Το έθιμο να δωρίζουν μιμόζα για την Ημέρα της Γυναίκας «εφευρέθηκε» στην Ιταλία και χρονολογείται από τις 8 Μαρτίου 1946. Εκείνη την εποχή η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας είχε ήδη καθιερωθεί- γιορτάστηκε για πρώτη φορά στις 8 Μαρτίου 1909 στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η Ιταλία είχε ήδη υιοθετήσει αυτή την επέτειο από το 1922, αλλά ο εορτασμός αντιμετωπίστηκε με μεγαλύτερο ενθουσιασμό μετά τον πόλεμο, όταν η χώρα άρχισε να μαζεύει τα μεταπολεμικά της μπάζα. Είναι η εποχή που οι γυναίκες θα φτάσουν στις κάλπες για πρώτη φορά και όπως ήταν αναμενόμενο χρειάζονταν τα σύμβολά τους, τα οποία βρέθηκαν στα πρόσωπα των Τερέζα Ματέι, Ρίτα Μοντανιάνα και Τερέζα Νότσε. Τα τρία αυτά κορίτσια είναι μαχήτριες και γράφουν η καθεμία τη δική της επαναστατική ιστορία. Εναντιώνονται στο κατεστημένο και στους φυλετικούς διαχωρισμούς, φυλακίζονται, γίνονται η φωνή όλων των Ιταλίδων για όλα εκείνα που αξίζει να διεκδικήσουν.
Όταν οι τρεις τους συναντιούνται για να αναβιώσουν την Ημέρα της Γυναίκας, δεν έχουν καμία αμφιβολία. Η απόφασή τους είναι ομόφωνη. Όχι βιολέτες όπως στη Γαλλία, είναι πολύ ακριβές, αλλά μιμόζες. Είναι άλλωστε παντού τριγύρω τους, αφού ανθίζουν στα τέλη Φεβρουαρίου και αρωματίζουν την ύπαιθρο. Δεν κοστίζουν τίποτα, αλλά δεν περνάνε ποτέ απαρατήρητες.
Είναι ευαίσθητες, αλλά ευπροσάρμοστες και ανθεκτικές. Όπως ακριβώς οι γυναίκες δηλαδή.
Τα σύμβολα όμως δεν αρκούσαν: Η Τερέζα, η Ρίτα και η Τερέζα θέλουν κυρίως να τις ακούνε. Γιατί οι γυναίκες εκείνα τα χρόνια, μπορεί να είχαν αρχίσει να είναι σημαντικές αλλά μόνο αν δεν επαναστατούσαν.
Τα τρία «κορίτσια μιμόζας» συνέχισαν να παλεύουν για τα ιδανικά τους και δεν κατέβασαν ποτέ το κεφάλι, αποτελώντας ακόμη και σήμερα, χρόνια μετά το θάνατό τους σημείο αναφοράς για το επαναστατικό τους πνεύμα.
