Όταν ο Τζον Λένον και η Γιόκο Όνο μετακόμιζαν στη Νέα Υόρκη το 1971, δεν είχαν ιδέα πώς θα προχωρούσαν τη ζωή τους, αλλά ένιωθαν περισσότερο αισιόδοξοι, απ’ ότι στην Αγγλία. Έφυγαν από εκεί, εν μέσω αλληλοκατηγοριών για τη διάλυση των Beatles, αλλά και γιατί ήθελαν να πάρουν απόσταση από τον μισογυνισμό και τον ρατσιμό που δεχόταν η Όνο.
Αυτή την περίοδο της ζωής τους, αφηγείται στην ταινία ‘One to One: John & Yoko’ ο Κέβιν ΜακΝτόναλτν, ο οποίος όπως εξήγησε στον Guardian χρησιμοποίησε αδημοσίευτες τηλεφωνικές ηχογραφήσεις και υλικό από αρχεία. «Από πολλές απόψεις, πρόκειται για μία αντισυμβατική ταινία, που βυθίζει τον θεατή απευθείας στη ζωή, την πολιτική και τη μουσική της εποχής, χωρίς τις συνήθεις και τυπικές κατευθυντήριες γραμμές των μουσικών ντοκιμαντέρ. Στο επίκεντρο βρίσκεται, φυσικά, η συναυλία One to One, που έδωσε το ζευγάρι στο Madison Square Garden, το καλοκαίρι του 1972· η μοναδική ολοκληρωμένη συναυλία του Τζον Λένον μετά την αποχώρηση από τους Beatles».
Η ταινία καταπιάνεται και με την εμμονή του Τζον Λένον, κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, με μια σειρά από ερωτήματα, που πραγματικά τον ταλάνιζαν. Όπως για παράδειγμα: Γιατί δεν πέτυχε το κίνημα "flower power” (ξεκίνησε το 1967 και διήρκησε πέντε χρόνια); Γιατί η νέα γενιά ήταν τόσο αδιάφορη; Ως πρώην μέλος των Beatles, πώς θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη φήμη του για να κάνει τον κόσμο καλύτερο; Πώς θα μπορούσε να έχει ιδιωτική ζωή όταν ο όλος ο κόσμος τον έβλεπε ως Beatle;
Ακριβώς επειδή αυτά τα ερωτήματα τον απασχολούσαν πολύ, και σε συνδυασμό με την αλληλεπίδρασή του με τον Τζέρι Ρούμπιν και διάφορους ακτιβιστές, τόσο ο ίδιος όσο και η Γιόκο Όνο συμμετείχαν σε πολλές πορείες και πολιτικές συγκεντρώσεις. Για την ακρίβεια, ο Τζον Λένον είχε αρχίσει να βλέπει τον εαυτό του ως τροβαδούρο και για πρώτη φορά στη ζωή του, σκέφτηκε την ιδέα της βίαιης επανάστασης ως απάντηση στους συνεχιζόμενους βομβαρδισμούς αμάχων στο Βιετνάμ.
«Μερικές φορές, νιώθεις πως ο Τζον Λένον αμφιβάλλει για τον ίδιο του τον εαυτό. Αναζητά απαντήσεις, δοκιμάζει διαφορετικές προσωπικότητες. Φαίνεται έτοιμος να μιλήσει με οποιονδήποτε και να βρει ενδιαφέρον και έμπνευση από οπουδήποτε. Όταν με προσέγγισαν για να φτιάξω αυτή την ταινία, οι παραγωγοί Πίτερ Γουόρσλεϊ και Άλις Ουέμπ, ήμουν αβέβαιος αν έπρεπε να το κάνω. Πώς να πεις κάτι νέο και ενδιαφέρον για τους Beatles;», εξήγησε ο Κέβιν ΜακΝτόναλτν και πρόσθεσε: «Αλλά άλλαξα γνώμη όταν διάβασα το απόσπασμα του Τζον Λένον, από την πρώη του εντύπωση στην Αμερική. Περνούσε τον περισσότερο χρόνο του βλέποντας τηλεόραση και η εικόνα του για τη χώρα, διαμορφώθηκε μέσω αυτού του μέσου. Ήθελα να προσπαθήσω να αναπαραστήσω αυτή την εντύπωση για το κοινό, χρησιμοποιώντας σύγχρονα τηλεοπτικά αποσπάσματα. Αυτό με οδήγησε στην επιθυμία να φτιάξω μια διαφορετική ταινία. Νομίζω, τελικά, πως καταλήξαμε να φτιάξουμε κάτι που είναι πραγματικά “sui generis” και σε κάνει να δεις την κληρονομιά του Τζον Λένον και των Beatles με διαφορετικό τρόπο».
Με βάση την περίοδο που καλύπτει η ταινία, δεν αντιλαμβάνεται ο θεατής πως υπήρχε πρόβλημα στη σχέση του Τζον Λένον και της Γιόκο Όνο. Φαίνονται αφοσιωμένοι ο ένας στον άλλον· οριακά εξαρτημένοι. «Ξέρουμε από βιβλία και συνεντεύξεις, όμως, πως τα προβλήματα συσσωρεύονταν. Ο χωρισμός τους, το καλοκαίρι του 1973, ήρθε έμμεσα λόγω της επανεκλογής του Ρίτσαρντ Νίξον. (Το ζευγάρι ενώθηκε ξανά το 1975). Ήταν μια καταστροφική στιγμή για τους προοδευτικούς των ΗΠΑ. Όλα όσα είχε κάνει ο Λένον, η Όνο και οι φίλοι τους για να επηρεάσουν την κοινή γνώμη είχαν πέσει στο κενό. Ο Νίξον πέτυχε συντριπτική νίκη, κερδίζοντας 49 από τις 50 πολιτείες, και ο Λένον έμεινε απογοητευμένος. Τελικά, φαίνεται πως αυτή η μετεκλογική κατάθλιψη, τον οδήγησε να χωρίσει από την Όνο. Το πολιτικό είχε γίνει προσωπικό».
