Eddie Gavriilidis: «Το στυλ είναι ανάγκη»

Ο νεαρός σχεδιαστής που στα 22 του έντυσε τη Lady Gaga μιλάει για το στυλ, τη μόδα, αλλά και τη θρησκεία.

Μυημένος από μικρός στον κόσμο της μόδας, αλλά και σε αυτόν της τέχνης, ο Eddie Gavriilidis δεν θα μπορούσε παρά να ακολουθήσει τον δρόμο που του ανοιγόταν, διεκδικώντας, με το ταλέντο, αλλά και την επιμονή του, μία καριέρα στον λαμπερό κόσμο της μόδας. Απόφοιτος του Istituto Marangoni, είχε την ευκαιρία να αποκομίσει σημαντικές γνώσεις και να τις μετουσιώσει σε δημιουργία. Λατρεύει την αίγλη και τα μπαρόκ στοιχεία, χωρίς ωστόσο να παραβλέπει τη σημασία της διατήρησης των ισορροπιών. Υπήρξε υποψήφιος στα WGSN Global Fashion Awards για το βραβείο «Most Creative Student Collection», ενώ στα 22 του έντυσε τη Lady Gaga με δημιουργία του από την collection του “Ecstasy”. Η τελευταία του collection είναι εμπνευσμένη από την «έκσταση της Αγίας Θηρεσίας», το περίφημο γλυπτό του Bernini και περιστρέφεται γύρω από την ιδέα της ύπαρξης μιας λεπτής γραμμής, μεταξύ της ψυχικής έκστασης μιας Αγίας και των δευτερολέπτων που προηγούνται του ανθρώπινου οργασμού. Η πιο πρόσφατη συνεργασία του είναι αυτή με την Τόνια Σωτηροπούλου, με αφορφή τη συμμετοχή της στην ταινία “Skyfall”.

Η Lady Gaga φορώντας τη δημιουργία του Eddie Gavriilidis.

Ήταν συνειδητή η απόφασή σας να ασχοληθείτε με το σχέδιο μόδας ή απλά έτυχε να σχεδιάζετε επειδή σας άρεσε ο χώρος;

Ήταν τελείως συνειδητή επιλογή. Είναι μία δουλειά η οποία έχει μία παραπάνω προβολή, ζώντας όμως στο εξωτερικό μαθαίνεις να είσαι εργάτης, μαθαίνεις να είσαι ένα κομμάτι της βιομηχανίας. Δεν είναι κάτι που το αντιμετωπίζεις με μία ιδιαίτερη μεταχείριση σαν επάγγελμα. Δεν θέλω να πω "όπως στην Ελλάδα", γιατί κι εδώ οι άνθρωποι δουλεύουν πάρα πολύ και ειδικά τώρα. Προσπαθούν να πάνε όσο καλύτερα μπορούν. Η προβολή είναι κομμάτι της δουλειάς αυτής, έτσι κι αλλιώς, αλλά έτσι κι αλλιώς πρέπει να είσαι λίγο περίεργος για να κάνεις αυτή τη δουλειά, να είσαι λίγο μαζοχιστής, σαδιστής, όλα… Είναι λίγο φετίχ να κάνεις ένα τέτοιο επάγγελμα. Πιο πολύ ταλαιπωρείσαι και βασανίζεσαι, γιατί τα θέλεις όλα με μία τελειομανία, με ένα συγκεκριμένο δικό σου vision, μία αισθητική, παρά απολαμβάνεις το glamour της υπόθεσης.

Ένας άνθρωπος βλέπει για 5 λεπτά πάνω σε μία πασαρέλα ένα μοντέλο, καλά φωτισμένο, καλά βαμμένο, με ένα πολύ ωραίο ρούχο, με μία super μουσική, που καταλήγει να είναι μία κούκλα, αλλά για να φτάσεις εκεί μόνο glamour δεν υπάρχει. Είσαι σε ένα υπόγειο με πέντε ανθρώπους που μιλάνε-δε μιλάνε αγγλικά και προσπαθείς να τους εξηγήσεις και χάνεις τις ώρες. Δηλαδή όταν δούλευα για άλλες εταιρίες, δουλεύαμε υπερβολικές ώρες. Ήταν συνειδητή επιλογή. Προέρχομαι από μία οικογένεια στην οποία ο πατέρας μου ασχολούνταν πάρα πολλά χρόνια με το εμπόριο και η μητέρα μου τελείωσε τη Σχολή Καλών Τεχνών. Οπότε λίγο-πολύ, τα πρώτα ερεθίσματα στα παιδικά μου χρόνια ήταν γύρω από την τέχνη, τη μόδα, την ενδυματολογία, γύρω από το κοστούμι, το θέατρο… Ήταν για εμένα μια φυσική πορεία, μια φυσική έλξη κι ένας έρωτας που δημιουργήθηκε με το αντικείμενο. Δηλαδή, δεν υπήρχε σαν επιλογή κάτι άλλο. Δεν μπορούσα να σκεφτώ να κάνω κάτι άλλο. Ήταν ένας μονόδρομος που ήρθε τόσο φυσικά, τόσο απλά…

