Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη: «Η Ρωξάνδρα Στούρτζα τόλμησε να καθίσει στο τραπέζι της πολιτικής όταν αυτό ήταν μόνο για άντρες»
Ελένη Μπεζιριάνογλου
18 Δεκεμβρίου 2025
Η Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη διαθέτει μια εσωτερική καθαρότητα που αντανακλάται τόσο στον τρόπο που προσεγγίζει τους ρόλους της όσο και στην ίδια της τη ζωή. Συναντιόμαστε στο κέντρο της Αθήνας, περπατάμε στον πεζόδρομο του Θησείου για τη φωτογράφιση και μοιραζόμαστε αστείες στιγμές της καθημερινότητας ως μητέρες. Η κουβέντα περνάει στη δουλειά, στους ρόλους, η συνέντευξη έχει ξεκινήσει πριν καν το υπολογίσω και πατάω νοητά "rec" στο μυαλό μου για να μην ξεχάσω όσα σημαντικά μου λέει.
Η Ηλέκτρα έχει ένα γλυκό χαμόγελο, μια απίστευτη ηρεμία και μια κίνηση που φανερώνει από μακριά την πειθαρχία με την οποία χειρίζεται το σώμα της. Από τον Δον Ζουάν στην Εστέρ και από εκεί στην μεγάλη οθόνη, αυτά τα Χριστούγεννα, μας συστήνεται ως Ρωξάνδρα Στούρτζα, η γυναίκα που συνδέθηκε όσο καμία με τον Ιωάννη Καποδίστρια, στην ταινία του Γιάννη Σμαραγδή «Καποδίστριας».
Η Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη μίλησε στο JennyGr για τον ρόλο της Ρωξάνδρας, τη σκηνική της παρουσία σε παραστάσεις με έντονο κοινωνικό σχόλιο, τη σχέση της με τη μαραθωνοδρομία και τα social media, καθώς και το τι -δυστυχώς ακόμα- σημαίνει να είσαι γυναίκα το 2025.
Μια «Επαναστάτρια» στο παρασκήνιο της Ιστορίας
Πρωταγωνιστείς ως Ρωξάνδρα στην ταινία "Καποδίστριας", η αγαπημένη του Ιωάννη Καποδίστρια. Πώς προσέγγισες έναν τόσο ιστορικά φορτισμένο ρόλο και ποια στοιχεία του χαρακτήρα της Ρωξάνδρας σε γοήτευσαν περισσότερο;
«Αρχικά να πω ότι δεν γνώριζα την Ρωξάνδρα Στούντζα πριν μου γίνει αυτή η πρόταση. Δεν ήξερα ποια είναι η γυναίκα αυτή και διαβάζοντας την ιστορία της, μελετώντας για τη ζωή της, βρήκα τρομερά γοητευτική την ευκαιρία να παίξω μια τέτοια γυναίκα γιατί είναι ένα πρόσωπο που μπορεί να έδρασε στο παρασκήνιο αλλά φώτισε τη ζωή του Καποδίστρια με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Καμιά άλλη γυναίκα δεν κατάφερε να έρθει σε τόσο στενή σχέση και επαφή μαζί του. Παρ' όλο που απ' όσο γνωρίζουμε και απ' ό,τι έχει καταγραφεί δεν ανέπτυξαν ερωτικές σχέσεις. Ωστόσο είχαν μια πολύ όμορφη κοινή διαδρομή. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της προσωπικότητάς της ήταν ότι ήταν μαχήτρια, μια επαναστάτρια για την εποχή της, όχι με πύρινους λόγους, με δηλώσεις ή φωνές, αλλά με πράξεις.».
Τόλμησε να καθίσει στο τραπέζι της διπλωματίας και της πολιτικής, ένα τραπέζι που ήταν αποκλειστικά στρωμένο για άντρες εκείνη την εποχή και διεκδίκησε με πάθος τον έρωτα, την αγάπη και την ανθρωπιά. Ήταν μια ήρεμη δύναμη, μια ασίγαστη δύναμη, όμως, που δεν σταμάτησε πουθενά.
