Weekly Fashion Report: Πώς επιβιώνει η haute couture;

Όποιος έχει επισκεφθεί το Λούβρο ή το Prado και έχει σταθεί για ώρες στην ουρά προκειμένου να θαυμάσει από κοντά το μεγαλείο της Mona Lisa και τις άγριες πινελιές του Pablo Picasso στη Guernica, μπορεί να εκτιμήσει κάθε μορφή τέχνης. Μπορεί να αναγνωρίσει τη στιγμή που μένει ανεξίτηλη στο χρόνο, τη στιγμή που ένα πραγματικό αριστούργημα δημιουργείται. Αυτή είναι η μαγεία και το μεγαλείο της υψηλής ραπτικής. Σε μια εποχή που η μόδα αλλάζει συνεχώς και ο καθένας μπορεί να αποκτήσει δημιουργίες που μόλις εμφανίστηκαν σε μια πασαρέλα χιλιόμετρα μακριά με ένα μόνο click, ένα κομμάτι haute couture χρειάζεται εκατοντάδες ώρες δουλειάς.  Αυτός είναι και ο λόγος που η συγκεκριμένη μορφή τέχνης συνεχίζει να υπάρχει. Στην ουσία διατηρεί μια παράδοση αιώνων που δεν έχει εκλείψει.

Ο όρος υψηλή ραπτική δεν χρειάζεται επεξήγηση. Αποτελεί πλέον trademark, καθώς βάση του Υπουργείου Βιομηχανίας της Γαλλίας και του Chambre de Syndicale, οι οίκοι που μπορούν να χαρακτηριστούν haute couture είναι ελάχιστοι και οφείλουν να έχουν συγκεκριμένες προδιαγραφές. Η ιστορία της ξεκίνησε τον 19ο αιώνα από τον Charles Frederick Worth, ο οποίος προμήθευε την αυλή της Αυτοκράτειρας Ευγενίας με χειροποίητα φορέματα, ενώ στη διάθεσή του είχε τους καλύτερους τεχνίτες καπέλων, γαντιών, κουμπιών και ειδικούς στο κέντημα και τα φτερά.

Αγοράζοντας ένα τέτοιο ρούχο, συνδέεται κανείς με ένα αόρατο νήμα με ένα κομμάτι της ιστορίας. Φυσικά πρόκειται για ένα είδος που αφορά ελάχιστους, καθώς οι πελάτες των οίκων μετριούνται μόλις σε μερικές εκατοντάδες στο κόσμο. Και είναι φυσικό όταν η τιμή ενός φορέματος είναι ίση με τη τιμή μιας Aston Martin ή ενός διαμερίσματος στη Νέα Υόρκη.

Άρα γιατί υπάρχει η υψηλή ραπτική; Οι οίκοι σίγουρα δεν κερδίζουν τίποτα περισσότερο από δόξα και θαυμασμό, καθώς πρόκειται για έναν τομέα αυτοχρηματοδοτούμενο. Το κόστος είναι αστρονομικό και οι πωλήσεις ελάχιστες. Προκειμένου να διατηρήσει ζωντανή την υψηλή ραπτική και τις τεχνοτροπίες που χρησιμοποιούνταν το 19ο αιώνα, ο οίκος Chanel είναι ίσως ο μεγαλύτερος χρηματοδότης της. Οι διαφορετικοί τεχνίτες υποστηρίζονται από την εταιρεία ‘Paraffection’ (‘για την αγάπη’), μια θυγατρική του Chanel Group.

Ο λόγος ύπαρξής της λοιπόν, είναι ότι κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει  τον 21ο αιώνα, όπου τα ready-to-wear έχουν καταφέρει να ενσωματώσουν couture τεχνικές και σύγχρονους τρόπους επεξεργασίας. Όταν ένα κοστούμι Chanel χρειάζεται χιλιάδες ώρες για να τελειοποιηθεί, αφού τα πάντα γίνονται στο χέρι, η υψηλή ραπτική αποτελεί εκείνη τη στιγμή που παγώνει το χρόνο. Γι’ αυτό υπάρχει. Για να θαυμάζουμε με δέος την κάθε λεπτομέρεια, ακριβώς όπως θαυμάζουμε τις πινελιές του Da Vinci και του Picasso…