Προφανώς, ωστόσο έχετε και ένα φυσικό ταλέντο. Δεν είναι όλα τύχη...

Νομίζω ότι το ταλέντο είναι σημαντικό, αλλά δεν φτάνει. Δηλαδή, ναι, ξέρω ποιος είμαι και ξέρω πού πάω και μπορεί να έχω ένα ταλέντο που θα δείξει στον χρόνο, γιατί τελικά το πόσο κρατιέσαι στα πράγματα είναι το σημαντικό, αλλά είναι και οι συγκυρίες, είναι και η τύχη. Την τύχη σου την ψιλοδημιουργείς κιόλας, την ψιλοφτιάχνεις. Όχι, δεν είναι όλα τύχη, αλλά είναι κι αυτή πολύτιμη. Ταλέντο είναι, το να παίρνεις τα πράγματα και να τα πηγαίνεις παρακάτω, να τα διαμορφώνεις και να βάζεις την προσωπική σου αισθητική, αλλά και η πολλή δουλειά……αλλά ξέρετε τί, όλα με τον χρόνο φαίνονται τελικά.

Διάβασα για το θέμα της συλλογής σας, που έχει να κάνει με τον θεό. Προσωπικά, ποια είναι η σχέση σας με τον θεό;

Δεν έχει να κάνει με τον θεό, έχει να κάνει με τη θρησκεία. Θεός και θρησκεία για εμένα είναι δύο πολύ ξεχωριστά πράγματα. Όπως θεός, θρησκεία και εκκλησία είναι τρία διαφορετικά πράγματα. Η σχέση μου με τον θεό είναι πολύ παιδική. Σε πρώτη ανάγνωση θεωρώ ότι είναι κάτι πολύ προσωπικό. Αυτό που με γοήτευσε ήταν η ανθρώπινη πίστη. Προσπάθησα να βρω τρόπους για να εικονογραφήσω την ανθρώπινη πίστη. Τον μυστικισμό πίσω από την εκκλησία και πίσω από τη θρησκεία. Πιστεύω ότι το έκανα πάρα πολύ σεμνά, χωρίς να είμαι προκλητικός.

Η θρησκεία πάντα είναι ένα ευαίσθητο θέμα. Το θέμα είναι πώς θα το διαχειριστεί κανείς. Μέσα στην ιστορία ήταν κάτι που δεν διαταράχθηκε ποτέ. Κρατήθηκε σταθερή από τα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού μέχρι και σήμερα. Επίσης, ήταν, τουλάχιστον η καθολική, πάρα πολύ μπαρόκ και πάρα πολύ έντονη και βαριά, και είχε υλικό για μένα. Και εκφραζόταν μέσα από τις τέχνες. Σε συνδυασμό λοιπόν με την πίστη των ανθρώπων και με την ανάγκη να πιστεύουν σε κάτι, και να το εκφράσουν μέσα από μία χλιδή όπως έχει το Βατικανό, όπως έχουν πολλά σημεία της Ρώμης, για εμένα ήταν πάρα πολύ ερεθιστικό και πάρα πολύ έντονο. Μου έβγαζε έντονα συναισθήματα. Όλα ξεκίνησαν από το άγαλμα της Μαρίας Θηρεσίας στη Ρώμη, που απλά θεώρησα ότι η έκφραση που είχε στο πρόσωπό της ήταν τόσο απόκοσμη, αλλά ταυτόχρονα τόσο ανθρώπινη και τόσο οικεία, με αποτέλεσμα να πηγαίνει και σε άλλα μονοπάτια, όπως το ποια είναι τα ταμπού στη θρησκεία κτλ. Δηλαδή, στην ουσία παίρνεις ένα θέμα και το εξελίσσεις, κοιτώντας το από όλες τις πλευρές, ιστορικά, λαογραφικά, κοινωνικά και προσωπικά πάντα, μέσα από ένα προσωπικό πρίσμα, και στην ουσία εικονογραφείς ένα συναίσθημα.