«Έκανε ένα γάμο που ήταν ανεπιθύμητο για εκείνη, παντρεύτηκε τον Έντλινγκ προκειμένου να σώσει την Καποδίστρια. Θα έλεγα ότι γενικά είχε μια επίγνωση της θέσης της και με αυτή την επίγνωση προσπάθησε να κυνηγήσει τα όνειρά της. Ήταν φιλάνθρωπος, βοήθησε πολύ τους Έλληνες πρόσφυγες και τα Ελληνόπουλα από την Ελληνική Επανάσταση και αφιέρωσε τη ζωή της στο έργο αυτό.
Ως προς τον τρόπο που προσέγγισα το ρόλο, θα έλεγα ότι με τον κύριο Σμαραγδή, ο οποίος καθοδήγησε όλη την πορεία μου στην ταινία, εστιάσαμε στη σχέση που είχε με τον Καποδίστρια, σε αυτή τη βαθιά επιθυμία που τους ένωνε και προσπάθησα να την αποδώσω με ειλικρίνεια, με ταπεινότητα αλλά και με αυτή τη δύναμη που είχε μέσα της».
Για τις περισσότερες γυναίκες μαθαίνουμε πολύ αργά ότι έχουν πράξει και δράσει για το κοινό όφελος ή για πράγματα σημαντικά, γιατί πάντα στην Ιστορία πρωτοστατούν και αναδεικνύονται περισσότερο οι άνδρες.
«Έτσι είναι. Θα μπορούσε να γίνει μια ταινία για την Ρωξάνδρα Στούρτζα, αν με ρωτάς. Και μόνο για τη ζωή της», απαντά η Ηλέκτρα. «Ήταν μια γυναίκα προνομιούχα βέβαια, διότι μεγάλωσε σε μια οικογένεια που μπορούσε να της προσφέρει μόρφωση, είχε δασκάλους που έμαθε τις ιδέες του διαφωτισμού, που μπόρεσε να κινηθεί στους κύκλους της αριστοκρατίας. Και αυτό ήταν ένα σημαντικό εφόδιο για εκείνη».
Η χημεία με τον Αντώνη Μυριαγκό και η «one take» σκηνή
Πόσο δύσκολο ήταν να αποδώσεις μια ρομαντική σχέση σε ιστορικό πλαίσιο;
«Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι είναι μια ρομαντική ιστορία σε ιστορικό πλαίσιο. Σκεφτόμουν πάντα ότι ήταν δύο άνθρωποι που αγαπήθηκαν και είχαν πάρα πολλά εμπόδια για να βρεθούν και να μοιραστούν μια κοινή ζωή. Οπότε αντιμετώπισα περισσότερο τη σχέση με τον Αντώνη (σ.σ. Αντώνης Μυριαγκός, ο ηθοποιός που υποδύεται τον Καποδίστρια) ως κάτι πολύ πραγματικό, κάτι πολύ σημερινό.
Δεν προσπάθησα να ψάξω το ιστορικό πλαίσιο τόσο πολύ. Υπήρχε, βέβαια, στο μυαλό μου. Αλλά εκεί που έδωσα μεγαλύτερη βάση ήταν στο να δημιουργήσω μια πραγματική σχέση με τον Αντώνη. Όταν κοιταζόμαστε, όταν αγγιζόμαστε, να συντονιστούν οι ανάσες μας, να συντονιστούν τα βλέμματά μας».
«Χωρίς να σκέφτομαι αυτό το ρομαντικό, γιατί αυτό είναι κάτι άπιαστο. Αλλά μπορώ να σε ακουμπήσω και να νιώσω το δέρμα σου, τη μυρωδιά σου, να σε κοιτάξω και να δω κάτι πίσω από αυτά τα μάτια που με κοιτούν».
Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση ή ίσως η πιο ευχάριστη στιγμή στα γυρίσματα;
«Κάτι που ξεχωρίζω ήταν στην Ρουμανία όταν είχαμε πάει, υπήρχε μία σκηνή -δεν θα κάνω σπόιλερ-, θα πω μόνο ότι υπήρχε μία σκηνή που έπρεπε να γίνει στη βροχή one take. Ήταν μια πολύ δύσκολη σκηνή αλλά ήταν πραγματικά όλο το συνεργείο τόσο έτοιμο, τόσο συντονισμένο ώστε να βγει αυτό το one take ας πούμε, της σκηνής. Νομίζω ότι ήταν η ωραία στιγμή της ταινίας, για μένα».
Πώς ισορρόπησες στην ερμηνεία σου την ιστορική δράση της Ρωξάνδρας και την απογοήτευση της γυναίκας που είδε την προσωπική της ευτυχία να θυσιάζεται στο βωμό του εθνικού χρέους;
«Στην ταινία δεν βλέπουμε την πορεία της Ρωξάνδρας, δεν βλέπουμε τόσο το έργο που έκανε μετά το θάνατο του Καποδίστρια. Αυτό που είναι σημαντικό είναι ότι ο Καποδίστριας δεν την απαρνήθηκε προκειμένου να σώσει την Ελλάδα και να δημιουργήσει το ελληνικό έθνος. Αλλά την ανάγκασαν, την απομάκρυναν από τον Καποδίστρια. Η ίδια επέλεξε να κάνει ένα βήμα πίσω, γνωρίζοντας ότι ενδεχομένως η σχέση της με τον Καποδίστρια θα δημιουργούσε εμπόδια στη δική του μετέπειτα πορεία, στη δική του εξέλιξη και θέλοντας να σώσει τη ζωή του. Που δεν τα κατάφερε κιόλας».
«Είναι σημαντικό ο κόσμος να πάει στις αίθουσες να δει την ταινία γιατί οι Έλληνες γνωρίζουμε περισσότερο τον Καποδίστρια για τις πατάτες παρά για την προσωπικότητά του και την πολιτική του ηθική».
Από τον Δον Ζουάν στο χάος της Εστέρ
Να φύγουμε από την Καποδίστρια και να πάμε στον Δον Ζουάν με τον Πάνο Βλάχο. Ποια είναι η δική σου προσέγγιση σε αυτόν τον διαχρονικό μύθο και τι ξεχωρίζεις από αυτή την παράσταση;
«Η παράσταση παρεκκλίνει σε μεγάλο βαθμό από το μύθο του Δον Ζουάν. Βασίζεται στην ιδέα ενός άντρα πολύ ταλαντούχου που μπορεί να γοητεύσει τα πλήθη αλλά παρεκκλίνει σε μεγάλο βαθμό από το μύθο. Οπότε είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Για μένα ο μύθος είναι ένας ύμνος στην ανθρώπινη λογική και στην καταπάτηση του σκοταδισμού με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την κάθε εποχή. Η παράσταση θα έλεγα ότι έχει να κάνει πιο πολύ με την ευκολία στην οποία σήμερα αφηνόμαστε να πιστέψουμε σε ανθρώπους που μας υπόσχονται φύκια για μετάξωτες κορδέλες. Σε ανθρώπους, λαοπλάνους που περισσότερο “γυαλίζουν” παρά σημαίνουν.».
