Ηρώ Πεκτέση στο JennyGr: «Αν δεν συνδεθούμε οι γυναίκες μεταξύ μας, τι άλλο μας μένει;»
Δήμητρα Πραντάλου
2 Δεκεμβρίου 2025
Με την Ηρώ Πεκτέση είχαμε δώσει ραντεβού μία ηλιόλουστη Τετάρτη στο πολύβουο και πολυκύμαντο κέντρο της Αθήνας. Η σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου, όταν πια είχαμε ξεκινήσει την κουβέντα, ήταν πως η Ηρώ έχει ένα μοναδικό ταλέντο να σε κάνει να νιώθεις αμέσως οικειότητα, σαν να γνωρίζεσαι μαζί της από παλιά. Έχει μια ευγένεια και ένα ζεστό χαμόγελο που δεν το συναντάς συχνά στους ανθρώπους πλέον. Είναι μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα από πολλές απόψεις. Αυτή τη στιγμή τη συναντάμε θεατρικά και τηλεοπτικά σε δύο εντελώς διαφορετικούς ρόλους από την ίδια. Αλλά όπως λέει, αυτό είναι που την γοητεύει στην υποκριτική.
Στο θεατρικό σανίδι υποδύεται την Έιμυ, στην παράσταση «Λίντα», που ανέβηκε για δεύτερη χρονιά στο Επί Κολωνώ και στην τηλεόραση τη βλέπουμε στον «Άγιο Έρωτα», στον ρόλο της Άννας. Ένας ρόλος που έχει γίνει viral στα social media, μαζί με εκείνον της Ελένης. Και δικαίως. Με την Ηρώ μιλήσαμε για τον ηλικιακό ρατσισμό που βιώνουν οι γυναίκες, τα στερεότυπα της κοινωνίας, τους ηθικούς φραγμούς καθώς και το τι σημαίνει για εκείνη επιτυχία στην τέχνη.
Είσαι στη θεατρική παράσταση «Λίντα» και στην τηλεοπτική σειρά «Άγιος Έρωτας». Να υποθέσω ότι αυτή είναι μια δημιουργική, παραγωγική και ταυτόχρονα κουραστική φάση;
Όλα αυτά μαζί. Νιώθω πολύ ευγνώμων γιατί και οι δύο δουλειές, και οι ρόλοι μου αντίστοιχα, με αφορούν καλλιτεχνικά. Οπότε η κούραση αξίζει τον κόπο. Νιώθω πολύ ωραία γιατί έχω δύο χαρακτήρες που είναι εντελώς διαφορετικοί κι αυτό είναι κάτι που με γοητεύει, το να κάνω διαφορετικά πράγματα.
Σου αρέσει δηλαδή ένας κόντρα ρόλος;
Ναι, πολύ. Επιδιώκω να δοκιμάζω διαφορετικά πράγματα - από την κωμωδία στο δράμα, από έναν ρόλο που είναι πιο άγριος ή πιο επιθετικός σε έναν πιο παθητικό και τρυφερό. Θέλω να δοκιμάζομαι.
Είχες πει κάποια στιγμή πως η υποκριτική δεν ήταν το όνειρό σου.
Μπορεί και να ήταν και να μην το είχα καταλάβει. Από μικρή μου άρεσε οτιδήποτε καλλιτεχνικό - ο χορός, το τραγούδι και το θέατρο- αλλά δεν ήξερα πώς θα είναι να μπω σε έναν τέτοιο τον κόσμο. Δεν το είχα στόχο. Πίστευα πώς θα λειτουργώ μέσα σε κάτι τέτοιο, αλλά δεν ήταν στόχος. Όταν τελείωσα το σχολείο, μπήκα στη δραματική σχολή για να δω πώς είναι. Αλλά, να, που εκεί κατάλαβα πως αυτός ο κόσμος είναι για μένα. Μου λειτουργούσε, εκφραζόμουν μέσα από αυτό.