Η κολεξιόν σας αυτή είναι λίγο πιο θεατράλε, από άποψη στυλιστική, δηλαδή δεν φοριέται από την καθημερινή γυναίκα...

Ήταν συνειδητό αυτό.

Μπορείτε να πείτε ότι ήταν τέχνη;

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη, αλλά σχεδιαστή.

Σκέφτεστε αργότερα να κάνετε κάτι πιο καθημερινό; Κάτι που να είναι street; Από πού εμπνέεστε, υπάρχει κάποια γυναίκα ή οτιδήποτε που σας εμπνέει σε αυτό;

Αποφοίτησα από το Ινστιτούτο Marangoni. Με βοήθησε πάρα πολύ σαν πανεπιστήμιο και όλα από εκεί ξεκίνησαν. Οι καθηγητές μου ήταν άνθρωποι που δουλεύουν στη μόδα, που είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό, το να μην είναι κάποιος ακαδημαϊκός και να έχει την εντύπωση της βιομηχανίας. Γιατί τελικά τη δουλειά τη μαθαίνεις μέσα από τη δουλειά. Όσον αφορά στην κολεξιόν που έκανα, όταν είσαι στο πανεπιστήμιο είσαι σε ένα προστατευμένο περιβάλλον και έχεις την άνεση να είσαι όσο πιο δημιουργικός θέλεις, χωρίς να έχεις το άγχος αν θα πουλήσεις ή όχι. Γίνεται ένα fashion show στο τέλος. Αν δημιουργήσεις κάτι το οποίο θα ιντριγκάρει, θα εντυπωσιάσει, θα γοητεύσει, πουλάς μία μαγεία 5 λεπτών. Αν καταφέρεις και το περάσεις, είναι ένας στόχος και ένα όπλο με μία σφαίρα. Αν η σφαίρα βρει τον στόχο, είσαι τυχερός και πέτυχες τον στόχο σου εκείνη τη στιγμή. Για μένα ήταν one shot. Eίπα ότι έπρεπε να κάνω κάτι που θα εντυπωσιάσει. Το να καθίσω να βγάλω απλά ρούχα για μία πανεπιστημιακή πασαρέλα δεν λέει τίποτα για μένα. Που δεν ήταν ακριβώς πασαρέλα, αλλά ένα τεράστιο event, κομμάτι της εβδομάδας μόδας. Αλλά στην ουσία ήταν η διπλωματική μου. Προσπάθησα να πω κάτι για μένα. Προσωπικά το μπαρόκ, το γκράντε και η αίγλη με γοητεύουν.

Θεωρώ ότι η μόδα, από τη στιγμή που δεν μιλάμε για street fashion και μιλάμε για prêt-à-porter ή για high prêt-à-porter- γιατί το haute couture είναι πολύ συγκεκριμένο, εννιά σχεδιαστές στον κόσμο το κάνουν- και μιλάμε για show, πρέπει να έχει μία θεατρικότητα, εγώ θέλω να έχει μία θεατρικότητα. Τα μπαρόκ στοιχεία είναι κάτι που χρησιμοποιώ πάντα στη δουλειά μου και θέλω να εντυπωσιάσει. Συνειδητά έκανα κάτι το οποίο φορέθηκε από τη Lady Gaga, η οποία είναι εκκεντρική, γουστάρει αυτό που κάνει, είναι fashion icon, αλλά πάνω από όλα ένας άνθρωπος με τρέλα για τη δουλειά της. Έχει ένα vision κι αυτό είναι σαφές. Χαριστικά δεν γίνεται τίποτα στο εξωτερικό και για να φτάσεις να κάνεις κάτι περνάς από χιλιάδες κύματα. Έχω την ιδία αντίληψη και στις επόμενες δουλειές που ετοιμάζω, κρατάω τα στοιχεία τα προσωπικά, γιατί εγώ θεωρώ ότι κάπου απευθύνομαι, στοιχεία όπως είναι το μπαρόκ, η αίγλη, ο ερωτισμός, μια πιο δυναμική γυναίκα, πολύ καλές ισορροπίες μεταξύ του σέξι και του classy, γιατί τα πράγματα μπορούν να πάρουν δύσκολες τροπές και περίεργες. Πρέπει να υπάρχουν καλές ισορροπίες γιατί πολλές φορές είναι τόσο εύκολο να ξεφύγει. Γενικά σαν σχέδιο μου αρέσουν τα πιο βαριά πράγματα. Δεν απευθύνομαι σε ένα αγοραστικό κοινό 18 χρονών, με αποτέλεσμα να πρέπει να ανακατέψεις τα πράγματα στις σωστές αναλογίες, ώστε να βγει πετυχημένο. Αλλιώς ή γίνεσαι γραφικός ή γίνεσαι καρικατούρα του εαυτού σου. Αλλά ταυτόχρονα η μόδα είναι εμπόριο. Πρέπει να πουλάς, να μπορείς να μπαίνεις στα μαγαζιά, να μπορείς να φορεθείς, χωρίς όμως να κάνεις εκπτώσεις στην αισθητική σου.

