του Γιώργου Κωστιάνη
Για περισσότερα από 9 χρόνια, το Plisskën Festival αποδεικνύεται σταθερά ως ένα από τα κορυφαία μουσικά φεστιβάλ στην Ελλάδα.
Σε ένα φεστιβαλικό στερέωμα στο οποίο οι επιλογές φαντάζουν ολοένα πιο περιορισμένες και επαναληπτικές, το line-up του Plissken έρχεται πάντα σαν αέρας ανανέωσης με εμβληματικούς καλλιτέχνες απ΄ όλον τον κόσμο, μαζί με τα καλύτερα εναλλακτικά και ανερχόμενα ταλέντα και συμπεριλαμβανομένων θρυλικών headliners.
Φέτος το Plissken επιστρέφει με 4 stages και 44 καλλιτέχνες στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων στις 12 και 13 Ιουνίου, για να μας κάνει πάλι να χορέψουμε, όπως μόνο εκείνο ξέρει.
Από τον πλούσιο προγραμματισμό του, εμείς επιλέξαμε να κάνουμε ένα deep dive σε μερικά από τα γνωστά και λιγότερο γνωστά ονόματα που δεν πρέπει να χάσετε αυτές τις δύο βραδιές στην Τεχνόπολη.
YVES TUMOR
Η απόκοσμη ομορφιά του ήχου του Υves Tumor έγκειται στην δυσκολία του ίδιου του προσδιορισμού της. Η μουσική του, κατά κόσμον, Sean Bowie κινείται και μεταβάλλεται σαν κάτι που λιώνει. Εάν ήσασταν εξοικειωμένοι με το πειραματικό ambient και noise που έπαιζε πριν από μόλις τέσσερα χρόνια, o τελευταίος του δίσκος θα σας φανεί τόσο τολμηρά διαφορετικός που θα σας αποπροσανατολίσει.
Kαι ο εικονοκλάστης καλλιτέχνης φαίνεται να απολαμβάνει τον αποπροσανατολισμό, μεταμορφώνοντας ακατάπαυστα τον ήχο όπως και την εικόνα του, αντιμαχόμενος την, υπονοούμενη βία που, ίσως, τελικά κρύβεται πίσω από τη γλώσσα του ορισμού.
Μην χάσετε την ευκαιρία να χαθείτε και εσείς στο καλειδοσκοπικό πρίσμα μεταξύ κομματιών όπως το καθαρτήριο “Limerence”, το δαιμονικά ανεβαστικό “Gospel for a New Century” και το άκρως τρυφερό “Licking An Orchid”.
DJ PYTHON
Σε μια δεκαετία γεμάτη DJ που προσπαθούν να εκμοντερνίσουν ιστορικά είδη dance μουσικής, όπως η house και η techno, λίγοι έχουν καταφέρει να ξαναφέρουν την reggaetón στο προσκήνιο με τον ίδιο τρόπο που έχει ο Brian Piñeyro, aka DJ Python.
Ο Piñeyro, Αμερικανός πρώτης γενιάς που μεγάλωσε στο Μαϊάμι με γονείς από την Αργεντινή και Εκουαδόρ, εξερευνεί τις δυνατότητες του dembow beat της reggaetón, μεταφράζοντας τον ακατάπαυστο χτύπο του σε κάτι μεθυστικό και υπνωτιστικό.
Ενώ το dancehall και το reggaetón είναι συνήθως είδη υψηλής τάσης που ξεσηκώνουν τα πλήθη, ο Piñeyro υιοθετεί μια πιο dub προσέγγιση, δίνοντας έμφαση στα ατμοσφαιρικά στοιχεία που ελοχεύουν ανάμεσα στους ρυθμούς και τα παραποιεί για να δει πόσο μακριά μπορεί να φτάσει.
Στην συναυλία του φροντίστε να έχετε μια μπύρα στο χέρι πριν από το καινούριο του single Entouré για να ολοκληρωθεί η νοητική τηλεμεταφορά σας σε τροπική παραλία.
BONOBO
Κρίνοντας από το πόσο γρήγορα γίνονται sold-out οι συναυλίες του στη χώρα μας, ο Simon Green, aka Bonobo, δεν χρειάζεται συστάσεις. Κυκλοφόρησε την πρώτη του DIY δισκογραφική απόπειρα το 2000 με τίτλο «Animal Magic». O Green δεν είχε αναλάβει μόνο ολόκληρη την παραγωγή του άλμπουμ, αλλά έπαιζε και όλα τα όργανα μόνος του. Αυτό φυσικά δεν έμεινε απρατήρητο από τη θρυλική δισκογραφική ετικέτα Ninja Tune, η οποία φρόντισε να τον βάλει άμεσα στο δυναμικό της.
