Ο Φέρμορ επέλεξε να πολιτογραφηθεί Έλληνας. Εζησε όπως ακριβώς ήθελε, μια συναρπαστική ζωή. Και πέρασε τις τελευταίες του ημέρες όπως ακριβώς ήθελε, στο μυθικό σπίτι του στην Καρδαμύλη, που το έχτισε σχεδόν με τα χέρια του, ανάμεσα στις γάτες και στα εκατοντάδες βιβλία του, αρνούμενος να θυσιάσει την απόλαυση του να πίνεις με φίλους, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του.
Το ποτό πάντα ήταν η αφορμή, για την αρχή μιας καλής συζήτησης. Κι ο Φέρμορ ήπιε την ζωή στο ποτήρι. Είμαι σίγουρη πως οποιοσδήποτε έχει διαβάσει κάτι του Πάτρικ Λη Φέρμορ ή για τον Πάτρικ Λη Φέρμορ, έχει κάποια στιγμή σκεφτεί πώς θα ήταν να πίνεις μαζί του. Mε έναν αντιπροσωπευτικό εκπρόσωπο μιας γενιάς που, όπως γράφει η Παγιάς, ήταν ερωτευμένη με τις λέξεις.
Με τον άνθρωπο που έγινε μάρτυρας της ανόδου του ναζισμού στις μπυραρίες του Μονάχου, που ερωτεύτηκε Ρουμάνες πριγκίπισες πίνοντας κρασί από τους αμπελώνες του Δούναβη, που έπινε τσικουδές στα άγρια βουνά της Κρήτης και ρακές ατενίζοντας τον ήρεμο Βόσπορο.
Με τον άνθρωπο που ξεκίνησε στα 18 του με ένα σακίδιο να διασχίσει την Ευρώπη, που στρατολογήθηκε στις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες μόλις ξέσπασε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, που έπεσε με αλεξίπτωτο στην αγαπημένη του Κρήτη για να ζήσει σαν βοσκός στα βουνά της για 2 χρόνια μαζί με τους κρητικούς συντρόφους του και να οργανώσει την κινηματογραφική απαγωγή του γερμανού στρατηγού Κράιπε. Ένα κράμα ανάμεσα σε Ιντιάνα Τζόουνς, Τζέιμς Μποντ και Γράχαμ Γκριν, όπως τον περιέγραψε το BBC.
Ποιος δεν θα ήθελε να ακούσει τις ιστορίες του, να τις διηγείται ο ίδιος, πάνω από ένα καραφάκι τσίπουρο. Ή ουίσκι, ή βότκα ή τζιν, ο Φέρμορ δεν έκανε διακρίσεις όσον αφορά το ποτό του.
Η Ντολόρες έκανε ακριβώς αυτό, επισκεπτόταν τον 95χρονο Φέρμορ για μήνες, και συζητούσε μαζί του πίνοντας. Αντί όμως να καταγράψει τις ιστορίες που άκουγε, κατέγραψε την ατμόσφαιρα, την διαδικασία της συζήτησης πάνω από ένα ποτό.
Το βιβλίο της Ντολόρες Πάγιας «πίνοντας με τον Πάτρικ Λη Φέρμορ» είναι μια προσέγγιση του ανθρώπου πίσω από τα έργα του. Ένα behind the scenes. Αλλά, πιο σημαντικό, είναι ένα πορτραίτο του συγγραφέα ειδωμένο με την δική του ματιά.
Τι εννοώ: Τα βιβλία του Φέρμορ ξεπερνούν τα όρια ενός ταξιδιωτικού οδηγού. Κοιτάζουν πίσω από τις όμορφες τοποθεσίες και οδηγίες πού ποιος πότε. Εξετάζουν τα στοιχεία που συνθέτουν μια περιοχή. Την ιστορία της, τους κατοίκους της, την ιδιοσυγκρασία τους. Κι αυτό είναι που κάνει τα βιβλία του διαχρονικά, παρότι φαινομενικά καταγράφουν μια εποχή ή περιγράφουν μια τοποθεσία.
Με τον ίδιο τρόπο και η Ντολόρες Πάγιας προσεγγίζει τον Φέρμορ. Εξετάζει την ιδιοσυγκρασία του συγγραφέα, τα στοιχεία που βρίσκονται πίσω από το έργο του.
Δεν αναλύει τι τον οδήγησε να γράφει όπως γράφει, αλλά ποιος είναι αυτός που γράφει αυτά που γράφει.
Το βιβλίο μικρό και ζουμερό, πίνεται, ρουφιέται.
