Throwback fashion: Όταν τα μαύρα μοντέλα του Hubert de Givenchy και η «Μάχη των Βερσαλλιών» έστελναν το μήνυμα του diversity

Πέντε μαύρες Αμερικανίδες γυναίκες αποτελούσαν τα μοντέλα του οίκου του Hubert de Givenchy στα τέλη της δεκαετίας του '70 - σηματοδοτώντας την πρώτη φορά που ένας γαλλικός οίκος υψηλής ραπτικής έστειλε ένα τόσο σαφές μήνυμα ότι το glamour δεν ανήκε αποκλειστικά στη λευκή ελίτ. Η στιγμή, όσο ιδιαίτερη κι αν ήταν δεν είχε τότε το νόημα του diversity, σίγουρα όχι με την σημερινή έννοια.

«Λατρεύω τον τρόπο με τον οποίο κινούνται τα Αμερικανικά μανεκέν, οι κινήσεις τους είναι υπέροχες. Έχει μεγάλη διαφορά στην εμφάνιση ενός φορέματος», δήλωσε ο Givenchy στον André Leon Talley, ο οποίος κάλυψε την ιστορία της λεγόμενης black cabine για το WWD το 1979.

Η μόδα, με την περίπλοκη ιστορία της όσον αφορά τη διαφορετικότητα, δεν έδωσε ποτέ έμφαση σε αυτή την στιγμή, με αποτέλεσμα ελάχιστοι να το γνωρίζουν σήμερα.

«Όσο κι αν αποσιωπήθηκε, αυτή η black cabine δεν προβλήθηκε ποτέ ως προς τη σημασία του τι έκαναν. O κ. Givenchy δημιουργούσε elegant ρούχα, έντυσε την Audrey Hepborn και αργότερα τη Bunny Mellon, και ξαφνικά είχε μια black cabine », δήλωσε ο Talley στο WWD. "O Givenchy ήταν πρωτοπόρος στο να κάνει αυτό το φαινόμενο εξαιρετικό στον κόσμο της μόδας στο Παρίσι. Και, όπως είπα, δεν υπήρχε κανένα focus στην ποικιλομορφία. Ο λόγος για τον οποίο επιλέχθηκαν αυτά τα κορίτσια ήταν για το attittude τους, υπήρχε διαφορετικό attittde και ενέργεια σε αυτές τις προσωπικότητες".

Εμπνευσμένο από αυτό που ο θρυλικός εκδότης του WWD John B. Fairchild ονόμασε τη Μάχη των Βερσαλλιών το 1973, το οποίο είχε το διπλό αποτέλεσμα να εισάγει την αμερικανική μόδα στον παγκόσμιο χάρτη και περισσότερα μαύρα μοντέλα στο runway, o Givenchy, όπως το έθεσε το πρώην μοντέλο της black cabine του, η Sandi Bass: «Βρισκόταν σε αποστολή να βρει τις μαύρες όμορφες γυναίκες του για να δημιουργήσει».

Στη «Μάχη των Βερσαλλιών», ένα βιβλίο για τον ανταγωνισμό μεταξύ των πολυάριθμων Γάλλων σχεδιαστών (συμπεριλαμβανομένου του Givenchy) και των τότε Αμερικανών ομολόγων τους, ο συγγραφέας Robin Givhan γράφει, «…αποδείχθηκε ότι το runway των Βερσαλλιών θα φιλοξενήσει την μεγαλύτερη ομάδα Αφροαμερικανών μοντέλων που περπάτησαν ποτέ σε μια μεγάλη, πολυφυλετική επίδειξη μόδας - ένα show που δεν τις χρησιμοποίησε ως τέχνασμα, μια αισθητική δήλωση ή μια πολιτική θέση. Από τις 36 Αμερικανίδες μοντέλα που προσλήφθηκαν για τις Βερσαλλίες, οι 10 ήταν μαύρες. "

Το fashion show, που πραγματοποιήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 1973, στο Παλάτι των Βερσαλλιών για να συγκεντρώσει χρήματα για την αποκατάστασή του, δημιουργήθηκε από την Eleanor Lambert και τον επιμελητή των Βερσαλλιών Gerald Van der Kemp, και έβαλε τους Γάλλους σχεδιαστές (Yves Saint Laurent, Pierre Cardin, Emanuel Ungaro, Marc Bohan και Hubert de Givenchy) εναντίον των Αμερικανών σχεδιαστών (Oscar de la Renta, Stephen Burrows , Halston, Bill Blass και Anne Klein, και την Donna Karan.

Αυτό που συνέβη σε εκείνο το show ήταν το γεγονός που άλλαξε για πάντα την αμερικανική μόδα. Το σημείο μηδέν από το οποίο οι σχεδιαστές ήθελαν την αιθέρια παρουσία και αύρα αυτών των γυναικών στα shows τους. Η εντυπωσιακή και εξωτική τους εικόνα, αυτό το attitude που περιέγραφε ο André Leon Talley μεταφραζόταν στον Τύπο αλλά και στις πωλήσεις.

Στις αρχές του 1979, ο Givenchy είχε την 6μελή black cabine του - τις Sandi Bass, Carol Miles, Dianne Washington, Lynn Watts, Michele Demby, και το μόνο λευκό μοντέλο, Sophie Malgat - όλες τις είχε επιλέξει ο ίδιος. Ήταν η πρώτη φορά που ένας couturier είχε πολλά μαύρα μοντέλα στον στενό του κύκλο. Και δεν στέκονταν σιωπηλά και στατικά ενώ φορούσαν τα ρούχα. Αλλά τα απογείωναν.

Φωτογραφίες: Getty/Ideal Images

Δείτε ακόμη:

Γίνε κι εσύ μέλος μόνο με 6€/ έτος στο συνδρομητικό Jenny.gr Exclusive Benefits