Είδαμε την πολυσυζητημένη παράσταση της σεζόν «Τέλος του Παιχνιδιού» - Τελικά, ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες;
Άννα Καντζηλιέρη
25 Οκτωβρίου 2025
Ο Οκτώβριος κατέχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας, αφού αποτελεί τον μήνα που - επιτέλους - επιστρέφουμε στα κλειστά θέατρα της πόλης, κλείνοντας τα βράδια της εβδομάδας μας με λίγο «άρωμα» Τέχνης. Αν ο αλγόριθμος έχει φέρει ξανά τα κείμενα αυτής της κατηγορίας στο κινητό σου, τότε γνωρίζεις καλά, πόσο απολαμβάνουμε να βλέπουμε παραστάσεις - όλων των ειδών, χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση - αλλά και με πόση χαρά μοιραζόμαστε τις προτάσεις μας για όσα τραβούν το ενδιαφέρον μας στον πολιτιστικό χάρτη της πρωτεύουσας. Κάπως έτσι, πέσαμε πάνω στην παράσταση «Τέλος του Παιχνιδιού», που ανεβαίνει στο θέατρο Ιλίσια και φέρει τη σκηνοθετική υπογραφή του Μάκη Παπαδημητρίου, ο οποίος συμπρωταγωνιστεί με τον Γιώργο Χρυσοστόμου.
Οι δύο ταλαντούχοι ηθοποιοί, που έχουν διανύσει χιλιόμετρα στο σανίδι και έχουν ξεχωρίσει μέσα από τις υποκριτικές ικανότητές τους, ενώνουν ξανά τις δυνάμεις τους - οκτώ χρόνια μετά την προηγούμενη συνεργασία. Και αυτή η «ένωση» ήταν δεδομένο πως θα προκαλέσει κρότο. Και ποιος δεν θα ήθελε να γίνει μάρτυρας αυτής της σύμπραξης, που έχει ήδη γίνει talk of the town; Η αξία, η ποιότητα και το μέγεθος του ταλέντου τους είναι αδιαπραγμάτευτα. Το ίδιο ισχύει και για την πορεία τους: σταθερή, γεμάτη ρόλους και εξαιρετικές δουλειές. Αυτή τη φορά, καλούνται να παρουσιάσουν το έργο του βραβευμένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας Σάμιουελ Μπέκετ - ένα κείμενο που καθρεφτίζει την ανθρώπινη ύπαρξη. Πώς, λοιπόν, αυτή η παράσταση να μην γίνει sold out, πριν καλά - καλά σηκώσει αυλαία;
Παρακολουθήσαμε την παράσταση «Τέλος του Παιχνιδιού» και αυτές είναι οι εντυπώσεις μας
Στις αρχές της εβδομάδας, βρέθηκα στο θέατρο Ιλίσια και παρακολούθησα την πολυσυζητημένη παράσταση της σεζόν μαζί με δεκάδες άλλους θεατές. Όπως καταλαβαίνεις, τόσο η προσμονή όσο και η περιέργεια για όσα θα έβλεπα επί σκηνής ήταν έντονα. Τρίτο κουδούνι και ξεκινάμε.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, μιλώντας για την υπόθεση της παράστασης «Τέλος του Παιχνιδιού»: σε ένα λιτό σκηνικό, που παραπέμπει σε κάποιο καταφύγιο, ενδεχομένως μετά την καταστροφή του κόσμου, δύο άνθρωποι καλούνται να επικοινωνήσουν, να συνδεθούν και να ζήσουν, ακόμα κι όταν όλα γύρω τους μοιάζουν μάταια, βαρετά και ερειπωμένα. Εκτός από τους πρωταγωνιστές, Μάκη Παπαδημητρίου και Γιώργο Χρυσοστόμου, ακόμα δύο χαρακτήρες, τους οποίους υποδύονται ο Δημήτρης Ντάσκας και η Φραγκίσκη Μουστάκη, είναι παρόντες και συνάμα εγκλωβισμένοι σε αυτό το καταφύγιο, που όλα μοιάζουν με σκοτάδι.