Το διαχρονικό θεατρικό έργο «Λίντα» αγγίζει θέματα όπως ο ανταγωνισμός, η επιτυχία και η πίεση του να είναι μια γυναίκα «τέλεια» σε όλα. Πιστεύεις ότι αυτά επηρεάζουν τις γυναίκες του σήμερα;
Ναι. Νομίζω πως οι γυναίκες πλέον έχουμε αναλάβει πολλούς ρόλους - της μητέρας, της καριερίστα, της συζύγου- και η κοινωνία μάς επιβάλλει να ανταποκριθούμε σε όλους στο 100%. Αυτό προφανώς είναι πολύ δύσκολο και δημιουργεί ένα μόνιμο άγχος στη φύση μας. Οπότε νομίζω ότι οποιαδήποτε γυναίκα μπορεί να ταυτιστεί βλέποντας τη Λίντα, είτε είναι 20 είτε 30 είτε 50.
Είναι μία γυναίκα που έχει τακτοποιημένα τα πάντα στη ζωή της και σιγά σιγά όλα καταρρίπτονται και μένει εκείνη με τον εαυτό της, όπου εκεί βλέπουμε τι πραγματικά συμβαίνει μέσα της. Μπορεί να έχουμε χτίσει όλους τους τομείς της ζωής μας, όλους τους πυλώνες μας και να πιστεύουμε πώς είμαστε καλά. Αλλά αν τα χάσουμε τι μένει; Μένει ο εαυτός που στην προκειμένη η ηρωιδα μας δεν τον έχει φροντίσει, δεν τον έχει ακούσει. Και όταν σιγά σιγά αρχίζει να χάνει τα πάντα βλέπουμε το πόσο αδύναμη είναι να σταθεί στα πόδια της. Αρα μήπως χρειάζεται να λειτουργούμε λίγο ανάποδα;
Δηλαδή;
Δηλαδή να χτίζουμε πρώτα εμάς και μετά όλα τα υπόλοιπα. Ή τουλάχιστον να το κάνουμε συνδυαστικά. Γιατί διαφορετικά εξαρτάσαι από πράγματα που δεν έχεις τον έλεγχό τους. Δεν ξέρεις αν αύριο θα έχεις αυτή τη δουλειά. Δεν ξέρεις αν αύριο θα έχεις τον σύζυγό σου. Δεν μπορείς να τα ελέγξεις αυτά. Μπορείς να ελέγξεις μόνο εσένα. Οπότε φρόντισε εσένα πρώτα.
Το έργο καταπιάνεται με τον ηλικιακό ρατσισμό και αφήνει να εννοηθεί πως η γυναίκα έχει ημερομηνία λήξης. Εσένα σε αγχώνει ένα τέτοιο στερεότυπο;
Το είχα άγχος μικρότερη, όχι τώρα. Δηλαδή θυμάμαι να έρχονται τα γενέθλια μου και να λέω “ωχ μεγαλώνω”. Σκεφτόμουν αν θα προλάβω να κάνω αυτά που θέλω, γιατί είχα στο μυαλό μου ότι υπάρχει ένα χρονικό όριο στο να πετύχεις κάποια πράγματα. Αλλά σιγά-σιγά αυτό νομίζω αρχίζει και αλλάζει μέσα μου. Σίγουρα υπάρχει το άγχος για την εξωτερική φθορά αλλά πιστευω θα μ’ αγαπάω και με ρυτίδες. Είναι κάποια στερεότυπα που υπάρχουν μέσα στο κεφάλι μας, τα οποία νομίζω ότι όσο πιο γρήγορα απελευθερωθείς από αυτά, τόσο καλύτερα για σένα. Δεν αμφισβητώ ότι υπάρχει ηλικιακός ρατσισμός, το βλέπουμε γύρω μας να συμβαίνει. Μία γυναίκα μετά τα 50 δεν θεωρείτε πια σεξυ ή όμορφη, ενώ ενας άντρας μεγαλώνει και γίνεται πιο γοητευτικός.
