Ο τρόπος που κάποιος λέει τ’ όνομά σου μπορεί να τα αλλάξει όλα

Δεν είναι πάντα εύκολο να το παραδεχτείς. Ότι νιώθεις μόνη. Μόνη, ακόμα κι όταν γύρω σου υπάρχουν άνθρωποι, φωνές, ζωή. Μόνη, ακόμα κι όταν κάθεσαι στον καναπέ δίπλα σε έναν άνθρωπο που κάποτε ήταν το κέντρο του κόσμου σου κι όμως τώρα νιώθεις σαν να σας χωρίζει μια γυάλινη επιφάνεια που δεν σπάει με τίποτα.

Μιλάτε, αλλά δεν επικοινωνείτε. Ζείτε μαζί, αλλά ο καθένας βουβά σκρολάρει στο κινητό, στον δικό του μικρόκοσμο. Και εκείνο το σπίτι που άλλοτε ήταν ζεστό καταφύγιο, τώρα μοιάζει με αίθουσα αναμονής. Για κάτι που δεν έρχεται. Για μια σχέση που συνεχίζεται από συνήθεια κι όχι από αγάπη.

Σε πολλούς γάμους, η απόσταση δεν έρχεται από κάτι τρανταχτό. Δεν υπάρχει πάντα απιστία ή μια ξαφνική κρίση. Πολλές φορές υπάρχει απλά η σταδιακή φθορά. Οι κουβέντες γίνονται μηχανικές, το άγγιγμα και η αγάπη απουσιάζουν σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα. Δεν συμβαίνει απότομα, γι’ αυτό και δύσκολα το εντοπίζεις. Ώσπου, μέσα στη ρουτίνα, σε μια μικρή στιγμή ησυχίας, συνειδητοποιείς ότι δεν θυμάσαι πότε ένιωσες τελευταία φορά αληθινή σύνδεση.

Και τότε γεννιέται ο προβληματισμός. Όχι με ένταση, αλλά σαν μια αλήθεια που ψιθυρίζει μέσα σου «Είναι αυτή η ζωή που θέλω;» « Πόσο ευθύνομαι εγώ για την κατάσταση αυτή;» «Μήπως υπάρχει και μια άλλη εκδοχή της αγάπης, πιο ζεστή, πιο ειλικρινής, πιο παρούσα;»

Κάποιες γυναίκες περνούν χρόνια ολόκληρα δίνοντας, φροντίζοντας, καλύπτοντας ανάγκες, όλων εκτός από τις δικές τους. Μαθαίνουν να ζουν μέσα από ρόλους: μητέρα, σύζυγος, φροντιστής, υποστηρίκτρια. Κι όμως, κάτω από αυτούς τους ρόλους υπάρχει ένας άνθρωπος που ξεχνά πώς ήταν να τον αποκαλούν με το όνομά του και μόνο. Όχι με μια ταμπέλα.

Αυτό ακριβώς καταγράφεται με συγκίνηση στο νέο μυθιστόρημα του Κώστα Κρομμύδα «Ο τρόπος που λες τ’ όνομά μου». Όχι μέσα από ένα ηχηρό δράμα, αλλά μέσα από μια σειρά γεγονότων και τη σιωπηλή συνειδητοποίηση μιας γυναίκας ότι έχει πάψει να περιλαμβάνεται στη δική της ζωή. Μέσα από την τρυφερή, ανθρώπινη αφήγηση, ο αναγνώστης βλέπει πως μερικές φορές χρειάζεται να καταρρεύσει η καθημερινότητα για να θυμηθείς τι σε κρατούσε όρθιο. Ή τι σε κρατούσε πίσω.

Η ιστορία αυτή είναι μια έντονη και ταυτόχρονα τρυφερή υπενθύμιση πως δεν είναι ποτέ αργά να διεκδικήσεις μια νέα ζωή. Να θυμηθείς τι σε συγκινεί, τι σε ορίζει, τι σε κάνει να νιώθεις ζωντανή. Και καμιά φορά, όλα αυτά μπορεί να ξεκινούν από το πιο απλό πράγμα: από το πώς σε φωνάζει κάποιος.

Γιατί, τελικά, ο τρόπος που κάποιος λέει τ’ όνομά σου μπορεί να τα αλλάξει όλα.

Το «Ο τρόπος που λες τ’ όνομά μου» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διόπτρα και είναι ένα μυθιστόρημα απόδρασης όπου κάθε γυναίκα μέσα του θα αναγνωρίσει κάτι από τον εαυτό της.

Αν έχει αίσιο τέλος; Θα δείξει στο τέλος του βιβλίου. Απλά να θυμάσαι. Όλες οι ιστορίες είναι βγαλμένες από τη ζωή για αυτό πάντα υπάρχει χώρος για αλλαγή. Όποια κι αν είναι η συνθήκη. Όσα χρόνια κι αν θεωρείς ότι έχεις επενδύσει. Και τώρα το καλοκαίρι ίσως ενδείκνυται για ένα start over μικρό ή μεγάλο.

Advertorial