'Οταν ο 71 ετών Lynch έκανε την εμφάνισή του στο κόκκινο χαλί, η αγάπη των συγκεντρωμένων και η νοσταλγία για έναν μεγάλο καλλιτέχνη του σινεμά, εκδηλώθηκαν με θερμό χειροκρότημα και αρκετά “we love you David”. Κι όταν δυο ώρες αργότερα μέσα στη σκοτεινή αίθουσα ήχησαν οι πρώτες νότες της γνωστής μουσικής του Angelo Badalamenti, πάντα παρούσας στους τίτλους του Twin peaks, ένα θερμό χειροκρότημα συνεπήρε την αίθουσα.
Σε πείσμα κάθε λογικής πρόβλεψης, μια από τις πιο ξεχωριστές κι αγαπημένες σειρές στην ιστορία της τηλεόρασης, το Twin Peaks, τήρησε την υπόσχεση που είχε δώσει η κεντρική ηρωίδα του και επέστρεψε 25 χρόνια μετά, όχι μόνο στην τηλεόραση (στο Showtime έχουν ήδη παιχτεί τα δύο πρώτα επεισόδια), αλλά και σε ένα Φεστιβάλ επί ευρωπαϊκού εδάφους, αφιερωμένο στην 7η τέχνη. Η -ξένη- τηλεόραση, βέβαια, έχει σε μεγάλο βαθμό πια εξελιχθεί σε τέχνη, αυθαδώς συναγωνίσιμη με αυτήν της μεγάλης οθόνης. Για όσους ακόμα διαφωνούν, η περίπτωση του David Lynch έχει και άλλη μια ιδιαιτερότητα, καθώς ο Αμερικανός σκηνοθέτης, μουσικός, ηθοποιός, φωτογράφος, εικαστικός και πολλά άλλα είναι ένας από τους ανθρώπους που παράγει τέχνη με ό,τι κι αν καταπιαστεί. Οι Κάννες απλώς το αναγνώρισαν -για άλλη μια φορά- κι ο ίδιος μετά τη λήξη της προβολής των δύο πρώτων επεισοδίων, στο πλευρό του πρωταγωνιστή – φετίχ του, Kyle MacLachlan, δεν μπορούσε να κρύψει τη συγκίνησή του.
Το σύμπαν του “Ύποπτου κόσμου του Twin peaks” -όπως είχε μεταφραστεί στα ελληνικά- άνοιξε τις πόρτες του στους θεατές, που ξαναβρήκαν γνωστούς ήρωες όπως ο ντετέκτιβ Cooper και η Laura Palmer σε γνωστούς χώρους (π.χ. στο διάσημο κόκκινο δωμάτιο). Welcome back αγαπημένε ρεαλιστή μάγε των ονείρων και των εφιαλτών μας...
Ο σκηνοθέτης που αγαπά τη σουρεαλιστική δομή και τις ονειρικές εικόνες και λατρεύει να αναδεικνύει τις κρυφές επιθυμίες των ηρώων του, ως παιδί είχε εμμονή με τη ζωγραφική και με αυτήν ονειρευόταν να καταπιαστεί, όταν μεγαλώσει. Το σχέδιο έγινε πιο φιλόδοξο όταν μεγάλωσε, καθώς η επιθυμία του πια ήταν να κάνει πραγματικότητα έναν πίνακα ζωγραφικής, που κινείται. Αυτή η επιθυμία τον οδήγησε στον κινηματογράφο.
Χρειάστηκε τέσσερα χρόνια για να ολοκληρώσει την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους (Eraserhead). Ένας από τους πρώτους ανθρώπους που διέκριναν το ιδιαίτερο ταλέντο του, ήταν ο Mel Brooks, ο οποίος του ζήτησε να σκηνοθετήσει τον “Άνθρωπο ελέφαντα” (1980). Ακολούθησε το μοναδικό “Μπλε βελούδο” και το κοινό άρχισε να μαθαίνει να αγαπά εμμονικά τον σκηνοθέτη που μαζί με τους θεατές σαγήνευσε την πρωταγωνίστρια και μετέπειτά σύζυγό του, Isabella Rossellini (η οποία χρόνια μετά και το διαζύγιό τους, τον έχει χαρακτηρίσει ως τον μεγάλο έρωτα της ζωής της).
Κι ύστερα ο μοναδικός κόσμος του κινηματογραφιστή που αρέσκεται να μπλέκει το όνειρο με τον εφιάλτη και το κανονικό με το ακανόνιστο, άνοιξε διάπλατα τις πόρτες του για να αποθεωθεί από κοινό και κριτικούς με ταινίες όπως “Ατίθαση καρδιά”, “Straight story”, “Mulholland Drive” και μια ενδιάμεση στάση στην τηλεόραση για το μοναδικό Twin peaks (που ακολουθήθηκε από ταινία).
Η επιστροφή του πίσω από την κάμερα, την οποία σνόμπαρε για αρκετά χρόνια, είναι σήμερα κεντρικό θέμα σε media Αμερικής κι Ευρώπης. “Για πολλά χρόνια δεν είδα ούτε μια ταινία” δηλώνει σε συνέντευξη που δημοσιεύτηκε χθες στην Telegraph. “Έβλεπα μόνο τηλεοπτικές εκπομπές με θέμα το αυτοκίνητο”.
Τα τελευταία χρόνια απείχε συστηματικά κι επίμονα από μικρή και μεγάλη οθόνη, ασχολούμενος κυρίως με βίντεο κλιπ και διαφημιστικά, δημιουργώντας έργα τέχνης ολίγων δευτερολέπτων (κι αφήνοντας να εννοηθεί πως δεν σκοπεύει να ασχοληθεί ξανά με τον κινηματογράφο). Επένδυσε τις καλιτεχνικές του ανησυχίες, είτε στον άνθρωπο, δημιουργώντας ένα μη κερδοσκοπικό οργανισμό που προωθεί τη γαλήνη μέσω του διαλογισμού και της μουσικής, είτε σε άλλες μορφές τέχνης.
'Ομως ακόμα κι αν αυτός νόμιζε πως είχε τελειώσει με το Twin Peaks, το Twin peaks δεν είχε τελειώσει μαζί του. Κι αυτή η μικρή -cult- πόλη που ξεπήδησε από τη γόνιμη φαντασία του, στάθηκε η αφορμή να ξαναβρεθεί πίσω από την κάμερα και πλέον να αφήνει ανοιχτό κάθε ενδεχόμενο επιστροφής και στον κινηματογράφο. “Ποτέ δεν είπα ότι σταματάω το σινεμά” δήλωσε χθες. “Κανείς δεν ξέρει το μέλλον τι θα φέρει...”.