Αλλά για να μην είμαι άδικη με τους άντρες, ίσως κι εκείνοι όταν είναι νέοι να θεωρούνται ανώριμοι για να κάνουν οικογένεια ή για να αναλάβουν κάποια ηγετική θέση ή ακόμη και να στερούνται γοητείας. Σίγουρα πάντως επαγγελματικά ακόμα και σήμερα οι άντρες έχουν τους μεγαλύτερους μισθούς, ζούμε σε μια κοινωνία αρσενική. Το οποίο αυτό αλλάζει σιγά σιγά αλλά έχουμε χρόνια ακόμα μπροστά μας πιστεύω.
Με βάση τον ρόλο που υποδύεσαι, θεωρείς ότι η κοινωνική πίεση για τελειότητα μπορεί να οδηγήσει έναν άνθρωπο στο να χάσει την ηθική του;
Εξαρτάται τον άνθρωπο. Για μένα η Έιμυ είναι ένα κορίτσι που ψυχικά νοσεί. Δεν είναι υγιής ο τρόπος που διαχειρίζεται τα πράγματα. Η ματαιοδοξία της είναι τόσο μεγάλη που την καταπίνει και καταπίνει και τα πάντα γύρω της. Πατάει επί πτωμάτων, δεν την ενδιαφέρει τίποτα. Δεν νομίζω ότι όλοι φτάνουμε σε τέτοια ακραία σημεία για να πετύχουμε τον στόχο μας.
Είναι θύτης και θύμα η Έιμυ.
Είναι και τα δύο. Είναι θύμα του κοινωνικού προτύπου που επιβάλει ο δικός κόσμος για το πώς ένας άνθρωπος να είναι ευτυχισμένος. Ό,τι μόνο αν τα έχεις όλα, αξίζεις και είσαι ικανός. Ενα μεγάλο σπίτι, την δόξα, τα χρήματα και την ομορφιά. Και η ίδια γίνεται θύτης όλων των υπολοίπων ώστε να τα πετύχει.
Είναι αυτή η κοινωνική πίεση του να έχεις όλο το πακέτο και όλα στην εντέλεια.
Ναι ακριβώς. Αν δω τους χαρακτήρες του έργου ως ιδέες και τί αντιπροσωπεύει ο καθένας, η Έιμυ σίγουρα εκπροσωπεί τον καπιταλισμό: εγώ θα πετύχω αυτά χωρίς να υπολογίζω τίποτα. Τα θέλω όλα. Θα πάω εκεί που θέλω να πάω και θα εξυπηρετήσω απόλυτα το καπιταλιστικό σύστημα.
Αν το έργο έχει μια συνέχεια, πιστεύεις ότι ο χαρακτήρας σου θα έχει την τύχη της Λίντα; Είναι καταδικασμένη μια γυναίκα που βρίσκεται σε μια υψηλή θέση να μην μπορεί να κρατήσει τις ισορροπίες στη ζωή της;
Ναι. Η Λίντα, στο τέλος του έργου, μας πηγαίνει πίσω που σηκώνει το βραβείο και πιστεύω πως και η Έιμι σε πολύ λίγα χρόνια αργότερα, θα σηκώσει το ίδιο βραβείο. Θα έχει κάνει και δύο παιδιά θα έχει και τον πλούσιο σύζυγό. Μέχρι να βρεθεί κάποια άλλη νεότερη από εκείνη για να επαναληφθεί η ίδια ιστορία ενδεχομένως.