Είναι αλήθεια ότι θα θέλατε να ντύσετε, εκτός από τη Lady Gaga, τη Daphne Guinness και την Anna Dello Russo;

Είναι γυναίκες δυναμικές, γυναίκες που δεν φοβούνται, γυναίκες που τολμάνε και το βγάζουν με το physique τους. Αν είσαι σχεδιαστής θέλεις να δημιουργείς, θέλεις να ντύσεις μία γυναίκα που έχει προσωπικότητα, είναι δυναμική και μπορεί να υποστηρίξει κάτι και μπορείς και εσύ να παίξεις λίγο με το ρούχο, παρά να ντύσεις μία γυναίκα η οποία φοβάται να βάλει κάτι και είναι συντηρητική. Αν και ο συντηρητισμός είναι πάρα πολύ σέξι, είμαι κάθετος σε αυτό. Για κάθε σχεδιαστή η μόδα είναι εμπόριο, αλλά είναι και παιχνίδι. Γιατί, όπως είπα και πριν, για να κάνεις κάτι τέτοιο δεν πρέπει να είσαι και πολύ «καλά». Είναι το παιχνίδι σου, με αποτέλεσμα να θέλεις να παίξεις, να θέλεις να δημιουργήσεις, να θέλεις να βγάλεις κι εσύ ως ένα σημείο την τρέλα σου, αλλά η Daphne Guinness, η Dello Russo και η Lady Gaga είναι το ιδανικό. Αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερός που την έντυσα, γιατί στα 22 σου να ντύνεις τη Lady Gaga... Τί άλλο να φανταστείς και τι άλλο να ζητήσεις;

Υπάρχει κάποιος σχεδιαστής που έχετε σαν πρότυπο ή που σας έχει εμπνεύσει;

Ο Alexander McQueen ήταν ο αγαπημένος μου σχεδιαστής. Είναι μια κλισέ απάντηση- έχω κιόλας δουλέψει γι’αυτήν την εταιρία- αλλά από την άλλη, από τη στιγμή που πέθανε, κάπου λίγο άλλαξε. Άλλαξε η μόδα γενικότερα. Εγώ σοκαρίστηκα. Έχασα και λίγο το ενδιαφέρον μου από ένα σημείο και ύστερα. Πάντα περιμέναμε, όλοι οι άνθρωποι που δουλεύαμε στην μόδα, να δούμε τι θα κάνει. Όταν δουλεύαμε στην εταιρία του McQueen ήταν τελείως μαγικό. Το να είσαι γύρω από αυτά τα υλικά, τα υφάσματα, από όλες αυτές τις επιλογές, το να καταλάβεις τον τρόπο που δουλεύουν σαν εταιρία, είναι απίστευτη εμπειρία.