Στην παράσταση "Βίκτωρ ή τα παιδιά στην εξουσία", υποδυόσουν την Εστέρ. Τι αποκόμισες από αυτή τη δουλειά;
«Ήταν ένας ρόλος και μια παράσταση που αγάπησα πολύ. Ήταν πάρα πολύ διασκεδαστικό και τρομερά γοητευτικό γιατί είχε αυτή η παιδικότητα. Το να προσπαθείς να ερμηνεύεις ένα παιδί, σου δημιουργεί μια τρομακτική ελευθερία. Ήταν μια πολύ ωραία πρόκληση να προσπαθείς συνεχώς να κάνεις τους ανθρώπους γύρω σου να χάσουν τη ισορροπία τους. Γιατί το έχουν αυτό το χαρακτηριστικό τα παιδιά. Η Εστέρ είχε ένα πυρήνα πολύ σταθερό και κινούνταν σαν μια “βόμβα” στο χώρο δημιουργώντας χάος. Αυτό είχε μια πραγματικά τρομακτική ελευθερία.
Μου έμεινε ότι πρέπει να είμαστε περισσότερο παιδιά, περισσότερο αυθόρμητοι και να σεβόμαστε την παιδική ηλικία περισσότερο -γιατί είναι κάτι που έχει χαθεί πλέον. Υπήρχαν στιγμές στην παράσταση που με συγκινούσαν πάρα πολύ, γιατί έβρισκα τρομερές ομοιότητες στο σήμερα.
«Το έργο ήταν γραμμένο μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και μιλούσε για το πώς αντιμετώπιζαν τα παιδιά και δεν μπορούσα να μην σκεφτώ τα χιλιάδες παιδιά που πεθαίνουν αυτή τη στιγμή στην Παλαιστίνη ή τα παιδιά που λιμοκτονούν, τα παιδιά που πεθαίνουν στο Σουδάν, τα παιδιά πρόσφυγες. Νομίζω ότι μικροί και μεγάλοι έχουμε χάσει το δικαίωμα να είμαστε ή να νιώθουμε παιδιά».
Αν τα βάλω κάτω χρονικά, κάποια στιγμή πρέπει να έπαιζες ταυτόχρονα στο Δον Ζουάν, στο Βίκτωρ ή τα παιδιά στην εξουσία και να είχες και τα γυρίσματα του Καποδίστρια. Πες μου λίγο πώς βγαίνεις από τον έναν ρόλο και μπαίνεις στον άλλο.
Έκανα και ένα μονόλογο επίσης! (γελάει) Δεν έχω κάποια διαδικασία. Η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ κουραστικό όταν έχεις γύρισμα και παράσταση ή όταν έχεις να κάνεις δύο παραστάσεις διαφορετικές την ίδια μέρα. Δεν ξέρω πώς γίνεται. Μπαίνεις στον αυτόματο και κάπως γίνεται.
Αυτό που με αναζωογονεί και με κρατάει σε μία “καθαρότητα”, είναι η επαφή μου με το τρέξιμο που τα τελευταία χρόνια είναι οδηγός μου. Με έχει βοηθήσει στο να βρίσκω τον εαυτό μου, το κέντρο μου, να συγκεντρώνομαι σε όσα πρέπει να κάνω με μεγαλύτερη ακρίβεια.
Μαραθώνιος: Η ηρεμία μέσα στο χάος των ρόλων και της καθημερινότητας
Σωστά, είσαι και μαραθωνοδρόμος. Πώς λειτουργεί αυτή η πειθαρχία, η ψυχική δύναμη και η αίσθηση της υπέρβασης που αποκτάς στον Μαραθώνιο, ως εργαλείο ή πηγή έμπνευσης στην υποκριτική σου καριέρα και στη ζωή σου γενικότερα;
«Ο μαραθώνιος δεν είναι τόσο ο αγώνας, όσο η προετοιμασία που έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.
«Ο μαραθώνιος είναι η απόλυτη πρακτική του step by step, το ένα βήμα μπροστά από το άλλο. Είναι τόσο απλό και τόσο δύσκολο ταυτόχρονα».