Το ότι οι γυναίκες στηρίζουμε η μία την άλλη είναι, τελικά, περισσότερο θεωρία;
Θα σου πω, εγώ έχω τόσο όμορφες και υπέροχες γυναίκες γύρω μου, φίλες και ανθρώπους, που έχω χτίσει τέτοιες σχέσεις που δεν υπάρχει ανταγωνισμός, παρά μόνο έμπνευση και θαυμασμός η μία για την άλλη. Δεν σου λέω ότι αυτό μου έχει συμβεί με όλες μου τις φιλίες, σίγουρα και έχω δει ανταγωνιστικά και με έχουν δει ανταγωνιστικά. Μπορεί να συμβεί αυτό. Αλλά νομίζω πως κάπως αυτά χρειάζεται να τα πετάμε από πάνω μας και να εστιάσουμε στα καλά και στη σύνδεση. Δηλαδή, τι άλλο μας έχει μείνει; Αν δεν συνδεθούμε οι άνθρωποι μεταξύ μας και ειδικά οι γυναίκες, δεν μας μένει κάτι άλλο.
Εγώ τις αγαπάω πολύ τις γυναίκες. Και έχω πάρει περισσότερη αγάπη και φροντίδα, παρά ζήλια και ανταγωνισμό. Δεν έχω νιώσει να θέλουν να μου βάλουν τρικλοποδιά, αλλά δεν το έχω κάνει και εγώ. Γενικά πιστεύω ότι για όλους υπάρχει μία θέση στον ήλιο. Ο καθένας παίρνει το κομμάτι που του αναλογεί τη συγκεκριμένη περίοδο. Δηλαδή μπορεί σήμερα εγώ να είμαι πρωταγωνίστρια, αύριο να έχω ένα πιο μικρό ρόλο και είναι οκ.
Αυτό όμως που λες, το σήμερα είμαι πρωταγωνίστρια, αύριο έχω ένα πιο μικρό ρόλο σημαίνει ότι τα έχεις βρει με τον εαυτό σου και ότι είσαι συνειδητοποιημένη. Δεν ισχύει για όλους αυτό.
Ναι, γιατί εγώ δεν το βλέπω με βάση το μέγεθος του ρόλου. Το βλέπω με βάση την αξία του ρόλου. Δηλαδή, αν ένας χαρακτήρας εμένα με αφορά και έχω να πω πράγματα μέσα από αυτόν. Δεν με νοιάζει και πέντε ατάκες να λέω, πρωταγωνίστρια θα νιώθω. Αρκεί να με αφορά και να μπορώ εγώ να εκφραστώ.
Τι έχεις αποκομίσει από την παράσταση;
Αυτό που σου είπα και πριν. Ότι είναι πολύ σημαντικό να φροντίζουμε όλους αυτούς τους πυλώνες, αλλά να μην εξαρτιόμαστε από αυτούς. Η σχεση μας με τον εαυτό μας είναι η πιο σημαντική σχέση που έχουμε στη ζωή μας. Αν αυτή λειτουργεί θα λειτουργήσουν και τα υπόλοιπα.
Στον Άγιο Έρωτα μπήκες στο τέλος της πρώτης σεζόν. Είναι από τις πιο επιτυχημένες ελληνικές σειρές αυτή τη στιγμή, οπότε αυτό ήταν κάτι που σε άγχωσε ή σου έδωσε κίνητρο να μπεις δυνατά;
Είχα στο μυαλό μου να μπω δυνατά, δεν είχα χώρο για άγχος. Βασικά πήγα στην οντισιόν και ένιωσα μέσα μου ότι μου ταιριάζει αυτό. Οπότε κάπως το πίστευα ότι θα με διαλέξουν. Εντάξει, είχα συζητήσει και με τον σκηνοθέτη, είχα καταλάβει και μόνη μου κάποια πράγματα για τον χαρακτήρα και είπα πάμε τώρα να το υλοποιήσουμε.
