Από τις σχολικές, γνωστικές μας κατακτήσεις σίγουρα δεν λείπει το Πυθαγόρειο θεώρημα και η αδιασάλευτη πληροφορία πως το πραγματικό επώνυμο του Οδυσσέα Ελύτη ήταν Αλεπουδέλλης και πως έιναι ένας από τους 2 Έλληνες Νομπελίστες. Σαν σήμερα το 1996 έφυγε από ανακοπή καρδιάς, αφήνωντας πίσω του μια ηλεκτροφόρα και ελληνικότατη ποιητική λογοθήκη.
Τι σας απασχολεί, τι σας ανησυχεί περισσότερο, όταν αναλογίζεστε το μέλλον;
Είναι ή βαρβαρότητα. Τη βλέπω να ’ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνοµες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωση του. Οπόταν αναρωτιέται κανείς: Για τι παλεύουμε νύχτα μέρα κλεισμένοι στα εργαστήριά μας; Παλεύουμε για ένα τίποτε, πού ωστόσο είναι τό παν. Είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί, πού όλα δείχνουν ότι δεν θ' αντέξουν για πολύ. Είναι και η ποιότητα που και γι’ αυτή δεν δίνει κάνεις πεντάρα. Είναι η οντότητα του ατόµου, πού βαίνει προς την ολική της έκλειψη. Είναι η ανεξαρτησία των μικρών λαών, πού έχει καταντήσει ήδη ένα γράμμα νεκρό. Είναι η αμάθεια και το σκότος. Ότι οι λεγόμενοι "πραχτικoί άνθρωποι" - κατά πλειονότητα, οι σημερινοί αστοί- µας κοροϊδεύουν. Είναι χαρακτηριστικό. Εκείνοι βλέπουν το τίποτε. Εμείς το παν. Που βρίσκεται η αλήθεια, θα φανεί µία μέρα, όταν δεν θα είμαστε πια εδώ. Θα είναι, όμως, εάν αξίζει, το έργο κάποιου από όλους εμάς. Και αυτό θασώσει την τιμή όλων µας - και της εποχής μας
Απόσπασμα από την συνέντευξη που έδωσε στον Γιώργο Πηλιχό στις 26 Νοεμβρίου 1976.
"Όταν ακούς "τάξη", ανθρώπινο κρέας μυρίζει".
