Η Γιορτή του Πατέρα υποτίθεται πως είναι μια γιορτή αναγνώρισης, όμως για πολλούς άντρες μετατρέπεται σε μια επώδυνη υπενθύμιση της απόστασης από τα παιδιά τους. Αντί για ευχές ή αγάπη, πολλοί μπαμπάδες ακούν μια φράση που τους πληγώνει περισσότερο απ’ όσο φανταζόμαστε: «Γιατί δεν είσαι περισσότερο παρών;»
Ο θεραπευτής και συγγραφέας του βιβλίου "Present: The Crisis of American Fatherhood and the Power of Showing Up", με πάνω από μια δεκαετία εμπειρίας στην υποστήριξη πατέρων, υπογραμμίζει ότι τέτοιες φράσεις, όσο καλοπροαίρετες κι αν φαίνονται, συχνά επιτείνουν την ενοχή και την αποξένωση.
Πολλοί μπαμπάδες που απουσιάζουν δεν το κάνουν απαραίτητα από αδιαφορία. Η κοινωνία, όμως, εξακολουθεί να τους κατατάσσει αυτόματα στην κατηγορία του «αδιάφορου πατέρα», χωρίς να εξετάζει τη βαθύτερη ιστορία.
Αντί για επικριτικά σχόλια, ο ειδικός προτείνει μια απλή, ανθρώπινη προσέγγιση: «Είσαι σημαντικός και σε γιορτάζουμε σήμερα. Αν χρειάζεσαι υποστήριξη, είμαστε εδώ». Αυτού του είδους η ενσυναίσθηση μπορεί να μετατρέψει την Ημέρα του Πατέρα σε αφορμή για σύνδεση, όχι για απόρριψη.
Η γονεϊκότητα είναι ομαδικό άθλημα. Κανένας πατέρας δεν πρέπει να νιώθει ότι πρέπει να τα καταφέρει μόνος του. Ένας φίλος, ένας γιατρός, μια κοινότητα μπορούν να κάνουν τη διαφορά.
Η αναγνώριση της προσπάθειας, ακόμη και μέσα από τις αποτυχίες, μπορεί να ανοίξει δρόμους επανασύνδεσης. Η φράση «Έχω κάνει λάθη, αλλά προσπαθώ» δεν είναι δείγμα αδυναμίας, αλλά θάρρους.
Ο θεραπευτείς προτείνει, αν θέλουμε να αλλάξουμε την αφήγηση γύρω από την πατρότητα, να ξεκινήσουμε να κατανοούμε και να σεβόμαστε. Η Γιορτή του Πατέρα δεν είναι απλώς για να τιμάμε την τελειότητα, αλλά την πρόθεση, την επιμονή και τη δυνατότητα επανεκκίνησης.