Διαβάζοντας τον ρόλο της Άννας, πες μου τι σκέφτηκες για αυτόν τον χαρακτήρα;
Η Άννα είναι καλλιτέχνις, είναι μουσικός, ζει τη δεκαετία του 60, οι ορίζοντες της όμως είναι πολύ διευρυμένοι για την εποχή της. Είναι εσωστρεφής και γοητευτική. Έχει ένα πάρα πολύ δυνατό ένστικτο για τους ανθρώπους, είναι ευφυής και έχει και πολύ βαθιά ενσυναίσθηση. Το βλέπω και από τη σχέση με τον άντρα της και από τη σχέση με την Ελένη.
Η Άννα, λοιπόν, έχει επιλέξει πριν κάποια χρόνια να παντρευτεί τον Νικηφόρο. Νομίζω επειδή το επιβάλλει η κοινωνία και όχι επειδή βαθιά το επιθυμούσε αυτό. Τον αγαπάει παρόλα αυτά, νιώθει συναισθήματα αγάπης, αλλά δεν υπάρχει έρωτας σε αυτή τη σχέση. Το βλέπουμε άλλωστε. Μέχρι που ξυπνάνε κάποια συναισθήματα για μία γυναίκα, το οποίο τη δεκαετία του 60, φαντάζομαι ότι θα δημιουργούσε έναν εσωτερικό πόλεμο, πολύ έντονο. Μέσα της θα συνέβαινε μία μάχη. Ίσως και τώρα δηλαδή, όχι μόνο εκείνη τη δεκαετία.
Εγώ είμαι της άποψης ότι οι άνθρωποι πρέπει να ακολουθούμε την καρδιά μας και ως ηθοποιός προσεγγίζω τον χαρακτήρα μιας γυναίκας που ερωτεύεται. Ο έρωτας δεν έχει φύλο. Ο έρωτας είναι έρωτας. Της συμβαίνει κάτι όμορφο μέσα της. Ανεξαρτήτως του φύλου που έχει το αντικείμενο του πόθου της.
Και ξέρεις, σκέφτομαι ρε παιδί μου ότι θα μπορούσε όντως εκείνη την εποχή να υπάρχει μία Ελένη και μία Άννα που να έχουν ερωτευτεί και να βλέπουν αυτή τη στιγμή τη σειρά και να συγκινούνται. Ακόμα και δύο κορίτσια του σήμερα. Και αυτό είναι πολύ όμορφο. Να ξέρεις ότι κάποιοι άνθρωποι που δεν έχουν χώρο να μιλήσουν γι' αυτό πολλές φορές στη κοινωνία μας, ότι μιλάς εσύ για εκείνους μέσα από την τέχνη σου.
Έχω παρατηρήσει πως η σχέση της Ελένης και της Άννας έχει αγαπηθεί από τον κόσμο, ειδικά στο TikTok. Πιστεύεις λοιπόν ότι είναι σημαντικό οι ελληνικές σειρές να δείχνουν την συμπερίληψη και την αποδοχή;
Γενικά νομίζω ότι το ελληνικό κοινό είναι αρκετά οπισθοδρομικό. Δηλαδή, στο Twitter και στο TikTok που έχουμε πιο νέο κόσμο, βλέπουμε ότι η αποδοχή είναι πολύ μεγάλη - γράφουν, κάνουν αναρτήσεις, έχουν αγαπήσει πάρα πολύ τις ηρωίδες μας. Αλλά στο Facebook, αν μπεις και διαβάσεις, που γράφουν λίγο μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι κάπως αυτό δεν το αποδέχονται ακόμα. Ο καθένας δικαιούται να έχει την αποψή του αλλά καλό θα ήταν ως κοινωνία να οδεύσουμε προς την αγάπη και στην αποδοχή των γύρων μας και όχι να αφορίζουμε το οτιδήποτε διαφορετικό.Τετοιες ιστορίες σε ελληνικές σειρές ίσως να βοηθανε λίγο να ανοίξουμε την καρδιά μας και να μην είμαστε τόσο επικριτικοί και απορριπτικοί στο οτιδήποτε διαφορετικό.