Κάθε αύριο είναι το ίδιο ανιαρό με το σήμερα. Καμία ελπίδα, κανένα φως, καμία αλλαγή. Ανάμεσα στους ήρωες υπάρχει μια σχέση αφενός αλληλεξάρτησης και αφετέρου συντροφιάς, που κάθε ημέρα τους βαραίνει και περισσότερο. Τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι. Και τώρα, το παρελθόν είναι το μόνο που τους παρηγορεί και τους ανακουφίζει από τον πόνο του κάθε σήμερα. Ο Χαμ, είναι ένας τυφλός και ανάπηρος άνθρωπος, ο οποίος ζει καθηλωμένος σε μια αναπηρική πολυθρόνα. Έχει την εξουσία στα χέρια του και δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως θυμίζει τύραννο, που αποφασίζει και διατάζει για όλους. Ο Κλοβ είναι ο υπηρέτης του - ένας άνθρωπος που ψάχνει καθημερινά να βρει χρώμα μέσα στο τόσο γκρι. Ο Χαμ εξαρτάται 100% από εκείνον - για να τραφεί, να μετακινηθεί, να πάρει τα φάρμακά του. Στο καταφύγιο, μέσα σε δύο βαρέλια, ζει ο πατέρας του Χαμ, Ναγκ, και η σύντροφός του, Νελ, οι οποίοι έχασαν τα πόδια τους και πλέον μένουν μέσα στο σκοτάδι τους, ακροβατώντας μεταξύ ζωής και θανάτου.
Το κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα των τεσσάρων ηρώων είναι πως ταυτόχρονα επιθυμούν και απεχθάνονται ο ένας την παρουσία του άλλου. Βαθιά αλληγορικό, με διαρκείς επαναλήψεις, που τονίζουν το ανύπαρκτο μέλλον. Ζουν απλώς περιμένοντας τον θάνατο. Κι όταν ο κύκλος μοιάζει να κλείνει, μια νέα σελίδα φαίνεται να ανοίγει στον ορίζοντα, σε έναν κόσμο που παραμένει κατεστραμμένος από τον πυρήνα του. Ο Μάκης Παπαδημητρίου έχει επιμείνει σκηνοθετικά στις σιωπές και στις παύσεις, ακολουθώντας το μοτίβο του συγγραφέα, που θέλει να υπογραμμίσει την ουσία της στιγμής και να δώσει χρόνο για σκέψη και περισυλλογή. Ο Γιώργος Χρυσοστόμου υπηρετεί άρτια το όραμά του σκηνοθέτη, υποδυόμενος έναν ήρωα που σκέφτεται πολύ, εκφράζεται έντονα, αλλά τα λόγια του είναι μετρημένα.
Αν μπορούσα να σχολιάσω κάτι για το «Τέλος του Παιχνιδιου» είναι πως εξελίσσεται σε μια παράσταση που δεν περιμένεις να δεις. Σου δίνει λόγους να προβληματιστείς, αλλά αυτό συμβαίνει με επιδερμικό τρόπο, γεγονός που δεν εξασφαλίζει πως θα αγγίξει τον θεατή. Το ταλέντο του Μάκη Παπαδημητρίου και του Γιώργου Χρυσοστόμου είναι αδιαμφισβήτητο, η ερμηνεία τους μπορεί να ακολουθεί τη δομή του έργου, ωστόσο δίνει στους θεατές το περιθώριο να «χαθούν» μέσα στην αλληγορία.
Ο σκηνοθέτης αναφέρει στο προσωπικό σημείωμά του, πως στην παράσταση υπάρχει αρκετό χιούμορ, το οποίο εκδηλώνεται με διάφορες μορφές, χωρίς ποτέ να χάνει την αιχμηρότητά του. Και πράγματι, υπάρχει, αν και προσωπικά θα ήθελα να εκφράζεται με διαφορετικό - ίσως πιο σύγχρονο - τρόπο μέσα από τις ατάκες και τις κινήσεις των ηθοποιών. Ο στόχος του σκηνοθέτη να διατηρήσει το «μέτρο και τη σιωπή» του Σάμιουελ Μπέκετ, ενδέχεται να τον αιχμαλώτησε μέσα στα όρια.
Εν κατακλείδι, το «Τέλος του Παιχνιδιού» είναι μια αξιόλογη παράσταση, ωστόσο δεν συγκαταλέγεται στις προσωπικά αγαπημένες μου. Το γεγονός ότι δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μου, δεν σημαίνει φυσικά ότι παύει να είναι μια δουλεμένη και με βάθος παράσταση, που αξίζει να δεις και έπειτα να σχηματίσεις άποψη. Μπορεί να είναι sold out μέχρι τον Δεκέμβρη, όμως έχεις την ευκαιρία να κλείσεις εισιτήριο για τις παραστάσεις του Ιανουαρίου και του Φεβρουαρίου, που έχουν προστεθεί στο πρόγραμμα.