Όντως απαιτεί τρομακτική πειθαρχία, τρομακτική αφοσίωση, αλλά δεν είναι και τίποτα σπουδαίο, δηλαδή χρειάζεται απλά να βάλεις το ένα πόδι μπροστά από το άλλο. Αυτή η απλότητα νομίζω σε συνδυασμό με την αφοσίωση που χρειάζεται, για μένα λειτουργεί. Κατευνάζει το είναι μου, την ύπαρξή μου, με κάνει να νιώθω ασφάλεια, εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, ότι μπορώ να τα καταφέρω στη ζωή γενικότερα. Ότι μπορώ να φτάσω κι ας μην φτάνω ποτέ, γιατί είναι και αυτό πολύ ωραίο, το να τρέχεις και να μην φτάνεις σε μία διαδρομή που δεν έχει όριο, εσύ αποφασίζεις πότε ξεκινάς και πότε σταματάς, πόσο θα προσπαθήσεις, πόσο θα λιποψυχήσεις, πώς θα διαχειριστείς αυτή την λιποψυχία...
Είναι πάρα πολλά πράγματα ο μαραθώνιος, δεν μπορώ να το βάλω σε λίγες λέξεις. Με έχει βοηθήσει στη ζωή μου, είναι ένας δρόμος που τον βαδίζω με ηρεμία, πίστη, αφοσίωση και χωρίς κάποιος να μου έχει πει ότι πρέπει να το κάνεις. Και χωρίς να περιμένω και τίποτα από αυτό, γιατί ούτε χρήματα κερδίζω, ούτε το κάνω για την επιβίωσή μου, ούτε πρέπει να αποδείξω κάτι σε κάποιον, ούτε είμαι αθλήτρια ώστε να επιδιώκω βάθρα. Το κάνω πραγματικά για την ψυχική μου υγεία και ηρεμία. Είναι πολύ περίεργο, γιατί είναι και τρομερά επίπονο ταυτόχρονα, αλλά πώς αλλιώς, έτσι είναι και η ζωή: Τρομερά επίπονη και τρομερά όμορφη. Λειτουργεί ως ένα είδος ψυχοθεραπείας.».
Είναι κάτι που σου δίνει ηρεμία μέσα σε μια χαοτική καθημερινότητα αλλαγής ρόλων...
Ακριβώς. Είναι μια στιγμή που πραγματικά δεν σκέφτεσαι τίποτα. Δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι τίποτα. Δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα παραπάνω από αυτή την απλή διαδικασία του σώματος, όπως η αναπνοή. Το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων λειτουργεί πολύ παρόμοια με το διαλογισμό και αυτό έχει μέσα του και μια ελευθερία. Και για να γυρίσω πάλι και στην παιδικότητα, με φέρνει και πολύ κοντά στην ανεμελιά που είχαμε ως παιδιά. Να τρέχεις χωρίς λόγο ή σκοπό, απολαμβάνοντας το “τίποτα”. Κάτι που νομίζω όλοι έχουμε ανάγκη μέσα σε αυτό το χάος και την υπερπληροφόρηση. Εγώ τουλάχιστον το έχω ανάγκη.
Πώς συνδέεται για εσένα η φυσική αντοχή του μαραθωνίου με τον κοινωνικό αγώνα της γυναίκας στη σημερινή Ελλάδα;
«Όπως είπα πριν, δεν είμαι αθλήτρια. Βρέθηκα με έναν τρόπο στο πανελλήνιο πρωτάθλημα όπου διαγωνίζονται αθλήτριες επαγγελματίες που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στο τρέξιμο, στις αποστάσεις, στον Μαραθώνιο και αυτό για εμένα ήταν μια πολύ συγκινητική στιγμή. Γιατί γνωρίζω ότι αυτό είναι ένα άθλημα που επετράπη στις γυναίκες πριν λίγα χρόνια, γιατί πολλές από τις αθλήτριες δίπλα μου είναι εργαζόμενες, μητέρες... Ένας άνθρωπος για να κάνει τις επιδόσεις που χρειάζεται πρέπει να αφιερώνει 4 ώρες την ημέρα σε πολύ σκληρές προπονήσεις και δυστυχώς ο αθλητισμός στην Ελλάδα είναι πολύ υποβαθμισμένος και οι αθλήτριες αυτές δεν έχουν ούτε οικονομική στήριξη ούτε καν σωστές εγκαταστάσεις για να προπονηθούν σωστά. Με τεράστιους κόπους και θυσίες αυτές οι γυναίκες καταφέρνουν να σταθούν στη γραμμή του μαραθωνίου και να εκπροσωπήσουν τον εαυτό τους και τη χώρα μας. Για εμένα λοιπόν είναι ηρωίδες του σήμερα.