Πώς είναι η συνεργασία σου με την Αντιγόνη Μακρή; Γιατί χάρη σε εσάς βλέπουμε ένα τέτοιο όμορφο αποτέλεσμα.
Με την Αντιγόνη κάναμε μαζί οντισιόν και ήταν λες και ξέραμε πώς θα πάει από την αρχή. Είχαμε ακριβώς το ίδιο πράγμα στο μυαλό μας. Να βγει κάτι τρυφερό και δυνατό. Μια έλξη τόσο συναισθηματική που όσο και να προσπαθούν αυτοί οι άνθρωποι να μην μπορούν να την σταματήσουν. Να μην μπορούν να σταματήσουν να νιώθουν όσα νιώθουν. Ένας έρωτας που σε ξεπερνάει, ξεπερνάει τις ηθικές σου αξίες κι εσύ ξεπερνάς τα όρια σου και τον εαυτό σου. Τι πιο μαγικό, τι πιο οδυνηρό.
Ποια θα ήθελες να είναι η τύχη των δύο γυναικών στη σειρά;
Αν αυτό γινόταν στο σήμερα, θα ήθελα αυτές οι γυναίκες να ζήσουν μαζί. Τη δεκαετία του ’60 όμως, δεν ξέρω κατά πόσο αυτό που θέλω θα μπορούσε να συμβεί.
Είχες πει ότι ήθελες πολύ να παίξεις σε σειρά εποχής. Γιατί συγκεκριμένα σειρά εποχής;
Είμαι αρκετά συνδεδεμένη με το παρελθόν. Θα μπορούσα να ζω σε μια άλλη εποχή. Οπότε γι' αυτό μάλλον.
Τι σημαίνει για εσένα επιτυχία στην τέχνη; Είναι αναγνώριση, είναι εξέλιξη, είναι κάτι πιο βαθύ;
Είναι εξέλιξη, νομίζω. Και επιτυχία είναι να κάνεις διαφορετικά πράγματα. Δεν θα ήθελα ποτέ να έχω κάποια μανιέρα, να κάνω κάτι και να το κάνω τέλεια, αλλά να κάνω πάντα το ίδιο. Επιτυχία είναι να δοκιμάζομαι σε διαφορετικά πράγματα και ας μην πετυχαίνουν όλα, γιατί δεν γίνεται να μας ταιριάζουν όλοι οι ρόλοι και οι χαρακτήρες. Εμένα όμως μου αρέσει αυτή η πρόκληση.
Θυμάσαι τον πρώτο σου ρόλο;
Στην τηλεόραση ο πρώτος μου ρόλος ήταν στον Τρίτο Νόμο, του Πάνου Κοκκινόπουλου. Είχα παίξει σε ένα επεισόδιο. Ήταν δάσκαλος μας και στην δραματική ο Κοκκινόπουλος και πάντα έβλεπα τις σειρές του ως έφηβη και τον θαύμαζα πάρα πολύ. Στο θέατρο ήταν όταν μόλις είχα βγει από τη σχολή, που ο Πέτρος Ζούλιας τότε θα ανέβαζε μία παράσταση με τον Σπύρο Παπαδόπουλο, το Κοροϊδάκι της Δεσποινίδος.
Έχεις δημιουργήσει επίσης και μια εταιρεία με αθλητικά ρούχα.
Αυτό ξεκίνησε με την ξαδέρφη μου, την Μαρίνα Ταμπή. Όλη η οικογένεια ασχολείται με τα ρούχα, οπότε για εμάς ήταν κάτι πολύ οικείο από όταν ήμασταν παιδιά. Πάντα θέλαμε να κάνουμε ένα δικό μας brand και έτσι σκεφτήκαμε τη wildmuse.. Ξεκινήσαμε πριν ακριβώς ένα χρόνο και βήμα βήμα με πολύ προσήλωση δημιουργήσαμε την εταιρία μας.