Είδαμε την παράσταση «Όταν σβήνουν τα φώτα» στο Πειραιώς 131 και αυτές είναι οι εντυπώσεις μας

Δύο ώρες αργότερα, έχω φτάσει στην Πειραιώς 131 και οι 2 φίλες μου είναι ήδη εκεί και περιμένουν. Όταν αφιερώνεις τη μισή σου ζωή (και κάτι παραπάνω) σε ατέλειωτα meetings και deadlines, η Παρασκευιάτικη έξοδος με θέμα την Θεατρική Παράσταση «Όταν σβήνουν τα φώτα» αποτελεί κάτι σαν διέξοδο. Το θεατρικό έργο του Τζάκ Σάρκεϋ που ξετυλίγει ένα κουβάρι μυστηρίου, αστυνομικό, με φόνους αλλά και κωμικό μπουλβάρ, συνδυάζοντας την ίντριγκα με το χιούμορ. Φυσικά και δεν υπήρξε δεύτερη σκέψη από καμιά μας.

Μυστήριο, υπεραναλύσεις και σίγουρα ερωτικά μπερδέματα; Το είδος μας, ειδικά όταν έχεις μεγαλώσει στα πρότυπα του Πουαρώ και της Αγκάθα Κρίστι.

Μολονότι το πρώτο μέρος κυλά ήρεμα, κάνοντας την παρουσίαση των προσώπων, η σκηνή του φονικού ανεβάζει κατακόρυφα την αδρεναλίνη και δίνει τις πρώτες ενδείξεις για το έξυπνο παιχνίδι κοινωνικών γρίφων που διέπει το έργο σε σκηνοθεσία Βασίλη Θωμόπουλου.

Μπορεί όλη η παράσταση να εξελίσσεται γύρω από έναν φόνο (ή και δύο, δεν κάνει να πω περισσότερα), ο οποίος διαδραματίζεται στο απόλυτο σκοτάδι, καταφέρνει όμως να μας φτιάξει τη διάθεση και να πυροδοτήσει σκέψεις. Σκέψεις που αναβλύζουν, λίγα λεπτά μετά τον επίλογο και το χειροκρότημα.

Αφήνουμε πίσω μας τη σκηνή αλλά τις σκέψεις τις παίρνουμε μαζί και στο πρώτο ποτήρι κόκκινο κρασί που τσουγκρίζουμε, βγαίνουν σαν χείμαρρος.

Η παράσταση έχει διττό σκοπό. Από τη μία, φανερώνει τις κοινωνικές-ερωτικές σχέσεις, όπως αυτές διαμορφώνονται σε μια οικονομική κρίση, με κωμική οπτική και διάθεση. Από την άλλη, στοχεύει σε κάτι ακόμα πιο ιδιαίτερο, να αποκαλύψει τα «τέρατα» που κρύβουμε όλοι μέσα μας, αλλά ξέρουμε πολύ καλά να καλύπτουμε κάτω από προστατευτικές μάσκες. Που αποκαλύπτουμε παρά μόνο όταν δεν μας βλέπει κανείς. Όταν κυριαρχεί το σκοτάδι, και τα φώτα σβήνουν.

Τελικά μήπως όλοι μας είμαστε «εν δυνάμει εγκληματίες»; Μέχρι που θα φτάναμε για τον έρωτα; Μήπως ο έρωτας καταλήγει να είναι ο ηθικός αυτουργός των περισσότερων εγκλημάτων που βλέπουμε, γι’ αυτό και πρέπει να δικαστεί ερήμην;

Είμαστε σίγουρες για το ποιους έχουμε τελικά δίπλα μας; ‘Η μήπως όλοι έρχονται με μάσκες και όταν σβήσουν τα φώτα, τις αφαιρούν και βγαίνει το αληθινό τους προσωπείο; Εκεί είναι που στέκομαι εγώ και αναρωτιέμαι. Για φίλους, για συντρόφους πρώην και νυν, για συναδέλφους.

Όλοι έχουμε διαλέξει τι θέλουμε να είμαστε και τι να φαίνεται στους άλλους. Και τελικά οι μάσκες που φοράμε μας προσφέρουν κάτι μαγικό, την ικανότητα να αποκτάμε ψευδαισθήσεις. Να πιστέψουμε ότι είμαστε στα αλήθεια ο ρόλος που έχουμε επιλέξει να παίζουμε.

Θυμήθηκα τα λόγια του λαγού Frank όταν ρώτησε τον Donnie Darko «Γιατί φοράς αυτήν την ηλίθια στολή ανθρώπου;» και σκέφτηκα πως είναι κάτι παραπάνω από μια απλή ατάκα όλο αυτό. Ή τουλάχιστον χτύπησε το δικό μου μυαλό σαν κάτι παραπάνω από μια απλή ατάκα. Μάσκες, στολές, προσωπεία… Στήνουμε μια ολόκληρη παράσταση για να κρύψουμε αυτό που φοβόμαστε να φανεί ότι είμαστε.

Ζώντας μέσα σε όλη αυτή την ψευτιά και το σκοτάδι, έρχεται η στιγμή που χάνουμε τον εαυτό μας και γινόμαστε αυτό που υποδυόμαστε τόσον καιρό.

Το θέμα με το σκοτάδι όμως είναι ότι πάντα παραμονεύει το φώς. Έρχεται εκείνη η στιγμή, που αποκαλύπτεται το πραγματικό πρόσωπο. Είναι ο μόνος τρόπος για να τελειώσει η παράσταση.

Υ.Γ. Εξαιρετικές οι ερμηνείες των Μαριάννα Τουμασάτου, Κρατερού Κατσούλη, Μαρία Κωνσταντάκη.

Info:

Θεατρική Παράσταση «Όταν σβήνουν τα φώτα», Θέατρο Πειραιώς 131

Πειραιών 131, Γκάζι , Τηλ.: 210- 3426802, 210-3450922