Πιστεύετε ότι υπάρχει συνέχεια σε έναν σχεδιαστή, τέτοιου βεληνεκούς, όπως ο Alexander McQueen;

Δεν χρειάζεται να υπάρξει συνέχεια. Ο Alexander McQueen ήταν ο Alexander McQueen. Ήταν εκπληκτικό μυαλό, έκανε ό,τι έκανε, έκανε τις επιλογές του, έκανε μία εκπληκτική δουλειά και μία εκπληκτική καριέρα και ήταν μέχρι εκεί. Κάποιος άλλος θα εμφανιστεί και θα κάνει κάτι άλλο. Οι άνθρωποι συνηθίζουμε σε κάτι και δυσκολευόμαστε να δούμε κάτι παρακάτω, ή κάτι διαφορετικό, και πάντα λένε ο επόμενος McQueen, η επόμενη Βουγιουκλάκη… Αυτό δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει. Όλοι οι άνθρωποι είναι μοναδικοί και πρέπει να σεβόμαστε την ετερότητα του καθενός. Αν δεν τη σέβεσαι, ζητάς την αντιγραφή. Κατά πόσο είναι σωστό αυτό;

Στην Ελλάδα δεν θα γυρίζατε ποτέ;

Δεν θα γύριζα, αλλά γενικά υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν στη μόδα καθαρά και είναι πίσω από τις κάμερες, οι οποίοι είναι πάρα πολύ στυλάτοι, ντύνονται πάρα πολύ όμορφα, έχουν προσωπικότητα. Υπάρχουν, επίσης  και άνθρωποι καθημερινοί, άνθρωποι που δουλεύουν σε γραφεία, σε τράπεζες, γυναίκες πάρα πολύ όμορφες.

Πιστεύετε ότι η Ελληνίδα έχει στυλ; Γιατί υπάρχουν πολλοί που το απορρίπτουν αυτό μέχρι ενός σημείου.

Πιστεύω ότι η Ελληνίδα έχει στυλ όσο θέλει και όσο τα μίντια την αφήνουν να έχει στυλ. Με την έννοια ότι κάποια στιγμή, χωρίς να απομυθοποιώ ή να σνομπάρω κάτι, κατέληξαν όλες οι Ελληνίδες να είναι ξανθές. Εγώ με το ξανθό έχω τρέλα, μου αρέσουν οι ξανθές γυναίκες πάρα πολύ, αλλά κατέληξαν όλες να είναι ξανθές είτε τους πάει, είτε όχι. Δηλαδή, είναι λίγο σαν επιδημία.

Δηλαδή είναι fashion victims;

Δεν ξέρω αν είναι fashion victims. Είναι κάτι πάρα πολύ σχετικό αυτό, είναι προσωπικό. Για εμένα fashion victim είναι να κάνεις σπατάλες τις οποίες δεν μπορείς να σηκώσεις. Αυτό είναι για εμένα το fashion victim. Το παίρνω τελείως εμπορικά. Θεωρώ, όμως, ότι οι Ελληνίδες είναι στυλάτες και οι νέες γενιές ακόμα πιο πολύ. Δηλαδή, πιο μικρά παιδιά, μικρότερα από 24-25 χρονών, και μου αρέσει, γιατί οι νέες γενιές στην Ελλάδα έχουν και γνώσεις στην πολιτική, έχουν πεποιθήσεις, καταλαβαίνουν τι γίνεται… Μπαίνουν τώρα σε μία δύσκολη κατάσταση και σαφώς υπάρχει θυμός, αλλά ξέρετε τί, όλο αυτό, και το να υπάρχει και μία ενέργεια στη ζωή και στην κουλτούρα και στην κοινωνία, πρέπει να υπάρχει, και βγαίνει και στο στυλ, βγαίνει και στη μόδα, είναι και προσωπική έκφραση. Γιατί η μόδα στο κάτω-κάτω της γραφής είναι προσωπική έκφραση. Αλλιώς είναι fake.

Ίσως το ότι βρισκόμαστε σε μία δύσκολη περίοδο μας κάνει να μπαίνουμε στη διαδικασία να το σκεφτούμε λίγο;

