Τώρα που διανύω την πέμπτη, κατά τον Shakespeare, ηλικία, αυτή της δικαιοσύνης, της ωριμότητας, της ουσιαστικής γνώσης αυτής που οδηγεί στην αυτοπραγμάτωση το θέατρο είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Μαζί με τη μουσική είναι οι τέχνες που με «ταξιδεύουν», που με γεμίζουν. Για αυτό και φροντίζω να εντάσσω την έξοδο στο θέατρο όσο πιο συχνά μπορώ στο πρόγραμμα μου...
Τρεις παραστάσεις που έχω ξεχωρίσει από αυτές που παίζονται για πρώτη φορά φέτος: Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς του Γ. Περλέγκα με τους Ναταλία Τσαλίκη & Προμηθέα Αλειφερόπουλος στο Θέατρο Θησείον, Η Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα του Ν. Μαστοράκη στο Θέατρο Τέχνης Υπόγειο αλλά και το Ήταν Όλοι τους Παιδιά μου του Γ. Μόσχου με τον Καταλειφό στο Εμπορικόν.
Μετά από μια καλή παράσταση έχω ανάγκη να κρατήσει λίγο ακόμη το ταξίδι... και συνοδοιπόροι μου είναι οι αισθήσεις μου και η φαντασία μου... αυτή που με μεταφέρει στην κουίντα λίγο πριν ξεκινήσει το έργο ή λίγο αφού έχει τελειώσει για να αισθανθώ και εγώ ολίγον πρωταγωνίστρια επάνω στο σανίδι. Τις αισθήσεις μου «διασκεδάζει» και ένα μπουκάλι γεμάτο φυσαλλίδες, ..την ακοή μου τέρπει ο φελλός που πετάγεται με ταχύτητα και αυτή η ιεροτελεστία του ανοίγματος της σαμπάνιας δεν παύει να με συναρπάζει. Η όραση μου «γεμίζει» από το χαρακτηριστικό βαθύ χρυσό χρώμα της Moet όταν την σερβίρω στο ποτήρι ….ή μήπως όχι σε ποτήρι; Εξαρτάται από το mood. Είμαι σε mood για Μoet Mini. To mini flute παρακαλώ! Το πράσινο συμβολίζει την αναγέννηση ενώ το χρυσό τον ήλιο και τη θετική ενέργεια, όλα όσα, δηλαδή, αισθάνομαι πίνοντας σαμπάνια μετά από μια ωραία παράσταση.
Μένει η διαίσθηση... η έκτη αίσθηση μου... αυτή που ακολουθώ πιστά σε κάθε μου βήμα!
#MiniMoëtMoment
