Το τηλεοπτικό ριάλιτι φαίνεται αίφνης να έχει κυριεύσει τις ζωές μας με μια υπερβολή που ενίοτε ξεπερνά τη γραφικότητα, όχι μόνο σε ό,τι αφορά τον εθισμό οπαδών και την προσήλωση των media, αλλά και σε ό,τι αφορά τη δαιμονοποίησή του και την απαίτηση αυστηρής τιμωρίας του.
Έχει διεθνώς διαπιστωθεί πως οι τηλεθεατές χωρών που βρίσκονται σε οικονομική κρίση φανατίζονται περισσότερο με τα τηλεοπτικά ριάλιτι. Όταν οι υποχρεώσεις σε πιέζουν αφόρητα κι ο ελεύθερος χρόνος έχει περιοριστεί, μαζί του και οι όποιες ευκαιρίες διασκέδασης επιτρέπεις στον εαυτό σου, η τηλεόραση είναι η μόνη δωρεάν εναλλακτική. Αν ολοκληρώνεις μια επίπονη καθημερινότητα, χαλαρώνοντας με Survivor, είναι λογικό να ταυτιστείς και πιθανό να ξεχάσεις το όριο μεταξύ τηλεόρασης και πραγματικότητας.
Κι από εκεί, η απόσταση μέχρι τον φανατισμό, διανύεται με γρήγορα βήματα -σαν του Χανταμπάκη στα αγωνίσματα. Πριν το καταλάβεις μπορεί να πιάσεις τον εαυτό σου να μπαίνει σε διαφορετικές ιστοσελίδες και να διαβάζει τα νέα για την υγεία των παικτών ή -ακόμα χειρότερα- να τσακώνεται για τον Ντάνο (εδώ θα μπορούσα να ανοίξω μια τεράστια παρένθεση που θα κατέληγε στο κάλεσμα: γυναίκες συνέρθετε, γνήσιο και παραδοσιακό αρσενικό με γυαλιστερό από την αποτρίχωση στέρνο δεν συνδυάζεται, αλλά με δεύτερη σκέψη δεν το κάνω -άλλο). Με... παρακολουθείτε;
Πόσο κοντά βρίσκομαι ή βρισκόμαστε στον φανατισμό, γύρω από... τι ακριβώς είπαμε; Γύρω από ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα, που σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να αλλάξει τις ζωές μας.
'Ομως όσο γραφικός κι ενοχλητικός είναι ο φανατισμός του τηλεθεατή που εθίζεται μετά μανίας σε οποιοδήποτε τηλεοπτικό προϊόν -εξαιρούνται μόνο ξένες σειρές όπως το Game of thrones, εκεί... εθιστείτε χωρίς τύψεις- εξίσου ή περισσότερο δυσάρεστος είναι ο φανατισμός που αφορά το άλλο άκρο, τη δαιμονοποίηση του Survivor ως αίτιο όλων των κακών σε μια τηλεόραση που σε καμία περίπτωση δεν φημίζεται για την ποιότητά της.
Φανατισμός και έλλειψη μέτρου δεν χαρακτηρίζει μόνο τους φαν, αλλά και όσους εξαπολύουν ένα κυνήγι μαγισσών γύρω από ένα τηλεοπτικό ριάλιτι, προσδίδοντας του ενδεχόμενες, βαριές απειλές για το κοινωνικό σύνολο, που αυτή τη στιγμή έχει σε καθημερινή βάση να διαχειριστεί πολύ πιο άμεσα κι υπαρκτά ζητήματα. Κι εδώ αρχίζει ένας πραγματικός κίνδυνος.
Όταν η πολιτική αντί να αγωνιστεί για να επικεντρωθεί σε προβλήματα της αληθινής ζωής, προσπαθεί να μας καθοδηγήσει στο πώς θα διαχειριστούμε οποιοδήποτε τηλεοπτικό προϊόν (και το Survivor γίνεται θέμα ερώτησης στη Βουλή) ή όταν κι οι ίδιοι οι άνθρωποι του πνεύματος (π.χ. οι καθηγητές από την Γ' ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης), αντί να αναζητούν λύσεις για τη βελτίωση της βαλτωμένης Παιδείας, βρίσκουν σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα τον ένοχο για τη χαμηλή πνευματικότητα των νέων, η κατάσταση αρχίζει να γίνεται σοβαρότερη της γραφικότητας ορισμένων οπαδών του ριάλιτι στα social media.
Γιατί ουσιαστικά, οι ίδιοι, οι καθ' ύλην αρμόδιοι να χειριστούν πραγματικά προβλήματα, κάνουν εκ των προτέρων αυτό, για το οποίο ανησυχούν περισσότερο: μεταφέρουν ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα στην αληθινή ζωή, αναγάγοντάς το σε μέγα πρόβλημα άρα κομμάτι της.
Μόνο που είτε αντιδρούμε, είτε γοητευόμαστε από το στοιχείο της πραγματικότητας που εμπεριέχει κάθε τηλεοπτικό ριάλιτι, ένα είναι το σίγουρο: η τηλεόραση (είτε πρόκειται για μυθοπλασία, είτε για ριάλιτι) είναι τηλεόραση, εικόνες αποσπασματικές, καταγεγραμμένες από κάμερες και μονταρισμένες.
Η πραγματική ζωή, όμως, η αλήθεια για τον καθένα μας, βρίσκεται εκτός τηλεόρασης. Αυτή ζούμε, γι' αυτήν αγωνιζόμαστε.
