Οταν τις προάλλες είδα μια κοπέλα καθισμένη σε καφετέρια να θηλάζει το μωρό της, αλλά και παρατήρησα πόσο έντονα ορισμένοι περαστικοί την παρατηρούσαν, προβληματίστηκα. Και τα δικά μου μάτια στο στήθος της έπεσαν, όχι στα μάτια της ή στα χέρια της, δεν θα πω ψέματα. Η ιδιότητα της μάνας, σκέφτηκα τότε, αφορά τη σχέση μιας γυναίκας με τα παιδιά της, οι υπόλοιποι εξακολουθούν να τη βλέπουν ως γυναίκα, όπως το αντιλαμβάνεται και το εκδηλώνει ο καθένας ανάλογα με την ποιότητά του χαρακτήρα του και της συμπεριφοράς του.
Αισθάνθηκα, κοντολογίς, πως η κοπέλα όσο και αν έκανε το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, το έκανε με τρόπο που την εξέθετε στην περιέργεια, στην αδιακρισία (και στη χυδαιότητα) των ανθρώπων. Αν αυτό δεν ενοχλεί την ίδια, γιατί το συζητώ; Επειδή η δράση προκαλεί αντίδραση την οποία δεν μπορούμε να παραβλέψουμε.
Διαβάζω τις απόψεις των αντιμαχόμενων πλευρών: Εκείνων που θεωρούν πώς ο δημόσιος θηλασμός είναι μια απολύτως θεμιτή διαδικασία-πρακτική και που καταγγέλλουν όσους διαφωνούν ακόμα και για ρατσισμό. Και εκείνων που τον χαρακτηρίζουν «θέαμα ακατάλληλο», μόδα ανούσια, ακόμα και ναρκισσιστική πρόκληση. Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου εδώ.
