Το 2016 χαρακτηρίστηκε -και όχι άδικα- ως ένα έτος-«φονιάς αστέρων», αφού το παγκόσμιο και πανελλήνιο μουσικό, θεατρικό-κινηματογραφικό στερέωμα μέτρησε πολλούς θανάτους.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς δεν προλαβαίναμε να μετράμε απώλειες ανθρώπων που έγραψαν τη δική τους ιστορία στις ζωές μας, τα δάκρυα δεν σταμάτησαν να πέφτουν επάνω σε οθόνες διαβάζοντας αυτές τις δυσάρεστες ειδήσεις.
«Πάει, πέθανε και εκείνος», «Εφυγε και εκείνη», καλλιτέχνες που άφησαν για πάντα το δικό τους αποτύπωμα στην Τέχνη δεν είναι, πια, ανάμεσά μας και να οι βιογραφίες με την πορεία τους, τους «σταθμούς στη ζωή τους που πρέπει να θυμόμαστε». Λες και υπάρχει περίπτωση να ξεχάσουμε το ταλέντο τους, αυτό το θείο δώρο που μας άφησαν -μέσα από τις δημιουργίες τους- ως κληρονομιά, σαν πολύτιμο πετράδι που δεν μπαίνει σε θυρίδες, δεν χωρά σε σεντούκια, αλλά το κουβαλάς στη μνήμη σου – «φυλαχτό» για τα δύσκολα.
Ένας από αυτές τις καλλιτεχνάρες που μας άφησαν «ορφανούς», χωρίς την παρουσία και την τέχνη τους, ήταν, είναι και θα είναι ο Τζορτζ Μάικλ.
Γιατί θρηνούμε σταρ που δεν γνωρίζουμε;
Για ποιον λόγο; Επειδή ήταν σπουδαίος μουσικός. Και επειδή έφυγε ανήμερα τα Χριστούγεννα, στην πιο γιορτινή ημέρα του χρόνου, που ακόμα κι αν δεν πιστεύεις στον Χριστό, δεν μπορείς να αρνηθείς ότι είναι η πιο φωτεινή ημέρα του έτους, που κομίζει ελπίδα ότι κάτι καλό θα γεννηθεί, ότι η αγάπη και η αγνότητα θα επιστρέψουν στον παλιόκοσμο που ζούμε.
O Τζορτζ, εκεί που ένιωθε καλύτερα: live… (georgemichael.com)
Ταυτόχρονα, η φωνή του θα είναι για πάντα συνυφασμένη και συνδεδεμένη με τα Χριστούγεννα, αφού το τραγούδι του Last Christmas θα είναι για πάντα τα κάλαντα της Ποπ μουσικής. Ομως, πλέον, κάθε φορά που θα το ακούμε, η καρδιά μας δεν θα γεμίζει με αυτή τη γλυκιά προσμονή για τις γιορτές, για τα δώρα, για το αντάμωμα με τους δικούς μας ανθρώπους. Η θλίψη της απουσίας και της απώλειας, σε κάποιες περιπτώσεις, δεν μπορεί να καλυφθεί με τις ωραίες αναμνήσεις, με τις νότες, με τα τραγούδια που έκαναν παρέα στις ζωές μας. Ο Τζορτζ ήταν ένας δικός μας άνθρωπος κι ας μην τον είχαμε δει ποτέ από κοντά, ο θάνατός του ξερίζωσε βίαια ένα μεγάλο κομμάτι από την ενηλικίωση και τα νιάτα μας, από τις καψούρες μας, από τους δυνατούς έρωτες που προσάραξαν άδοξα στα αβαθή ενός «αντίο». Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.