Κυκλοφόρησε άλλα τέσσερα άλμπουμ, με αποκορύφωμα το «Northern Borders» το 2013, γέμισε τεράστιες αρένες (από το Alexandra Palace μέχρι το Fuji Rock) και φεστιβάλ και έλαβε τρεις υποψηφιότητες για GRAMMY.
Καθώς ο Green ξεκίνησε την περιοδεία του Migration (2017), η σταθερή επιτάχυνση της καρίερας του σε συνδυασμό με την αίσθηση της ραγδαίας ροής του κόσμου γύρω του τον εξάντλησαν. Άρχισε να κλείνεται στον εαυτό του - και για πρώτη φορά, δεν έγραφε νέα μουσική καθώς ταξίδευε. Εξαντλημένος και καταπονημένος, πάλευε με συναισθήματα που δυσκολευόταν να εκφράσει. Σιγά-σιγά όμως, ακόμα και την εποχή του lockdown, βρήκε έμπνευση από το να βρίσκεται στη φύση - «βρίσκοντας μέρη που φάνταζαν εξωγήινα και μοναδικά και προκαλούσαν δέος». Συνέχισε να αντλεί έμπνευση από τις αναμνήσεις του τι άρεσε στα πλήθη και τις πίστες και από την επανασύνδεση του με καλλιτέχνες όπως οι Jamila Woods, Joji, Kadhja Bonet, Jordan Rakei, O'Flynn και Miguel Atwood-Ferguson.
Έτσι, ο καινούριος του δίσκος, «Fragments» είναι ο ήχος τόσο της -προσωπικής και συλλογικής- πάλης όσο και της απομόνωσης και μιας ραγδαίας, χαρούμενης επιστροφής: μια υπέροχη υπενθύμιση του πώς μέσα από τέτοιες δοκιμασίες, η δημιουργικότητα και η ελπίδα μπορούν να προκύψουν στις πιο απροσδόκητες στιγμές.
Fave track για προθέρμανση: Age of Phase
CARIBOU
Θα μπορούσα να γράψω αμέτρητους διθυράμβους για τον Dan Snaith;
Για το πώς το μουσικό του άγγιγμα του Μήδα έχει μεταμορφώσει ό,τι project έχει ακουμπήσει από το Manitoba, στο Daphni και το, πιο διεθνώς αναγνωρισμένο, Caribou σε χρυσό;
Για το πώς ο μαγευτικός δίσκος του “Our Love” (2014) ήταν μια σπαρακτική διερεύνηση των απολαύσεων και των αγωνιών των ανθρώπινων σχέσεων μέσα από το πολύχρωμο πρίσμα της house μουσικής;
Για το πώς σε συνεντεύξεις, μιλούσε εύγλωττα για τις δοκιμασίες του γάμου και της πατρότητας αλλά είχε έναν τρόπο να πλαισιώνει όλα αυτά τα συναισθήματα με τολμηρές αλλά συνάμα προσιτές πινελιές;
Για το πώς ο τελευταίος του δίσκος “Suddenly” (2020) κατοχυρώνει τον απόλυτα άρτιο πειραματικό έλεγχο που έχει πάνω στον πρωτοποριακό ήχο, χτίζοντας ένα στοχαστικό crescendo μέχρι να μας αποτελειώσει ψιθυρίζοντας τους τελικούς στίχους “I'm broken, so tired of crying, Just hold me close to you”.
Ναι, σαφώς και θα μπορούσα, και θα τους άξιζε όλους.
Ωστόσο θα παραθέσω μόνο το bio που έχει επιλέξει ο ίδιος να χρησιμοποιείται.
“Hi, είμαι ο Dan. Παίζεις και εσυ μουσική; Εγώ πάντα ονειρευόμουν να γίνω μουσικός. Όταν ξεκίνησα, είχα πρόσβαση σε σούπερ βασικό εξοπλισμό και δεν είναι ότι διαθέτω καμία ιδιαίτερη γνώση για τη μουσική - μόνο ενθουσιασμό. Αν τα κατάφερα εγώ, μπορείς και εσυ. Στείλε μου τη μουσική σου στα social media. Have fun and enjoy yourself! Bye!”
Μια όμορφη υπενθύμιση ότι οι μεγάλοι καλλιτέχνες δεν είναι απαραίτητα μυθικές, απρόσιτες φιγούρες, αλλά απλώς άνθρωποι που αγαπούν άμετρα την τέχνη τους.
Caribou Challenge: στη συναυλία του προσπαθήστε να μην βουρκώσετε από συγκίνηση όταν παίξει το “Can’t Do Without You”. (spoiler alert: θα το χάσετε)