Και δεν διαφέρουν από τις γυναίκες που βρίσκονται δίπλα μας που εργάζονται, που έχουν ή δεν έχουν παιδιά και προσπαθούν να επιβιώσουν σε μια κοινωνία αρκετά σεξιστική, σε μια κοινωνία που διαρκώς χάνει την προοδευτικότητά της, που συντηρητικοποιείται συνεχώς...
«Είναι δυστυχώς ακόμα δύσκολο να είσαι γυναίκα, ακόμα και το 2025. Δεν έχουμε τα ίδια προνόμια, δεν είναι αυτονόητα τα πιο απλά πράγματα όπως το να περπατάς μόνη σου το βράδυ χωρίς να φοβάσαι ή ότι θα πληρωθείς το ίδιο με έναν άνδρα συνάδελφο κάνοντας την ίδια δουλειά... ».
Να μην πω ότι συζητάμε ξανά για το αν πρέπει να επιτρέπονται οι αμβλώσεις. Υπάρχουν δεκάδες μορφές βίας που δέχεται το σώμα μιας γυναίκας, όπως τη μαιευτική βία. Πρέπει να τα συζητάμε όμως γιατί μόνο έτσι μπορούν να εξαλειφθούν».
Τα Social Media και οι «κόκκινες γραμμές»
Νιώθεις πίεση να έχεις παρουσία στα Social Media;
«Πρέπει να πω ότι νιώθω τρομερή αμηχανία με τα social media γενικώς. Νομίζω ότι δεν έχω καταλάβει καθόλου πως λειτουργούν! Αυτά τα λίγα που δημοσιεύω είναι συνήθως πράγματα που αφορούν τη δουλειά μου ή κοινωνικά/πολιτικά ζητήματα για τα οποία θα ήθελα να μοιραστώ τις σκέψεις μου. Νιώθω ανίκανη να διαχειριστώ την εικόνα μου στα social media με έναν τρόπο που να μου είναι αρεστός. Πραγματικά θαυμάζω την ικανότητα των ανθρώπων να χειρίζονται τα social, εγώ δεν την έχω ξεκλειδώσει ακόμα! Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι δεν θα ήθελα να δώσω περισσότερη ενέργεια σε αυτό.».
Τι είναι αυτό που δεν διαπραγματεύεσαι στην τέχνη σου;
«Η κόκκινη γραμμή μου είναι η αγένεια. Έχω διακόψει συνεργασία και λόγω αγένειας και λόγω μισογυνίστικης συμπεριφοράς. Υπήρξε άτομο που με ρώτησε "τι θα κάνω με τα παιδιά μου όσο θα δουλεύω". Δεν νομίζω ότι θα έκαναν την ίδια ερώτηση και στον άντρα μου που είναι και συνάδελφός μου».
Το μεγαλύτερο μάθημα που έχω πάρει μέχρι σήμερα από την επαφή μου με την τέχνη; «Να σέβομαι την προσπάθεια των άλλων. Ο καθένας μας κουβαλάει έναν ολόκληρο κόσμο και πρέπει να είμαστε ευγενικοί με τους ανθρώπους γύρω μας. Να προσπαθούμε να συνδεόμαστε μαζί τους με τρυφερότητα και ευγένεια».