Με φόντο τον έναστρο ουρανό τα θερινά σινεμά μας ταξιδεύουν στον κόσμο της 7ης τέχνης. Στο εκράν, σε αυτό το “λευκό πανί” αναβιώνουν ιστορίες, έρωτες, μύθοι, αληθινά γεγονότα… και φέτος υπάρχουν πολλοί λόγοι για να περάσουμε τις καλοκαιρινές μας βραδιές σε έναν από τους πολλούς θερινούς κινηματογράφους της ΑΘήνας…
Στο βιβλίο του σκηνοθέτη Νίκου Θεοδοσίου, «Στα παλιά τα σινεμά» διαβάζουμε ότι κάθε προβολή ήταν πάντα μια γιορτή και στο επίκεντρο πάντα ένα καφενείο. Το καλοκαίρι του 1900 άρχισαν οι πρώτες συστηματικές προβολές στα καφενεία της πλατείας Συντάγματος. Το 1903 ανοίγει ο κινηματογράφος του Ζαππείου. Την επόμενη χρονιά προστίθεται η «Δεξαμενή» και φτάνουμε στο σήμερα όπου κάθε γειτονιά έχει το δικό της θερινό σινεμά. Κάθε χρόνο ξέρεις ότι έφτασε το καλοκαίρι την ώρα που βλέπεις να ανοίγει το θερινό της γειτονιάς σου.
Φέτος το καλοκαίρι έχεις 10 Λόγους για να ταξιδέψεις, να προβληματιστείς, να διασκεδάσεις σε μια από τις “αυλές” της Αθήνας με το “λευκό σεντόνι”….
- Cine Paris… ξέρω ότι το σινεμά Θησείον έχει ψηφιστεί ως ένα από τα καλύτερα του κόσμου, το CNN το ανέδειξε ως το καλύτερο παγκοσμίως. Και δικαίως! Το δικό μου αγαπημένο όμως στην περιοχή, είναι το Cine Paris γιατί η θέα της φωτισμένης Ακρόπολης από τα καθίσματα του είναι απλώς συγκλονιστική! Άνοιξε τις πόρτες του τη δεκαετία του 20. Το άνοιξε μια ελληνίδα κομμώτρια που ζούσε στο Παρίσι (Κυδαθηναίων 22, Πλάκα). Η μυρωδιά από γιασεμί και αγιόκλημα, οι σινεφίλ ταινίες στο πανί και τα φώτα της Ακρόπολης είναι ο καλύτερος τρόπος να περάσω ένα βράδυ στο κέντρο της Αθήνας. Και αμέσως μετά επιβάλλεται ένα ποτό στο Brettos που λειτουργεί από το 1909 τότε που παρήγαγε ούζο και μπράντυ. Είναι το 2ο παλαιότερο αποστακτήριο της Ευρώπης. (Κυδαθηναίων 41).
- Η Δεξαμενή, εκεί που ο ούτως ή άλλως αλλοιωμένος ήχος μπλέκεται με τις φωνές των παιδιών που παίζουν στην πλατεία. Καταπράσινο σκηνικό, μια όαση στο κέντρο της Αθήνας. Αμέσως μετά όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο καφενείο ακριβώς απέξω για τσίπουρα και μεζέδες!
- Το Εκράν στη Νεάπολη… δεν του αφιέρωσε τυχαία η Λίνα Νικολακοπούλου το στίχο «Στην ταράτσα του Βοξ, η Μελίνα θα παίζει την Στέλλα, ραντεβού θα σου δίνω στα σκαλιά του Εκράν, να κοιτάμε τις νύχτες τη Μανιάνι γκρο-πλαν καρφωμένη με δέκα σαΐτες». Από τους πλέον ιστορικούς κινηματογράφους (Ζωναρά και Αγαθίου, Νεάπολη). Στην ευρύτερη περιοχή και ο Βοξ αλλά και ο Ριβιέρα για νύχτες ξεχωριστές στα Εξάρχεια – σε ταράτσες που έχουν μετατραπεί σε κήπους.
- Τα hot dog στο Φιλοθέη… εκεί στην πλατεία Δροσοπούλου με ροζ γράμματα στη ρεκλάμα και καναπεδάκια. (πλατεία Δροσοπούλου, Φιλοθέη)
- Η Μπομπονιέρα… λειτουργεί από το 1918. Στο κέντρο της Κηφισιάς ανάμεσα σε δέντρα βλέπεις εμπορικές και σινεφίλ ταινίες. Προσπάθησε να “σνομπάρεις” τα νάτσος με τυρί και αμέσως μετά πήγαινε ακριβώς απέναντι στο Nice n’ Easy όπου θα βρεις αγνά βιολογικά προϊόντα από τοπικούς παραγωγούς, παραδοσιακές συνταγές αλλά και νέες γευστικές προτάσεις. (Παπαδιαμάντη 12, Κηφισιά)
- Η Αίγλη στο Ζάππειο: Το 1903 έγινε η πρώτη προβολή του κινηματογράφου με τη γαλλική ταινία «Δέκα Γυναίκες Κυνηγούν έναν άντρα». Σήμα κατατεθέν η βουκαμβίλια, το άρωμα από γιασεμί και τα πάνινα καθίσματα σε έναν καταπράσινο κήπο.
- Η γρανίτα, τα πατατάκια με γεύση ρίγανη, τα nachos με ζεστό τυρί, τα ποπ κορν, η παγωμένη μπύρα, η λεμονίτα, τα hot dogs, τα σουβλάκια…
- Η μυρωδιά αγιοκλήματος και γιασεμιού, οι βουκαμβίλιες, τα νυχτολούλουδα, οι δάφνες, τα πάνινα καθίσματα, τα καναπεδάκια, τα τραπεζάκια, το θρόισμα των φύλλων τις νύχτες με λίγο αεράκι… στα μείον τα κουνούπια οπότε εφοδιαστείτε με αντικουνουπικά!
- Το καπνίζειν ελευθέρως… κάποτε αγαπημένη συνήθεια πλέον εξάρτηση που ανήκει στο παρελθόν.
- Οι βραδιές με πανσέληνο… στο σινέ Θησείον, στο Φλοίσβο, στο Ακτή της Βουλιαγμένης, στο Χλόη στην Κηφισιά, στο Αλίκη στην πλατεία Δροσιάς, στο Μαργαρίτα στο Χαλάνδρι, στο Ψυρρή στη Σαρρή, στο Ζέφυρο στα Άνω Πετράλωνα, στο Λαϊς στο Γκάζι, στην ταράτσα του Άνεσις στην Κηφισίας στους Αμπελόκηπους, στο Gazarte, στην Αθηναία στη Χάρητος στο Κολωνάκι, στο Γαλάτσι στο Άλσος Βεϊκου, στον Αμύντα στον Υμηττό, στο Ψυχικό στην Παρίτση…
Και με τη μυρωδιά του γιασεμιού στη μύτη, μια παγωμένη μπύρα στο χέρι και πατατάκια με γεύση ρίγανη ακούω να μου ψιθυρίζει μελωδικά και λίγο μελαγχολικά ο Λουκιανός Κηλαηδόνης πως "είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι μες τα θερινά τα σινεμά, νύχτες που περνούν που δεν θα ξαναρθούν μ' αγιόκλημα και γιασεμιά"....