Tο στυλ είναι και λίγο ανάγκη. Στο Λονδίνο αυτό συμβαίνει, γίνεται στυλ από ανάγκη και είναι και κάποιοι άνθρωποι που έχουν στυλ. Ο Marlon Brando, ας πούμε, είχε στυλ. Ο James Dean είχε στυλ, το είχε από μόνος του. Γενικά είναι κάτι που δεν μπορείς να το πετύχεις, ο άλλος αν έχει στυλ, έχει στυλ, τελείωσε. Πολλές φορές, όπως είπα,  δημιουργείται από ανάγκη. Οι φοιτητές γενικά στο εξωτερικό και εδώ και στη Γαλλία, σε χώρες δηλαδή που είναι πρωτεύουσες μόδας-όπως στο Παρίσι και στο Λονδίνο- έχουν στυλ. Το δημιουργούν, και με λίγα λεφτά και με πολλά, κάνουν mix and match. Απλά οι Έλληνες λίγο φοβούνται να πρωτοτυπήσουν. Βάζεις κάτι διαφορετικό και αισθάνεσαι κάπως… Το βλέπω εγώ με τα ρούχα που φοράω. Δεν ντύνομαι υπερβολικά σαν άνθρωπος γιατί όταν κάνεις αυτή τη δουλειά, κάποια στιγμή καταλήγεις να φοράς μόνο μαύρα, γιατί πήζεις λίγο, και όταν γυρνάς σπίτι σου ή βγαίνεις να πιεις έναν καφέ, θέλεις να είσαι λίγο πιο cool και λίγο πιο ήρεμος. Εντάξει, εκτός αν κάνεις μία δημόσια εμφάνιση.

Θα μας πείτε λίγα λόγια για το φόρεμα της Τόνιας Σωτηροπούλου;

Το φουστάνι που έβαλε η Τόνια ήταν κάτι που έγινε ειδικά γι’ αυτήν. Έγινε για την πρεμιέρα του James Bond και ήταν επηρεασμένο γενικότερα από τον Bond. Η Τόνια είναι πανέμορφη και είναι και πολύ ταλαντούχα. Είναι μικρά και σταθερά προς το παρόν βήματα που αρχίζουν να μεγαλώνουν, με πολύ μεγάλη σεμνότητα. Γιατί η δουλειά στο εξωτερικό είτε είσαι ηθοποιός, είτε είσαι σχεδιαστής είναι μία δουλειά. Είναι φοβερό υλικό με πάρα πολύ έντονα χαρακτηριστικά και σέξι, αλλά ταυτόχρονα έχει ένα πολύ κλασάτο πρόσωπο και σώμα. Έχει ένα πολύ ωραίο σώμα, είναι Ελληνίδα.

Όταν κάναμε τον Bond προσπαθήσαμε να της δώσουμε έναν αέρα παλιού Hollywood. Γιατί και εμένα προσωπικά και στο σινεμά, αλλά και στη μόδα είναι κάτι που μου λείπει. Έχεις πρόσβαση σε όλα ποια. Στη ζωή όλων. Είναι λίγο too much, too much information. Ενώ επιλεκτικά, ακόμα και στην Ελλάδα των 60’s, και στο Hollywood και στην Cinecitta στη Ρώμη, οι άνθρωποι εκτίθονταν τόσο πολύ, με αποτέλεσμα να έχουν μία πολύ πιο έντονη εικόνα και πολύ πιο επιμελημένη. Επειδή η Τόνια έχει ένα πρόσωπο που φέρνει λίγο και σε μία πιο μεσογειακή, φλογερή γυναίκα, δουλέψαμε λίγο και με τη Sophia Loren και προσπαθήσαμε να βάλουμε ένα Hollywood vibe στην όλη υπόθεση και στην ουσία έκανα ένα φουστάνι από αυτά που εμένα προσωπικά μου λείπουν. Δηλαδή, είναι όλα πάρα πολύ απλά. Μου αρέσει να είναι λίγο ρετρό. Πάντα πρέπει να είναι μοντέρνο, αλλά μου αρέσει να έχουν στοιχεία λίγο old glamour.

Μερικές συμβουλές για το στυλ...

Μία συμβουλή έχω. Για να φαίνεσαι καλά με αυτά που φοράς, όπως λένε ‘feel good in your own skin’. Πρέπει να φοράς πράγματα που γουστάρεις και που σου αρέσουν και αισθάνεσαι καλά με αυτά. Τα ρούχα είναι ένα παιχνίδι. Αν αισθάνεσαι καλά και σου αρέσει αυτό θα φανεί και θα βγει. Πρέπει να μπορείς και να σκεφτείς αν θέλεις να κάνεις κάτι διαφορετικό, απλά όταν το κάνεις να μπορείς να το υποστηρίξεις και να αισθάνεσαι καλά με αυτό που φοράς και άνετος και σέξι. Γιατί σέξι σημαίνει αποδοχή, αυτοπεποίθηση και ερωτισμός.

Δείτε τις δημιουργίες του Eddie Gavriilidis: [gallery-124614]