Εδώ και τρεις ημέρες έχουμε επικεντρωθεί στις τρομερές πυρκαγιές που έπληξαν τη χώρα μας. Η προσοχή μας είναι στραμμένη στους πληγέντες και κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να απαλύνουμε τον πόνο τους. Λίγοι, όμως, μιλούν για τους εκείνους που έδωσαν όλη τους τη δύναμη για να αντιμετωπιστεί η τραγωδία. Ο λόγος για τους πυροσβέστες, που πάλεψαν με τις φλόγες και χάρη σ’αυτούς ο αριθμός των θυμάτων δεν είναι μεγαλύτερος.
Παρακάτω μπορούμε να δούμε την κατάσταση μέσα από τα μάτια ενός από αυτούς τους ανθρώπους, του Νίκου Ρουκούδη:
"Μάτι Αττικής 23-25 Ιουλίου 2018.
Αυτήν την ώρα είμαι στο υπηρεσιακό λεωφορείο και επιστρέφω στην οικογένεια και το σπίτι μου. Θα δω ξανά την κόρη και την γυναίκα μου. Θα τους αγκαλιάσω όπως ποτέ ξανά... Θα κάνω ένα μπάνιο και θα προσποιηθώ πως επιστρέφω σιγά σιγά στην ρουτίνα μου...
Δεν είναι τίποτα ίδιο όμως...
Δεν το εξηγείς ούτε με λόγια ούτε με φωτογραφίες...
Άλλωστε πως να εξηγήσεις κάτι που ούτε εσύ το έχεις χωνέψει;
Πόση λύπη και τραγωδία να χωρέσει σε λίγα στρέμματα;
Πόσες ψυχούλες χαμένες... Άδικα και γρήγορα...
Πόσες περιουσίες στάχτη...
«Είστε όλοι καλά;», ρωτούσα ανθρώπους που έβρισκα στο δρόμο να μαζεύουν ό,τι τους έχει απομείνει...
«Πώς να είμαστε καλά αγόρι μου;», η πιο συνηθισμένη απάντηση...
Πώς να είναι οι άνθρωποι καλά ρε μ***α, όταν έχασαν συγγενείς, φίλους, γείτονες, περιουσία κ ελπίδα;
«Τουλάχιστον είστε ζωντανοί», προσπαθούσα να τους ηρεμήσω... Μάταια πολλές φορές...
Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω όλο αυτό, δεν μπορώ να το περιγράψω και δεν ξέρω εάν χρειάζεται...
Να μην ξεχάσω...
Δεν γίνεται να μετρήσεις πόσοι άνθρωποι ήρθαν για βοήθεια. Πόσοι μας ρώτησαν αν θέλουμε νερό και φαγητό... Αν χρειαζόμαστε το οτιδήποτε... Και ακόμα πηγαίνουν. Και θα συνεχίσουν. Υπέροχοι, απλοί άνθρωποι, χωρίς όνομα, χωρίς αντάλλαγμα δίνουν ελπίδα και βοήθεια, απλόχερα. Μια ομορφιά μέσα στη φρίκη και την μαυρίλα... Σεβασμός κ συγκίνηση...
Κανένας πυροσβέστης δεν θεωρεί τον εαυτό του ήρωα. Δεν θέλει να γίνει ήρωας... Θέλει να βοηθήσει, να σώσει, δηλαδή να κάνει την δουλειά του σωστά και με το παραπάνω, και να επιστρέψει σπίτι του... Κι αν είναι ήρωες οι πυροσβέστες, σούπερ-ήρωες είναι οι εθελοντές, οι πολίτες που έδωσαν το παρόν, τα σπίτια, τα ρούχα, τα χρήματα και τον χρόνο τους να βοηθήσουν... Οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι διασώστες, οι αστυνομικοί...Υπέροχοι κ υπεράνθρωποι συνεργάτες..
Την πρώτη μέρα, μετά το πρώτο σοκ κ την κούραση της διαδρομής, αφού ξεκινήσαμε να δουλεύουμε, κάθισα να βγάλω μερικές φωτογραφίες... Δεν άφηνα μέχρι τότε τον εαυτό μου να επηρεαστεί, ήθελα να κάνω την δουλειά μου με καθαρό μυαλό… Ανοίγοντάς την, η κάμερα ήταν γυρισμένη και με αντίκρυσα... Όχι μόνο είχα επηρεαστεί, είχε αλλάξει το βλέμμα μου μια για πάντα...
Καλό παράδεισο ψυχούλες μου... Μακάρι η απώλεια σας να διδάξει και να αποτρέψει μελλοντικές καταστροφές...
Μακάρι... "
Πηγή: www.facebook.com/roukoudis
Πηγή φωτογραφίας: www.instagram.com/folhadespaulo
