόδιο, παρά ευκολία.
Οι λάτρεις των ταξιδιών υποστηρίζουν πως κάθε ταξίδι είναι μια νέα εμπειρία. Ποιες είναι οι σημαντικότερες εμπειρίες που έχεις αποκομίσει εσύ;
Μπορώ να απαντήσω κάπως πιο γενικά; Βασικά, θα απαντήσω. Τα ταξίδια - στο σύνολο τους - όρισαν τον τρόπο σκέψης μου, με βοήθησαν να καταλάβω καλύτερα τι θέλω, τι δεν θέλω και τι νομίζω λανθασμένα πως θέλω. Με έκαναν πιο δεκτικό στην αμφιβολία και την αμφισβήτηση των πραγμάτων, συνεισέφεραν στην εξοικείωση με το «ξένο» και στον περιορισμό του φόβου της αλλαγής. Με έκαναν επίσης να καταλάβω πως στις δυτικές χώρες κυνηγάμε λάθος πράγματα. Νομίζεις πως πηγαίνοντας σε κάποια πολύ φτωχή χώρα οι άνθρωποι θα χρήζουν βοηθείας και θα είναι δυστυχείς και τελικά καταλαβαίνεις ότι αυτός που χρήζει βοηθείας είσαι εσύ. Δεν εννοώ φυσικά ότι οι άνθρωποι στις χώρες της Αφρικής, για παράδειγμα, δεν χρειάζονται έμπρακτη στήριξη, ούτε θέλω να μειώσω τα προβλήματα τους. Το ζήτημα όμως είναι ότι εν τέλει δεν είμαι σίγουρος ποια από τις δύο κοινωνίες είναι πιο ευτυχισμένη.
Μέσα στα τόσα ταξίδια έχουν υπάρξει δύσκολες στιγμές και απρόοπτα που να σε ταλαιπώρησαν;
Ναι, φυσικά! Και αυτό είναι επίσης κάτι που προσπαθώ να αναδείξω στο βιβλίο. Με ενοχλεί φοβερά η ινσταγκραμική προβολή των ταξιδιών, ότι δηλαδή όλοι περνάμε τέλεια κάθε στιγμή. Έχει τύχει πολλές φορές να πρέπει να περιηγηθώ σε κάποιο μέρος όντας άυπνος για 2-3 μέρες, και συνεπώς, να μη νιώθω κανέναν - ή έστω σχεδόν κανέναν - ενθουσιασμό. Επίσης, ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι η μοναξιά. Παρόλο που στα περισσότερα solo ταξίδια έχω περάσει καλά, έχουν υπάρξει μπόλικες στιγμές μοναξιάς. Στην Ιαπωνία, για παράδειγμα, ήμουν μόνος κοντά στους δυο μήνες και καθώς ήταν πολύ δύσκολο να συναναστραφείς τους ντόπιους, είχα αρκετές στιγμές που αισθανόμουν πως θέλω παρέα. Θα μου πεις, γιατί πήγες κι εσύ για τόσον καιρό; Ε, εδώ θα απαντήσω πως κάποιοι προορισμοί είναι όνειρο ζωής και θέλω να τους αφιερώσω πολύ και συγκεκριμένο χρόνο. Επιπλέον, είναι σχεδόν αδύνατο να βρεις παρέα για τόσο μεγάλα σε διάρκεια ταξίδια. Το ήξερα, ωστόσο, εξαρχής ότι θα έχω στιγμές μοναξιάς και προτιμούσα πολύ περισσότερο να πραγματοποιήσω το εν λόγω ταξίδι υπό τη συγκεκριμένη συνθήκη, παρά να περιμένω να αλλάξει κάποιο δεδομένο. Δεν θέλω με τίποτα να φτάσω σε μια ηλικία που να λέω πως με έφαγε το πολύ περίμενε και δεν έκανα όσα ήθελα στη ζωή μου.
Αλήθεια, όταν δεν ταξιδεύεις τι κάνεις; Ποια είναι η βάση σου, με τι ασχολείσαι επαγγελματικά και πώς σου αρέσει να περνάς τον χρόνο σου;
Για την ώρα μένω στην Αθήνα, προσπαθώντας ωστόσο να αλλάξω αυτό το δεδομένο. Δουλεύω σαν σχεδιαστής ταξιδίων και συνήθως γεμίζω τον ελεύθερο χρόνο μου με κάποιο χόμπι. Τα τελευταία τρία χρόνια, για παράδειγμα, έκανα μαθήματα ιαπωνικών, ενώ τώρα έχω αρχίσει φωνητική. Επίσης, διαβάζω αρκετά, όσο μπορώ τουλάχιστον. Γενικά, δεν είμαι άνθρωπος της δουλειάς, θα έλεγα πως απεχθάνομαι σχεδόν όλες τις δουλειές έτσι όπως είναι σήμερα και δίνω μεγάλη έμφαση στα χόμπι, στους δικούς μου ανθρώπους και, φυσικά, στη συγγραφή.
Θα μπορούσες να φανταστείς τη ζωή σου σε κάποια από τις χώρες του εξωτερικού;
Με χρήματα ή σαν μέσος πολίτης; Αν υποθέσουμε πως έχω μια κάποια οικονομική άνεση, ναι, άνετα! Θα έμενα με ευκολία σε κάποια χώρα της Λατινικής Αμερικής - όχι όμως στις μεγάλες πόλεις - γιατί οι άνθρωποι εκεί είναι ζεστοί κι είναι εύκολο να νιώσεις μέρος της ζωής τους. Θα δοκίμαζα επίσης και τα Φίτζι. Όσον αφορά τώρα τα πιο κοντινά μέρη, η Ιταλία και η Σκωτία είναι κι αυτές πολύ ψηλά στη λίστα. Αν όμως υποθέσουμε πως θα ζήσω σε μια μέση οικονομική κατάσταση - δηλαδή κακή - δυσκολεύομαι να επιλέξω οποιοδήποτε από τα παραπάνω μέρη. Ερχόμενος όμως αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο του να πάω σε μια εύπορη χώρα ζώντας σαν μέσος πολίτης, δηλαδή σχετικά καλά, θα σου πω πως δεν μου πολυαρέσουν οι έντονα εύπορες χώρες. Γενικά, έτσι όπως είναι τα πραγματικά δεδομένα, δεν μου αρέσει τίποτα. Δυσκολεύομαι δηλαδή να δώσω μια ξεκάθαρη απάντηση.
Ένα δεύτερο βιβλίο συγκαταλέγεται στους μελλοντικούς στόχους σου; Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου;
Αμέ, εννοείται, το έχω άμεσο στόχο, αλλά είναι κάτι που θα πάρει αρκετό χρόνο. Όσον αφορά τα άλλα σχέδια, δεν μου αρέσει να ανακοινώνω πράγματα δίχως να είναι σίγουρα, αλλά θα πω πως προσπαθώ πολύ να περιορίσω τους μήνες παραμονής μου στην Αθήνα, περνώντας περισσότερο χρόνο στα Χανιά, τόπο καταγωγής μου. Άλλος ένας στόχος για φέτος είναι κι ένα μακρινό ταξίδι, σε κάποιο νησιωτικό και εξωτικό προορισμό. Θα δείξει όμως…
Το βιβλίο του Παύλου Γεώργιζα:
